Morgunblaðið - 05.04.1992, Blaðsíða 16

GKI .Ilíl'lt .(i H'JOAU'JM/lJíi (ilQ/.JrJ'/.'IOHOí/
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5i APRÍL 1992
SOFFÍA ÁRNADÓTTIR, GÆÐASTJÓRIHJÁ KASK,
í VIÐTALIVIÐ MORGUNBLAÐIÐ, EN HÚN ER
ÚTGERÐARTÆKNIR OGIÐNREKSTRARFRÆÐINGUR,
MÓÐIR, EIGINKONA OG FYRRUM SJÓMAÐUR
með þeim afleiðingum að kjötsúpan,
kartöflurnar, sykurinn og mjólkin,
sem á matarborðinu voru, fleytti
kerlingar á gólfinu og ég, kokkur-
inn, lá kylliflöt í öllu gúmsinu. Þá
hafði „karlhvelvítið" verið að fara
fyrir Fontinn en honum hafði láðst
að láta mig vita. Hann heyrði illsku-
öskrin í mér og eftir að öll lætin
voru yfirgengin, kallaði hann í mig
niður og spurði hvort ekki væri allt
í stakasta lagi í eldhúsinu. „Nei,“
æpti ég um leið og ég hét því að
hætta samstundis, en var auðvitað
búin að gleyma því þegar heim
kom.“
Eins og aður sagði, ætlaði Soffía
að taka sér frí frá skóla um hríð.en
„amma var ekki mjög ánægð með
þá þróun mála. Hún kallaði á mig
til sín og tilkynnti mér það að hún
væri búin að fá inni fyrir mig í MH.
Þá hafði sú gamla upp á sitt eins-
dæmi sótt um skólavist fyrir mig.
Eg varð því að gjöra svo vel að
dusta rykið af skólatöskunni, á þeim
tíma þegar maður var loksins farinn
að fá pening og farinn að lifa góðu
lífi.“ Stúdentsprófinu lauk Soffía á
ljórum árum, eins og flestir aðrir,
og fór á sjó í sumarleyfum til þess
að hala inn peninga fyrir veturinn.
Að því búnu tók hún sér þriggja ára
hlé frá námi, eða þar til hún fór í
Tækniskóla íslands, fyrst í útgerðar-
tækni, þar sem hún var eina konan
í bekknum, og síðar í iðnrekstrar-
fræði. í millitíðinni vann hún m.a. í
Búnaðarbankanum, Hraðfrystistöð
Þórshafnar og Sjávarafurðadeild
Sambandsins.
eftir Jóhönnu Ingvarsdóttur
HÚN ER útgerðartæknir og
iðnrekstrarfræðingur, móðir
og kona mannsins síns. Hún hóf
nám í Fiskvinnsluskólanum í
vetur til„að komast nær slor-
inu“, eins og hún orðar
það,þvi„fín“ skrifstofuvinna er
ekki beinlínis efst á óskalistan-
um hjá henni. I byrjun janúar
sá hún auglýsta lausa stöðu
gæðastjóra í frystihúsi KASK
austur á Höfn í Hornafirði og
þar var komið kærkomið tæki-
færi til að komast „niður á
gólf“, þar sem hin eiginlega
þjóðarframleiðsla fer fram.
Hún hringdi austur til að for-
vitnast, en aðhafðist ekkert
frekar í málinu þó henni hafi
fundist starfið mjög áhugavert.
I þann mund er umsóknarfrest-
urinn var að renna út, sendi
hún inn umsókn, án þess að
ræða málið nokkuð við sinn
ektamann. „Og til að gera langa
sögu stutta, fékk ég starfið, og
var því tilneydd til þess að segja
honum frá þessu „leyndarmáli"
mínu. Ég brá á það ráð að gefa
honum í glas um kvöldið og hóf
síðan mína sögu. Ég átti ekki
beint von á því að hann tæki
þessu neitt sérstaklega vel.
Hann vill nefnilega ekki ana út
í neitt að óathuguðu máli. En
viti menn, minn maður var bara
hæstánægður.“
Morgunblaðið/Árni Sæberg.

% í jTt > *
• ' ' ' ‘
S'offía Árnadóttir tók við
starfl gæðastjóra hjá
KASK 1. mars sl., og
var því rétt búin að
koma sér fyrir í rúm-
góðu raðhúsi ásamt fjögurra ára
gamalli dóttur sinni austur á Höfn
í Hornafirði þegar við Morgunblaðs-
menn heimsóttum hana þangað upp
úr miðjum mánuðinum.
Eiginmanninn, Gunnar Þorláksson,
fær hún hinsvegar ekki til sín fyrr
en farfuglarnir fara að láta á sér
bera með vorinu, en hann hefur sl.
tvö ár verið stýrimaður á Kóp GK
frá Grindavík. „Eg hef hugsað mér
að þvinga hann til þess að vera
heima hjá sér í sumar því ég býst
við að það verði nóg að gera hjá
mér eftir að humarvertíðin hefst.
Hann gæti til dæmis kynnst dóttur
sinni örlítið nánar og sinnt húsverk-
unum. Mér finnst alveg komin tími
til að snúa þessum hlutverkum svo-
lítið við. Eg hef haft mjög lítið af
honum að segja síðan við kynnt-
umst. Þú veist, þessir sjómenn eru
aldrei heima hjá sér.“
Þrítugur Þórshafnarbúi
Soffía er fædd og uppalin austur
á Þórshöfn á Langanesi og sleit þar
barnsskónum, eins og hún kemst að
orði. Foreldrar hennar eru Árni
Helgason útgerðarmaður á Þórshöfn
og Þórunn Þorsteinsdóttir símstöðv-
arstjóri þar í sveit. Þó Soffía sé ung
að árum, rétt búin að halda upp á
þrítugsafmælið sitt með pompi og
prakt, eru afrek hennar bæði stór
og mörg, eins og móðursystir hennar
komst að orði í tækifærisræðu, sem
hún flutti á meðan afmælisfagnaður-
inn stóð sem hæst. „Tíræðu gamal-
menni á mestu athafnaárum þjóðar-
innar hefði varla tekist að lifa svo
fjölbreyttu lífi, sem þessi þijátíu ár
þín sýna,“ sagði Lilla móðursystir.
Og segja má að í þeim orðum fel-
ist nokkurt sannleiksgildi. Soffía var
ekki há í loftinu þegar hún fór að
fara niður á bryggju á Þórshöfn til
þess að stunda dorgveiðai'. Og átta
ára gömul var hún farin að impra á
því við karl föður sinn hvort hann
tæki hana ekki með sér á sjó, svona
túr og túr, á þorsknótina sem þá var
stunduð. „Karlinn var nú yfirleitt
heldur seinn til svarsins þessu fylgdi
alltaf töluverð spenna fram eftir
kvöldi. Yfirleitt fór það þó svo að
hann drattaðist með mig með sér.“
Soffía sjómaður
Síðar á lífsleiðinni átti Soffía eftir
að gerast sjómaður, en hún hefur
stundað ýmsar veiðar svo “Sem snur-
voð, línu, net, síld og rækjuveiðar á
hinum og þessum bátum. Eftir
skyldunámið datt Soffíu og vinkonu
hennar í hug að bregða undir sig
betri fætinum og var þá stefnan tek-
in á Færeyjar þar sem þær höfðu
fengið vinnu á hóteli við að vaska
upp og skafa kartöflur. „Þó það hafi
ekki verið vel séð heima, þá ákvað
ég að hvíla mig á námi í eitt ár, og
sjá svo til. Um haustið, eftir að ég
kom frá Færeyjum, komst ég í há-
setapláss hjá karlinum, honum
pabba, á Fagranesi ÞH 123, 50 tonna
stálbát, og fórum við á snurvoð. Ég
var reyndar búin að nauða töluvert
lengi um pláss. Karlinn sagði alltaf
þvert nei. Mig minnir að ég hafi
hótað því að sækja um pláss á öðrum
bátum og að lokum gekk þetta. Ég
reyndi að vinna á við aðra um borð
enda hef ég aldrei þolað það að mér
sé hlíft bara vegna þess að ég er
kona í „karlastarfi". Ég hef heldur
aldrei fundið fyrir sjóveikfog þakka
það því hversu ung ég var þegar ég
fór að fara á sjó. Karlinn hældi mér
náttúrulega aldrei í minni áheyrn,
en ég var vör við það að hann sagði
við aðra að ég gæfi strákunum um
borð svo sem ekkert eftir.
Ég var oft ósköp þreytt þetta
fyrsta haust mitt á sjó. Ég var kokk-
ur og einu sinni vorum við búin að
vera að veiðum sunnan við Langa-
nesið og vorum á heimstími. Það var
leiðindaveltingur og búið að vera
talsvert stríð á dekkinu fyrr um
daginn. Ég var með kjöt og kjötsúpu
í kvöldmatinn. Allir voru búnir að
borða og ég hlakkaði til að geta
stungið mér í koju eftir uppvaskið.
í þann mund er ég var að fara að
taka leifarnar af matarborðinu, kem-
ur ekki þessi svakalegi veltingur
Á „fraktara"
En hún hafði nokkuð lengi gengið
með það í maganum að komast í
siglingar á fraktara. Beint úr vinnu
í Búnaðarbankanum rölti hún niður
á skrifstofu Víkurskipa í pilsi, fínum
jakka og háhæluðum skóm og sótti
um hásetapláss á flutningaskipi. „Ég
held að ráðningastjóranum hafi ekk-
ert litist á mig í fyfstu. Hann horfði
á mig frá hvirfli til ilja, glotti síðan
við mér og spurði hvort ég hefði
nokkurt tímann migið í saltan sjó.
Hann sagði að ekkert pláss væri
laust eins og væri, en ég skyldi vera
í símasambandi. Og það tók ég bók-
staflega því ég lét þá ekki í friði
fyrr en ég var komin í pláss. Ég
hætti í Búnaðarbankanum, fór til
Þórshafnar óg tók að mér unglinga-
vinnu þar, hringdi annan hvern dag
og bað meira að segja mömmu um
að hringja ef ég sá fram á það að
komast ekki sjálf í síma. Ég var
ekkert á því að gefast upp. Loksins
kom kallið. Ég var búin að fá háseta-
pláss á Hvalvíkinni. Ég stökk upp í