Morgunblaðið - 23.01.1992, Síða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 1992
Sigríður M. Jóns-
dóttír - Minning
Fædd 10. júní 1923
Dáin 16. janúar 1992
í dag verður jarðsungin frá Ás-
kirkju mágkona mín Sigríður Jóns-
dóttir, sem lést í Landspítalanum
16. janúar.
Hún fæddist í Geirshlíð í Flóka-
dal, 10. júní 1923. Foreldrar henn-
ar voru sæmdarhjónin Vilborg Jó-
j- hannesdóttir og Jón Pétursson og
var hún næst yngst 6 barna þeirra.
Hún ólst upp í Geirshlíð við algeng
sveitastörf í glöðum systkinahóp
þar sem ráðdeild, atorka og trú-
rækni mótuðu heimilislífið og bar
hún því fagurt vitni.
Árið 1943 fór hún til náms í
Kvennaskólann á Hverabökkum.
Þar kynntist hún bróður mínum,
Ragnari Jónssyni frá Hólmi og
giftist honum 22. nóvember 1947.
Síðan gengu þau saman veginn,
svo samstiga og samstillt í öllu sem
þar færi einn maður.
Þau fluttu 1950 í nýbyggt hús
sitt að Langholtsvegi 2 og hafa
^ búið þar síðan. Þau eignuðustþrjú
böm. Vilborgu fóstru gifta Friðrik
Ó. Schram, Ragnhildi fóstru gifta
Olaf Engsbraten og Jón vélstjóra
kvæntur Amdísi Jósefsdóttur.
Bamabömin eru sjö.
Strax við fyrstu kynni vakti
Sigga, eins og hún var jafnan köll-
uð, traust sem aldrei brást. Hún
var hlédræg að eðlisfari en við-
mótsgóð. Hún var ekki eitt í dag
og annað á morgun, hún var ávallt
sú sama, hinn fasti punktur fyrir
fjölskyldu sína. Prúðmennska og
snyrtimennska einkenndu hana.
Hún fylgdist vel með og hafði skoð-
anir á flestum málum, lét ekki
hrekja sig frá þeim en þrengdi
þeim ekki upp á aðra. Hún stund-
aði ekki vinnu utan heimilis en
sinnti sínum húsmóður- og uppeld-
isskyldum af mikilli alúð og al-
vöru. Fleiri en afkomendur hennar
nutu hjá henni athvarfs.
í skjóli þeirra Ragnars bjuggu
foreldrar beggja um tíma og móð-
ir hennar þar til hún lést árið 1985,
99 ára gömul. Sú þjónusta var
veitt með glöðu geði af mikilli
nærfærni.
Á kveðjustund er margs að
minnast og margt að þakka. Ég
minnist þess þegar ég og fjölskylda
mín bjuggum í öðrum landshluta
hve vel var tekið á móti okkur á
Langholtsveginum, hve allt var
velkomið og sjálfsagt okkur til
handa. Ég minnist ferðalaga, sem
þau tóku okkur með sér í. Ég minn-
ist þess atviks er við systkinin
vorum að leggja upp í eitt slíkt
ferðalag að í ljós kom að foreldrar
okkar gátu ekki verið ein heima
sökum sjúkleika föður okkar. Áður
en til þess kæmi að við breyttum
áætlun, sagði Sigga: „Ég verð
bara heima.“ Þá var það ákveðið
og útrætt. Þannig var hún alltaf
boðin og búin. Fjas og veður útaf
hlutunum var henni svo fjarri. „Er
það hún, sem á litabókina handa
bömum?“ spurði lítill dóttursonur
minn er hann heyrði mig segja frá
veikindum hennar. Þannig var hún
í vitund hans, sá fyrir öllu.
Þau hjónin höfðu mikið yndi af
að ferðast um landið, fara í göngu-
ferðir og kynnast íslenskri náttúru.
Mörg handtök áttu þau í húsum
Rangæingafélagsins í Hamragörð-
um undir Eyjafjöllum. Einnig voru
þau virkir þátttakendur í safnaðar-
starfi kirkju sinnar.
Sigga hafði alltaf verið heilsu-
góð og lifað einstaklega reglusömu
og heilbrigðu lífi. Þess vegna komu
veikindi hennar á síðastliðnu sumri
á óvart. En enginn má sköpum
renna.
Mikill harmur er nú kveðinn að
Ragnari, börnum þeirra og barna-
börnum. Megi minningarnar ljúfar
og hreinar veita þeim huggun.
Guð blessi minningu Sigríðar
Jónsdóttur og gefi ástvinum henn-
ar styrk.
Ásta G. Jónsdóttir.
í dag fer fram frá Áskirkju í
Reykjavík útför tengdamóður
minnar, Sigríðar Melkjörínu Jóns-
dóttur, en hún lést í Landspítalan-
um fimmtudaginn 16. janúar sl.
eftir stutta er erfiða sjúkdómslegu.
Sigríður fæddist í Geirshlíð í Flóka-
dal í Borgarfirði, dóttir sæmdar-
hjónanna Jóns Péturssonar og Vil-
borgar Jóhannesdóttur. Jón og
Vilborg bjuggu í Geirshlíð allan
sinn búskap, eða allt þar til þau
aldurs vegna fluttu til Reykjavík-
ur, nánar tiltekið til dóttur sinnar,
Sigríðar sem þar bjó ásamt eftirlif-
andi manni sínum, Ragnari H.
Jónssyni frá Hólmi í Austur-Lan-
deyjum.
Sigríður dvaldi öll bemsku- og
uppvaxtarár sín heima hjá foreldr-
um sínum í Geirshlíð. Var þar mik-
ið myndarheimili og mannlíf allt
hið besta. Þar var grunnur lagður
að framtíð Sigríðar og þar fékk
hún það veganesti sem átti eftir
að reynast henni vel er leiðin lá
að heiman og síðar á hennar eigin
heimili í Reykjavík.
Skólaganga Sigríðar varð ekki
löng miðað við það sem nú gerist.
Eftir barnaskóla heima í sveitinni
fór hún einn vetur á Kvennskólann
í Hveragerði. Þar kynntist hún
Ragnari, en hann var þar við vinnu.
Þau Ragnar gengu í hjónaband
22. nóvember 1947 og hófu búskap
á Kambsvegi 3 í Reykjavík. Þar
fæddist fyrsta barn þeirra, Vilborg,
árið 1948. Á Kambsvegi bjuggu
þau hjónin aðeins stuttan tíma, því
að nú hófust þau handa um að
eignast sitt eigið húsnæði. Byggðu
þau í félagi við aðra húsið við
Langholtsveg 2 í Reykjavík. Vann
Ragnar mikið sjálfur við þá hús-
byggingu en hann er mikill elju-
maður og bæði handlaginn og út-
sjónarsamur. Húsið við Langholts-
veg 2 átti eftir að verða heimili
Sigríðar alla tíð, eða allt þar til
hún lést. Þar fæddist Ragnhildur,
dóttir þeirra árið 1950 en sonurinn
Jón er fæddur 1952. Þau eru öll
gift og hafa stofnað sín eigin heim-
ili. Dæturnar eru fóstrumenntaðar
en sonurinn vélstjóri. Eiginmaður
Vilborgar er undirritaður og eiga
þau þrjú börn. Maður Ragnhildar
er Olaf Engsbraten, þau eiga tvær
dætur og kona Jóns er Arndís Jó-
sefsdóttir og eiga þau þrjár dætur.
Hjónaband Sigríðar og Ragnars
var gott. Þau voru afar samhent
og ást þeirra og vinátta mjög ein-
læg. Auðfundið var að þau báru
virðingu hvort fyrir öðru og forðuð-
ust að gefa neitt tilefni til ásteit-
ingar. Við Langholtsveginn skópu
þau heimili þar sem mannkostir
og göfugmennska efldust í kær-
leika og friði. Við þessar aðstæður
var ekki hjá því komist að börnin
tileinkuðu sér háttprýði og aðra
góða eiginleika sem foreldrarnir
höfðu fyrir þeim daglega.
Ég þekkti Sigríð.i í tuttugu og
fimm ár og minning mín um hana
er á einn veg: Hún var mikil sóma-
kona. Sigríður var fremur hlédræg.
Hún var ekki margmál en verk
hennar töluðu og vitnuðu um vand-
aða sál. Hún var góð eiginkona
og móðir, það fannst glöggt þegar
maður kom inn á heimili þeirra
Ragnars. Heimilið einkenndist af
reglusemi, iðju og jafnframt friði.
Sigríður lagði sig fram við að
skapa manni sínum og börnum
gott heimili og það tókst henni.
Þar ólust börnin upp við kærleika,
öryggi og umhyggju. Þar fengu
þau ómetanlegt veganesti fyrir líf-
ið.
En það voru fleiri en maður
hennar og börn sem nutu þjónustu
hennar og kærleika og eru henni
ætíð þakklátir. Foreldrum sínum
sinnti hún t.d. í elli þeirra, sérstak-
lega Vilborgu móður sinni, sem
lifði Jón mann sinn, og bjó á heim-
ili þeirra Ragnars um margra ára
skeið.
Að hafa kynnst Sigríði og feng-
ið að njóta gestrisni hennar og
hjálpsemi margsinnis hefur verið
mér dýrmætt. Verk hennar voru
góð og þeirra hef ég og fjölskylda
mín notið í mörgu, en persónan
sjálf held ég hafi þó haft mest
áhrif á mig. Lyndiseinkunn hennar
var slík og mannkostir. Frá henni
stöfuðu heilbrigð áhrif. Allt sem
hún gerði var gert af vandvirkni
og heilum hug. Þessara góðu áhrifa
nutu börnin í ríkum mæli og hlutu
blessun af. Vilborg, móðir Sigríðar
var einlæglega trúuð kona. Á
bernskuheimilinu í Geirshlíð var
trúin á frelsarann hið æðsta viðm-
ið og þeirra áhrifa naut Sigríður
strax í bemsku. Það veganesti
hefur reynst henni vel og reyndar
þeim báðum hjónunum, því að trú-
in var Ragnari einnig dýrmæt og
á þeim grunni hvíldi heimilislíf
þeirra og reyndar öll afstaða til
lífsins. Eg held mér sé óhætt að
segja að hugur Sigríðar hafí á síð-
ari árum beinst enn frekar inn á
þessar brautir. Þau Ragnar voru
virkir þátttakendur í safnaðarstarfi
Ásprestakalls í Reykjavík. Þar
sóttu þau kirkju reglulega og
ræktu trú sína undir leiðsögn séra
Áma Bergs Sigurbjörnssonar, þess
ágæta prests og sálusorgara.
Síðustu vikumar sem Sigríður
lifði sá ég glöggt hve trú hennar
var einlæg og sönn og hvílíkan
frið hún veitti henni. Sú vissa, að
fyrir hjálpræðisverk Jesú Krists
ætti hún fyrirgefningu og náð
Guðs, veitti henni sálarró og styrk
til að bugast ekki í átökunum við
hinn skæða sjúkdóm. Trú hennar
bægði frá örvæntingu og trega.
Hún dó í friði og sátt. Síðustu
skiptin sem ég sá hana einkennd-
ust af ró og öryggi. Allt var í hönd-
um Guðs, hans sem mun snúa öllu
böli til góðs að lokum. Það er hin
kristna von sem ekkert getur
haggað.
Það er ekki ætlun mín að fara
hér mörgum orðum um Sigríði og
mannkosti hennar, enda veit ég
að það hefði ekki verið henni að
skapi. Hún vildi ekki að athygli
annarra beindist að sér eða að sér
væri hrósað. En ég er henni þakk-
látur fyrir þau ár sem ég og fjöl-
skylda mín fengum að vera henni
samferða. Við söknum hennar mik-
ið en hlökkum til að sjá hana á ný
í ríki Jesú Krists þar sem lífið og
kærleikurinn ríkir og enginn að-
skilnaður eða dauði er lengur til.
Ég bið góðan Guð að hugga
Ragnar, börnin og aðra aðstand-
endur í söknuði þeirra. Guð blessi
minningu Sigríðar.
Friðrik Ó. Schram.
t
Móðir okkar,
DÓMHILDUR SKÚLADÓTTIR
frá ísafirði,
lést á Hrafnistu í Reykjavík 14. þ.m. Útförin hefur farið fram.
Innilegar þakkir til starfsfólks Hrafnistu fyrir góða umönnun á liðn-
um árum. Þökkum samúð.
Börnin.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÁSTA GUÐRÚIM KARLSDÓTTIR,
Hamrahlið 1,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni föstudaginn 24. janúar
kl. 13.30.
Ragnheiður Ólafsdóttir, Paul M. Smith,
Ástrós Arnardóttir, Karl Skírnisson
og barnabörn.
t
STEINGRÍMUR JÓNSSON
frá Höfðakoti,
Skagaströnd,
verður jarðsunginn frá Hólaneskirkju á Skagaströnd laugardaginn
25. janúar kl. 14.00.
Börn og tengdabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og út.för eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
ÓLAFS J. SÍMONARSONAR
fyrrv. lögregluþjóns,
Álftamýri 75.
Sérstakar þakkir til Þórarins Sveinssonar, yfirlaeknis á krabba-
meinsdeild Landspítalans, fyrir góða og hlýja umönnun.
Kristfn Auðunsdóttir,
Vilhelmína Ólafsdóttir, Björn Ævar Steinarrsson,
Pétur ÓJafsson, Margrót Hilmarsdóttir,
Símon Ólafsson, Guðrún Sch. Thorsteinsson,
Magnús Ólafsson
og barnabörn.
t
Minningarathöfn um
HJÖRT ÁRMANNSSON,
Norðurgötu 1,
Siglufirði,
fer fram í Siglufjarðarkirkju laugardaginn 25. janúar kl. 16.00.
Sigríður Guðmundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegt þakklæti til allra þeirra, er sýndu okkur samúð og vináttu
við andlát og útför
AÐALHEIÐAR HARALDSDÓTTUR.
Ágúst Vigfússon,
Dóra Ágústsdóttir, Magnús Magnússon,
Sveinn Ágústsson, Úrsúla Ágústsson.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför föður okkar, tengdaföður, bróður og afa,
HJARTAR HJARTARSONAR,
fyrrv. forstjóra.
Ingibjörg Hjartardóttir,
Unnur Hjartardóttir,
Hjörtur Orn Hjartarson,
Anna Hjartardóttir,
Helgi Hjartarson
og barnabörn
Björn Jóhannsson,
Steindór Hjörleifsson,
Hrefna Hrólfsdóttir,
Hannes Þorsteinsson,
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát
SIGRÚNAR TORFADÓTTUR KAJIOKA,
sem lézt í Toronto 21. desember 1991.
Robert Kajioka,
Rosemary Kajioka, Kathleen Kajioka,
Halla Thorlacius,
Anna Jónsdóttir,
Hjörtur Torfason,
Ragnheiður Torfadóttir,
Helga Sóley Torfadóttir.
Sveinbjörn Þórkelsson,
Torfi Hjartarson,
Nanna Þorláksdóttir,
Þórhallur Vilmundarson,