Alþýðublaðið - 06.11.1920, Blaðsíða 4
4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
verz
opnuð í dag i Lækjarg. 4.
Komiðl Skoðið! Undrist!
Að eins fyrsía flokks þýzkar vörur á boðstólum, og
þær er hér segir: Aluminium, emaillie-búsáhöíd,
vatnsfötur, skóflur, járn- og stálvörur (smávörur),
bursta- og körfuvörur, hárgreiður, öskubikarar,
blýantar, vekjaraklukkur, leir- og postulínsvörur,
(matarstell, könnur, skálar o. fl.), leðurvörur, ilm-
vötn, hárvötn, tannpasta (Pebecco), myndarammar,
silki- og perlutöskur, göngustafir, cigarettuveski,
vindlaveski, munnstykki og pípur, og síðast en
ekki sízt leikföng í miklu og fjölskrúðugu úrvali
(talandi, dansandi og hlaupandi dúkkur og alls-
konar dýr), o. fl. — Ódýrasta búðin i bænum.
Haddorps Magasin,
Lækjargötu 4. Lækjargötu 4.
opnar á ný undir nýrri stjórn. — Heitur og kaldur
matur allan daginn. — Kaífi, Chocolade og
margar ölteg. Hljómleikar kl. 4V*-5V2
og 972—11V2 á hverju degi.
Kosningaskrifstofa
stuðningsmanna Pórðar læknis Sveinssonar
er í Lækjarg. 14. (Búnaðarfél.húsinu, suður-
enda við Tjörnina). — Opin allan daginn.
Sími 86. Sími 422.
l^égaæandinn,
Amerisk landnemasaga.
(Framb.)
„Hættur?" endurtók Roland.
KDauði og djöfull, eg hefi séð
skógarandann eins Ijós lifandi,
eins og eg nokkurn tíman hefi
séð fagrao fák. Eg hékk þarna,
og veinaði og hóstaði, og talaði
vinarorð til hestsins, svo hann
færi ekki að prjóna, og alt í
einu sé eg stóra veru, sem röltir
í hægðum sínum gegnum skóg-
ian þarna hjá föllnu eikinni, og
, fyrir henni rann stærðar björn".
„Hvað er svo sem hættuiegt
við það?“
„Þar sem Dschibbenönosch
sýnir sig, eru ætíð rauðskinnar í
nánd Eg hefi aldrei séð drjólann
áður, en eg er viss um, að það
var hann. Og því er eg með því,
að við höfum okkur sem fyrst á
kreik án frekari vífilengja. Og ef
þessi stúlkuengill vill, þá skal eg
hjálpa henni út úr skóginum og
auk þess fórna lífi og b'.óði mínu
fyrir hana — dauði og djöfull 1 -
„Við kærum okkur ekki um
samfylgd þína“, mæiti Roland.
„Vuh, vuh! Komdu ekki of
nærri mér, því eg er hættulegur“,
öskraði Hrólfur. „Skipaðu", sagði
hann við Edith, „og skal berjast
fyrir þig, eða flá höfuðleður af
rauðu föntunum fyrir þig. Eða ef
þú kýst það heldur, sem aðrir
segja, þá hrærðu bara litla fing-
urinn — og eg skal rokinn á
hvarf í sama augnabliki, eins og
hjörtur".
„Þú mátt fara“, sagði Edith,
sem hafði enga löngun til að
hafa þennan villimann í návist
sinni, „við þörfnumst ekki hjálpar
þinnar“.
„Veitu þá sæl!" hrópaði Hrólf*
ur, stökk á bak stolna hestinum,
rák upp ógurlegt öskur og þeysti
inn í skóginn.
Mark DscMbbenönoachs.
„Hann fer áleiðis til neðra vaðs-
ins“, sagði Telie, um leið og
hún horfði á eftir hestaþjófinum.
„Ef rauðskinnar eru f skóginum,
þá er það eina leiðin til að kom-
ast undan þeim“.
„Hví skyldum við ætla að þeir
væru hér á sveimi?“ spurði Ro-
land. „Kannske af því, að þessi
hálfvitlausi loddari, sem ifíleðslan
hefir gert enn vitlausari, hefir séð
eitthvað, sem ímyndunarafl hans
hefir svo breytt í þeanan ímynd-
aða skógaranda? Eg trúi ekki á
þennan Dschibbenönosch ykkarl“
Að svo mæltu sló Roiand í
hest sinn og hélt inn á vísunda-
götuna, ákveðinn í því, að halda
stanslaust eftir henni. En hann
var varla komina inn á götuna,