Morgunblaðið - 31.10.1991, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. OKTÓBER 1991
Kveðjuorð:
Sigríður Ingólfs■
dóttír frá Lundi
Fædd 2. júní 1912
Dáin 2. júií 1991
Þegar ég var snáði þótti sjálfsagt
að börn væru send í sveit á sumrin.
Efalaust hefur þetta verið hættu-
spil í sumum tilvikum en enginn
var sjö ára maður með mönnum sem
ekki fór í sveit á sumrin. Ég man
vel daginn sem röðin kom að mér.
Auðvitað var ég smeykur, förinni
var heitið á ókunnan stað í Borgar-
firði. Sá ótti vék þó aðeins til hliðar
þegar ég hitti Þorvald bónda við
vaðið að Lundi í Þverárhlíð. Hann
vék athyglinni nefnilega strax að
dráttarvélinni og vagninum sem
hékk aftaní og spurði hvort ég
væri til í að ferðast með þessu tæki
yfir að bænum þarna. Þetta var of
stór freisting. Ég kvaddi samferða-
fólk mitt og tók áhættuna. Ég var
samtals sjö sumur í sveit á Lundi
í Þverárhlíð.
Hjónin á Lundi-voru ekki að taka
á móti borgarbarni í fyrsta sinn og
foreldrar mínir höfðu sannreynt að
af þeim fór gott orð. Þetta frétti
ég seinna, en á þessari stundu hvarf
ótti minn alveg þegar ég hafði hitt
húsfreyjuna Sigríði og heirriasæt-
una Valborgu litlu eldri en ég.
Reyndar átti ég eftir að vera örlítið
hræddur við hundana og beljurnar,
en við skulum gleyma því. Það jafn-
aði sig fljótt.
Heimilisfólk var fleira. Þar voru
líka tvær aðrar dætur þeirra hjóna
Arndís og Torfhildur að ógleymdum
Jóni Asmundssyni, vinnumanni.
Aldursmunur er það mikill á okkur
Torfhildi að mér fannst hún tilheyra
heimi hinna fullorðnu. Arndís var
afturámóti ennþá á allt að því við-
ræðuhæfum aldri að mér fannst.
Á þessum árum stóðu sveita-
heimili fyrir miklu meira en við ef
til vill gerum okkur grein fyrir í
dag. Ég man eftir 7 aðkomubörnum
á Lundi í einu. Jón Ásmundsson var
alvarlega fatlaður, bráðgáfaður al-
þýðumaður. Hefði einhvern tíma
verið talinn niðursetningur, var þó
aldrei umgenginn sem slíkur og var
hjá Lundarfólkinu meðan stætt var,
jafnvel löngu eftir að þau brugðu
búi og fluttu á Akranes. Hann var
í námunda við þau meðan hann lifði.
Þannig var Lundur ekki bara sveita-
heimili heldur líka uppeldis- og
stundum meðferðarheimili fyrir
borgarbörn og félagsmálastofnun í
anda þeirrar sveitamenningar sem
húsráðendur fengu í vöggugjöf.
Aldrei voru hlutirnir nefndir slíkum
nöfnum, heldur bjuggum við aðnjót-
endur þessarar þjónustu við slíkt
öryggi að engum fannst þetta fyrir-
komulag eðlilegra en okkur.
Það segi sig sjálft að á mann-
mörgu heimili þarf mörgu að sinna
og oft var unnið mikið. Það bitnaði
þó aldrei á okkur börnunum. Hveij-
um var fundið verk við hæfi. Samt
var alltaf tími til þess að sinna
hverjum fyrir sig. Áldrei var svo
mikið að gera að ekki fyndist tóm
til þess að taka þátt í leikjum barn-
anna.
Blómoskreytingar
Skreytingarþjónusta
Muniðað
blóm gleðja
Miklatorgi sími 622040
Breiðholti sími 670690
Opiðalladagakl. 10-21
Einhverju sinni áttum við Val-
borg í erfiðleikum með stórbýli eitt
sem við höfðum byggt á hóli einum
við heimatúnið. Éins og allir vita
þá eru kjammar beljur, leggir hest-
ar og tennur rollur. Það var allt í
lagi. Það var einnig innan handar
að girða tún með snærisspotta. En
hvernig átti að heyja? I miðjum
önnum bregður bóndinn á leik og
slær fyrir okkur hjónaleysin hólinn
með orf og ljá. Þetta var strax
betra. Sigríður fyrir sitt leyti, hjálp-
aði okkur við að þurrka heyið og
að halda búinu hreinu t.d. eftir stór-
rigningar eða þegar hundspottið
hafði misskilið málið og haldið að
hann mætti vera með. Það vildi svo
heppilega til að á bænum fannst
tunna sem hægt var að nota sem
hlöðu. Því var þar, að Tunnuvöllum.
Þá kom upp á búinu vandamál sínu
alvarlegra. Þetta var nefnilega á
tímum kvenfrelsis. Hver átti að
stýra búinu ég eða Valborg? Óneit-
anlega var hún eldri en ég var nú
samt karlmaðurinn á heimilinu.
Þetta vandamál varð að leysa í víð-
ara samhengi. Eiginlega var best
að við karlmennirnir ræddum þetta
heldur okkar á milli áður en málið
færi lengra. Því var það að í nokkra
daga fór ég með Valda í veg fyrir
mjólkurbílinn á næsta bæ, Kvíar til
skrafs og ráðagerða. Að bænda sið
þá voru þeir bræður Þorgeir og
Ellert bændur á Kvíum, sáttargerð-
armenn mínir í deilunni ekkert að
flýta sér að komast að efninu, heid-
ur þurftu þeir fyrst að fá greinar-
góða lýsingu á búinu sjálfu og stað-
háttum öllum. Þannig gekk á í
nokkra daga áður en vandamálið
sjálft var tekið á dagskrá. Mér
fannst þeir bræður og Valdi afar
skilningsríkir á nauðsyn þess að
eiga sjálfstætt bú. Raunar framar
vonum áhugasamir um málefnið.
Ég var ekkert að skipta mér af því
þó að það tísti svona af og til óvart
í viðmælendum mínum. Til þess var
tilefnið of alvarlegt. Þó kom þar
ræðu okkar að sennilegast væri
best ef bæði fengju að ráða. Það
verður að taka tillit. Ég er ekki
viss um að Sigríður húsfreyja hefði
sætt sig við aðra niðurstöðu. Hvað
um það þetta voru herlegir tímar.
Við „hjónaleysin” áttum eftir mörg
sumur í leik og það sérkennilega
var að okkur öllum aðkomubörnun-
um fannst við hvert fyrir sig vera
í sérstöku uppáhaldi á bænum.
Til þess að reka slíkt heimili þarf
sérstaka' manngerð. í fyrsta lagi
þarf að bera virðingu fyrir tilfinn-
ingum annarra. í öðru lagi þarf
fólk að bindast mikilli tryggð við
samferðafólk sitt. í þriðja lagi þarf
eðlisgreind til þess að skilja þarfir
fólks. í fjórða lagi þarf það hjarta-
lag sem vill öllu fólki vel. Sigríður
Ingólfsdóttir átti alla þessa kosti. Á
Lundi í Þverárhlíð var ekki til siðs
að tala illa um annað fólk. Við höfð-
um heldur enga minnimáttarkennd
gagnvart umhverfinu.
Það lýsir kannski Sigríði best
hvað ég vissi lítið um þessa konu
sem ég þekkti svona vel og var
svona háður. Löngu eftir að ég var
kominn á fullorðinsár fylgdist þessi
kona af áhuga með högum mínum,
þó að ég væri ekki að gera henni
verkið léttara með tíðum heimsókn-
um. Ræktarsemi hennar var meiri
en mín.'
Ég átti eftir að hitta hana einu
sinni að lokum, þá farna konu að
kröftum á spítalanum á Akranesi.
Einkennandi fyrir þessa konu var
að þá dvaldi hugurinn við þann tíma
þegar lífið var henni í hádegisstað,
á Lundi í Þverárhlíð. Hún hafði
mestar áhyggjur af dýrunum og því
hvort vip börnin hefðum fengið að
borða. Ég er ekki viss um að hún
hafi þekkt þennan fullorðna mann
sem var kominn í heimsókn.
Sigríður var gæfukona og auðn-
aðist ætlunai’verk sitt, að vilja ölluin
vel og rækta garðinn sinn. Blessuð
sé minning hennar. Takk fyrir mig.
Ég votta eftirlifandi manni hennar
og börnum samúð mína.
Geir Rögnvaldsson
Kveðjuorð:
Jóhanna Kolbeins
Fædd 24. febrúar 1930
Dáin 14. september 1991
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Aðfaranótt laugardagsins 14.
september sl. lést Hanna frænka,
föðursystir mfn. Þá hafði hún barist
hetjulega í mörg ár við erfiðan sjúk-
dóm. Oft hékk líf hennar á blá-
þræði, en alltaf stóð hún upp aftur,
svo sterkur var lífsvilji hennar.
E/tirlifandi eiginmaður hennar
er Árni Þór Jónsson og áttu þau
sex börn sem öll eru uppkomin.
Þegar ég var lítil var ég oft í
pössun hjá Hönnu frænku á Fjölnis-
veginum. Það fyrsta sem ég man
eftir henni er einmitt það að ég var
hjá henni í pössun og hún var að
baka.
Alltaf var gestkvæmt hjá þeim
hjónum, enda gott að koma þangað
í heimsókn, maður var alltaf vel-
kominn, hvenær sem manni datt í
hug.
Fyrir nokkrum árum fluttu þau
úr stóra húsinu við Fjölnisveg í fal-
lega íbúð við Miðleiti, og ekki fækk-
aði heimsóknunum við það.
Hennar lífsmottó var að gera
allt sem í hennar valdi stóð til að
gera lífið betra fyrir þá sem í kring-
um hana voru.
Hún kvartaði aldrei og aðspurð
sagðist hún alltaf hafa það ágætt
hvernig svo sem heilsan var.
Skömmu fyrir andlát sitt hringdi
hún í mig. Þar sem ég er nýflutt
erlendis, vildi hún bara heyra hvern-
# j „

#,
iÆl

ig gengi hjá mér. Svona var hún,
mundi alltaf eftir manni.
Það er erfitt að minnast alls í svo
fáum orðum en ég mun ávallt
geyma minninguna um elskulegu
frænku mína í hjartanu. Ég þakka
Guði fyrir að hafa átt svo góða
frænku.
Á hendur fel þú honum,
sem himna stýrir borg,
það allt, er áttu í vonum,
og allt, er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
og bugað storma her,
hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
(Gerhardt - B.Halld.)
Elsku Árni Þór, megi Guð styrkja
þig og börnin ykkar í þessari miklu
sorg.
Hanna Rósa
+
Þakka auðsýnda samúð við andlát og útför
BJARNA EINARS BJARNASONAR,
Meðalholti 12,
Reykjavfk.
Guðbjörg Björgvinsdóttir.
Þökkum samúð og vinarhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR JÓNSDÓTTUR.
Iris Bachmann, Skarphéðinn Sveinsson,
Elin Bachmann, Hörður Bergsteinsson,
Ólafur Bachmann, Hrafnhildur Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN GÍSLASON,
Vesturvegi 15b,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 1. nóvember
kl. 10.30.
Guðrún Guðjónsdóttir, Helgi Sigmarsson,
Ágúst Guðjónsson,
Gunnlaugur Guðjónsson, Ágústa Ágústsdóttir,
Gísli Guðjónsson, Guðrún Alexandersdóttir,
Reynir Guðjónsson,
Dagbjört Erna Guðjónsdóttir,
Stefán Sævar Guðjónsson, Sif Svavarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
„Við konur
þurfiim kalsíum.“
Kalciumkarbonat ACO
fullnægir auðveldlega
daglegri kalsíumþörf!
Nú hafa vísindalegar rannsóknir víðs vegar um
heiminn sýnt fram á nauðsyn þess að konur bæti
sér upp það magn kalsíums sem þær fá ekki með
fæðunni. Með því minnka líkurnar á bein-
þynningu þegar líða tekur á ævina.
í Bandaríkjunum halda vísindamenn því fram
að konur þurfi 1500 mg af kalsíum á dag frá og
með 45 ára aldri til þess að beinagrindin haldi sínu
rétta kalkinnihaldi og styrk-
leika. Á meðgöngu og þegar
barn er haft á brjósti
þurfa konur einnig á
meira kalki að halda en
venjulega.
Kalciumkarbonat
ACO eru bragðgóðar
tuggutöflur með frísk-
legu sítrónubragði.
Stundum getur fram-
sýni verið hyggileg.
Kalciumkarbonat ACO
Fæst án lyfseðils í apótekinu.
Vrv 17 19 34
Kalciuinkarbonat
250 mg Ca2’ ACO
®SSWBlOO tuggtabkwrfflBB® l
Vid öknt kalciumbt>fic'*
1 labtetl 1-4 oénaet
mmSm

1