Morgunblaðið - 08.10.1992, Page 36

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. OKTOBER 1992
Krisiján M. Guð-
jónsson - Minning
Fæddur 22. september 1970
Dáinn 27. september 1992
Það er skrýtið að þurfa að horfa'
á eftir góðum vini þegar við erum
loks að komast út í hið raunverulega
líf og teljum okkur tilbúin að takast
á við framtíðina.
Um leið og við kynntumst Stjána
og félögum hans vissum við að þar
ættum við trausta og góða vini alla
tíð.
Þetta er stór og samheldinn vina-
hópur og yfirleitt var eitthvað uppi
á teningnum. Þar má nefna sumar-
bústaðaferðir og Þórsmerkurferðir,
sem eru árlegir viðburðir og munu
seint gleymast. í þessum ferðum
kynntist hópurinn mjög vel og þar,
jafnt sem annars staðar, var gott að
ræða við Stjána um lífið og tilver-
una. Hann var mjög hreinskilinn og
einlægur og kunni lagið á því að
koma manni í gott skap.
Það var alveg sama hvar og hve-
nær við hittumst, Stjáni hélt alltaf
sínu striki, þó veikindin hefðu smám
saman dregið mjög úr þrótti hans.
Það var ekki síst að þakka konu
hans, Hrafnhildi, sem stóð við hlið
hans og studdi hann í veikindunum.
Nú er komið stórt skarð í vinahóp-
inn en við verðum að standa saman
og minningin um góðan vin mun aldr-
ei gleymast, því við vitum að Stjáni
mun alltaf vera á meðal okkar.
Elsku Hrafnhildur, Hólmfríður,
Guðjón og Magnús, guð styrki ykkur
í sorginni.
Adda og Guðrún.
Ungur maður er í dag fluttur yfir
móðuna miklu. Harmafregn.
Sumum er það gleðiefni að flytja,
öðrum er það áhyggjuefni og reynd-
ar er það gjaman hvort tveggja.
Fyrir átta árum fluttum við á milli
bæjarfélaga. Tilfinningar okkar voru
blendnar. Bömin missa vini, en von-
andi eignast þau nýja. Það getur
gengið á ýmsu. Við fluttum við upp-
haf nýs skólaárs og fljótlega liðu hjá
áhyggjur okkar af þessum málum.
Synir okkar eignuðust fljótt nýja og
góða vini. Á meðal þeirra var Krist-
ján Matthías Guðjónsson sem í dag
er fluttur yfir móðuna miklu. Þórar-
inn, sonur okkar, og Kristján urðu
miklir félagar og vinir strax á fyrsta
vetri í okkar nýja sveitarfélagi. Er
gmnnskóla lauk, skildu að vísu leiðir
hvað skóla varðar. Það kom ekki að
sök, vinskapur þeirra var innsiglað-
ur. í grunnskóla lögðu þeir drög að
ferð er farin skyldi að afloknum stúd-
entsprófum þeirra beggja. Sú ætlun
stóðst og fyrir rösku ári fóm þrír
góðir vinir í 5 vikna bílferð um Evr-
ópu.
IGistján var fríður piltur, ávallt hress
og virtist ákveðinn og vita hvað hann
vildi. Hugur hans var opinn og þótti
okkur jafnan gaman að návist hans
og var hann aufúsugestur á heimili
okkar.
í dag er dagur flutninga. Glæsileg-
ur unjjur maður, nýlega orðinn 22
ára, er kallaður á brott. Mann setur
hljóðan. Kristján var sjálfur hið
mesta karlmenni og æðmlaus til
hinstu stundar. Megi sú vitneskja
sefa sorg hans nánustu. Guð blessi
minningu Kristjáns og veiti styrk til
syrgjandi eiginkonu, foreldra og
bróður.
Anna Sigríður og Valdimar.
Þann 27. september hvarf sjónum
okkar vinur og félagi til margra ára,
Kristján M. Guðjónsson. Það var upp
úr síðustu áramótum sem Stjáni
sagði okkur þær válegu fréttir, í
framhaldi af rannsóknum, að hann
væri með krabbamein. Næstu daga
lá Stjáni á Landspítalanum þar sem
hann hafði gengist undir mikla og
erfiða aðgerð en þrátt fyrir hrakspár
var eins og ekkert fengið bitið á
hann, slíkur var styrkur hans og
hans nánustu.
Hann var ótrúlega fljótur að kom-
ast aftur á stjá og farinn að taka
þátt í lífínu og tilveranni eins og
ekkert hefði í skorist.
Þegar við horfum til baka til lið-
inna ára er eins og við komumst aldr-
ei að upphafínu. Svo margt hefur á
dagana drifið með Stjána og minn-
ingin er enn svo ljóslifandi að hver
atburður hindrar okkur í að ná lengra
aftur í fortíðina. Sennilega var jafn
misjafnt og við félagamir vomm
margir hvemig við kynntumst hon-
um en það sýnir líka hversu gott
hann átti með að kynnast fólki og
hversu vel honum hélst á vinunum.
Þegar tímar liðu myndaðist stór hóp-
ur margra vina og félaga Stjána sem
svo hittust í fyrsta sinn allir saman
eina helgi í ágústmánuði 1989. Það
var þá sem kynni Stjána og eigin-
konu hans, Hrafnhildar, hófust fyrir
alvöra. Þrátt fyrir að hópurinn hafi
dreifst og fjarlægst hélst alltaf
ákveðinn lqami, en það var ekki síst
fyrir atbeina Stjána.
Margir atburðir koma upp í huga
okkar þegar við lítum um öxl. Við
minnumst vel tvítugsafmælisins og
stúdentsáfangans og einnig draums-
ins um Evrópuferð sem varð að vem-
leika sumarið eftir.
Stjáni var mjög duglegur við að
virlq'a fólk í hitt og þetta og það var
einmitt hann sem var aðalhvatamað-
urinn að því að við fómm reglulega
saman út að borða og hann hélt því
áfram þrátt fyrir veikindi sín.
Við glöddumst mikið þegar Hrafn-
hildur og Stjáni giftu sig, en þau
höfðu í sumar flutt saman í íbúð við
Skeiðarvog. Hrafnhildur var honum
styrk stoð í baráttunni við sjúkdóm-
inn og vék aldrei frá honum. Við
viljum þakka Hrafnhbildi fyrir þann
dugnað og þá elju sem hún sýndi
vini okkar i raun. Ást þeirra var
sönn, og innsigluð með hjónabandi
þeirra 8 dögum fyrir andlát Stjána.
Við viljum votta Hrafnhildi og fjöl-
skyldu hennar, foreldmm Stjána,
þeim Hólmfríði og Guðjóni, og bróður
hans, Magnúsi, samúð okkar allra
svo og öðram ættingjum og vinum
Stjána.
Öll árin sem við höfðum Stjána
hjá okkur era ár sem við munum
minnast með gleði og söknuði, en
þó hann sé horfinn sjónum hverfur
hann aldrei úr hugum okkar.
Benni, Eiki, Hansi, Raggi,
Siggi og Tóti.
Mánudaginn 28. september síðast-
liðinn bárast mér þau sorgartíðindi
að vinur minn, Kristján, hefði látist
eftir erfiða baráttu við illkynja sjúk-
dóm. Aldrei óraði mig fyrir því að
ég ætti eftir að skrifa minningarorð
um svo ungan mann í blóma lífsins.
Kynni okkar hófust fyrir nokkram
áram er við störfuðum saman um
skamma hríð og tókst strax með
okkur góð vinátta. Naut ég ætíð
i T' (
mikillar gestrisni á heimili Kristjáns
þar sem við ræddum saman um
heima og geima. Kristján var mjög
skemmtilegur maður að tala við og
hafði visst aðdráttarafl á fólk enda
þekki ég engan sem átti svona marga
vini.
Við mannfólkið eram alltaf tilbúin
að fagna fæðingu en við eram alltaf
illa undir það búin þegar dauðinn
knýr dyra.
Ég er viss um að Kristjáni hafi
verið ætlað stærra hlutverk annars
staðar, en eins og segir í spámann-
inum, þegar jörðin krefst líkama þíns
þá fyrst muntu dansa. Ég veit að
hjörtu okkar era þung sem blý, en
hann er í hjörtum okkar og í hjarta
guðs.
Ég vil votta eiginkonu og fjöl-
skyldu hans mína dýpstu samúð, og
bið góðan guð að styrkja þau á sorg-
arstund.
Birgir Bemdsen.
Guð er oss hæli og styrkur,
örugg hjálp í nauðum.
(Sálm. 46;2.)
Mig langar að kveðja vin minn og
mág, Kristján M. Guðjónsson, sem
nú er látinn eftir stutta og erfiða
sjúkdómslegu.
Kristján fæddist 22. september
1970, annar sona hjónanna Hólm-
fríðar Benediktsdóttur og Guðjóns
Jónssonar. Bróðir hans er Magnús
Benedikt, þremur áram eldri.
Ég kynntist Kristjáni fyrst haustið
1989 er hann fór að venja komur
sína, ásamt Hansa, vini sínum, á
heimili flölskyldu okkar. Það var
ekki fyrr en Kristján fór að koma
einn síns liðs að við vissum hvor
þeirra var f raun að heimsækja
Hrafnhildi, systur mína. Þau kynnt-
ust í KSS eins og margir af þeirra
vinum. Flestir ef ekki allir vinir þeirra
hafa einhvem tíma verið í KSS. Þar
eignuðust þau trú á Jesú Krist og
það er gott veganesti út í lífið.
Kristján útskrifaðist sem stúdent
úr Fjölbrautaskólanum í Breiðholti
vorið 1991. Eftir það starfaði hann
hjá tölvufyrirtæki á Seltjamarnesi
eða þar til hann veiktist. Hrafnhildur
og Kristján vora bæði mjög ákveðir.
og föst fyrir og höfðu ákveðnar skoð-
anir á hinum ýmsu málum. Ekki
vora þau nú alltaf sammála en þau
áttu samt mjög vel saman og lynti
vel;
í janúar sl. dundi yfir okkur sú
fregn að Kristján væri haldinn
krabbameini. Eftir að veikindin komu
í ljós má segja að við höfum kynnst
hans innri manni. Þá kom í ljós
hversu sterkur og mikill persónuleiki
hans var. Og mín litla systir, ó hVe
þú varst stór og sterk. Aldrei létu
þau hugfallast og aldrei leyfðu þau
þeim hugsunum að komast að ef og
hvenær kallið kæmi. Þau tóku hvern
einn dag fyrir í einu.
Á páskadagsmorgun sl. opinber-
uðu Hrafnhildur og Kristján trúlofun
sína. Þau vora stödd ásamt foreldram
okkar og systkinum í sumarbústað
í Munaðamesi. Mikið samgladdist ég
þeim og vonaði að sá dagur kæmi
er öll hans mein væra horfin. Ég
veit að þau áttu gott sumar og góð-
ar stundir saman. Ákvörðun þeirra
að flytjast saman snemma í sumar
var rétt og skynsamleg, þó ekki
væri sambúðin löng. Hrafnhildur
annaðist Kristján á litla heimilinu
þeirra af mikilli alúð og ást. Hrafn-
hildur og Kristján studdu hvort ann-
að vel í veikindum hans. Um miðjan
ágúst fór svo heilsu hans að hraka
en aldrei kvartaði hann, þó auðséð
væri að hann liði kvalir. Lífsviljinn
var kvölunum yfirsterkari.
Það var mikil gleðistund fyrir okk-
ur öll er Hrafnhildur og Kristján
gengu í hjónaband í kapellu Land-
spítalans 19. september sl. Þetta var
yndisleg stund og við fallegra brúð-
kaup hef ég aldrei verið viðstödd.
Þau áttu góðan og yndislegan dag
ásamt foreldram sínum og systkin-
um. Hrafnhildur systir mín sýndi
ótrúlegan styrk og dugnað í erfiðum
veikindum Kristjáns og vék aldrei frá
honum þann stutta tíma sem hann
lá á sjúkrahúsi. Einnig vora foreldrar
okkar og hans ómetanlegur styrkur
fyrir Kristján. Það er erfið og mikil
eftirsjá fyrir okkur öll að horfa á
eftir Kristjáni tekinn svo snemma
burt. Minningamar sem allir vinir
og ættingjar eiga um góðan dreng
lifa áfram með okkur.
Elsku besta systir, Guð varðveiti
þig og gefi þér styrk í þinni miklu
sorg. Þú átt stóra systur, góða fjöl-
skyldu og vinahóp sem öll era til
staðar þegar þú þarfnast huggunar.
Elsku Fríða, Guðjón og Maggi Benni.
Guð veri með ykkur og styrki. Þið
eigið fallegar minningar um kæran
son og bróður. Elsku mamma og
pabbi, við eigum góðar minningar
um góðan vin. Guð veri með ykkur.
Ég kveð kæran vin minn og mág,
Kristján Matthías Guðjónsson. Bless-
uð sé minningin um hann.
Katrín.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín. (K. Gibran).“
Það vora þungbærar fréttir sem
bárast okkur að kvöldi sunnudagsins
27. september að vinur okkar Krist-
ján væri látinn. Harðri baráttu við
skæðan sjúkdóm var lokið.
Vinskapur okkar Stjána hafði
staðið í nokkur ár og þekktum við
hann hver á sinn hátt. Er fram liðu
stundir urðu þessi kynni þó mest í
gegnum Hrafnhildi, konu hans.
I okkar huga var Stjáni alltaf hress
og kátur. Hann var bjartsýnn og
lagði metnað sinn í að standa sig vel
í því sem hann tók sér fyrir hendur.
Okkur er sérstaklega minnisstætt
hversu einlægt samband hans og
Hrafnhildar var og hversu hamingju-
söm þau vora þegar þau giftu sig.
Minningin um góðan dreng lifir í
hjörtum okkar.
Elsku Hrafnhildur, við vottum þér
og fjölskyldum ykkar Kristjáns okkar
dýpstu samúð.
Katrín María Þormar,
Kolbrún Jónsdóttir og
Rósa Jónasdóttir.
Við eram mörg ungmennin sem í
dag kveðjum félaga okkar Kristján,
eða Stjána, eins og við vinimir köll-
uðum hann, hinstu kveðju. Stjáni
átti ótalmarga vini og kunningja.
Við urðum svo lánsöm að kynnast
honum í Fjölbrautaskólanum í Breið-
holti. Upp frá því myndaðist ákveð-
inn hópur vina sem efldist með áran-
um. Stjáni var ávallt mjög hreinskil-
inn og sanngjam. Hann reyndi ætíð
að miðla málum ef upp komu ein-
hver missætti innan hópsins. Einnig
var gott að leita til hans með eigin
vandamál. Hann var alltaf mjög fé-
lagslyndur og lífsglaður.
Hópurinn fór margar ferðirnar út
úr bænum og er helst að minnast
ferðarinnar þegar Stjáni og Hrafn-
hiidur felldu hugi saman. Eftir það
var sjaldan talað einungis um Stjána,
heldur vora það Stjáni og Hrafnhild-
ur.
SACHS
KÚPLINGAR í
BENZ
Framleiðendur BENZ og aðrir framleiðendur
vandaðra vöru- og fólksflutningabifreiða nota
SACHS kúplingar og höggdeyfa sem uppruna-
lega hluta í bifreiðar sínar. -
Þekking Reynsla Þjónusta
ÞAÐ BORGAR SIG FBI M£ ■ |^J®
AÐ NOTA ÞAÐ BESTA! rftLIVI IH H
SUÐURLANDSBRAUT 8 • SlMI: 81 46 70 • FAX: 68 58 84
Okkur er sérlega minnisstætt síð-
asta gamlárskvöld þegar við komum
saman til nýársfagnaðar og Stjáni
minntist á að hafa verið eitthvað
lasinn undanfama daga. Magasár og
flensa vora líklegustu skýringamar.
Eji það reyndist aldeilis ekki rétt.
Illvígur sjúkdómur hafði þegar náð
tökum á líkama hans og veikindin
sögðu fljótt til sín.
Þrátt fyrir mikla mótstöðu hélt
Stjáni áfram að stunda félagslíf og
ræktaði vel sambönd sín við vinina.
Hann hafði gaman af útivera og
sumarbústaðaferðum sem hann lét
sig heldur ekki vanta í frekar en
fyrri daginn ásamt Hrafnhildi sem
studdi han svo dyggilega af óbilandi
ást og trú. Við dáðumst að þeim sem
aldrei gáfust upp og gáfu lífinu allt-
af tækifæri, nú síðast með því að
gifta sig aðeins átta dögum áður en
Stjáni kvaddi þennan heim.
Við syrgjum látinn vin okkar sem
tekinn var frá okkur alltof fljótt og
okkur tekur það sárt að leiðir skuli
ekki hafa legið saman um lengri
veg. Eftir stendur sórt skarð sem
aldrei verður upp fyllt. Söknuðurinn
er jafn stór og missirinn sem við
komumst aðeins yfir með hjálp Guðs
og styrk hvors annars. Við þökkum
Guði fyrir að hafa fengið að kynnast
Stjána og við biðjum hann að styrkja
og hjálpa Hrafnhildi, foreldram,
bróður og öðram ástvinum í þessari
miklu sorg.
Sem lágur lækjamiður,
er líður kvöldsins friður
um bjartan blómsturreit,
er kærleiks kveðjan hljóða,
sem kallar drenginn góða
í himinljómans hvítu sveit.
(Guðmundur Guðmundsson)
Magnús, Arna,
Markús og Elsa.
í byijun þessa árs mætti ég Krist-
jáni frænda mínum og Hrafnhildi,
unnustu hans, á fömum vegi. Krist-
ján var þá nýkominn úr enn einni
magaspegluninni en var þó hinn
hressasti. Hann var lengi búinn að
finna fyrir óþægindum í maga. Fyrst
í stað fundu læknamir enga orsök,
en síðar kom í ljós lítið magasár sem
átti að vera sökudólgurinn. Við
spjölluðum saman á léttu nótunum
og man ég að ég sagði að hann
væri alltof ungur til að fá magasár,
nú þyrfti hann að fara að læra að
slaka á, vinna ekki svona mikið og
taka lífinu með ró því nægur tími
væri framundan.
En ekki liðu nema örfáir dagar
þar til sú hörmulega staðreynd kom
í ljós að Kristján þjáðist af ólækn-
andi sjúkdómi sem var kominn á það
hátt stig að ljóst var að hann myndi
kveðja þennan heim svo miklu fyrr
en nokkum óraði fyrir. Hver era við-
brögð manns við slíka fregn? Jú,
fyrst kemur afneitun, nei, ekki Krist-
ján. Það getur ekki verið að svona
lífsglaður ungur maður sem er búinn
að gera sín framtíðaráform, skipu-
leggja framhaldsnám og velja sér
góðan lífsföranaut eigi að hverfa á
brott úr þessum heimi.
En tíminn leið og sjúkdómurinn
ágerðist. Kristján barðist vel, stóð
sig hetjulega og reyndi að nota vel
þann tíma sem hann fékk. Aldrei
heyrði maður hann kvarta þótt það
sæist að vanlíðan væri mikil. Alltaf
bar hann sig vel og sá eitthvað já-
kvætt við tilverana. Mér er mjög svo
minnisstætt þegar hann sagði við
mig að hann gæti ekki kvartað mik-
ið eftir að hafa fengið þessi góðu og
skemmtilegu 22 ár, það væra ekki
allir sem fengju svo góðan tíma.
Yfir þessum orðum hans má fjöl-
skylda hans vera stolt, því þau lýsa
mjög vel hvé honum leið vel á heim-
ili sínu og hvað hann var ánægður
með sína nánustu. Það var hreint
undravert hvað þessi ungi maður
sýndi mikinn vilja og styrk allt fram
á síðasta dag.
Þótt heilsu Kristjáns hrakaði síð-
ustu vikumar og innst inni vissi
maður að kveðjustundin nálgaðist
vildi maður ekki trúa að þetta væri
raunveraleikinn. Þegar dagurinn
kom svo, sem maður óttaðist en vissi
að kæmi, fylltist hjartað sorg og bit-
urleika. En hvað lífið gat verið mis-
kunnarlaust að taka Kristján frá
okkur, hann sem var í blóma lífsins,
ávallt kátur og lífsglaður. En það
er guð einn sem ræður gangi lífsins.
Kristján var búinn að veita okkur