Morgunblaðið - 27.06.1992, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1992
Guðrún J. Magnús-
dóttír — Minning
Fædd 13. desember 1903
Dáin 14. júní 1992
■ Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
(V.Briem.)
Þessi hluti úr hinum alkunna
sálmi Valdimars Briem; Kallið er
komið, hefur sótt á huga minn síð-
an ég frétti lát Guðrúnar J. Magn-
úsdóttur.
Þegar fólk sem hefur verið hluti
af tilveru manns í yfir 20 ár hverf-
ur á braut sækja á hugann margar
minningar og margs er að sakna.
Um Guðrúnu á ég -aðeins góðar
minningar. Ég kynntist henni og
manni hennar Ragnari G. Guðjóns-
syni fljótlega eftir að leiðir mínar
og Davíðs fóstursonar hennar lágu
saman. Að koma á heimili Guðrún-
ar og Ragnars var ákaflega
ánægjulegt. Móttökumar voru eins
og best var á kosið. Hjónin ætíð
glöð, Ragnar alltaf með spaugsyrði
á vöram og Guðrún bar fram veit-
ingar af slíkri rausn að segja má
~»að þar hafi borð ávallt svignað
undan kræsingum.
Þau voru ákaflega samhent og
ólu upp alveg og að hluta fóstur-
böm sem þau reyndust sem bestu
Fæddur 29. nóvember 1917
Dáinn 16. júní 1992
í dag, 27. júní, verður jarðsung-
inn frá Selfosskirkju tengdafaðir
minn og vinur, Guðbjartur Jónsson,
Víðivöllum 11 Selfossi. Guðbjartur
(Bjartur eins og hann var oftast
kallaður) fæddist í Stíflu í Vestur-
Landeyjum, sonur hjónanna Jóns
Ólafssonar frá Uxahrygg og Guð-
rúnar Andrésdóttur frá Hemlu.
6 ára gamail missir hann föður
sinn og fer hann þá með móður
sinni til Reykjavíkur. Sem ungling-
«- ur vinnur hann ýmis störf m.a. hjá
Mjólkursamsölunni og verður einn
af fyrstu sendisveinum hennar.
Þetta var lýjandi starf og urðu
menn að vera fljótir í föram m.a.
hendast út um aila bæ með mjólk
á handvögnum. Tengdafaðir minn
hafði eitt sinn á orði við mig hvað
fyrsta verkefni sitt þama hefði
verið ánægjulegt. Þá var hann
sendur til annarra drengja sem
einnig höfðu fengið vinnu til að
segja þeim tíðindin. Urðu þeir allir
mjög glaðir því lítið var um vinnu,
krepputímar og urðu menn að
leggja hart að sér.
Eg hef alltaf haft það á tilfinn-
ingunni að einmitt þessi ár ásamt
meðfæddum eiginleikum hafi mót-
að þann trausta mann sem hann
var allt sitt lif.
Það var einn haustdag árið 1967
sem ég kom fyrst á heimili hans
með Guðrúnu, elsta baminu hans
og síðar eiginkonu minni. Reyndar
hafði ég oft hitt Bjart áður á ferða-
skrifstofunni á Selfossi sem hann
var jafnan kenndur við. Hann starf-
aði þar við afgreiðslu áætlunarbif-
reiða og mjókurbfla. Einmitt um
þetta leyti var verið að leggja ferða-
skrifstofuna niður og færðist rekst-
- ur mjólkurbflanna þá alfarið austur
í mjólkurbú og sá Bjartur um
stjómun þeirra þar til hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
Bjartur heilsaði mér hlýlega og
strax þennan dag fann ég góðvild-
ina sem stafaði frá þessum hægl-
áta manni. Síðan era liðin tæp 25
ár og þá góðvild sem ég skynjaði
á þeirri stundu hefur hann svo
sannarlega sýnt og sannað í gegn-
foreldrar og héldu tryggð við alla
tíð.
Guðrún og Ragnar vora ákaflega
skemmtilegir ferðafélagar og
minnist ég ánægjulegra ferðalaga
með þeim bæði innanlands og utan.
Guðrún var ákaflega kjarkmikil og
dugleg á ferðalögum. Oft var ég
undrandi á hve svo fullorðin kona
var til í að reyna nýja hluti og
hafði gaman af tilverunni.
Síðustu ár ævinnar eftir lát
manns síns dvaldi Guðrún á Elli-
heimilinu Ási í Hveragerði og undi
þar hag sínum vel og var það ekki
síst að þakka systurdóttur hennar
Ragnheiði Þorgilsdóttur sem sýndi
henni einstaka ástúð og umhyggju.
Guðrún var afskaplega iðjusöm
og það átti ekki við hana að sitja
auðum höndum. Hún sótti því
„föndrið" á elliheimilinu hvem dag
sem því varð við komið sér til mik-
illar ánægju. Þar málaði hún dúka
og fleira og var merkilegt hvað
kona sem aldrei hafði borið neitt
þvflíkt við fyrr en á níræðisaldri
náði góðum tökum á efninu, því
allt sem hún gerði var framúrskar-
andi fallegt og vel gert og alltaf
fór henni fram. Þá daga sem ekki
var föndur var hún sífellt að pijóna
og allt sem hún gerði gaf hún.
Ég verð ávallt þakklát fyrir að
hafa kynnst Guðrúnu og átt hana
um árin og hef ég sjálfur ekki far-
ið varhluta af því. Hjálpsemi og
aftur hjálpsemi.
Guðbjartur giftist 2. júlí 1949
eftirlifandi eiginkonu sinni, Gíslínu
Sumarliðadóttur frá Reykjavík,
vora þau alla tíð mjög samrýnd.
Þau eignuðust 4 böm, Guðrúnu
Jónu, Sumarliða, Hjördísi og Jón
Ara. Bamabörnin eru orðin níu.
Það er víst óhætt að segja að bama-
börnin vora augasteinamir hans.
Hann fylgdist sífellt með þeim í
öllu sem þau tóku sér fyrir hendur
og alltaf greiddi hann götu þeirra
í hvívetna. Ég veit t.d. að bömin
mín leituðu oft til afa síns með
ýmislegt og þá stóð ekki á hjálpinni.
Þegar ég lít yfir liðna tíð er mér
efst í huga einlægt þakklæti til
þessa manns sem alltaf var til stað-
ar og tilbúinn að greiða götuna.
Því kynntist ég svo sannarlega
þegar við Guðrún dóttir hans hóf-
um að byggja hús okkar á Stokks-
eyri. Þá gaf hann okkur hveija
stund sem hann átti aflögu og dró
aldrei af sér. Einnig ef eitthvað
þurfti að útrétta þá stóð ekki á
vini mínum. Hann vildi allt fyrir
okkur gera svo mikið, að stundum
varð hreinlega að halda aftur af
honum. Svona var tengdafaðir
minn alla tíð.
Þegar hann var hættur störfum
keyptum við okkur garðsláttuvél
saman, og vildi hann þá endilega
koma á sumrin og slá fyrir okkur
túnblettinn. Hafði hann oft á orði
að það væri svo mikil hressing að
koma hingað niður að ströndinni.
Yfirleitt var það þannig að hann
ók í hlað, gekk strax að verki og
byijaði að slá. Dæmigert fyrir
Bjart.
Eins og ég hef vikið að áður
voru tengdaforeldrar mínir mjög
samrýndir, bar heimili þeirra vott
um samhug og gagnkvæma ást.
Bjartur vildi hafa hlutina í lagi,
alltaf að betrumbæta og endurnýja,
fyrst og fremst fyrir sína góðu
konu Gíslínu sem aldrei má ryk-
korn sjá. Jafnvel eftir að hann
kenndi þess ólæknandi sjúkdóms
sem alltof margir lúta í lægra haldi
fyrir vildi hann alltaf eitthvað vera
að vini. Minningarnar um hana era
ljúfar. Ekki síst standa gamlárs-
kvöldin mér fyrir hugskotssjónum,
en flest undanfarin ár dvaldi hún
á heimili okkar Davíðs það kvöld.
Hún skemmti sér við flugelda og
annað áramótapúður ekki síður en
þeir sem yngri vora og stóð bros-
andi með stjömuljós í hönd um
miðnætti.
Syni hennar, fósturbömum og
öðram aðstandendum votta ég inni-
lega samúð mína.
Guð blessi minningu Guðrúnar
J. Magnúsdóttur.
Bergdís.
Ég hef sagt að enginn skuli fá
mig til að skrifa minningargrein.
En nú er ég knúin áfram af innri
að gera fyrir fólkið sitt. Bjartur
vissi vel að hveiju stefndi en óbug-
aður hélt hann ró sinni. Ég hef
sjálfur átt við veikindi að stríða
undanfamar vikur. Þá kom ég oft
Kveðja frá Menntaskólanum
í Kópavogi
Á þessum svölu sumardögum
berst sú dapurlega fregn að Bjöm
Ólafsson verkfræðingur í Kópavogi
sé látinn. Björn óx úr grasi austur
á Síðu í stóram systkinahópi á
kreppuáranum. Á þeim tíma var
ekki mulið undir íslenska alþýðu
sem barðist daglega fyrir brýnustu
nauðsynjum. Lífsviðhorf Björns Ól-
afssonar mótaðist við þessar erfiðu
aðstæður. Hann bar hag lítilmagn-
ans ætíð fyrir bijósti, var málsvari
þeirra sem minna máttu sín í þjóðfé-
laginu. Björn hafði góðar námsgáf-
ur og braust til mennta, vann hörð-
um höndum á sumrum og stundaði
námið af kappi á vetrum. Hann
valdi sér verkfræði að viðfangsefni
í Háskóla íslands og fór í fram-
haldsnám í þeirri grein við Tækni-
háskólann í Achen og lauk þaðan
prófí 1962. Að námi loknu hóf hann
störf sem verkfræðingur.
Birni vora falin margvísleg trún-
aðarstörf í Kópavogi. Hann sat í
bæjarstjórn í tólf ár, frá 1974 til
1986, og var oddviti Alþýðubanda-
þörf sem ég hef ekki fundið til
áður. Þetta staðfestir orðtakið,
„Aldrei skal segja aldrei“.
Guðrún Jóhanna Magnúsdóttir
er látin á 89. aldursári. Hún var
sátt við að já hvíldina núna, sátt
við Guð og menn. í mínum huga
era bara tvær konur sem hafa tek-
ið mér eins og ég er og sýnt mér
væntumþykku. Önnur var móður-
amma mín Inga Ólsen sem dáin
er fyrir nokkuð mörgum árum og
svo Gunna mín, fósturmóðir Braga
mannsins míns. Þegar ég kom fyrst
inn á heimili Gunnu og Ragnars,
ung kona með Braga er stund sem
aldrei gleymist, svo hlýjar voru
móttökumar. Þau bjuggu á Breiðu-
mörk 19 Hveragerði, uppi yfír búð-
inni sem þau áttu í félagi með fleira
fólki, Reykjafoss, þar sem nú er
Heilsugæslustöðin. Þar,vann Ragn-
ar við bókhaldið og gjaldkerastörfin
fyrir búðirnar tvær og afgreiddi
að auki. Foreldrar mínir komu með
okkur Braga í heimsókn til þeirra.
Á heimlinu var fjögurra ára gam-
all drengur Ragnar Gunnsteinn
sem þau höfðu ættleitt, augasteinn
allra.
Þegar við Bragi giftumst er
móðir mín mikið veik, hún dó stuttu
seinna, viku áður en fyrstu börnin
okkar fæddust sem era tvíburar.
Móðir Braga var dáin. Ég sem
óþroskuð ung kona tók því sem
sjálfsögðum hlut að þessi góðu hjón
Gunna og Ragnar væra okkar nán-
ustu skyldmenni. Þannig komum
við fram við þau, þegar við þurftum
á hjálp að halda var alltaf leitað
til þeirra um aðstoð, aðallega með
það að passa strákana okkar þijá
og iðulega á Víðivellina til hans og
við fengið okkur kaffi saman.
Hvergi betra kaffí. Alltaf var það
fyrsta sem hann spurði: Hvernig
hefur þú það? Hann minntist ekki
einu orði á sína heilsu. Ef svona
menn era ekki mikilmenni hveijir
era það þá? Guðbjartur var engum
líkur, menn sem setja aðra í önd-
vegi en ekki sjálfa sig era ekki á
hveiju strái.
Síðast þegar ég heimsótti
tengdapabba þá kominn á sjúkra-
húsið á Selfossi var hann enn þá
viðræðufær. Ég spurði hann þá:
Fæ ég ekki kaffi þegar þú kemur
heim? Jú, sagði hann, þá hellum
við upp á, nógu sterkt. Þetta voru
okkar síðustu samræður. Kannski
lyftum við kaffibollum saman síð-
ar, hver veit. Mig langar að lokum
að þakka Guðbjarti fyrir allt sem
hann gerði fyrir mig og fjölskyldu
mína og allt hans fólk. Eg bið góð-
an guð að styrkja mína yndislegu
tengdamóður. Megi minning hans
lifa um ókomna tíð.
Einar Guðbjartsson.
lagsins lengst af. Um tíma var hann
forseti bæjarstjómar og bæjarráðs
og sat í fjölda nefnda á vegum
bæjarins. Hann hafði því mikil áhrif
á gang mála í Kópavogi. Spor hans
sjást víða og mun seint fenna í þau
fótspor.
Bjöm hafði alla tíð mikinn áhuga
á málefnum Menntaskólans í Kópa-
vogi, vexti hans og viðgangi. Hann
átti stóran þátt í að leysa húsnæðis-
mál skólans á öndverðum áttunda
áratugnum og barðist fyrir því gegn
öflugri andstöðu í eigin flokki að
starfsemi skólans yrði flutt í þá
byggingu sem áður hýsti Víghóla-
skóla. Það útheimti hugdirfsku,
hugkvæmni og rökfestu að hafa
sigur í því máli. Eftir að skólasamn-
ingurinn var gerður á milli ríkisins
og Kópavogskaupstaðar á vordög-
um 1983 var Bjöm Olafsson kjörinn
fulltrúi bæjarins í byggingarnefnd
skólans og vann hann einkar gott
starf í þeirri nefnd. Þótt tillögur
nefndarinnar væra skýrar og skyn-
samlegar dróst úr hömlu að þær
kæmust í framkvæmd af ástæðum
sem þarflaust er að tíunda hér. Það
Guðbjartur Jóns
~ son - Minning
Kveðjuorð
Bjöm Ólafsson
sem fæddust á sautján mánaða
tímabili, ef okkur langaði í frí eða
þurftum á annari aðstoð að halda.
Aldrei kom annað til greina en að
þau tækju því sem sjálfsögðum
hlut, að mér fannst. Seinna komst
ég að því að þau breyttu fyrirhug-
uðu sumarfríi sinu til að geta gert
þetta, en þau létu okkur ekki vita
af því.
Nú er ég á sama aldri og Gunna
þegar ég kynnist henni fyrst. Þá
hefur maður þroskast, vona ég og
sé nú að það álag sem við Bragi
lögðum á þau hjón var meira en
sjálfsagt var. Gunna var eina amm-
an sem bömin okkar fengu að
kynnast og þótti þeim afar vænt
um hana eins og gefur að skilja.
Næstu jól verða tómleg hjá okk-
ur, því við höfðum haft þá ánægju
að fá hana til okkar á jólunum eft-
ir að Ragnar dó þann 31. jan. 1983.
Ég get elcki látið hjá líða að
minnast á Ragnheiði Guðrúnu
Þórgilsdóttur, systurdóttur Gunnu,
sem býr í Hveragerði. Ég veit að
hún kann mér engar þakkir fyrir,
en vona nú samt að hún fyrirgefi
mér. Því síðast af öllu vildi ég missa
vináttu hennar. Eftir að Ragnar
deyr flytur Gunna úr húsi þeirra
Laufskógum 17, Hveragerði og býr
á Dvalarheimilinu Ási eftir það. Það
er alveg einstök umhyggja og
hjálpsemi sem þessi frænka Gunnu
hefur sýnt henni frá þeim tíma.
Flestir aðstandenda Gunnu
bjuggu á Reykjavíkursvæðinu, en
Ragnheiður og Ársæll maður henn-
ar búa í Hveragerði. Á hveijum
einasta degi og stundum oft á dag
fór Ragnheiður á fund Gunnu til
að vitja um hana og bjóðast til að
hjálpa ef eitthvað þurfti að gera.
Borga reikninga, útrétta og annað
eftir því. Ársæll stóð alltaf sem
klettur við hlið hennar og var fljót-
ur til ef eitthvað þurfti að gera.
Þetta góða fólk á fáa sína líka í
dag í öllum látunum og stressinu
sem hrjáir okkur landsmenn, þau
eiga stóra fjölskyldu sjálf, böm og
bamabörn og hafa í nógu að snú-
ast.
Ég vil fyrir mína hönd og ann-
arra aðstandenda þakka þeim af
alhug fyrir allt sem þau gerðu fyr-
ir Gunnu mína þessi síðustu ár. Það
hefði verið einmanalegra og erfið-
ara fyrir Gunnu ef þeirra hefði
ekki notið við. Fyrir okkur hin sem
þykir svo ósköp vænt um hana, en
vorum samt svo fjarri og upptekin
af okkar eigin málum, það að vita
hana í svona góðum höndum var
ómetanlegt.
Gunnu þakka ég fyrir allt sem
hún var mér og minni fjölskyldu.
Ég veit að hún er komin til Ragn-
ars eins og hún var búin að þrá
lengi. Guð blessi þau bæði.
Inga Guðmundsdóttir.
var ekki fyrr en níunda apríl 1991 -
að fulltrúar ríkis og sveitarfélags
undirrituðu samning um byggingu
fyrir Menntaskólann í Kópavogi og
Hótel- og veitingaskóla íslands.
Kópavogskaupstaður tók að sér að
reisa húsnæðið samkvæmt nánari
skilgreiningu í samningi og skipaði
byggingarnefnd til þess að annast
framkvæmdimar og var Björn Ól-
afsson formaður hennar. Hann
reyndist vissulega réttur maður á
réttum stað, lá ekki á liði sínu frek-
ar en endranær en vann að fram-
gangi málsins af alþekktri atorku.
A engan er hallað þótt sagt sé að
hann ætti meiri þátt í því en nokk-
ur annar maður að nýbygging fyrir
skólann er nú að rísa af granni við
MK.
Bjöm var góður viðkynningar,
jafnan hress í anda, skýr í máli og
skilmerkilegur, tillögugóður og
tæpitungulaus. Mér fannst því gott
að vinna með honum. Menntaskól-
inn í Kópavogi saknar nú vinar í
stað. Með þessum minningarorðum
vil ég láta í ljós þakklæti nemenda
og kennara MK fyrir giftudijúg
störf hins látna heiðursmanns í
þágu æskunnar og framtíðarinnar.
Eftirlifandi eiginkonu Björns,
Huldu S. Guðmundsdóttur, börnum
og barnabömum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Ingólfur A. Þorkelsson.