Morgunblaðið - 10.11.1991, Blaðsíða 6

6 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. NÓVEMBER 1991
VGRÓM
VAGGA \ST\K1\IVAK
eftir Kristínu Marju Baldursdóttur
FLAUTULEIKUR og eilff angurværð ríkir í Veróna, borginni
þar sem Rómeo og Júlfa áttu heima. Allan daginn standa
ungir menn á torgum og leika á hörpu eða flautu og frá Aren-
unni, óperunni frægu, berast tónarnir frá Turandot. Ein ást-
artragedfan fviðbót. ítalir meta ástina mikils og þegar elskend-
ur ná saman á sviðinu lyfta þeir höndum og hrópa brave
brava, en ef söngvarar fá ekki að Ijúka við ástararfur sfnar
sökum lófaklapps, tryllast þeir og romsa upp úr sér skömmun-
um við þann sem næst situr þeim.
Islendingar eru ekki vanir
svona æsingi heima nema
kannski á vellinum þegar
KR og Fram keppa og
verða því oft undirleitir.
En eftir það sem á undan er geng-
ið með Rómeó og Júlíu þá er ekki
skrýtið þótt Italir séu viðkvæmir
þegar ástin á í hlut.
Heimsklúbbsfarar Ingólfs Guð-
brandssonar um fjörutíu að tölu
voru nú komnir til Veróna eftir að
hafa drukkið í sig listina í Mílanó
og Feneyjum, og það var ekki fyrr
en ég stóð undir svölunum hennar
Júlíu að ég áttaði mig á því að
harmleikur unga fólksins hafði í
raun og veru átt sér stað. Svo segja
ítalir að minnsta kosti. Bæði er.
hægt að sjá heimili þeirra beggja
og einnig gröf Júlíu sem er í
kirkjuklaustri syðst í borginni.
Veróna er gömul og rómantísk
borg. Ain Adige rennur í gegnum
hana miðja eins og öfugt S í lag-
inu, mér skilst að Italir séu mjög
hrifnir af öfugum essum, og
bogabrýr og borgarmúr með tum-
um setja sterkan svip á hana. Göm-
ul hús endurreisnartímabilsins gul,
mosagræn og múrsteinsbrún standa
meðfram ánni í skugga kýprustij-
ánna.
Ungir og auralitlir tónlistarnem-
endur standa á torginu hjá höll
Scalaættarinnar, sem var voldugust
allra ætta í Veróna á 13. og 14.
öld, og vinna sér inn skilding með
því að spila á flautu og hörpu fyrir
vegfarendur. í miðri borginni stend-
ur sjálf Arenan, óperuhús undir
berum himni, þar sem stórstjörn-
urnar fá menn til að gráta af hrifn-
ingu.
Svalir Júlíu
Til Veróna koma menn meðal
annars til að fara í Arenuna. Við
komum til að hlýða á Kristján okk-
ar Jóhannsson, en því miður átti
hann ekki að syngja þetta kvöldið.
Olli það mönnum miklum vonbrigð-
um og spurðu margir Ingólf hvort
hann gæti ekki hringt í Kristján og
látið hann vita að við værum í
bærium?
Italski leiðsögumaðurinn okkar
vorkenndi okkur hins vegar mikið
að heyra ekki í Pavarotti. Á Ítalíu
verða erlendir ferðahópar að vera
með ítalska leiðsögumenn þegar
ákveðnir staðir eru skoðaðir og í
þetta sinn fylgdi okkur eldri mað-
ur, lítill og snaggaralegur náungi
AScala-óperan Ingólfur segir sög-
ur af primadonnum og snillingum.
•^Svalirnar hennar Júlíu. Þarna
stóð hún og hvíslaði: Rómeó.
sem talaði svo hratt og mikið að
rólegustu menn í hópnum urðu pirr-
aðir og nokkrir fengu hlustaverk.
Ingólfur komst ekki að og var alveg
undrandi.
Sá ítalski leiddi okkur um helstu
torgin og endaði með okkur í húsa-
garði Júlíu. Þar var fjöldi manns,
því allir vildu undir svölum Júlíu
staðið hafa.
Fjölskyldur Rómeó og Júlíu höt-
uðust, guð má vita hvers vegna, en
sagnfræðingar segja að andrúms-
loft borgarinnar hafi verið herskátt
og ófriðlegt á þessum tíma og hafi
lega borgarinnar átt sinn þátt í
því. Verona var miðstöð hemaðar
á Norður-Ítalíu á því herrans ári
1303 þegar Scalaættin réði ríkjum
og atburðurinn um Rómeó og Júlíu
átti sér stað. Rómeó og Júlía, að-
eins fjórtán og tuttugu ára gamlir
unglingar, urðu fórnarlömb full-
orðna fólksins og létu lífið fyrir
tóman klaufaskap. Yfírleitt minnist
maður þessa atburðar ekki ógrát-
andi, en af því að Shakespeare
skrifaði svo gott leikrit um atburð-
inn getur maður endalaust hlustað
á örlagasögu þeirra.
Þetta hugsaði maður og góndi
upp á svalirnar. Menn og konur
fóru þar upp og vinkuðu eins og
Júlía niður til vina og samferða-
manna. Hafði það lítil áhrif á við-
stadda, eða allt þar til ein úr hópn-
um okkar, Sjöfn Sigurbjörnsdóttir
úr Vestmannaeyjum, steig fram á
svalirnar með sitt mikla ljósa hár,
vinkaði og lét nafnið Rómeó berast
með vindinum út yfir Veróna.
Skvaldrið í Itölunum þagnaði og
þeir mændu allir upp á svalirnar.
Islenska frúin hafði alveg óvart stol-
ið senuni einhverra hluta vegna og
við samferðamenn hennar horfðum
montin yfir fjöldann. Fannst enda
flestum tími til kominn að ítalir
færu að sjá þetta föngulega fólk
að norðan.
Fljótt á litið virðast íbúar Verónu-
borgar vera ákaflega rólegir og
afslappaðir, kannski var það músik-
in á torgunum sem hafði þessi ein-
stöku áhrif. Rómantíkin virtist líka
blómstra jafnt hjá ungum sem öldn-