Morgunblaðið - 31.10.1991, Blaðsíða 40

ieei naaöTMo .it huoaoutwmtí oraAjaviuoHOM
MÖRGUNBEAÐIÐ'FIMMTUDAGÚR 3L OKTOBER 1991
t
Unnusti minn, faðir, sonur okkar og bróður,
BJARNI JÓHANNSSON,
Eyjaholti 10,
Garði,
lést af slysförum þann 28. október.
Sigrún Högnadóttir,
Ádís Björg Bjarnadóttir,
Helga S. Bjarnadóttir, Jóhann Þorsteinsson,
Þorsteinn Jóhannsson, Hlynur Jóhannsson,
Þórhallur Jóhannsson, Njörður Jóhannnsson.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORSTEINN BJÖRNSSON,
Þernunesi við Reyðarfjörð,
verður jarðsunginn frá Fáskrúðsfjarðarkirkju laugardaginn 2. nóv-
ember kl. 14.00. Jarðsett verður á Kolfreyjustað.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓRUNN ÓLAFSDÓTTIR
frá Hæðarenda, Grindavík, -
síðast til heimilis á dvalarheimili aldraðra,
Viðihlfð, Grindavík,
verður jarðsungin frá Grindavíkurkirkju laugardaginn 2. nóvember
kl. 14.00.
Halldór Jónsson, Regína Gunnarsdóttir,
Guðmundur Ágúst Jónsson, Hanna Zoéga Sveinsdóttir,
Jóna Lóa Sigþórsdóttir, Jórunn Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær dóttir, móðir, systir og mágkona,
STEINUNN ANNA ÓLAFSDÓTTIR,
Smyrlahrauni 15,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju á morgun, föstudaginn
1. nóvember, kl. 10.30.
Þóra V. Antonsdóttir, Friðþjófur Sigurðsson,
Þór W. Persson,
Ólafur Þór Ólafsson, Hjördís Jónsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
BERGUR ÞÓRMUNDSSON,
Austurvegi 51,
Selfossí,
verður jarðsettur frá Selfosskirkju laugardaginn 2. nóvember
kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hans, vinsamlega látið Sjúkrahús Suður-
lands njóta þess.
Auður Sigurjónsdóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
ÞÓRODDUR HREINSSON
byggingameistari,
áðurtil heimilisá
Suðurgötu 19, Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 1. nóvem-
ber kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á stúkuna Daníelsher eða
líknarstofnanir.
Vinir og vandamenn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum, sem sýndu okkur samúð og
vinsemd við andlát dóttur okkar,
JÓNU PÁLU WISSMAR.
Pála Kristjánsdóttir, Gunnar Einarsson.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, er auðsýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför dóttur minnar, móður, systur,
mágkonu og barnabarns,
KOLBRÚNAR ÁMUNDADÓTTUR.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Rögnvaldsdóttir,
Helga Valdís Jensdóttir,
Helga Ámundadóttir, Ari Ólafsson,
Brynjar Ágústsson,
Heiðar Ingi Ágústsson, Signe Viðarsdóttir,
Helga Valdimarsdóttir.
Minning:
Unnur A. Jóns-
dóttír, Stóru-Árvík
Fædd 1. ágúst 1917
Dáin 8. september 1991
Engum er ljóst, hvaðan lagt var af stað
né hver lestinni miklu ræður.
Við sláumst í fðrina fyrir það,
jafnt fúsir sem nauðugir bræður.
Og hægt hún fer en hún færist um set,
þessi fylgd yfir veginn auðan,
kynslóð af kynslóð og fet fyrir fet.
Og ferðinni er heitið í dauðann.
(T.G.)
í erli hins daglega lífs erum við
kannski sem betur fer ekki alltaf
með hugann við það sem skáldið
kveður svo snilldarlega um í þessu
ljóði. En svo gerist það allt í einu
að við erum minnt á þessa hluti og
hugurinn fyllist trega, því við áttum
okkur á að við erum öll á þessu
ferðalagi sem endar hjá öllum á
sama veg. Mér kemur þetta ljóð
Tómasar oft í hug er ég frétti
mannslát og þá frekar ef um er að
ræða eitthvern sem ég þekki vel
eða er tengdur á einhvern hátt. Svo
fór einnig þegar ég frétti að Unnur
Aðalheiður Jónsdóttir frá Stóru-
Árvík væri látin. Ég veit að ég er
á engan hátt fær um að setja sam-
an þau eftirmæli um hana sem vert
væri. Einnig veit ég að hún var
ekki mikið fyrir að á hana væri
borið lof eða hrós, þótt hún hafi
að mínu áliti unnið vel til þess og
meira en það.
Það er nú einu sini svo að afrek
manna og ferill þeirra verða ekki
alltaf metin eftir vegtyllum og stöð-
utáknum. Sá getur mest sem
minnst lætur fara fyrir sér. Og það
vitum við sem þekktum Unni að
hún vann sín störf í kyrrþey, og
var prúð í framkomu sem í orðum.
Hún vann mikið, ótrúlega mikið,
úti sem inni. Jón maður hennar
átti við mikla vanheilsu að stríða
og oft urðu heimilisaðstæður það
erfiðar að hún varð að sýna mikla
staðfestu og viljastyrk til að sigrast
á þeim, sem hún gerði.
Heimilisstörfin í þá daga voru
öllu verri viðureignar en eru nú til
dags og ekki hægt að bera þau
saman á nokkurn hátt. Þá varð að
þvo allan þvott í höndum, halda
eldi lifandi með mó og spýtum.
Hún stóð við slátt með orfi og ljá
í mörg sumur, og hefur það ekki
alltaf verið auðvelt þar sem börnin
fæddust eitt af öðru uns þau urðu
ellefu á sautján árum, svo ætla má
að það hafi verið þreytt kona sem
seint gekk til hvílu. En þrátt fyrir
langan vinnudag gat hún fundið sér
tíma til að sinna ýmsum áhugamál-
Minning
Semjum minningargreinar,
afmælisgreinar,
tækifærisgreinar.
Önnumst milligöngu
við útfararstofnanir.
Sími 91-677585.
Fax 91-677586.
um. Hún las mikið í bókum, þá
hafði hún yndi af tónlist. Hún hefur
eflaust þráð að geta sinnt því meira,
en um það var ekki að ræða, hún
var eins og svo margir á þeim árum
ofurseld baslinu, sem hún lét þó
aldrei buga sig. Ég kom fýrst í
Stóru-Árvík sumarið 1958, hafði
verið ráðinn þar í heyskap í viku-
tíma, reyndar var það fleira sem
dró mig þangað en það er önnur
saga. Ég skynjaði þá og kannski
betur seinna að Unnur heitin var
mjög greind kona sem maður bar
ósjálfrátt virðiiigu íyrir. Hún var
dul og fátöluð og hafði mikið skap
sem hún hafði þó fullt vald á.
Heimilisbragurinn var nokkuð
frábrugðinn því sem ég átti að venj-
ast. Kom þar margt til sem ekki
verður rakið hér, nema það hvað
mér fannst börnin hennar dýrka
móður sína mikið og gera það sem
hún lagði fyrir þau án þess að hafa
um það.
Unnur heitin var sterk kona sem
stóð af sér stormbylji lífsins. Sterk-
ust fannst mér hún þó þegar ég
varð að stíga þau erfiðu spor að
tilkynna henni lát sonar hennar,
Benedikts. Það var 9. nóvember
1974. Unnur hafði komið til okkar
kvöldið áður og gist hjá okkur.
Snemma morguninn eftir var hringt
í mig og mér sögð þessi sorgar-
frétt. Ég vakti Unni og sagði henni
þessa harmafregn, það var erfið
stund.
En það var samt svo að sá sem
færði henni þesa helfreg fór beygð-
ari af þeim fundi en sú sem við
henni tók.
Þá sá ég vel hversu mikil hetja
hún var.
Jón maður hennar hafði þá látist
það sama ár, eða 25. janúar.
Unnur heitin var fædd 1. ágúst
1917. Hún lést 8. september sl. á
afmælisdegi Benedikts heitins son-
ar síns. Hún var jarðsett í Árnesi
.14. september sl. að viðstöddu fjöl-
menni.
Unnur og Jón eignuðust ellefu
börn, og eru afkomendur þeirra nú
sextíu og sex. Hún unni börnum
sínum mikið svo og öðrum afkom-
endum og lét það í ljós á margan
hátt.
Ég veit að það sem ég hef sett
hér á blað segir kannski ekki mikið
um æviferil Unnar eða segir um
hana sem vert væri. En ég vildi
minnast hennar og þakka henni
fyrir okkur og börnin okkar. Biðjum
við Guð að blessa minningu hennar.
Guðmundur G. Jónsson,
Munaðarnesi.
ERFISDRYKKJUR
í þægilegum og
rúmgóöum salar-
kynnum okkar.
Álfheimum 74,
sími 686220
Erfidrykkjur í hlýlegu
og notzlegu umhverfi
Við höfum um árabil tekið að okkur að sjá um erfidrykkjur fyrir £
allt að 300 manns. í boði eru snittur með margvíslegu áleggi.
brauðtertur. flatbrauð með hangikjöti. heitur eplaréttur með g
rjóma. rjómapönnukökur, sykurpönnukökur, marsípantertur, *
rjómatertur, formkökur, 2 tegundir o.fl.
Með virðingu.
FLUGLEIÐIR
HÓTEL LOFTLEIDIR
K E Y K J A VlKURFLUGVELLI. 101 R E Y K J A V IK
SIM1: 9 1 - 22 3 2 2
Hún Unnur systir mömmu er
dáin. Hún kvaddi snöggt eftir harða
baráttu við krabbamein. Hún
kvaddi á afmælisdegi Benna sonar
síns en hann lést af slysförum í
nóvember 1974. Hún var gift Jóni
Guðmundssyni bónda í Stóru-Árvík.
Ég man þegar ég kom sem bam á
Stóru-Árvík, með mömmu, pabba,
systkinum og oft fleira vinafólki,
hve rausnarlega var alltaf tekið á
móti okkur. Þetta fann ég bamið,
og hlýjuna frá þeim hjónum. Þau
áttu 11 böm, enda var alltaf glatt
á hjalla og gaman að slá upp fót-
boltaleik sem allir er vettlingi gátu
valdið tóku þátt í. Hjá þeim var
heimilisfastur þroskaheftur maður.
Öll framkoma áf þeirra hálfu við
hann var sem við aðra fjölskyldu-
meðlimi og jafnvel var honum
hampað sem höfðingja frekar en
að hann væri skilinn útundan. Hann
sótti kirkju með heimilisfólki sem
og önnur mannamót. Var á allan
hátt gert vel við hann, ég man sér-
staklega eftir hversu snyrtilegur
hann var alltaf. Það var ekkert
verið að „fela” hann Guðmund
Steindórsson, eins og of oft tíðkað-
ist í þá daga með hans líka. Þetta
lýsir Unni og Jóni svo vel. Máttu
ekkert aumt sjá, alltaf að taka upp
hanskann fyrir þá sem minna máttu
sín. „Þá væri þjóðinni borgið, ef
þúsundir gerðu eins.” Nærri má
geta að vel hefur þurft að halda á
spöðunum til að halda svo stóru
heimili gangandi. Þar hafa örugg-
lega allir hjálpast að.
Sú sem hélt utan um reksturinn
hefur þurft útsjónarsemi og dugnað
til að bera og alltaf var gestum
tekið með kostum og kynjum. Ég
fékk tækifæri til að launa Unni
gestrisnina löngu seinna, þegar hún
kom að heimsækja Línu, dóttur sína
sem bjó þá, eins og ég, á Akur-
eyri. Þó ekki með borði fullu af
kræsingum eins og í Stóru-Árvík,
en við hjónin fórum í leikhús með
henni og sáum „Kabarett” hjá LA.
Höfðum við öll gaman af og Unn-
ur, sem var mjög listhneigð kona,
naut sýningarinnar vel. Handavinn-
an hennar Unnar er mikil og falleg,
er sama hvort um útsaum, hekl,
pijónaskap eða annað er að ræða,
allt jafn listavel gert. í endaðan
júlí sl. hringdi Unnur í mig og við
röbbuðum saman góða stund. Hún
var þá að fara í geislameðferð og
heyrðist mér hún nokkuð hress. Við
kvöddumst svo og ætluðum að hafa
samband aftur. Kvöldið sem hún
dó ætlaði ég að fara að hringja í
hana en ákvað að bíða næsta dags.
Næsta dag sagði mamma mér að
Unnur væri dáin. Unnur var jarð-
sett frá gömlu vinalegu kirkjunni
heima í sveitinni sinni, Ámes-
hreppi, 14. september sl., daginn
eftir afmælisdag Jóns heitins.
Segið það móður minni,
að mold sé farin að anga,
svali leiki um sali
og sólbrennda vanga.
Býst ég brátt til ferðar,
brestur þó vegnesti,
en þar bíða vinir í varpa,
sem von er á gesti.
(Davíð Stefánsson)
Um leið og ég kveð Unni frænku,
votta ég aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Vilborg Traustadóttir