Morgunblaðið - 22.10.1991, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. OKTÓBER 1991
Sigfús Hallgrímsson
fv. kennari - Minning
Fæddur 8. september 1904
Dáinn 13. október 1991
Þegar ég nem staðar við andlát
góðvinar míns, langtíma samstarfs-
manns, trúbróður og fyrirrennara,
Sigfúsar Hallgrímssonar, opnast
minningaheimurinn. Þar blasir við
innri sjónum langur, ljúfur sam-
fylgdarferill með manninn sjálfan í
brennideplli.
Lítandi yfir þetta sjónarsvið kem-
ur strax til hugar hinn mikli trúar-
sálmur höfuðskáldsins okkar, Ein-
ars Benediktssonar. í þeim sálmi
*er lífsmynd, lífsskoðun og lífsstefna
bróður Sigfúsar innofín... - bæði
það, sem hann var og var ekki:
Hvað bindur vom hug við heimsins glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi ei saka.
Þannig orti skáldið, er hann hug-
leiddi skil lífs og dauða.
Fyrstu tvær hendingamar og sú
síðasta eiga vel við bróðurinn, sem
borinn er til grafar í dag. Hugur
hans var ekki „heimsbundinn”, því
hann trúði með vissu á hina himn-
esku arfleifð samkvæmt fyrirheit-
um Guðs. „Dauðinn” var honum
ekki áhyggjuefni. Upprisusigur
Frelsarans vék öllum slíkum ugg á
bug í veldi trúarinnar. Miðhending-
amar þrjár heimfærast ekki upp á
hann, því líf hans var ekki „leiðslu-
draumóramók”, og ekki voru heldur
nokkur „látalæti” í vökumennsku
hans, því hann var sívökull í lífi,
trú og starfí.
Þriðja erindi skáldsins á einnig
vel við í þessum minningarhugleið-
^jigum:
En ástin er hjört sem bamsins trú
hún blikar í ljóssins geimi,
og Qarlægð og nálægð fyrr og nú
oss finnst þar í eining streymi.
. Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Þessi ást er kærleikur Guðs,
hreinn, tær, fölskvalaus og hér líkt
við hreina og svikalausa trú smá-
barnsins - hið sannasta og hrein-
asta, sem þekkist með mönnum.
Þessi kærleikur er „brúin”, sem
brúar bilið milli manna og milli
heima, „brúin”, kærleiksbrúin, sem
blikar og tindrar í „geimi ljóssins”,
svo að öll skilnaðardjúp hverfa,
fírrðirnar nemast brot’t, „nálægðin”
hrífur „fjarlægðirnar til sín eða fjar-
lægðirnar” nálægðina þannig, að
allt „streymir saman” í órofa-eind.
Kærleikurinn var bróður Sigfúsi
djúpstætt, trúarlegt hugðarefni, svo
jafnan beindust samræður okkar
þangað - að undrum kærleikans,
þessum undraaflgjafa, sem læknað
gæti öll mein mannkynsins, fengi
hann að vinna og verka samkvæmt
eigin eiginleikum í lífi mannanna.
Þetta var bjargföst sannfæring
hans og boðun.
I síðasta erindi þessa sálms er
sem Einar hefji sjónir í skáldlegri
trúarsýn og segir:
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en augað sér
mót öUum oss faðminn breiðir.
Hér er sannarlega brugðið upp
trúarviðhorfsmynd bróður Sigfúsar
sjálfs. Bjarma „eilífðarljóssins” brá
stöðugt á vegferð hans, því hann
geymdi þann bjarma í brjósti sér.
Gjörljós var honum „stopúlleiki”
hins „stutta jarðlífs”, en hann
markaði stefnu þess jafnan „á æðri
leiðir”, I bjargfastri trú hins Biblíu-
fróða manns, en gagnþekkti fyrir-
heit Ritningannna um eilífa bústaði
himinhæðanna, - þennan „upphim-
in, fegri en augað sér, sem breiðir
faðm sinn mót oss öllum”. Hér fara'
fagurlega saman skáldræn sýn
stórskáldsins og trúarsýn hins
sterktrúaða manns.
Sigfús Hallgrímsson fæddist 8.
september 1904 í Ytra-Garðshorni,
Svarfaðardal. Foreldrar hans voru
Hallgrímur Kristjánsson og Pálína
Pálsdóttir. Þau fluttu seinna að
Syðra-Holti í sömu sveit. Sigfús
• t Faðir okkar, TYRFINGUR EINARSSON frá Vestri-Tungu, andaðist á Droplaugarstöðum 19. október. Dætur hins látna.

t Móðir mín, tengdamóðir og amma, SIGURVEIG VIGFÚSDÓTTIR, Freyjugötu 38, verður jarðsungin frá Fossvogskapellu 23. október kl. 10.30. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á líknarstofnanir. Steinunn M. Pétursdóttir, Birgir Jónsson og barnabörn.
Legsteinar
Framleiðum allar
stærðir og gerðir
af legsteinum.
Veitum fúslega
upplýsingar og
ráðgjöf um gerð
og val iegsteina.
Ifi S.HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
■ SKEMMUVEGI48.SIMI 78677
ólst upp í foreldrahúsum. Hann var
yngstur sex systkina, sem nú eru
öll dáin. Tilskilinni bamamenntun
síns tíma lauk hann í heimahéraði.
Undir tvítugt fór hann til fram-
haldsnáms við Héraðsskólann á
Eiðum og útskrifaðist þaðan að
námi loknu 1921-1923. Þá lagði
hann leið til Reykjavíkur og vann
þar ýmis störf. A þeim tíma kynnt-
ist hann Sjöunda dags aðventistum
og gekk í söfnuð þeirra 27. október
1927. Hann var fæddur skólar og
lærdómsmaður og sneri sér að
kennslu. Segja má að hann hafí
verið frumkvöðull í skólamálum
aðventista á íslandi. Árið 1928
stofnaði hann barnaskóla aðvent-
ista í Vestmannaeyjum og stýrði
honum fjögur ár. Þá fór hann í
Kennaraskóla íslands 1932 til að
afla sér fullgildrar kennaramennt-
unar og útskrifaðist þaðan árið
1934. Barnaskóla aðventista í
Reykjavík stofnaði hann árið 1942,
og síðar var hann skólastjóri Hlíðar-
dalsskóla eitt ár í fjarvist þáverandi
skójastjóra.
Árið 1929 gekk hann að eiga
fyrri konu sína, Kristínu Sigurðar-
dóttur, dóttur Sigurðar Kjartans-
sonar og Önnu Pétursdóttur. Þau
eignuðust eina dóttur barna, Önnu.
Hún giftist norskum manni, sr.
Svein B. Johansen, sem um margra
ára skeið starfaði hér á landi við
aðventsöfnuðinn sem deildarstjóri,
prestur, fyrirlesari og forstöðumað-
ur, en stýrir nú umfangsmiklu deild-
arstarfí á vegum aðventista í Aust-
urlöndum nær. Afabömin em þrjú.
Per Birger, læknir í Lundi, Svíþjóð,
kvæntur Lisbet, Mark Eric, fulltrúi
flugfélagsins SAS í Kaupmanna-
höfn, kvæntur Hanne, og Linda
María, sérfræðingur í hjartaendur-
hæfingu, Kaupmannahöfn. Allt
ævistarf sitt helgaði Sigfús aðvent-
kirkjunni, fór víða um land og greip
á mörgum starfanum sem skóla-
stjóri, kennari, prestur, deildar-
stjóri, safnaðarformaður, bóksali,
fyrirlesari og útbreiðsluprédikari.
Þannig var mikil hreyfíng á honum
og fjölskyldu hans í starfí og oft
flutt búferlum.
Fyrri konu sína missti Sigfús
árið 1949. Seinni konu sinni Krist-
jönu Steinþórsdóttur, kvæntist
hann 10. október 1952. Hún fylgdi
honum og studdi í starfí hans víða
um land, um 39 ára skeið, lifír
mann sinn og er nú níræð.
Allt frá bamæsku gekk Sigfús
aldrei heill til skógar. Aldrei lét
ERFISDRYKKJUR
í þægilegum og
rúmgóöum salar-
kynnum okkar.
Álfheimum 74,
sími 686220
hann það þó tefja né hefta störf
sín, heldur beitti sjálfan sig vægðar-
lausum starfsaga. Athyglisvert var
að sjá hann prédika og lesa fyrir
blaðalausan, þegar sjónin var dofn-
uð og hartnær horfín. Þá var það
í sjóndeprunni, að hann hrasaði oft,
datt og skaddaðist stundum, en
hann kvartaði aldrei né gafst upp.
Dagfarslega var Sigfús hæglát-
ur, fremur hljóður og alvömgefinn,
en bjó yfír ríkri kímni- og glettnis-
gáfu og naut sín glaður í góðvina-
hópi. Hugsjónamaður var hann þó
um fram allt.
Árið 1984 fluttu hjónin að Kumb-
aravogi, á Stokkseyri og dvöldu þar
jafnan síðan.
Fyrir tæpu ári greindist sjúkdóm-
ur, sem hann mun hafa gengið með
alllengi. Sá sjúkdómur leiddi til
þess, að hann var fluttur á Sjúkra-
hús Suðurlands, Selfossi, þar sem
hann lést aðfaranótt 13. október
sl. Andlát hans var friðsælt og þján-
ingalaust í svefni og einkenndist
af sama hljóðleikanum, sem fylgdi
honum jafnan og einkenndi. Með
honum er genginn hinn mætasti
íslendingur. Blessuð sé minning
hans og hér skulu störf hans þökk-
uð. Eftirlifandi ekkja hans dvelur
áfram á Kumbarvogi.
Kæm, góðu langtíma vinir Anna,
Svein, Per, Mark, Linda og Krist-
jana. Við Sólveig og bömin okkar
vottum ykkur öllum dýpstu samúð
með hlýjustu kveðjum.
Jón Hjörleifur Jónsson
Góður vinur er genginn. Hinn
13. þ.m. andaðist í Sjúkrahúsi Suð-
urlands á Selfossi, Sigfús Hall-
grímsson, fyrrverandi kennari, í
hárri elli.
Sigfúsi kynntist ég ekki að ráði
fyrr en að hann kvæntist móður-
systur minni og nöfnu Kristjönu
Steinþórsdóttur fyrir 39 ámm síð-
an, en vissi þó að hann var mikils
metinn og virtur sem kennari og
einn af burðarásum Aðventsafnað-
arins á íslandi, en Jana frænka
mín var einnig starfandi í þeim
söfnuði.
Fyrstu ár búskapar þeirra lágu
leiðir okkar ekki oft saman, þar sem
þau hjón störfuðu víða um land, en
þó hittumst við ætíð nokkram sinn-
um á ári og eftir því sem tímar liðu
fram, kynntumst við betur. Ég og
fjölskylda mín höfðum notið kær-
leika og umhyggju Jönu frænku
minnar í mörg ár og komumst nú
að raun um að með Sigfúsi höfðum
við eignast vin sem hafði til að
bera sömu eiginleika og frænka.
Það sýndi sig glöggt, þegar móðir
mín veiktist fyrir tólf ámm, af þeim
hinum sama sjúkdómi er lagði Sig-
fús að velli. Öll vomm við fjölskylda
hennar bundin við störf eða nám,
og það var sárt að vita af henni
aleinni alla daga, bíðandi eftir því
sem óhjákvæmilegt var.
Þá buðu þau Jana og Sigfús
henni að vera hjá sér og hjá þeim
dvaldi hún í margar vikur við kær-
leiksríka umönnun og alúð, eða allt
þar til að hún hlaut að fara á sjúkra-
hús. Fórnfysi þeirra og hlýja við
þessar kringumstæður var okkur
öllum ómetanleg og verður seint
launuð sem skyldi.
Fjölskylda Kristjönu var ætíð
velkomin á heimili þeirra Sigfúsar
og náin vinátta myndaðist með Sig:
urpáli bróður hennar og Sigfúsi. í
nokkur ár áttu þau heima í ná-
grenni við Sigurpál og kom hann
þá til þeirra á hveijum degi til að
spjalla og var oft gaman að heyra
þá Sigfús rökræða um þau mál sem
efst voru á baugi hveiju sinni, og
bera saman bækur sínar um menn
og málefni, en báðir voru þeir fróð-
ir og stálminnugir. Þegar heilsa
Sigurpáls fór að bila, liðsinntu þau
LEGSTEINAR
5-. VETRARTILBOÐ -E
m- steiaw Graníl %ff
I I | HELLUHRAUNI 14-220 HAFNARFIRÐI • SÍMI 652707
OP/Ð 9-18. LAUGARDAGA FRÁ'KL 10-15.
honum á margan hátt eftir því sem
þau höfðu getu og þrek til.
Við hjónin og synir okkar áttum
margar góðar stundir með þeim
hjónum Jönu frænku og Sigfúsi.
Þau bjuggu í nokkur ár í íbúð móð-
ur minnar eftir lát hennar og við
það urðu þau bönd er tengdu okkur
enn sterkari. Þá myndaðist einnig
vinátta okkar við Önnu dóttur Sig-
fúsar frá fyrra hjónabandi og fjöl-
skyldu hennar, en Sigfús dáði dótt-
ur sína og Svein mann hennar. Sig-
fús var sjálfur leiðbeinandi og prest-
ur síns safnaðar og það var honum
mikils virði að dóttir hans og tengd-
asonur fetuðu sömu slóð. Að vísu
á breiðari gmndvelli, því að hann
vann sitt starf hér heima, en þau
hafa farið vítt um heim og starfað
með ýmsum þjóðum. Það var gaman
þegar Sigfús hringdi óðamála og
skýrði mér frá því að hann hefði
verið að fá spólu frá Önnu og Svein.
Hann fylgdist með starfí þeirra og"
lífí, afabörnin vom honum mjög
kær og hann var hreykinn af þeim.
Þó svo að Anna og Svein dveldu
langt frá ættjörðinni komu þau eins
oft og við var komið hingað heim
til að fylgjast með gömlu hjónunum.
Ekki síst hin síðari ár, þegar heilsu
þeirra fór að hnigna. Og þegar þau
áttu stórafmæli hvort þeirra fyrir
sig, komu þau heim og gerðu þeim
glaðan dag.
Fyrir -sjö áram flutu þau Krist-
jana og Sigfús að dvalarheimilinu
Kumbaravogi á Stokkseyri og þar
hafa þau búið síðan við góða að-
hlynningu starfsfólks undir stjórn
Kristjáns forstjóra og Hönnu konu
hans. Margar ferðimar hefí ég átt
að Kumbaravogi þessi ár og alltaf
hefur verið janf gott að leita til
þeirra og starfsfólksins ef á hefur
þurft að halda. Sigfús og Jana
mátu þau hjón mjög og virtu mikils
fyrir það mikla starf er þau hafa
unnið af alúð og kostgæfni þrátt
fyrir oft erfíðar aðstæður. Það var
lærdómsríkt að fylgjast með þeim
Sigfúsi og Jönu frænku, þegar árin
færðust yfír. Sjón hans versnaði
með ári hveiju og heyrn hennar
dofnaði. En þau héldu bæði andlegu
atgerfí og minni Sigfúsar og tölvísi
var með ólíkindum. Hann nam
símanúmer með því að heyra það
einu sinni og oft rak hann mig á
gat í hugareikningi. Hann las fyrir
heilu ræðurnar, en hún vélritaði
eftir honum. Hún las fyrir hann
bækur og blöð, en seinni árin þegar
sjón hennar dofnaði einnig, fékk
hann spólur frá Blindrafélaginu og
naut þeirrar þjónustu mjög.
Sigfús og Jana frænka hafa ver-
ið stór þáttur í lífi fjölskyldu
minnar. Snorri maðurinn minn var
góður vinur þeirra beggja og vildi
allt gott fyrir þau gera. Þegar að
hann féll frá fyrir rúmum tveimur
ámm sótti ég styrk til þeirra. Það
var ómetanlegt að fínna kærleika
þeirra og hlýju og vita af bænum
þeirra fyrir mér og mínum á erfíðri
stundu. Þau veittu okkur styrk og
kjark þegar á móti blés.
Seinustu mánuðir voru Sigfúsi
og Jönu minni erfiðir. Það er mikið
áfall að fínna líkamann gefa sig,
en sál Sigfúsar var alltaf jafn sterk,
jafnvel síðast dag lífs hans var
hugsunin heil og óskemmd. Síðustu
vikuna sem að hann lifði dvaldi
hann á Sjúkrahúsi Suðurlands á
Selfossi og naut þar góðrar að-
hlynningar. En þessi dagar munu
ætíð verða mér ógleymanlegir.
Hann gat ekki lerigur talað í síma
við konuna sína en hún var veik
niður á Kumbaravogi. Ég bar henni
kveðju hans og skilaboð og flutti
honum um hæl svör hennar og
kærleiksorð. Anna dóttir Sigfúsar
og maður hennar vora stödd í Ástr-
alíu og þegar Sigfús kvaddi þennan
heim og flýttu þau för sinni hingað
sem þau gátu, en komu of seint.
En þó að kona hans og dóttir gætu
hvomgar setið við dánarbeð hans,
þá var hann ekki einn og hann vissi
að þær voru hjá honum í anda og
hann sofnaði vært þegar stundin
var komin.
Ég og synir mínir þökkum Sig-
fúsi Hallgrímssyni langa og góða
samfylgd. Megi góður Guð veita
Jönu frænku, Önnu, Sveini og fjöl-
skyldu þeirra styrk og huggun á
þessari erfíðu stundu.
Kristjana H. Guðmundsdóttir