Morgunblaðið - 01.11.1992, Blaðsíða 16

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. NÓVEMBER 1992
AFDRIFARÍK
ELDHÚSINNRÉTTING
í Damaskus á Sýrlandi er íslensk-
ur húsgagmasmiður, Sverrir Péturs-
son úr Hafnarfirði. Síðan hann kom
þangað sl. vor á vegum Sameinuðu
þjóðanna hefur hann verið við bygg-
ingastörf, m.a. við að losa 23 íbúðir
og hús vegna hagræðingar og spam-
aðarátaks hjá UNDOF og er nú senn
að taka við viðhaldi og rekstri á
„kömpum" friðargæslusveitanna í
Gólanhæðum. En hvemig lenti hús-
gagnasmiðurinn Sverrir í svona
starfí? Leiðin var dálítið krókótt, lá
m.a. um New York. Sverrir kvaðst
á íslandi hafa unnið hjá Hamrinum
í húsgagna- og húsasmíði og svo
hjá Hagvirki, m.a. í Sultartanga-
virkjun.
„Allt í einu, 3. febrúar 1984, sagði
ég við pabba og mömmu, Pétur Þor-
bjömssn og Valgerði Sigurðardótt-
ur, að ég ætlaði að skreppa í frí til
Bandaríkjanna, greip litla ferða-
tösku og hefi ekki komið heim síð-
an. Eftir 3 mánuði í New York hitti
ég konu mína, Marianne Napoli, sem
er af ítölskum innflytjendaættum og
við búum í litlu húsi sem við eigum
úti á Long Island með 6 ára dóttur
okkar, Marissu Völu. Svo á ég 10
ára son, Guðmund Om, heima á Is-
landi,“ segir Sverrir. Bætir við þegar
spurt er hvort kona hans sé líka í
Damaskus:„Hún er indælis kona en
hún vill ekki fara frá New York. Þar
hefur hún gott starf að félagsmálum,
VERMENN
ÍSIANDS
Texti og myndir: Elín Pólmodóttir
LÖNGUM hafa íslendingar kunnað að bjarga sér
þegar að kreppir. Um aldir héldu menn í verið til
útróðrastaðanna í öðrum landshlutum þegar lítið
var um vinnu heima. Héldu einir sér eða saman í
smáhópum þangað sem vinnu var að hafa og komu
heim með feng og nýja reynslu. Hluti af vertíðar-
sókn var að fara að heiman og sýna getu sína á
framandi slóðum og í nýjum félagsskap. Enda sóttu
menn mest í verið meðan þeir voru ungir menn.
Áður lágu leiðir í aðra landshluta. Lengra varð
ekki komist. Nú er ailur heimurinn innan seiling-
ar. Vermenn íslands sækja störf og tilbreytingu
til fjarlægra landa. íslendingur fer ekki víða án
þess að frétta af landa sinum eða hitta við störf.
Aldrei hefur mér verið Ijósara hve margir nútíma
íslendingar sækja sér tímabundin störf út í heim
en nýlega á ferð um löndin fyrir botni Miðjarðar-
hafsins. Þar eru íslenskir menn að byggja hafnir,
starfa við fjarskipti og smíðar eða stjórnunarstörf
hjá friðargæslu SÞ og við ýmiskonar tæknistörf
þar og hjá Flóttamannahjálp og Rauða krossi. I
þessari grein og framhaldsviðtölum verður sagt
frá þeim vermönnum íslands, sem þessi höfundur
rakst á meira og minna af tilviljun. Það kann að
gefa hugmynd um við hvað þessir nútíma vermenn
eru að fást og af hverju þeir geta í hinni gífurlegu
samkeppni á vinnumarkaði heimsins gengið í „ver-
tíðarstörf" þegar þörf krefur og þeir svo kjósa.
Kemur sér vel núna þegar tímabundinn samdrátt-
ur er á íslandi.
Islendingar eru alveg maka-
laust fólk. Þeir eru svo
flínkir í höndunum. Ganga
sjálfir í allt og geta allt.
Leysa bara einfaldlega
verkefnin," varð írskum
fjarskiptamanni hjá friðar-
gæslu Sameinuðu þjóð-
anna í Líbanon að orði. „Þessir ís-
lensku menn hafa allir unnið með
náminu. Þeir hafa gengið sjálfir í
verkin, kunna handverkin og geta
þessvegna leyst úr því sem kemur
upp á. Auk menntunar kunna þeir
verkin, ekki bara að ákveða á fund-
um hvað eigi gera. Þeir kunna og
hika ekkert við að taka til hendi
sjálfir"
Þetta þótti mér merkileg ræða og
tók að fiska eftir réttmæti þessarar
kenningar hjá ýmsum þeim sem víða
hafa starfað á alþjóðavettvangi.
Steinar Berg Björnsson, sem hefur
stjómað á ýmsum stöðum og mikið
séð til íslenskra starfsmanna á er-
lendri grundu, tók undir þetta. Benti
sem dæmi á nokkra íslendinga sem
einmitt hafa þennan kost og eru
kannski einkum þessvegna eftirsótt-
ir til starfa. í samtölum við fleiri
erlenda menn sannfærðist ég um að
þama hafa íslendingar tromp á
hendi í samkeppni á erlendum vinnu-
markaði, ennþá að minnsta kosti.
sem hún tók upp aftur eftir að hafa
verið fjögur ár heima, og hefur nú
fengið stöðuhækkun."
í New York vann Sverrir við eitt
og annað, aðallega við að gera við
gömul hús. M.a. gerði hann upp 120
ára gamalt hús úti á Northport á
Long Island. Tók í sundur eldhús-
og búrinnréttingar og merkti hvem
hlut, á annað þúsund stykki. Og
hann smíðaði m.a. gamla Afaklukku.
Þetta segir hann að hafi verið óskap-
lega skemmtilegt, en hann tók að-
eins 3 dollara á tímann og var alltaf
blankur. Var að puða þetta 14 tíma
Við hafnarstæðið í Ashkelon; Oddur Thorarensen, Jón
Grettisson, Hermann Sigurðsson og Ingi S. Guðmunds-
son
Líkan af snekkjuhöfninni
í Ashkeion í ísrael sem íslendingar eru
að byggja. Upp af henni eru byggð hótel,
ferðamannaaðstaða og íbúðarblokkir.
á dag. „Þá vildi mér til að Guðmund-
ur Sigurðsson, lögreglumaður hjá
Sameinuðu þjóðunum, bað mig um
að líta á innréttingu fyrir vin sinn.
Það varð til þess að ég sit nú hér
uppi á þaki í sólinni við Miðjarðar-
hafið. Ég fór að hitta manninn á
laugardagsmorgni og tók að mér
viðgerðimar um helgar. Þetta reynd-
ist vera íslendingur, Steinar Berg
Bjömsson, sem skammaði mig og
sagði að ég ætti að mkka almenni-
lega fýrir mína vinnu. Þegar Guð-
mundur sagði honum að ég hefði
sótt um hjá Sameinuðu þjóðunum
gekk hann í málið og ég vann á tré-
smíðaverkstæði SÞ í þijá mánuði.
Rúmu ári síðar síðar hringdi Steinar
aftur og spurði hvort ég vildi koma
í betur launað starf við trésmíðar í
aðalstöðvunum. Ég frétti að hann
hefði sagt þeim hjá Sameinuðu þjóð-
unum að hann væri að gera þeim
greiða. Ég fór hjá mér, en þótti af-
skaplega vænt um þetta.“ Þetta má
til sanns vegar færa. Ég hefi fyrir
satt að í aðalstöðvunum í NY hafi
Sverrir verið vel metinn, alltaf send-
ur í vandasömustu smíðaverkin á
skrifstofum og heimilum yfirmanna.
„í maí í vor hringdi svo Steinar
enn í mig og spurði hvort ég vildi
fara í vettvangsstarf fyrir SÞ. Hann
var þá framkvæmdastjóri UNDOF í
Damaskus, en er nú að skila því af
sér. Ég sagði umsvifalaust já. Stein-
ar hefur orð fyrir að fá það fólk sem
hann vill. Hann þykir mjög strangur
stjómandi. Hann vill að fólk vinni
og það kemst ekki upp með annað.
Mér líkar það vel. Hann vildi fá mig
fluttan til Damaskus, en það tók
nokkurn tíma að fá mig lausan úr
aðalstöðvunum." En tókst. Og verk-
efnið var áhugavert. Með breyttu
fyrirkomulagi var fólki hjá friðar-
gæslunni, sem sest hafði að inni í
Damaskus, gert að flytja út í Gólan-
hæðir og þá þurfti að taka út húsin
sem það hafði leigt og meta kröfum-
ar frá eigendunum, sem varð mikið
mál, segir Sverrir. Nú hefur hann
eftirlit með birgðum og viðhaldi her-
búðanna. Hann kveðst búa í góðri
íbúð og vinna mikið. Er þijá daga
í viku úti í Gólanhæðum til að sjá
um samskiptaverkefni milli heijanna
þar og skrifstofunnar í Damask-
us.„Mér líkar mjög vel. Ég er búinn
að læra meira á þessum stutta tíma
Hermann Sigurðsson verkfræðingur. I baksýn sést byijunin á 800 m
löngum hafnargarði út í Miðjarðarhafið, þar sem var verið að vinna.
en á 8 árum í New York, enda varð
ég að kynna mér hlutina og standa
mig. Vinnutíminn er frá 7-2 og þeg-
ar ég kem heim úr vinnu sest ég í
sólina út á svalir og fer að þjálfa
mig í tölvuvinnunni. Eg hef húshjálp
og lifi indælu lífi. í Damaskus er
nú einn annar íslendingur, Hlynur
Ingimarsson. Ég verð þama alla
vega fram i júlí á næsta ári, en það
gæti líka teygst upp í 4 ár. Upphaf-
lega kom ég hingað til að fá betri
laun, svo að við gætum skipt um
hús, en nú er ég farinn að kunna
að meta það hugsjónastarf sem unn-
ið er af Sameinuðu þjóðunum og þá
sérstaklega við friðargæsluna.
Hugsaðu þér, þetta hefði aldrei gerst
ef það hefði ekki verið út af þessari
eldhúsinnréttingu fyrir hann Steinar
og hana Maríu, sem breytti lífi
mínu.“
ÍSLENDINGAR BYGGJA
HÖFN í ÍSRAEL
í bænum Ashkelon, sem er á
strönd Miðjarðarhafsins sunnarlega
í ísrael, stjóma fjórir íslendingar
verki við að byggja snekkjuhöfn.
Yfirverkfræðingurinn er Hermann
Sigurðsson, aðstoðarmaður hans er
Oddur Thorarensen tæknifræðingur,
Ingi S. Guðmundsson er yfirverk-
stjóri og Jón Grettisson vélfræðingur
sér um vélakostinn. Ég leitaði uppi
þessa vermenn, sem voru nýkomnir
að heiman og famir að taka til hendi.
Þeir voru búnir að fá íbúðir í nær-
liggjandi nýjum sambýlishúsum og
eiginkonurnar væntanlegar í næsta
mánuði. Þama mundu þeir væntan-
lega vera í tæp tvö ár, því áætlað
er að hafnargerðinni verði lokið í
árslok 1993.
Sverrir Pétursson starfar í Damaskus í Sýrlandi: Að baki
hans stendur hinn ómissandi Segar.