Morgunblaðið - 10.11.1991, Page 24
24 C
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 10. NÓVEMBER 1991
t Móðir mín, amma okkar, systir og mágkona, BÁRA SIGURJÓNSDÓTTIR, Hrafnistu, Hafnarfirði, lést á Borgarspítalanum föstudaginn 8. nóvember. Guðbjörg Haraldsdóttir og börn, Eggert ísaksson, Sesselja Erlendsdóttir.
t Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, JÓN GUÐMUNDSSON, Vesturbergi 98, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 12. nóvember kl. 10.30. Guðrún Karlsdóttir, Karl Jónsson, Stefán Jónsson, Sjöfn Þorvarðardóttir, Jörgína Elfnbjörg Jónsdóttir, Torfi Andrésson, barnabörn og bar nabarnabarn.
t Móðir mín, tengdamóðir, frænka og amma, MARGRÉT SIGURÐARDÓTTIR, Eskihlíð 10, Reykjavík, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 12. nóvember kl. 13.30 Kristfn Sigurðardóttir, Ólafur Gústafsson, Una Guðnadóttir og dótturbörn.
t Systir mín og frænka, ÞÓRA ÞÓRÐARDÓTTIR, Kleppsvegi 134, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 11. nóvember kl. 15.00. Fyrir hönd aðstandenda, María A. Þórðardóttir, Martha Ingimarsdóttir.
t Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, BRYNHILDUR SNÆDAL JÓSEFSDÓTTIR kennari frá Látrum í Aðalvík, síðast til heimilis í Bólstaðarhlíð 41, Reykjavík, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík mánudaginn 11. nóvember nk. kl. 13.30.
Guðrún Karlsdóttir, Ástriður Karlsdóttir, Rögnvaldur Þorleifsson, Guðmundur Stefán Karlsson, Oddbjörg Kristjánsdóttir, Hrafnhildur Snædal Ólafsdóttir, Ásgeir Torfason, Hanna Ójafsdóttir Forrest, Þröstur Ólafsson, Þórunn Klemenzdóttir, Guðmundur Páll Ölafsson, Ingunn Jakobsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
t Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma, ELÍSABET Þ. ARNDAL, Hringbraut 78, Reykjavfk, verður jarðsungin frá Ðómkirkjunni miðvikudaginn 13. nóvember kl. 15.00. Ottó S. Jónasson, Ása Ottósdóttir, Albert Stefánsson, Elísabet S. Ottósdóttir, Örn Johnson, Helga K. Ottósdóttir, og barnabörn.
t
Brynhildur Snædal
Jósefsdóttir kennari
Fædd 3. september 1902
Dáin 3. nóvember 1991
Amma mín er dáin. Þessi lífs-
glaða kona með skýru, líflegu aug-
un er nú búin að fá hvíldina eftir
erfíð veikindi síðustu mánuðina.
Hún Binna amma fæddist í Látr-
um í Aðalvík 3. september 1902.
Foreldrar hennar voru Pálína
Ástríður Hannesdóttir og Jósef
Hermannsson bóndi á Atlastöðum.
Amma ólst upp hjá móðurforeldrum
sínum í Látrum, þeim Jórunni E.
Sívertsen og Hannesi Sigurðssyni.
Hún bar alltaf mikla virðingu fyrir
afa sínum og ömmu og t'alaði oft
um hvað þau höfðu verið henni
góð. Móðir ömmu giftist Guðmundi
Sigurðssyni.
Amma var tvígift. Fyrri maður
hennar var Karl Guðmundsson vél-
stjóri. Þau skildu. Börn þeirra eru
Guðrún setjari, Ástríður hjúkr-
unarfræðingur og Guðmundur Stef-
án vélstjóri. Seinni maður ömmu
var Ólafur Friðbjarnarson en hann
lést af slysförum 1966. Ólafur
starfaði sem bóndi, smiður og versl-
unarmaður. Börn ömmu og Ólafs
eru Hrafnhildur húsmóðir, Hanna
íþróttakennari, Þröstur aðstoðar-
maður utanríkisráðherra og Guð-
mundur Páll rithöfundur.
Um tvítugt fór amma suður til
Reykjavíkur til náms og Iauk kenn-
araprófi við Kennaraskólann árið
1925. Kennslu stundaði hún í ára-
tugi, fyrst vestur í Látrum og í
Dýrafirði, siðar á Húsavík og svo
í Breiðagerðisskóla í Reykjavík.
Mér þótti það alltaf ákaflega
spennandi að eiga ömmu sem var
kennari. Hún var líka kennari af líf
og sál og setti manngildið öllu of-
ar. Hún talaði oft um nemendúr
sína og það fór aldrei á milli mála
hvað henni þótti vænt um þá og
hvað hún gladdist yfir auknum
þroska hvers og eins. Mér þótti allt-
af gaman þegar litlu jólin voru hald-
in í Breiðagerðisskóla og amma
bauð mér að koma. Stóru stelpurn-
ar í bekknum hennar áttu að líta
eftir mér á meðan hún var að gera
allt klárt fyrir leiksýninguna. Ég
man enn hvað stelpunum fannst ég
eiga gott af því að ég var barna-
barn hennar Brynhildar.
Qft.fékk ég að sitja við borðstofu-
borðið hjá henni í Stóragerðinu og
fylgjast með þegar hún tók upp
töskuna með öllum stíla- og reikn-
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöid
til ki. 22,-einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
ingsbókunum og fór yfir verkefnin.
Ég fékk að prófa stjörnu-stimpiana,
Gott- og Ágætt-stimplana líka.
Hvílík gleði! Að geta stimplað af
hjartans lyst og þóst vera kennari!
Seinna fékk ég að lesa eina og eina
ritgerð og svo var mér treyst til
að aðstoða við að fara yfir stafsetn-
ingaræfingar. Mikið rosalega var
þetta gaman! Nokkrum árum seinna
þegar ég var orðin nemandi í
Kennaraskólanum, þótti mér gam-
an að skjótast til ömmu eftir skóla
og sjá hana lifa sig inn í kennsluna
í hópi 5 og 6 ára nemenda sem
sóttu kennslu heim til hennar.
Ekki minnkaði áhugi ömmu fyrir
börnum þó aldurinn færðist yfir.
Mér þótti gott að koma til hennar
með börnin mín og sjá að faðmur
hennar var alltaf opinn. Hún var
alltaf tilbúin að leika og spjalla við
þau. Sonur minn fór í „handbolta-
leik” við 87 ára langömmu sína og
var mikið fjör í þeim leik. Milli henn-
ar og barnanna minna myndaðist
strengur sem aldrei verður rofinn.
Eftir að ég flutti norður í land
hafði ég fyrir venju að hringja til
ömmu á afmælisdaginn hennar.
Hún spurði þá mikið um skólann
og sagðist öfunda mig af að geta
staðið í anddyri skólans og sjá þeg-
ar krakkarnir koma inn fyrsta
skóladaginn. „Það er ekki hægt að
lýsa þeirri tilfinningu sem maður
fær þá, þetta er svo gaman,” sagði
hún. Og þau eru ófá ráðin sem hún
amma hefur gefið mér um kennslu,
allt frá því að ég var kennaranemi
og fram á síðustu ár, það var gott
að byggja á hennar reynslu.
Amma var mjög fjölhæf kona og
listræn. Hún ptjónaði og saumaði
mikið út og bjó til mynstur sjálf.
Hún málaði líka mikið og eru til
mörg falleg málverk eftir hana.
Aðalsmerki hennar var vandvirkn-
in. „Það sem maður gerir, það á
maður að gera vel,” sagði hún oft.
Og vissulega fór hún eftir því sjálf.
Hún hafði sérstaklega fallega rit-
hönd og þegar ég fékk í barnaskóla
mína fyrstu forskriftarbók, eftir
Guðmund I. Guðjónsson, hélt ég að
hún amma hefði skrifað hana!
Amma sagði.mér seinna að hún og
Guðmundur hefðu verið sessunaut-
ar í Kennaraskólanum og voru þau
alltaf að keppast um að skrifa bet-
ur en hitt. Það hafði svo þróast út
í að þau höfðu nánast alveg sömu
rithönd.
Amma lagði mikið upp úr því að
tala vandað mál og ísienskukunn-
átta hennar var góð. Aldrei man
ég til þess að hún hafi prédikað
yfir okkur um þetta, en hún sagði
okkur til og hvatti okkur á sinn ljúfa
og lærdómsríka hátt.
Já, hún amma var engin venjuleg
amma.
Það var alltaf gaman að fara til
hennar, hvort sem það var til að
horfa á hana vinna eða fá aðstoð
við námið. Alltaf var manni tekið
opnum örmum og það var stutt í
kímnina. Ef erfiðleikar steðjuðu að
var gott að geta leitað til hennar.
Hún var mild, leiðbeindi og hugg-
aði. Faðmlag, mjúkar hendur sem
struku kinnar mínar, þerruðu tár
og svo hvíslað: „Guð blessi þig.”
Amma er dáin. En dauðinn
megnar ekki að taka hana ömmu
mína frá mér, því hún mun alltaf
lifa í hjarta mér.
Guð blessi minningu elskulegrar
ömmu minnar.
Inga H. Andreassen
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
i GUNNLAUGUR JÓNSSON
vegaeftirlitsmaður,
4
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 12. nóvember
kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vinsamlega bent á Krabbameins-
félagið.
Guðrún Guðnadóttir,
Sigrún Gunnlaugsdóttir, Karl i. Herbertsson,
Jón H. Gunnlaugsson, Bryndis Gunnarsdóttir,
Óskar Gunnlaugsson, Anna Axelsdóttir,
Hjalti Gunnlaugsson, Helga Bolladóttir
og barnabörn.
LEGSTEINAR
MOSAIKH.F.
Hamarshöfða 4 — sími 681960
Minningarbrotin hrönnuðust upp
hvert af öðru kvöldið sem hún
amma mín dó. Þau elstu eru frá
því er ég var á þriðja ári norður í
Heiðarbót hjá ömmu og afa. Það
var þá, þegar ég smápattinn horfði
með aðdáun á eldri frænkur mínar
og frændur vaða bæjarlækinn sem
þá var stórfljót í mínum augum.
Það var þá, þegar tíkin Táta upp-
lifði hlutverk kýrinnar þegar ég og
systir mín vildum mjólka eins og
afi mjólkaði kýrnar. Það var þá,
þegar Táta og Jarpur gamli voru
helstu ráðgjafar og leikfélagar. Það
var á þessum tíma sem ég man
fyrst eftir ömmu. Alltaf var hún
nærri og alltaf var hún tilbúin að
leiðbeina og hjálpa.
Seinna meir, eftir að afi og amma
fluttu til Reykjavíkur þá naut ég
áfram góðrar leiðsagnar þessa
reynda kennara sem hún amma
mín var. Hún kenndi mér áð lesa
og draga til stafs áður en að skóla-
námi mínu kom. Af þolinmæði og
þrautseigju átti hún nóg, enda átti
hún ættir sínar að rekja norður á
Hornstrandir og það eitt að fæðast
þar og búa síðan, tel ég vera nán-
ast_ ávísun á dugnað og seiglu.
Ég ætla mér ekki að skrifa hér
um lífshlaup þessarar góðu konu —
það eru sjálfsgt aðrir færari í því
en ég. En þar sem ég minntist á
þrautseigju hennar, þá kemst ég
ekki hjá því að minnast þess tíma
þegar hún átti við óhöpp að etja
eins og öll þau beinbrot sem hún
varð fyrir. Það sem lagt var á þessa
konu í þeim efnum var með ólíkind-
um. En aldrei gaf hún eftir. Hún
harkaði þetta af sér og tók áföllun-
um án þss að mögla og eitt sinn
er ég kom til hennar eftir eitt brot-
ið þá spurði ég hana hvort hún
væri nú ekki orðin þreytt á þessum
ósköpum. Þá svaraði hún að bragði:
„Óli minn, ég er því fegnust að
þetta kcm ekki fyrir þig,” og svo
kom brosið sem hlýjaði svo vel.
Svona var amma.
Persónuleiki hennar minnti mig
stundum á puntstrá: í hvössum
vindi beygir stráið sig, en þegar um
hægist þá réttir það úr sér og sfend-
ur beint eftir. Það brotnar ekki, en
tré geta brotnað.
Já, minningarnar eru margar.
Ætíð naut ég þess að vera „strákur-
inn hennar ömmu” og minnisstætt
er mér þegar hún einu sinni sem
oftar kom vestur um haf til dvalar
hjá HönnU frænku og fjölskyldu
hennar. Þá var ég þar í námi og
það var eins og ég fengi aukinn
kraft eftir að hún kom. Hlýjan, al-
úðin og þessi endalausa þolinmæði.
Kannski voru það kleinurnar og
laufabrauðið sem hún steikti handa
mér. Kannski voru það sögurnar
sem hún sagði mér frá Hornströnd-
um frá þeim tíma er hún sprangaði
eftir eggjum í björgunum. Kannski
var það allt þetta ...
En nú er komið að kveðjustund.
Góð amma er kvödd hinstu kveðju.
Tilvera hennar er ekki lengur á
meðal okkar heldur hjá afa, Tátu
og Jarpi. Minningarbrotin halda
áfram að koma og þær minningar
eru mér kært veganesti i lífinu.
Það er mín trú að við eigum eft-
ir að eiga samleið einhvern tímann,
einhvers staðar.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
________________ (V, Briem)
Óli Orn Andreassen