Morgunblaðið - 24.10.1991, Side 36

36
MORGUNBLAÐIB FIMMTODAGUR 24. OKTÓBER 1991
Björgvin Magnús-
son - Minning
Fæddur 2. júní 1971
Dáinn 19. október 1991
Á síðasta vetri stóð Björgvin það
til boða að sjá á Hótel Islandi sýn-
inguna „Rokkað á himnum”, og
vorum við tvær svo heppnar að
hann vildi hafa okkur með. Þessi
ferð er ein af perlunum úr minning-
unum um hann. Því undrunin og
gleðin sem sýningin vakti hjá hon-
um var stórkostleg. Á eftir var
dansað og tjúttað á meðan orkan
entist, enda voru það þijú uppgefin
ungmenni sem „dröttuðust” heim
þann daginn. Fyrir tveimur árum
flutti Björgvin að heiman í Einiberg
í Hafnarfírði, sem er vistheimili
fyrir fatlaða. Ekki losnaði hann við
okkur stöllumar, því við ákváðum
bara að fara að vinna þar líka,
önnur á dagvakt en hin á nætur-
vakt. Með þessu færðist Björgvin
enn nær okkur.
Allar yndislegu samverustund-
imar sem við áttum með honum,
sögulestur á kvöldin, kvöldspjall,
nætursamræður ef sá var gállinn á
honum og snertingin við hann. Allt
em þetta dýrmætar minningar sem
enginn getur tekið frá okkur, minn-
ingar sem við munum geyma í
hjarta okkar.
Já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumamótt
Ó alheimsljós, ó mynd sem hverfur skjótt.
(HKL)
Björgvin varð tvítugur í sumar,
þar af var hann búinn að vera heft-
ur í sínum eigin líkama í 15 ár.
En nú hefur honum þótt nóg
komið, nú hefur hann verið búinn
að kenna okkur nóg. Og Guð gefí
að við séum það viti borin að nýta
okkur það sem hann miðlaði okkur.
Blíðu, hjartgæsku, þolinmæði og
þrautseigju. Og ef að við fyllumst
beiskju út í lífíð, þá var vera hans
hér til einskis.
Við syrgjum Björgvin og söknum
þess að geta ekki faðmað hann
knúsað og kysst jafnt kvölds sem
morgna, — aldrei meir. En það
er jú eigingimi í okkur að vilja
halda honum hér. Nú er hans tími
kominn. Tími til að hlaupa, ganga,
hoppa, hlæja, syngja o.mfl. Og við
efumst ekki um að Guð hefur hann
við hlið sér til halds og trausts og
til að rabba við.
Við viljum þakka Björgvini fyrir
þau ár sem við fengum að njóta
samvista við hann. Þetta var yndis-
legur tími, við söknum hans sárt
en gleðjumst einnig yfír nýjum
heimkynnum hans. Hann mun
ávallt eiga sinn stað í hjarta okkar.
Elsku Maggi, Sella, Dóri og
Steini — Guð heldur vöku sinni yfír
ykkur og mun leiða ykkur rétta
leið í lífinu.
Agla Sigríður Björnsdóttir
Sóley Valdimarsdóttir
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við kveðja elskulegan vin
okkar Björgvin Magnússon.
Við kynntumst honum fyrst fyrir
um það bil fjórum árum, er við jafn-
öldrur hans, aðeins sautján ára
gamlar, byijuðum að vinna á Lyng-
ási þar sem Björgvin var í dagvist-
un.
Strax mynduðust góð tengsl okk-
ar á milli, þótt Björgvin væri mikið
fatlaður og gæti lítið tjáð sig gat
hann sýnt hvort honum líkaði betur
eða verr. Sérstaklega fórum við að
geta greint það eftir því sem við
kynntumst honum betur. Einnig
fórum við að ná augnsambandi við
hann og þá sérstaklega í sundi þar
sem honum leið mjög vel.
Ofarlega er okkur í minni hversu
gaman okkur þótti þegar Björgvin
kom á morgnana á Lyngás, karl-
mannlegur og ilmandi af rakspíra,
eftir að Agla hafði dúllað við hann
fyrr um morguninn, en það var það
sem honum líkaði best, dúll, róleg-
heit og spjall.
Við þökkum fyrir þessi kynni af
Björgvini sem við teljum hafa mót-
að okkur og gert okkur að betri
manneskjum. Söknuðurinn er sár,
en mennimir ætla og Guð ræður.
Minningin um yndislegan dreng
mun ylja okkur um ókomin ár. For-
eldrum, bræðrum og öðrum að-
standendum vottum við okkar
dýpstu samúð og biðjum við algóðan
NÝKOMIÐ
Laugavegi'41,
sími 13570.
Skóversluit Þóróar
Kirkjustræti 8,
sími 14181.
Borgarnesi,
Brákarbraut 3,
sími 93-71904.
i
Guð að styrkja ykkur í ykkar miklu
sorg.
Ásta Pála og Kata
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sv. E.)
Við Björgvin vorum búin að vera
saman á Lyngási og í Safamýrar-
skóla frá því 1983. Eg þakka kær-
um vini mínum Björgvini samfylgd-
ina og bið honum blessunar Guðs.
Bergdís
Fyrir rúmum tuttugu árum fædd-
ist Böggi bróðir minn. Bernska
hans varð ekki löng því tæpum
fímm árum síðar lenti hann í hroða-
legu bílslysi sem batt enda á það
sem kalla mætti eðlilegt lifshlaup
hans. Eftir slysið náði hann aldrei
meðvitund og var bundinn við
sjúkrarúm það sem eftir var ævinn-
ar. Nú er hann farinn.
Fyrir slysið hafði Böggi þótt mjög
efnilegt barn, hann var stór eftir
aldri og fljótur að læra. Ég man
að þegar hann var. þriggja ára
skelfdi hann næstum líftóruna úr
foreldrum okkar þegar hann hvarf
í næstum heilan dag. Þá hafði hann
brugðið sér aleinn í smávegis könn-
unarleiðangur um Hafnarfjörð á
þríhjóli. Böggi var fjörugur og upp-
átektarsamur, jafnvel svolítill
prakkari þó aldrei hafí hann verið
illkvittinn. Hann sóttist þó nokkuð
eftir félagsskap okkar eldri bræðra
sinna og þá aðallega mín enda stóð
ég honum nær í aldri. En það vildí
nú brenna við að maður reyndi að
stinga hann af enda rígfullorðinn
maður í samanburði við hann að
því er manni sjálfum fannst.
Minningarbrotin sem maður
geymir í hjarta sínu um Bögga eru
mýmörg, en núna á þessari stundu
sé ég hann fyrir mér í sjúkrarúminu
sínu. Hann liggur á bakinu, hreyf-
ingarlaus, það eina sem hreyfíst eru
augu hans sem fylgja manni eftir
með óræðum glampa. Alveg eins
og hann langi til að segja manni
eitthvað en geti það ekki.
Öllu því fólki sem á einhvem
hátt hefur hugsað um Bögga á
undanfömum ámm vil ég færa
mínar bestu þakkir og ég veit að
þið munið ávallt minnast hans með
hlýju í hjarta, því hann snerti
strengi í bijóstum fólks sem em
alla jafna ekki hrærðir mikið.
Böggi bróðir er hamingjusamur
þar sem hann er núna. Flestum
fremur á hann það skilið.
Dóri bróðir
Björgvin lést í Landspítalanum
aðfaranótt laugardags og langar
okkur að minnast hans í örfáum
orðum.
Hann fluttf til okkar í Einibergið
fyrir rúmum tveimur ámm og nú
skyndilega hefur stórt skarð verið
höggvið í okkar hóp. Við viljum
þakka fyrir það að hafa kynnst
Björgvin, hann hefur auðgað líf
okkar og við stöndum eftir sem
þroskaðri og betri persónur. Þrátt
fyrir þá fjötra sem Björgvin var
bundinn í, kom það berlega í ljós
að hann sá spaugilegu hliðamar á
lífínu. Björgvins verður sárt saknað
en þó trúum við því að honum líði
vel í sínum nýju heimkynnum.
Við vottum foreldmm hans,
bræðmm og öðmm aðstandendum
okkar dýpstu samúð. Við þökkum
Björgvin fyrir samveruna og biðjum
Guð að blessa minningu hans.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
Starfsfólk og íbúar í
Einibergi 29.
í dag kveðjum við ungan vin
okkar, Björgvin Magnússon, sem
var einn af fyrstu nemendunum í
deildinni fyrir fjölfatlaða í Lyngási
og Safamýrarskóla.
Það sem einkenndi Björgvin mest
var hversu sterkan persónuleika
hann hafði og mátti ekki síst greina
það á því hversu sterkum böndum
starfsfólkið sem tók þátt í þjálfun
hans og kennslu tengdust honum.
Það em ekki ófáir starfsmenn sem
hafa fylgst með Björgvin þótt störf-
um þeirra hafí verið lokið í deildinni.
Þrátt fyrir hans miklu fötlun var
skemmtilegt að sjá hvemig hann
naut samvista við aðra og hvað
hann hafði gaman af mörgum þeim
viðfangsefnum sem fengist var við
daglega, þegar hann var vel upp-
lagður. Má þar nefna t.d. að hlusta
á sögur og tónlist og fara í sund.
Ekki þótti honum síst gaman af
allri tilbreytni s.s. að fara í vett-
vangsferðir og komast í annað
umhverfi.
Það komu líka dagar sem Björg-
vin gat ekki notið samvista eins vel
með okkur sökum heilsubrests.
Slíkir dagar hafa eflaust oft verið
honum erfíðir.
í sumar sem leið stóð Björgvin
á tímamótum, hann var orðinn 20
ára og tímabært var að útskrifast
frá okkur. Við vorum stolt yfir að
geta útskrifað hann í Bæjarhraunið
á nýjan stað þar sem við vissum
að hann féngi góða þjónustu.
Við minnumst sérstaklega góðrar
stundar með Björgvin í 20 ára af-
mælisveislu hans. í þessari veislu
átti Björgvin hug og hjörtu okkar
allra. Hann tók svo sannarlega þátt
í sinni veislu, tók á móti gestum
og fylgdist vél með öllu sem fram
fór og naut veislunnar sem starfs-
fólkið í Einibergi hafði haldið hon-
um.
Við viljum votta foreldrum og
bræðrum Björgvins okkar innileg-
ustu samúð og biðjum Guð að
styrkja þau í þeirra sorg. Einnig
viljum við þakka ykkur Sesselju og
Magnúsi sérstaklega gott samstarf
öll þau ár sem Björgvin var hjá
okkur.
Frá okkur öllum í deild 1
Lyngási og Safamýrarskóla
Ég hræðist engan banablund
sem bam ég trúi á Edens lund.
Ég á í vændum fagnafund,
er flyst ég yfir kveldblá sund.
Ég kveð í svip og þakka þér,
hvað þú varst hjartansgóður mér.
En orð mín falla angurklökk:
Ó, elsku bróðir, hjartans þökk.
(Stefán frá Hvítadal.)
Minning Björgvins mun lifa með
okkur um ökomin ár og allt það sem
hann kenndi okkur.
Elsku Sesselja, Magnús og synir,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
María Hildiþórsdóttir og
Guðrún Stefánsdóttir.
Eftir sextán ára sjúkralegu er
litli bróðir minn dáinn.
Það er löngum sagt að þeir sem
guðimir elska deyi ungir og kannski
það eigi við um Björgvin bróður
minn, nema þegar kallið kom þá
neitaði hann að gefa upp öndina,
þá fjögurra ára gamall. Mér er sagt
að í íslenskri sjúkrahússögu sé það
einsdæmi að svo ungt bam lifí af
svo alvarlega áverka sem hann
hlaut hörmungardaginn 18. febrúar
1976.
Björgvin, eða Böggi eins og hann
var alltaf kallaður, fæddist 2. júní
1971, yngstur okkar þriggja
bræðra. Langstærstur við fæðingu
og hraustastur sem bam. Fyrstur
okkar til að ganga og okkar lang-
fyrstur til að lærá að hjóla, hjálpar-
dekkin hafði hann í einn dag, síðan
var þeim lagt, þá var hann fjögurra
ára.
Eina sögu man ég úr æsku.
Bögga. Við vorum þá nýflutt á
Vesturvang 38 í Hafnarfirði, þar
sem foreldrar okkar búa enn, hann
var þá tiltölulega nýorðinn fjögurra
ára. Þetta var nýtt hverfí þá og við
með þeim fyrstu til að flytja, en
þó vom þar fyrir í hverfínu tveir
pollar á aldur við Björgvin, fímm
ára. Þeir tóku nýja stráknum með
fyrirvara. Þegar sló í brýnu, eins
og oft gerist meðal bama, áttu
þeir það til að standa saman gegn
honum. Þá brá hann á það ráð að
HERRAMENN LAUGAVEGI
3ja daga
"Skyndisala”
Laugavegi 97
§
1
ca
s*
a