Morgunblaðið - 16.10.1991, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. OKTÓBER 1991
35
um færi ég innilegar samúðarkveðj-
ur mínar og Unnar konu minnar.
Gunnar Friðriksson
„Lát akker falla! Ég er í höfn.
Ég er með frelsara mínum.
Far vel, þú æðandi, dimma dröfn!
Yor Drottinn bregst eigi sínum
Á meðan akkeri í ægi falla
ég alla vinina heyri kalla,
sem fyrri urðu hingað heim.”
(Valdimar V. Snævarr)
Þetta fagra vers var flutt yfir
moldum góðs vinar og sægarps fyr-
ir réttri viku.J>ykir mér fara vel á
því að minnast þess í upphafi fárra
og fátæklegra orða, þegar stórmerk
sjómanns- og slysavarnakona er
kvödd hinstu kveðju.
Við stofnun fyrstu kvennadeildar
Slysavarnafélags íslands var spurt
á hvern hátt konur gætu lagt félag-
inu lið. í áranna rás hafa þær og
þeirra deildir svo sannarlega svarað
þessari spurningu jákvætt með
þróttmiklu félagsstarfi. Kvenna-
deildirnar hafa lagt dijúgan skerf
til allra helstu verkefna félagsins,
styrkt björgunarsveitir þess og lagt
lið fjölmörgum málaflokkum er
snert hafa slysavarnastarfið heima
í héraði.
Með frú Rannveigu er fallin ein-
styrkasta greinin á styrkum stofni
kvennadeilda SVFI. Ein af braut-
ryðjendum kvennadeildanna,
ákveðin í skoðunum og einörð í öll-
um málflutningi.
Við stofnun SVFÍ í jarniar 1928
gerðust þegar félagar frú Rannveig
og maður hennar Sigutjón Einars-
son skipstjóri, sem jafnan var
kenndur við togara þann sem hann
var rómaður fyrir að hafa stjórnað
af farsæld, fengdæld og dugnaði.
Við stofnun slysavarnadeildanna
í Hafnarfirði, Fiskakletts og Hraun-
prýði, voru þau hjónin fremst í fylk-
. ingu og stóðu þar við stjórnvölinn
sem og annars staðar á vettvangi
félagsmála, kjarkmikil, áræðin og
djörf.
Þótt þessi orð séu skrifuð á
kveðjustund frú Rannveigar verður
vart annað hægt en að minnast
Siguijóns á Garðari, lífsförunauts
hennar og besta vinar í þess orðs
fyllstu merkingu, svo samrýmd voru
þau í öllum orðum og athöfnum að
með sanni var hægt að segja að
þau hafi í ást og virðingu tignað
hvort annað. Þáu reistu sér annálað
rausnarbú á Austurgötu 40 í Hafn-
arfirði og þar var ríki þeirra alla-
tíð, ef undanskilin eru þau ár er
þau veittu forstöðu Dvalarheimili
aldraðra sjómanna í Reykjavík. Sig-
uijón lést á sviplegan hátt í janúar
1969.
Frú Rannveig var kjörin í fyrstu
stjórn kvennadeilarinnar Hraun-
prýði 1930 og árið 1937 var hún
kjörin formaður deildarinnar og
markaði þar stefnu og störf í 23
ár samfellt.
Þegar lögum SVFÍ var breytt
árið 1942 var frú Rannveig kosin
í aðalstjórn samtakanna og gegndi
því ábyrgðarmikla starfi í 22 ár,
eða til ársins 1964 að hún baðst
undan endurkjöri. Hún hafði því
nýlega hætt í stjórn félagsins er sá
ær þessar línur ritar réðst til starfa
hjá SVFÍ. Þótt frú Rannveig hafi
þá látið af allri stjórnsýslu lét hún
ekki deigan síga og lagði deild sinni
og SVFI krafta sína enn um mörg
ár. Skýrt svipleiftur skýst fram úr
hugarfylgsnum. Það er lokadagur-
inn 11. maí í Hafnarfirði. Háöldruð
heiðurskona, vel til höfð og ber sig
af reisn, gætir „kassans” og þeirra
ijármuna er inn koma fyrir kaffi-
sölu á þessum fjáröflunardegi.
Þetta hafði hún með höndum í ára-
tugi.
Ein fyrstu kynni mín af deildar-
starfi SVFÍ var heimsókn stjórnar
Hraunprýði með ársuppgjör deildar-
innar og formanninn Huldu, dóttur
Rannveigar og Siguijóns, í for-
svari. í stjórn SVFÍ sat Hulda í
mörg ár og um tíð sem varaforseti
og fór með sæmd sem hún átti kyn
til.
Þá má heldur ekki gleyma yngsta
barni þeirra Rannveigar og Sigur-
jóns, Einari, skólabróður mínum úr
Stýrimannaskólanum og síðar
traustum samstarfsmanni innan
SVFÍ. Þar má nefna störf hans sem
formaður svd. Fiskakletts, og
stjórnarstörf innan SVF'Í.
Öðlingskona er kvödd og heils-
hugar þökkuð óeigingjörn störf í
þágu slysavarna- og björgunar-
mála. Sæmdarhjónunum frú Rann-
veigu og Siguijóni á Garðari eru
færðar innilegustu þakkir SVFÍ og
þeirra minnst í virðingu og þökk.
Ástvinum öllum og ættingjum
eru sendar dýpstu samúðarkveðjur.
Hannes Þ. Hafstein
Með láti frú Rannveigar Vigfús-
dóttur er gengin merk og mikilhæf
kona, sem setti svip sinn á mannlíf-
ið í Hafnarfirði um margra áratuga
skeið.
Frú Rannveig var fædd að Búðum
á Snæfellsnesi 5. janúar 1898, dótt-
ir hjónanna Vigfúsar Jónssonar og
Ragnhildar Gestsdóttur. Hún missti
föður sinn aðeins 10 ára gömul og
fluttist þá með móður sinni til
Reykjavíkur og síðan á Suðurnesin.
Systur hennar, Hildur og Katrín,
fylgdu á eftir en hálfbróðir Rann-
veigar, Gunnar, skósmíðameistari,
var þá fluttur til Reykjavíkur.
Fram yfír fermingaraldur dvaldist
Rannveig með móður sinni suður á
Miðnesi en um tvítugt var hugur
hennar farinn að stefna til Hafnar-
ijarðar, þar sem unnusti hennar,
ungur og efnilegur sægarpur, átti
heima, Sigutjón Einarsson, sem síð-
ar varð kunnur togaraskipstjóri og
mikill afiamaður.
Siguijón segir frá því í bók sinni
að þau hafi 26. október 1918 í ”bæg-
um útsynningi” gengið tvö ein út
að Görðum, þar sem séra Árni
Björnsson gaf þau saman í hjóna-
band. Síðan lá leiðin aftur til Hafn-
aríjarðar þar sem þau hófu búskap,
fyrst í sambýli við foreldra Siguijóns
í Gesthúsi, þau Einar ólafsson sjó-
mann og Sigríði Jónsdóttur. Þegar
þeim óx fiskur um hiygg eignuðust
þau sitt eigið húsnæði á Vestur-
hamrinum, en 1930 reistu þau
myndarlegt íbúðarhús að Austur-
göru 40, þar sem heimili þeirra stóð
síðan. Fjölskyldan stækkaði og born-
in urðu 5: Hulda, Vigfús, sem er
látinn, Bára, Sjöfn og Einar. Þegar
Rannveig kveður eru afkomendur
hennar og Siguijóns orðnir 52.
Áhugi Rannveigar á málefnum
sjávarútvegsins var strax í upphafi
mikill. Hún fylgdist vel með öllu hjá
bónda sínum og hélt aflaskýrslur
fyrir hann öll skipstjórnarár hans.
Er þar um að ræða óhemjumikinn
fróðleik fyrir sögu fiskveiðanna við
íslandsstrendur. Af því hvað hún
fylgdist vel með lífi sjómannsins var
henni betur ljóst en öðrum hvar skó-
inn kreppti. Slysavarnamálin urðu
því snar þáttur í lífi hennar og Sigur-
jóns og reyndar allrar fjölskyldunn-
ar. Þar var hún í forystu á meðan
kraftar entust, formaður Hraunprýði
í Hafnarfirði og í stjórn Slysavarna-
félags íslands um árabil.
Þegar Hrafnista, dvalarheimili
aldraðra sjómanna, tók til starfa
varð Siguijón fyrsti framkvæmda-
stjóri og Rannveig húsmóðir þess
stóra heimilis. Þau hjónin inntu þar
af hendi af miklum dugnaði og sam-
viskusemi þýðingarmikið brautryðj-
endastarf.
Rannveigu var ljóst að nauðsyn-
legt er að hver einstaklingur fái sem
best notið sín til orðs og æðis. Hún
gekk til liðs við stefnu Sjálfstæðis-
flokksins, öflug þar sem annarsstað-
ar í baráttunni. Hún var fyrsti for-
maður Vorboðans, sjálfstæðiskvenn-
afélagsins í Hafnarfirði, sem stofnað
var 1937, þegar Bjarni Snæbjörns-
son læknir var síðast kjörinn þing-
maður Hafnfirðinga.
Ég kynntist frú Rannveigu og
Siguijóni Einarssyni kornungur.
Siguijón gegndi farsælum störfum
hjá fjölskyldu minni um langan tíma
og náin samskipti við börn þeirra
urðu til þess að vinátta skapaðist
sem ég hefi inetið mikils. Eftir að
mér voru falin trúnaðarstörf á vett-
vangi þjóðmála naut ég ómetanlegs
stuðnings Rannveigar og Siguijóns
og fjölskyldu þeirra.
Þegar komið er að leiðarlokum
kveðjum við frú Rannveigu Vigfús-
dóttur með þakklæti fyrir ómetanleg
störf hennar. Ég hitti hana fyrir
nokkru síðan þar sem hún dvaldist
á Hrafnistu í Hafnarfirði. Það mátti
vel sjá að tekið var að halla degi,
en brennandi áhuginn fyrir málefn-
unum sem hún barðist fyrir var
óbreyttur. Þegar við kvöddumst
brosti hún sínu blíða brosi og bað
mig fyrir kveðjur til þeirra sem í
baráttunni stóðu. Mér var ljóst að
hún var meira en reiðubúin að ganga
í „hægum útsynningi” til endurfunda
við ástvini sína, sem nú er orðið.
Frú Rannveig Vigfúsdóttir er
kvödd. Við minnumst Rannveigar
og Siguijóns Einarssonar með virð-
ingu og þakklæti.
Fjölskyldu þeirra eru sendar
samúðarkveðjur.
Matthías Á. Mathiesen
Hún arnrna mín, frú Rannveig
Vigfúsdóttir, fæddist að Búðum á
Snæfellsnesi 5. janúar 1898. For-
eldrar hennar voru Ragnhilduf
Gestsdóttir og Vigfús Jónsson.
Rannveig giftist Siguijóni Einars-
syni, togaraskipstjóra í Hafnarfirði.
Þau áttu fimm börn og eru fjögur
þeirra á lífi. Þau eru Hulda, Bára,
Sjöfn og Einar. Vigfús sem var barn-
anna næst elstur er látinn.
Á þessum tímamótum vakna
margar minningar um ömmu. Sér-
staklega eru það minningar frá
æskuárunum sem koma upp í hug-
ann en á því tímaskeiði verðum við
fyrir varanlegum áhrifum sem end-
ast okkur allt lífið. Þá er gott að
eiga góða ömmu sem hefur nægan
tíma fyrir unga manninn. Sýnir hon-
um skilning sem ömmur einar geta
og kennir með sögum og tilsögn
hvernig eigi að haga sér þegar út í
lífið er komið.
Þegar ég minnist ömmu nú er
eitt öðru fremur sem kemur upp í
hugann. Hún amma var alltaf svo
fín og reisuleg. Hún hafði mikla
ánægju af því að vera prúðbúin. Hún
átti sko enga „mjólkurbúðarkápu”.
Hún fór hvorki berhöfðuð né hanska-
laus úr húsi. Myndin sem upp kemur
er af ömmu á tröppunum á Austur-
götunni. Hún er í blárri kápu, með
hvítan hatt á höfði og hárið er vel
snyrt. Slæða er um hálsinn en undir
slæðunni er hálsfesti. Á höndum ber
hún hvíta hanska og hvít taska hvíl-
ir á öðrum handleggnúm. Hún er
með hringana sína og hendurnar eru
vel snyrtar. Skórnir eru hvítir. Já,
hún hafði gaman af að vera prúðbú-
in og vel snyrt hún amma. Og jafn
prúðbúin var hún nú seinni árin jafn-
vel þótt algjörlega rúmföst væri á
Hrafnistu. Þá færðist bros yfir brá
þegar aðdáun var látin í ljós yfir því
hvað kjóllinn væri fallegur sem hún
væri í og hvað hár og hendur væru
vel snyrt.
Ljúfar eru minningar mínar er ég
dvaldi hjá ömmu og afa þegar for-
eldrar mínir brugðu sér frá t.d. til
útlanda. Þá var ávallt te og brauð
um tíuleytið á kvöldin áður en farið
var í háttinn. Og ekki var hún amma
mín að gera athugasemdir við það
þótt sykrinum væri heldur ótæpilega
bætt út í teið af unga manninum.
Það var eitthvað annað en heima
hjá pabba og mömmu. Glamrið í
pijónunum var róandi undirleikur
við tedrykkjuna. Öðru hvoru var síð-
an ermin eða bolurinn sem hún var
að pijóna borinn við líkama minn til
að sjá hvort flíkin myndi passa.
Gott var að vera í peysu frá ömmu
til að halda á sér hita þegar verið
var við leik og störf útivið.
Megi mín kæra amma hvíla í friði.
Sigurjón Pétursson
Kveðja frá Sjálfstæðis-
kvennafélaginu Vorboða í
Hafnarfirði
í dag er til moldar borin frú
Rannveig Vigfúsdóttir, sem var ein
af stofnendum Sjálfstæðiskvenna-
félagsins Vorboða og fyrsti formað-
ur þess. Því starfi gegndi hún í 5
ár og átti stóran þátt í framgangi
félagsins, sem alla tíð hefur verið
eitt sterkasta vígi sjálfstæðismanna
í Hafnarfirði.
Það er með virðingu sem við
kveðjum þessa sæmdarkonu og
þökkum henni allt hennar fórnfúsa
starf. Ættingjum sendum við
dýpstu samúðarkveðjur.
Stefanía Viglundsdóttir,
formaður.
Fleiri minniugargreiimr uni
Rannveigu Vigfúsdóttur munu
birtast í blaðinu næstu daga.
María Krisijáns-
dóttir - Minning,
Fædd 24. mars 1913
Dáin 5. október 1991
„Það syitir að er sumir kveðja”.
(Davíð Stefánsson)
Elskulega amma okkar María
Kristjánsdóttir er dáin. Hvíldin er
komin og hún var tiibúin og sátt.
Þessi mikilfenglega kona varð
seinni eiginkona afa okkar, Jóhanns
Ó. Haraldssonar, tónskálds sem lést
árið 1966. Þau giftust um mitt sum-
ar 1946 og hafði afi þá verið ekkju-
maður frá 1931, tæpum tveimur
árum eftir fæðingu föður okkar.
Hún amma var okkur allt, við
áttum hana — eins og við sögðum
— og hún átti okkur. Hún var fast-
ur punktur í tilveru okkar, því til
hennar gátum við leitað fullviss um
að með yfirvegun, ró og kærleik
myndi hún leiðbeina okkur, hvert
sem tilefnið var. Þá kveikti hún á
kerti, hitaði súkkulaði og spila-
stokkurinn var aldrei langt undan.
Amma var einstaklega vel gefin
kona. Hún var bjartsýn og jákvæð,
en umfram allt sérstaklega sjálf-
stæð. Fáum persónum höfum við
kynnst, jafn heilsteyptum og hrein-
skiptum og amma var. Hún var lif-
andi fordæmi hins góða fyrir okkur
systkinin, því það sem hún gerði,
sýndi okkur eða sagði með dæmi-
sögum, festi í huga okkar þá líf-
skoðun að kærleikurinn er ofar öllu.
Amma var fáguð og smekkvís
kona, það bar fas hennar og fram-
koma glöggt vitni um. Það heimili
sem hún bjó að Víðivöllum var okk-
ur sem heilagt. Þar var hver hlutur
á sínum stað og allt frá barnæsku
var okkur það ljóst, að ákveðin virð-
ing ríkti á þessu heimili tóna og
kærleika. Ogleymanleg eru þau
skipti þegar við fengum að gista
hjá henni og njóta alls hins besta
sem hún gaf okkur. Eru þá ekki
hvað síst ómetanlegar þær stundir
þegar hún fór með kvöldbænirnar
með okkur. Þá minnumst við einnig
með þakklæti fyrstu jólanna eftir
að afi okkar, Jóhann Ó. Haraldsson
dó, þegar amma kom og dvaldi á
heimili okkar í Löngumýri yfir jólin,
eins og hún átti eftir að gera öli jól
og áramót sem hún lifði. Fyrir okk-
ur börnin var það einn mikilvæg-
asti hluti jólanna að fá að njóta
nærveru hennar.
Um leið og við kveðjum ömmu,
þakklát fyrir allar yndislegu stund-
irnar sem hún veitti okkur, langar
okkur að vitna í litla kverið Leiðar-
ljós (í þýð. Grétars Fells);
„Vita skaltu, að blómið nær fullum þroska
í þögninni á eftir storminum - ekki fyrr
en þá.”
Þorbjörg, Sólveig Sigur-
rós, Svanfríður, María
Björk, Katrín Elfa, Eyrún
Svava, Jóhann Olafur og
Ingvi Rafn Sólveigar og
Ingvabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er auðsýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför móður okkar, fósturmóður, tengda-
móður og ömmu,
RÓSU STEINUNIMAR GUÐNADÓTTUR,
seinast til heimilis i Furugerði 1.
Starfsfólki Hvítabanósins þökkum við sérstaka alúð og umhyggju.
Guðni Hannesson, Anna Ingvarsdóttir,
Einar Hannesson, Katrín Pétursdóttir,
Guðný Hannesdóttir,
Ellen M. Sveins Jóhann Helgason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
PÁLMI HELGI ÁGÚSTSSON
kennari,
Hringbraut 69,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn
'17. október kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á að láta Skógræktar-
félag Hafnarfjarðar njóta þess.
Minningarkort eru hjá Bókabúð Olivers Steins í Hafnarfirði.
Helga Þórarinsdóttir
og börn.