Morgunblaðið - 27.06.1992, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1992
37
Vilhjálmur Hjálmars
son - Kveðjuorð:
Fæddur 13. júní 1921
Dáinn 5. júní 1992
Samviskan knýr dyra til að festa
á blað minningar- og kveðjuorð til
míns gamla leik- og fósturbróður
Vilhjálms Hjálmarssonar sem al-
mennt var kallaður Villi meðal vina
og kunnugra. Mér er það að sjálf-
sögðu ljúft að minnast hans og að
mörgu leyti skylt, en andagiftin
lætur á sér standa. Ýmsar utanað-
komandi ástæður valda því að línur
þessar eru svo síðbúnar.
Leiðir okkar Villa lágu fyrst sam-
an er hann var rúmlega þriggja ára
og ég á fimmta ári og ólumst við
síðan upp í blíðu og stríðu fram
yfir tvítugsaldurinn. Ekki getur hjá
því farið að á æsku- og unglingsár-
unum hefur margt verið brallað og
ýmis strákapör framkvæmd og því
margar minningarnar frá þeim tíma,
sem ekki verða tíundaðar hér og
nú. í meginatriðum var bræðraþel
millum okkar en samkvæmt öllum
náttúrunnar lögmálum gat ekki hjá
því farið að í brýnu slægi stöku sinn-
um. Villi var smáglettinn og hafði
gaman að bregða út af hversdags-
leikanum og alvörunni og slá hlut-
unum upp í smágrín. Ef svo vildi
til að glensinu væri beint gegn mér
var óvíst hvernig ég tæki því og
voru þá hendur íátnar skipta og
naut ég þar oftast aldursmunar.
Auk okkar Villa ólst alsystir hans
upp með okkur, Sigríður að nafni
(Sissa), þremur árum eldri en hann.
Húsmóðirin á heimilinu, Sigurlfna
Hjálmarsdóttir, var hálfsystir þeirra
Villa og Sissu. Æskuheimili okkar
var Tunga í Stíflu. Á þeim tíma
taldist það til stórbýla og húsbænd-
urnir Jón G. Jónsson og Sigurlína
í forsvari á ýmsum sviðum í sveit
sinni. Með því að Vilhjálmur var
okkar yngstur lentu þau verk sem
höfðuðu meira til okkar krakkanna
á okkur Sissu, því ekki var örgrannt
um að séð væri fremur í gegnum
fíngur við Vilhjálm, bæði í verki og
ýmsar yfírsjónir hans og kom þar
ýmislegt til. Hann var grínsamur,
skemmtilegur, bráðlaginn, músík-
alskur og kannski lagnari við að
koma málum sínum fram. Þegar
þessum útúrdúrum er sleppt gekk
Vilhjálmur til allra almennra starfa
sem upp komu í sveit sem aldur
hans og þrek leyfðu.
Foreldrar Vilhjálms voru Sigríður
Eiríksdóttir bónda í Hólakoti í Fljót-
um Eiríkssonar og konu hans Guð-
rúnar Jóhannsdóttur, og Hjálmar
Jónsson bónda á Helgustöðum í
Fljótum. Hjálmar var Eyfirðingur
að ætt, fæddur að Klúkum í Eyja-
firði. Ungur að árum missti hann
föður sinn og fór þá í fóstur að
Hvassafelli í sömu sveit. Innan við
tvítugt gerðist Hjálmar eigin hús-
bóndi og sótti þá að jöfnu sjó og
land. Hjálmar var hár vexti og þrek-
inn, jarpur yfirlitum með alskegg,
þótti gjörviiegur maður á velli. Hann
giftist 1886 Sigríði Jónsdóttur,
bónda á Sttjúgsá í Eyjafirði Bene-
diktssonar og konu hans Sigríðar
Bárðardóttur bónda í Stóra-dal í
Eyjafírði Stefánssonar. Hann missti
konu sína eftir stutta sambúð eða
sjö ár. Eftir það hafði hann nokkrar
ráðskonur sem mundi trúlega vera
kallað í dag sambýliskonur, og þar
á meðal var Sigríður móðir Vil-
hjálms.
Eins og fyrr segir lét músíkdísin
Vilhjálm ekki ósnortinn og skipti
ekki máli hvaða hljóðfæri hann lagði
undir sína lipru fíngur, úr því hljóm-
aði taktfastir tónar, og þeir voru
ófáir sem nutu þeirra tóna því í all-
mörg ár lék hann fyrir dansi á þeim
samkomum sem haldnar voru heima
í sveitinni. Tíminn leið við leik og
störf og sjálfsbjargarviðleitnin óx
til að vera sjálfum sér nógur og um
tvítugsaldurinn hleypti hann heim-
draganum til að leita fjár og frama
og stefndi þá til Siglufjarðar, bæjar
sem þá var í uppgangi. Þar eign-
aðist hann dótturina Rósmarý, f.
1944, hún ólst upp hjá móður sinni,
Emu Rósmundsdóttur. Frá Siglu-
fírði lá leið hans til Reykjavíkur þar
sem hann lagði gjörva hönd á margt,
lengi vei naut fyrirtækið Vefarinn
krafta hans, og ófá eru þau heimili
sem Vilhjálmur prýddi með gólf-
teppum sem hann sjálfur hafði ofíð
ásamt teppum frá öðmm aðilum.
1949 stígur Vilhjálmur vafalítið
sitt stærsta gæfuspor á lífshlaupinu
er leið þeirra Fjólu Björgvinsdóttur
bar saman og gengu þau að eigast
það ár. Þeim varð ekki barna auðið
en ættleiddu stúlkubam, Ellý að
nafni. Ung að ámm gerði hún for-
eldra sína að ömmu og afa. Þau
brugðust ekki því hlutverki og ólu
dóttursoninn upp sem skírður var í
höfuðið á afa sínum. Árið 1968
keyptu þau íbúðarhús í Heiðargerði
80 hér í Reykjavík og bjuggu þar æ
síðan. Óhætt er að segja að sambúð
þeirra Fjólu var snurðulaus þar til
yfír lauk hjá Vilhjálmi 5. júní sl.
Vilhjálmur vildi prófa fleira en
landvinnuna og réði sig til sjós 1975
og var farmaður dáðadrengur fram
til 1990, farkostirnir vom Hofsjökl-
amir.
Eilífðarmálunum hefur margur
velt fyrir sér án þess að komast að
raunvemlegri niðurstöðu, en flestir
sem um þau hugsa telja að þau séu
ein lífskeðja og jarðvistin sé einn
hlekkur í henni. Þó Vilhjálmur flík-
aði ekki daglega trúmálum sínum
var mér ljóst að hann geymdi sína
„barnatrú" og trúði því að um fram-
haldslíf væri að ræða og því trúi
ég því að hann hafi fengið góðar
viðtökur á hinni ókunnu strönd og
lendingin mjúk.
Það er skammt stórra högga á
milli því fýrir nokkmm mánuðum
kvaddi fóstursystir okkar, Sigríður,
dóttir hjónanna í Tungu. Já, þeim
fækkar einstaklingunum sem maður
ólst upp og starfaði með. Þetta er
gangur lífsins, að heilsast og kveðj-
ast.
Ég lýk þessum orðum með því
að senda þessum fósturbróður mín-
um hinstu kveðju með þökk fyrir
samveruna.
Guðmundur Jóhannsson.
Hilmar Þórarins
son - Kveðjuorð
Fæddur 8. desember 1929
Dáinn 14. júní 1992
Minn kæri stjúpi, Hilmar Þórar-
insson, lést á Borgarspítalanum 14.
júní.
Með fáum orðum reyni ég að
kveðja en þó frekar að þakka Bebba
allt það sem hann hefur verið mér.
Ég kynntist Bebba lítið fyrr en
ég var orðin 20 ára. Það tók ekki
langan tíma að öðlast mikinn kær-
leik fyrir þessum einstaka manni.
Hann gaf frá sér mikla hlýju og
styrk, hafði þann einstaka persónu-
leika sem eingöngu fæst sem guðsg-
jöfog skapar virðingu allra.
Á þeim stundum þegar bjátað
hefur á í mínu lífí hafði Bebbi alltaf
tíma til að hlusta, gefa ráð eða hjálp-
arhönd, í veikindum dóttur minnar
var hann sá klettur sem ég vissi að
stóð.
Við lifum öll þessu lífi sem best
við getum, ég með þeirri vissu að
annað líf komi hér á eftir. Þar sem
við hittumst á ný. Fram að þeim
tíma kveð ég elsku Bebba minn og
geymi þann gimstein í hjarta mér
sem minning hans er og þakka allt.
Móður Bebþa, elsku mömmu,
systkini, systkinabörn, maka og
aðra vandamenn bið ég guð að
styrkja í sorginni.
Helga Guðmundsdóttir Elís.
Sunnudaginn 14. júní sl. lést vin-
ur minn og náinn samstarfsmaður
um áratugaskeið, Hilmar Þórarins-
son framkvæmdastjóri.
Við Hilmar kynntumst fyrst árið
1955, þegar hann var verkstjóri
fýrir verkum rafmagnsfyrirtækisins
Geisla hf. í Keflavík hjá Sameinuð-
um Verktökum á Keflavíkurflug-
velli, en þá var ég vélaeftirlitsmaður
íslenskra aðalverktaka.
Við urðum fljótlega góðir kunn-
ingjar enda unnu Sameinaðir verk-
takar öll verk íslenskra aðalverk-
taka í undirverktöku en með vélum
og tækjum sem Aðalverktakar áttu,
á þeirra byijunar árum og því náið
samstarf þar í milli.
Þegar ég fluttist suður til Njarð-
víkur árið 1956 gekk ég í Iðnaðar-
mannafélag Suðurnesja og kynntist
þá viðhorfum faglærðra iðnaðar-
manna, þ.á m. Hilmars, varðandi
verktöku á Keflavíkurflugvelli.
Heimamenn gátu á engan hátt
fellt sig við það að vera eingöngu
launþegar hjá Reykvíkingum og
stefna bæri að stofnun verktakafyr-
irtækja í faggreinunum á vegum
Iðnaðarmannafélagsins og lét Hilm-
ar ekki sitt eftir liggja í þeirri bar-
áttu og uppbyggingu.
Snemma árs 1957 voru síðan
stofnuð fjögur iðnverktakafyrir-
tæki, Byggingaverktakar Keflavík-
ur hf., Jám og Pípulagningaverk-
takar Keflavíkur hf., Rafmagns-
verktakar Keflavíkur hf. og Málara-
verktakar Keflavíkur hf. og voru
stofnfélagar þessara fyrirtækja 60
talsins, allt faglærðir meistarar.
Hilmar hóf strax störf hjá Raf-
magnsverktökum Keflavíkur sem
verkstjóri, en tók síðan við sem
framkvæmdastjóri árið 1961 og
hélt því starfí til dauðadags. Ekki
var það nein tilviljun að Hilmar
varð fyrir valinu sem framkvæmda-
stjóri, því hann hafði þá þegar sýnt
góða fagþekkingu, röggsemi og
stjómunarhæfíleika, sem nýttust vel
í því starfí.
Fljótlega eftir stofnun fyrirtækj-
ana sýndi sig, að nauðsynlegt var
að hafa sameiginlegt fyrirtæki sem
samningsaðila fyrir þau og annast
skrifstofu, tækniþjónustu, innkaup
og framkvæmdaeftirlit.
Hilmar átti sæti í stjórn þess fyr-
irtækis eftir að hann varð fram-
kvæmdastjóri og sat í stjórninni
yfír 30 ár.
Starfsferill hans í rafmagnsmál-
um á Keflavíkurflugvelli nær yfír
um 40 ára tímabil og er ekki of
sagt að hann hafí haft bestu yfírsýn
og þekkingu á þeim málum, að öðr-
um ólöstuðum á Keflavíkurflugvelli.
Mikil dagleg samskipti vora ávallt
milli starfsmanna þessara fyrir-
tækja, en það þýddi ekki endilega,
að menn væru alltaf sammála um
lausnir mála.
Við framkvæmdastjórar þessara
fyrirtækja höfðum samliggjandi
skrifstofur og því dagleg og náin
samskipti og sú regla var í heiðri
höfð, að ef um ágreining var að
ræða, þá var málum ekki frestað,
heldur leitast við að leysa þau strax.
Hilmar var fylginn sér og fastur
á skoðunum sínum og mikill mála-
fylgjumaður, enda var skaphöfn
hans þannig.
En eðlislæg greind hans og
stjórnunarhæfileikar vora gott
veganesti til farsælla lausna og
samstarfs.
Aðrir hafa þegar skrifað um fjöl-
skyldu Hilmars, þátttöku hans í
stjómmálum, bæjarstjórn Njarðvík-
ur og öðrum félagsmálum og er það
vel.
Elsku Valla mín, missir ykkar er
mikill og ég hef verið beðinn fyrir
kveðjur til þín, barnanna ykkar og
fjölskyldunnar allrar, frá starfs-
mönnum og stjórnum fyrirtækjanna
og vottum við ykkur okkar innileg-
ustu samúð við fráfall góðs vinar og
samstarfsmanns.
Ingvar Jóhannsson, Njarðvík.
Minning:
Sigurbjörg Jónsdóttir
Vestmannaeyjum
Fædd 24. maí 1910
Dáin 11. júní 1992
í dag verður jarðsungin frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
Sigurbjörg Jónsdóttir, Hólagötu 10,
Vestmannaeyjum. Mig langar til að
þakka henni fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman, og
ekki síst mín fyrstu ár sem ég átti
með henni og afa mínum að Hóla-
götu 10.
Amma er fædd að Efri-Holtum
í Vestur-Eyjaljallahreppi 24. maí
1910, en ólst upp að Ásólfsskála.
Foreldrar hennar voru Jón Pálsson
og Þorbjörg Bjarnadóttir. Systkini
hennar vora 13 að tölu og eru þrjú
þeirra á lífi í dag, Páll og Sigurlaug
í Vestmannaeyjum og Ingibjörg á
Lambafelli. Faðir hennar lést þegar
hún var tvítug og nokkur barnanna
þá yngri, en með samstöðu og harð-
fylgi barna og móður þeirra tókst
að halda heimilinu saman, móðir
hennar lést síðan 1965.
Amma vann almenn sveitastörf
meðan hún bjó undir Eyjafjöllum.
Amma varð fyrir því slysi að detta
aftur fyrir sig af stól og hrygg-
brotna er hún var ung. Hún náði
sér að mestu leyti af þessum meiðsl-
um en varð mjög fljótt þreytt ef
hún þurfti að reyna á bakið. Ámma
var frekar lágvaxin og fíngerð og
hafði hún gaman af að klæða sig
upp ef eitthvað stóð til. Amma var
alla tíð heimavinnandi og hugsaði
einstaklega vel um sitt fólk og þá
er hana heimsóttu, enda vora ná-
grannar við Hólagötu 10 iðnir við
að heimsækja ömmu og afa í gegn-
um árin og skipti aldursmunur þá
engu máli. Enda ber ég sterkar
taugar til þessa hverfis og fólksins
sem þar býr enn þann dag í dag,
enda þótt stór skörð hafi verið
höggvin þar síðastliðin ár.
Amma giftist Sigurjóni Guðjóns-
syni 18. desember 1938 en hann
fæddist 6. febrúar 1909 að Raufar-
felli undir Eyjafjöllum. Eftir að þau
giftu sig flytjast þau til Vestmanna-
eyja og bjuggu þar mjög svo ham-
ingjusamlegu lífi, einnig bjuggu þau
eitt ár í Kópavogi meðan eldgosið
var. Börn þeirra eru Erna Sigur-
jónsdóttir, gift Sigurði Magnússyni
og Guðjón ’ Ingi Sigurjónsson.
Barnabörn eru þrjú og barnabarna-
börn þrjú. Fyrstu árin sem þau
bjuggu í Eyjum leigðu þau húsnæði
í Steinum við Vesturveg, en 1946
byrja þau að byggja á Hólagötu 10
og flytja þangað 1947, og var þá
margt óklárað í húsinu sem afi klár-
aði á næstu árum.
Fyrstu ár ævi minnar ólst ég upp
á heimili afa og ömmu, og hefur-
það alla tíð síðan verið mitt annað
heimili. Afi sá alla tíð um að vinna
fyrir heimilinu, fyrst við sjóinn síðan
við smíðar og hjá Pósti og síma.
Amma missti afa fyrir rúmum
tveimur árum eftir stutt veikindi.
Átti hún mjög erfitt með að sætta
sig við það og gerði það í rauninni
aldrei, enda höfðu þau verið hvort
öðru allt fram að þeim tíma. Amma
veiktist fyrir sjö árum og varð það
til þess að afí hætti að vinna þá
76 ára að aldri. Hún náði sér eftir.
þessi veikindi og áttu þau því síð-
ustu ár ævi sinnar saman í róleg-
heitunum á Hólagötu 10. Þau tóku
virkan þátt í starfi félags eldri borg-
ara hér í Vestmannaeyjum, og var
alltaf mikið um að vera þá daga
þegar eitthvað stóð til, og sá ég
þá berlega hvað það félag á mikinn
rétt á sér því nokkrum sinnum
þurfti ég að keyra mitt fólk í fjör-
ið. Á meðan á minni skólagöngu
stóð aðstoðuðu þau mig á hinn
ýmsa hátt. Margar ferðirnar er ég
búinn að fara með stelpurnar mínar
í heimsókn á Hólagötuna og alltaf
jafnvel tekið, og ekki er langt síðan
að yngsta stelpan, Tania, var í pöss-
un hjá ömmu, en hún fylgdist alltaf
vel með því að þær fengju þá at-
hygli og umhyggju sem þeim bæri.
Ég bið þess að orð dætra minna
rætist og nú hittist amma og afi á
ný, minning um góða ömmu mun
lifa.
Sigurjón Pálsson.
+
Elsku móðir mín, tengdamóðir, amma og systir,
RAGNHEIÐUR BJARNLEIFSDÓTTIR,
Furugerði 1,
lést 17. júnf í Hátúni 10.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir til Þórs Halldórssonar fyrir alla hans vináttu, og.
þökk fyrir alla hjálp og tryggð til Sigríðar Thoroddsen og hennar
fjölskyldu.
Guð veri með ykkur öllum.
Kristfn Hulda Eyfeld, Grétar Garðarsson,
Ragnheiður Björgvinsdóttir, Guðbjörn Friðriksson,
Björg Björgvinsdóttir, Einar Guðmundsson,
Magnúsína Bjarnleifsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát móð-
ur minnar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ELfNAR ELÍSABETAR SIGURÐARDÓTTUR.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki hjúkrunarheimilisins Skjóls.
Kristín Pálmadóttir,
Pálmi Guðmundsson,
Anna E. Svavarsdóttir,
Inga Kolbeinsdóttir,
Berglind Svavarsdóttir
Kristinn Bjarnason,
Valdís Gunnarsdóttir,
Francois Heenen,
Ralf Lichtenberg,
Sigurður Kolbeinsson
og barnabarnabörn.