Morgunblaðið - 05.06.1992, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JÚNÍ 1992
Minning:
Anna Mary Snorradótt■
ir, Syðra-Langholti
Fyrir tæplega viku bárust þau
sorgartíðindi að mágkona mín,
Anna Mary, væri dáin. Það er erf-
itt að trúa því. Allt virtist ganga
svo vel fyrstu dagana eftir aðgerð-
ina. Anna var búin að bíða þolin-
móð og bjartsýn í London í tæpt
ár. Þessi bið var búin að vera bæði
löng og erfið. En við dáðumst að
hugrekki hennar og bjartsýni. Vin-
gjarnlegt og hógvært bros ein-
kenndi fíngert og fagurt andlit
hennar. Margar góðar stundir hef
ég átt með Onnu og oft var glatt
á hjalla á heimili hennar og Simma.
Það var spjallað um allt milli himins
og jarðar og oft stakk Anna inn
góðum setningum með orðsnilld
sinni. Hún var hrókur alls fagnaðar
á góðri stund. Fyrir tæpum tveimur
árum fluttu Anna og Simmi og
augasteinarnir tveir, Tinna Björk
og Arna Þöll, inn í nýtt hús, sem
þau höfðu reist sér hér vestur á
hæðinni. Sjaldan hef ég séð eins
fallegt og stílhreint heimmili. Anna
hafði einstaklega góðan smekk á
öllum hlutum og það var alltaf
hreint og fínt í kringum hana. Minn-
ing hennar mun lifa í hjörtum okk-
ar.
Elsku Simmi, Tinna, Arna og
aðrir vandamenn. Ég bið Guð að
veita ykkur styrk á þessari sorgar-
stund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ásdís Erla.
í dag er hún Anna Mary mín
kvödd í hinsta sinn. Hetjan okkar,
ég segi hetjan því hún var það, hún
sýndi slíka hetjudáð í sinni raun að
öðru eins hef ég ekki kynnst, alltaf
svo dugleg. Hún var dóttir bróður
míns og mágkonu, Snorra Ólafsson-
ar og Svölu Auðbjömsdóttur. Þriðja
bam af fimm þeirra hjóna. Þegar
ég skrifa þessar línur þá ryðjast
minningamar fram, bæði gamlar
og nýjar. Ég man svo vel þegar hún
og eldri dóttir mín fóm að hitta
hann afa sinn í vinnuna þegar þær
voru litlar telpur í Eyjum. Eg man
það líka eins og það hafi gerst í
gær, þegar hún bjó hjá mér í Þor-
lákshöfn og fór með Olgu minni
austur í Hrunamannahrepp og þar
kynntist hún manni sínum. Sig-
mundi Jóhannessyni frá Syðra-
Langholti og átti með honum tvær
dætur, Tinnu Björk, 11 ára, og
Örnu Þöll, 3 ára. Ég man það svo
vel þegar Anna Mary var hjá mér
eftir að ég var flutt í Garðabæ og
hún var hér í skóla og hafði Tinnu
litlu með sér, hvað við hlógum oft
saman að hundinum mínum, hann
var svolítið afbrýðisamur út í Tinnu
litlu. Og ekki fer úr minni mínu
gleðin sem ég sá skína úr augum
hennar Önnu Mary minni þegar ég
kom í heimsókn með litlu dóttur
þeirra til London í nóvember á síð-
asta ári. Ég mun aidrei gieyma
þeirri stund, og mun geyma hana
í hjarta mínu. I fyrrasumar þegar
bjartasta nóttin var hjá okkur sótti
sorgin að fjölskyldunni. Þá andaðist
móðir hennar eftir langa og erfiða
legu. Þær mæðgumar lágu samtím-
is á Brompton-sjúkrahúsinu. Það
hlýtur að hafa verið erfítt fyrir
hana að fara aftur til London eftir
útför móður hennar, en hetjan okk-
ar var aldrei í vafa að hún vildi fara
í þessa aðgerð, og lifa lífinu með
manni sínum og dætrum. I fýrra-
sumar voru systur hennar hjá henni
til skiptis. Með haustinu kom eigin-
maður hegnar til London og var
allan tímann hjá Önnu Mary og var
henni styrkur og stoð.
Elsku Simmi, Tinna mín og Ama
Þöll. Ég bið góðan Guð að styrkja
ykkur í þessari raun. Snorri minn,
þú sem varst svo bjartsýnn og dug-
legur, ég veit að Guð gefur þér styrk
og þínum bömum og fjölskyldum
þeirra. Ég votta ykkur innilegustu
samúð mína.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Ellen.
í dag er jarðsungin frá Akranes-
kirkju Anna Mary Snorradóttir, sem
lést eftir langa sjúkdómslegu í Lon-
don.
Með þessum fátæklegu orðum
langar okkur vini Önnu Mary úr
Vestmannaeyjum að kveðja góða
vinkonu og félaga. Anna Mary var
ávallt hrókur alls fagnaðar, og allt-
af hélt hún tryggð við sína heima-
byggð og gamla félaga þó liðin séu
13 ár frá því að hún fór frá Eyjum.
Síðastliðin ár em búin að vera öllum
erfíð, en alltaf var Anna Mary jafn
bjartsýn og dugleg.
Fréttin um að Anna Mary hefði
fengið nýtt líffæri var yndisleg.
Allir hér í Eyjum fylltust bjartsýni
um að nú fengi hún bata. En svo
skall reiðarslag yfir, Anna Mary var
dáin, okkur setti hljóð. Hversvegna
eftir alla þessa bið, var ekki komið
nóg?
Kæri Simmi, Tinna Björk og
Ama Þöll, guð gefi ykkur styrk í
þessari sorg, en minningin um góða
eiginkonu og móður lifír í hjörtum
ykkar.
Einnig biðjum við góðan guð að
styrkja föður Önnu Mary og systk-
ini á þessari sorgarstundu.
Kveðja.
Hrabbý og Guðmundur, Anna
Stina og Jón Ben, Ingunn,
Alli og Guðný, Badda og ívar,
Guðni og Rósa, Baldur, Siggi
og Þóra, Þór og Helga.
Kveðja frá tengdaforeldrum
Það er stutt bilið milli vonar og
ótta, gleði og sorgar, lífs og dauða.
Á það höfum við svo óþyrmilega
verið minnt nú síðustu dagana.
Langþráð Iíffæraskipti höfðu farið
fram. Allt virtist ætla að ganga
vel. Vonir um endurheimta heilsu
og nýtt og betra líf glæddust og
biðin langa og erfiða loks á enda.
Heillaóskirnar streymdu að og allir
tóu þátt í gleði okkar og vonum
um góðan bata. Innst inni leyndist
þó kvíðinn. Þetta er mikið aðgerð
og áhættusöm. Svo kom reiðarslag-
ið. Fréttin skelfilega, sem breytti
björtum vordegi í sorgarskugga:
„Hún Anna Mary er dáin.“ Vinir
og vandamenn standa eftir sem
lamaðir.
En þótt erfítt sé að horfast í
augu við þessa staðreynd heldur
lífíð áfram og það er margt sem
ber að þakka. Fyrst af öllu árin sem
við áttum saman og nutum samvist-
anna við elskulega tengdadóttur,
þar bar ekki skugga á.
Anna Mary og Sigmundur, sonur
okkar, hófu sambúð fyrir tæpum
þrettán árum hér í Syðra-Lang-
holti. Fyrir nær tveimur árum fluttu
þau í nýtt og glæsilegt hús, ásamt
dætrum sínum tveimur, Tinnu
Björk og Ömu Þöll. Þá hafði sjúk-
dómurinn, sem i ljós kom haustið
1988, verið sífellt að ágerast. Fyrir
tæpu ári fór hún svo til London,
þar sem Svala Auðbjörnsdóttir,
móðir hennar, hafði beðið á annað
ár eftir nýjum líffærum. Móðirin
dó skömmu síðar. Það var mikið
áfall, en áfram var beðið í von og
trú.
Mikið hefur reýnt á Snorra Ólafs-
son, föður Önnu Mary, í þessu sam-
bandi. Hann hefur staðið sem klett-
ur og fjölskyldan raunar öll. Sér-
staklega skal hér minnst á Þor-
björgu, systur Önnu Mary, sem
langtímum dvaldist úti í London,
fyrst hjá móður sinni og síðar syst-
ur.
Starfsfólk á Brompton-sjúkra-
húsinu á miklar þakkir skilið og
ekki síður séra Jón A. Baldvinsson
og íslenska sendiráðið í London.
Við hjónin dvöldumst í London um
páskana ásamt Tinnu Björk og
kynntumst þessu góða fólki, sem
allt var boðið og búið til hjálpar sem
verða mátti.
Of langt mál yrði að telja upp
alla þá aðila hér á landi, sem veitt
hafa mikla og ómetanlega aðstoð.
Vinsemd og hlýja ásamt miklum
fjárhagslegum stuðningi hafa enn
sannað okkur að þessi fámenna þjóð
er sem ein fjölskylda, þegar á reyn-
ir. Sigmundi og nánustu vanda-
mönnum er það mikill styrkur á
þessum erfíðu stundum að fínna
velvildina og samhygðina frá svo
mörgum.
Sólargeislamir, dætumar Tinna
Björk og Arna Þöll, em föður sínum
og fjölskyldum sem ljós í sorgar-
myrkrinu. Hugprúða, Ijúfa og þol-
góða konan, Ánna Mary Snorra-
dóttir, er horfín sjónum okkar. Aldr-
ei heyrðist hún kvarta, aldrei æðru-
orð hversu mikið sem á hana var
lagt. Hún er nú lögð til hinstu hvílu
við hlið móður sinnar í kirkjugarðin-
um á Akranesi. Eftir lifír minning-
in, fögur og hrein.
Halldóm Ingólfsdóttur, sem bíð-
ur eftir líffæmm í London, sendum
við innilegar kveðjur með ósk um
góðan bata.
Hrafnhildur og Jóhannes.
Í dag kveðjum við í hinsta sinn
mágkonu mína, Önnu Mary Snorra-
dóttur, sem lést í London 30. maí
sl. langt um aldur fram.
Anna Mary var haldin sjaldgæfum
ólæknandi lungnasjúkdómi sem síð-
ustu þijú árin hafði smám saman
dregið úr henni nær allan mátt.
Hennar eina von um líf var að hún
fengi ný lungu. Það varð því öllum
mikið fagnaðarefni þegar ný lungu
vom grædd í hana aðfaranótt 23.
maí sl., en þá hafði hún beðið í heilt
ár eftir því að kostur væri á líffæmm
sem gætu hentað henni. Hin mikla
ígræðsluaðgerð tókst en skammt
varð á milli hinnar mestu hamingju
og dýpstu sorgar. Aðlögunin gekk
ekki sem skyldi þar sem Anna Mary
náði ekki að nýta sér nýju líffærin
nema með aðstoð öndunarvélar. Þó
að fæmstu læknar á sviði líffæra-
flutninga beittu allri sinni þekkingu
og tækni tókst þeim ekki að bjarga
lífí Önnu Mary þegar líkami hennar
hafnaði hinum nýju lungum á
áttunda degi frá ígræðslunni.
Anna Mary sýndi mikið hugrekki
þegar hún ákvað að gangast undir
hina miklu aðgerð, vel vitandi um
áhættuna sem henni fylgdi. Hún
ætlaði sér að komast til heilsu á ný
og vissi að þetta var eina leiðin til
þess. Hugrekki, kjarkur og þor ein-
kenndu allt hennar líf, hún var órög
við að fara ótroðnar brautir til að
ná settu marki. Þannig var það þeg-
ar Eyjastúlkan sem aldrei hafði verið
í sveit settist að í Hmnamanna-
hreppi og hóf búskap. Hún hafði
fundið ástina f lífi sínu og með honum
ætlaði hún að búa.
Anna Mary fæddist í Vestmanna-
eyjum 12. nóvember 1960, dóttir
hjónanna Snorra Ólafssonar og Svölu
Auðbjömssonar, þriðja í röðinni af
fímm systkinum. Systkini Önnu era
Nikólína, f. 1957, Sigurvin, f. 1960,
Jón Freyr, f. 1963 og Þorbjörg, f.
1966. Systkinahópurinn hélt frá því
fyrsta afar vel samari og vora þau
öll kærir vinir og félagar, enda á lík-
um aldri. Anna Mary ólst upp í Vest-
mannaeyjum, gekk þar í skóla og
stundaði ýmis störf, vann m.a. um
nokkurt skeið á sjúkrahúsinu í Eyj-
um. Einn vetur fór hún til_ náms í
húsmæðraskólanum Ósk á ísafírði.
Árið 1979 settist Anna Mary að
í Syðra-Langholti í Hranamanna-
hreppi og hóf þar búskap með eigin-
manni sínum, Sigmundi Jóhannes-
syni. Anna Mary hafði þá búið um
tíma í Þorlákshöfn hjá Ellen föður-
systur sinni sem ætíð reyndist henni
sem önnur móðir. Sigmundur og
Anna Mary bjuggu fyrst í stað hjá
foreldrum Sigmundar, Jóhannesi og
Hrafnhildi, en fluttu fljótlega í eldra
húsið á hlaðinu þar sem þau bjuggu
sér fallegt heimili í sambýli við Sig-
mund og Önn'u eldri, afa og ömmu
Sigmundar. Sambýlið við Önnu eldri,
sem skömmu síðar varð ekkja, lánað-
ist alla tið vel.
22. september 1980 fæddist Sig-
mundi og Önnu Mary dóttirin Tinna
Björk, mikili augasteinn móður sinn-
ar. Þær mæðgur vora afar tengdar
og viku sjaldnast hvor frá annarri
fyrstu árin og skildu hvor aðra full-
komlega löngu áður en Tinna lærði
að tala. Ekki er þó öllum allt gefíð,
það fékk Anna Mary að reyna, en
hún efldist í mótlætinu og sá til þess
að Tinna fengi þá aðstoð og sér-
kennslu sem kostur var á og hún
þurfti á að halda, sem hvorki er ein-
falt mál né fyrirhafnarlítið þegar
fólk býr í sveit. Tinna litla, sem er
11 ára gömul, hefur nú misst meira
en orð fá lýst. Hinn langi viðskilnað-
ur mæðgnanna meðan Anna Mary
var í London hefur þegar haft mikil
áhrif á hana, þó að hún hafi notið
góðrar umönnunar afa síns og ömmu
á heimaslóðum í Syðra-Langholti.
9. desember 1989 fæddist Sig-
mundi og Önnu Mary annar lítill
sólargeisli, dóttirin Ama Þöll.
Skugga bar þó á hamingju þeirra
um þessar mundir þar sem lungna-
sjúkdómurinn hafði þá komið fram.
Veikindin settu mark sitt á allt líf
Önnu Mary upp frá þessu. Það var
afar erfítt fyrir hana að sætta sig
við að geta ekki annast Örnu Þöll
að fullu. Hún lagði allt kapp á að
geta verið sem mest heima áður en
að biðtímanum í London kom, en
þurfti þó að dvelja tíma og tíma á
Reykjalundi og Vífílsstöðum. Nikó-
lína, systir Önnu, sem búsett er á
Akranesi, hefur fóstrað Ömu Þöll
meðan foreldrar hennar voru í Lond-
on.
Hugur Önnu Mary stóð til frekara
náms og þegar hún fékk skólavist í
snyrtiskóla á höfuðborgarsvæðinu
veturinn 1982-83 fannst henni ekk-
ert tiltökumál að aka suður og aust-
ur tvisvar í viku, með Tinnu Björk á
þriðja ári, hvemig sem viðraði.
Dvöldu þær mæðgur hjá Ellen á
Arnamesinu þá daga sem skólinn
stóð en fóra alltaf heim til Sigmund-
ar á milli. Útskrifaðist Anna Mary
sem snyrtifræðingur um vorið og
kom sér fljótlega upp aðstöðu heima
í Syðra-Langholti og snyrti sveitunga
sína og aðra sem til hennar Ieituðu
meðan heilsa hennar leyfði.
Anna Mary hræddist aldrei nýj-
ungar og var fljót að tileinka sér
vinnubrögð í sveitinni og gekk til
allra verka úti sem inni eftir því sem
þörf var á. Hún var snör í snúningum
og vildi láta hlutina ganga. Ef það
var eitthvað sem hún þoldi illa í fari
annarra þá var það rolugangur.
Reyndist Ánna Mary vera hin besta
búkona og afar natin við skepnur.
Mér er minnisstæð nótt sem við
Anna áttum saman í fjárhúsunum í
Syðra-Langholti um sauðburð fyrir
sjö áram. Hún var svo lagin við
æmar sem sumar hveijar áttu í vem-
legu basli við burðinn að mér flaug
þá í hug að henni hefðu ekki farist
verkin betur úr hendi þó að hún hefði
alist upp við fjárhúsdymar. Anna
Mary naut lífsins í sveitinni og sam-
vistanna við Sigmund í leik og starfí
og hafði yndi af hestaferðum með
honum og kunningjum þeirra um
afréttina og hálendið.
Anna Mary var félagslynd og vin-
mörg og sérstaklega ræktarsöm við
vini sína. Hún hélt miklu sambandi
við æskuvini sína í Eyjum og fannst
ómögulegt annað en að fara til Vest-
mannaeyja a.m.k. einu sinni á ári
hveiju. Þegar haldin var afmælishá-
tíð húsmæðraskólans hennar á
ísafirði dreif hún sig vestur og naut
endurfunda við skólasysturnar. Vorið
1990 lét hún sig ekki heldur vanta
á árgangsmót í Vestmannaeyjum og
tók fullan þátt í dagskránni þó að
máttur hennar væri þá tekinn að
þverra. Anna Mary var fljót að sam-
lagast samfélaginu í Hrunamanna-
hreppi og eignaðist kæra vini meðal
sveitunga sinna. Kunningjar og vinir
Önnu Maiy fjær og nær hafa fylgst
vel með henni í veikindum hennar
og var það henni mikill styrkur á
erfíðum tímum. Hennar verður víða
sárt saknað.
Anna Mary var sérlega smekkleg
og var óþreytandi að breyta, bæta
og laga í kringum sig í gamla húsinu
í Syðra-Langholti. Naut hún þá oftar
en ekki aðstoðar föður síns, en Snorri
og Svala heimsóttu Önnu Mary oft,
sérstaklega eftir að þau fluttu frá
Eyjum. Það var alltaf svo gott að
heimsækja Önnu Mary, hún vildi að
gestir gerðu sig heimakomna hjá
henni og hafði lag á að láta öllum
líða vel í kringum sig. Það var enda
afar gestkvæmt hjá henni, sérstak-
lega yfír sumartímann, og iðulega
var sofið í öllum rúmum og á dýnum
á gólfum í gamla húsinu. Minnist ég
margra síðkvölda við spjall og dill-
andi hlátur Önnu, én hún var glað-
vær og kát að eðlisfari.
Síðast áttum við saman slíka stund
á fýrstu nóttu þessa árs, en systkina-
hópurinn var þá saman kominn í
nýja húsinu sem Sigmundur og Anna
Mary byggðu sér í einu snarhasti
þegar stigamir í gamla húsinu vom
orðnir henni ofviða. Léttlyndi vék
aldrei frá Önnu Mary en hjólastóllinn
og súrefnisslangan minntu óneitan-
lega á sig. Anna Mary hreif fólk
með sér, þegar hún gladdist geislaði
svo af henni að enginn gat hjá því
komist að gleðjast með henni. Minn-
ist ég þess þegar Anna Mary bauð
mér í ökuferð á Akranesi þegar hún
hafði eignast sinn fyrsta bíl sem
hana hafði lengi langað í. Hún var
að vonum afar lukkuleg og veitti ég
því athygli að allir ökumenn og veg-
farendur sem við mættum tóku að
brosa er þeir sáu Önnu, slík var út-
geislunin. Þá var Anna Mary ekki
síður lukkuleg þegar hún var að skip-
uleggja og innrétta nýja húsið.
Anna Mary var lág vexti og fín-
gerð og það varð mér sífellt að
undmnarefni við kynnin af henni
hvað þessi litli líkami hafði að geyma
stóra og sterka persónu. Hún var
afar viljasterk og gafst ógjarnan upp
við það sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Þegar sjúkdómur hennar ágerðist
og dró úr henni æ meiri krafta varð
það henni mikil raun að þurfa að
láta undan og sætta sig við að sitja
í hjólastól og geta ekki hlaupið til
sjálf en þurfa að bíða þess að aðrir
gerðu það sem gera þurfti. Það átti
aldrei við hana, enda lét hún ekki
undan fyrr en í fulla hnefana. Þann-
ig dreif hún sig sumarið 1990 með
Sigmundi í viku hestaferð inn á af-
rétt og reið með hópnum næstum
tvær dagleiðir á viljanum einum sam-
an, enda var hún þá orðin háð súrefn-
isvél að miklu leyti.
Sigmundur og Anna Mary vora
samhent í verkum sínum alla tíð og
stóð Sigmuridur eins og klettur við
hlið konu sinnar í veikindum hennar
og reyndi að létta henni lífíð á alla
lund. Síðastliðið haust brá hann búi
til að geta verið hjá henni í London
og dvaldi þar hjá henni þar til hún
Iést.
Það var fyrir réttu ári síðan að
Anna Mary var lögð inn á sjúkrahús
í London. Þá beið Svala, móðir henn-
ar, þar einnig eftir nýjum líffæram,
en hún var haldin sama sjúkdómi og
Anna Mary. Það var mikið áfall fyr-
ir Önnu Mary þegar Svala lést án
þess að handa henni fengjust líffæri
5. júlí sl. og átak fyrir hana að halda
utan á ný eftir að hafa fylgt móður
sinni til grafar.
Af viljastyrk og bjartsýni og með
dyggum stuðningi Sigmundar þrauk-
aði Anna Mary biðina löngu í London
þó að sárt saknaði hún barna sinna
heima. Anna Mary missti aldrei móð-
inn og var ákveðinn í því að þegar
hún kæmi heim með fulla heilsu
ætlaði hún að fara ða hlaupa og
skreppa svo til Vestmannaeyja. Það
er erfítt að sætta sig við að þessar
óskir hennar fengu ekki að rætast.
Áralangri baráttu fjölskyldunnar
við lungnasjúkdóminn er nú lokið
með tvöföldum missi. Þær vom
sterkar og, létu andann ekki bugast
á hveiju sem gekk. Af vanmætti
okkar verðum við einnig að sætta
okkur við það sem við fáum ekki
breytt.