Morgunblaðið - 05.11.1992, Blaðsíða 41

MORÖUNBLAÐIÐ FIJVIMTUDAGÚR 5. NQVEMBER 1992

Daníel Þórarínsson
forstjórí Vinnufata-
búðanna — Minning
Fæddur 24. apríl 1921
Dáinn 25. október 1992
Guðfaðir minn, afi minn og nafni
minn, Daníel Þórarinsson, yfírgaf
þetta jarðríki tignarlegur og stoltur
í faðmi fjölskyldu sinnar sunnudag-
inn 25. október.
Ég vildi vart trúa því þegar pabbi
sagði mér að afi hefði fengið hjarta-
slag og að það væri ekki víst að
hann myndi ná sér aftur. Á þessu
augnabliki runnu upp í huga mér
allar þær stundir sem ég átti með
honum sem voru því miður fáar en
allar voru þær mér lærdómsríkar.
Afi, höfuð þessarar fjölskyldu,
Guðfaðirinn eins og við nefndum
hann, barðist eins og ljón í gegnum
alla þá erfíðleika sem knúðu á hans
dyr, stjórnaði og rak verslanir sínar
eins og herforingi í 34 ár með syni
sína, Daníel og Þorgeir, við hlið
sér. Öll fengum við barnabömin að
njóta þess heiðurs að fá að starfa
í Vinnufatabúðinni hans afa bæði
í stuttan eða langan tíma í senn.
Afi var einn af þessum mönnum
sem allt vildi fyrir alla gera. Hann
lét aldrei á sér bilbug finna, hann
gleymdi ekki litla manninum í þessu
þjóðfélagi. Það em margir sem
standa í þakkarskuld við hann Daní-
el í Vinnufatabúðinni, hann hjálpaði
því fólki sem vildi hjálpa sér sjálft.
Ég mun standa í eilífri þakkar-
skuld við hann afa minn og ég gat
og get aldrei þakkað honum nóg
fyrir allt það sem hann gerði fyrir
mig í öll þau 24 ár sem ég þekkti
hann.
Það er svo margt sem fer um
huga manns þegar ástvinur fellur
frá svo skyndilega, en minningar
mínar um þennan merka mann
munu fylgja mér um ókomna tíð.
Ég átti stutt spjall við hann
nokkrum vikum fyrir andlát hans,
og það sem hann leiðbeindi mér og
kenndi mun verða mér dýrmætasta
veganestið sem ég hef fengið í
þessu lífi.
Elsku pabbi, amma og fjölskylda,
guð verði með okkur öllum og gefi
okkur styrk til að komast yfir þessa
sorg.
Góður Guð mun blessa hann afa
minn og varðveita minningu hans
um eilífð alla.
Ég þakka elsku afa Daníel fyrir
allt.
Daníel Ben.
Sunnudaginn 25. október sl. lést
í Landspítalanum Daníel Þórarins-
son, forstjóri Vinnufatabúðanna í
Reykjavík, eftir stutta legu. Daníel
fékk hjartaáfall á heimili sínu,
fimmtudagskvöldið 22. október að
afloknum löngum vinnudegi.
Hjartabíllinn kom 5 mínútum eftir
að hringt var og var allt gert sem
í mannlegu valdi stendur til bjarg-
ar, fyrst heima, síðan á spítalanum,
og á allt þetta góða fólk innilegar
þakkir skilið.
Þessi eftirmæli verða kveðja
fólksins í húsinu Gnoðarvogi 76,
eftir áratuga gott sambýli, þakk-
læti fyrir hlýlegt viðmót og trausta
vináttu.
Daníel var heimsborgarinn í göt-
unni, glæsimenni á velli, stór og
stæðilegur, hvíthærður á seinni
árum, svipsterkur en sviphreinn,
snyrtimenni í klæðaburði og var oft
að fara til útlanda eða að koma frá
útlöndum, þegar við nágrannarnir
mættum honum við húsið. Ég hitti
hann stundum erlendis á árum áð-
ur, bæði vestan hafs og austan, og
fór þá ekki á milli mála að þar var
höfðingi á ferð. Á slíkum stundum
ar margt spjallað og minnist ég t.d.
hve ánægjulegt var, þegar Guðrún
dóttir hans ók okkur um New York,
þar sem hún var búsett til margra
ára.
Daníel fæddist 24. apríl 1921 hér
í Reykjavík, næstelstur 12 bama
Þórarins Kjartanssonar kaupmanns
og Guðrúnar Daníelsdóttur. Faðir
hans var stofnandi Vinnufatabúðar-
innar á Laugavegi 76 og byggði
þar stórhýsi sem fjölskyldan bjó
lengi í óg gerir að hluta enn. Fjöl-
skylda mín fluttist á Grettisgötu
Minning
Marta Jónsdóttir
Fædd 11. júní 1907
Dáin 3. október 1992
Mig setti hljóða laugardagskvöld-
ið 3. október sl., þegar mér var til-
kynnt lát Mörtu Jónsdóttur, fjöl-
skylduvinunnar okkar. Ekki fyrir
þær sakir að andlát hennar kæmi
mér á óvart, þar sem veikindi henn-
ar voru mér kunn, heldur vegna
þess að minningin um hana, eigin-
mann hennar, Helga Guðmundsson,
sem látinn er fyrir allmörgum árum,
og heimili þeirra bæði á Snorra-
braut og í Eskihlíð fyllti hugarskot
mitt. Inn í sorgina og tregann
blandaðist sú gleði sem sorgin ein
getur valdið, því eins og Kahlil Gibr-
an segir í bók sinni Spámanninum,
þá græt ég vegna þess, sem var
gleði mín. Þau hjónin eru hluti af
bemsku minni og æsku, og í raun
man ég ekki svo eftir mér, að Marta
og Helgi væm ekki einhvers staðar
í nánd. Heimsóknirnar, ferðalögin,
veiðiferðirnar og þau órofa tengsl
og vinátta sem var milli þeirra og
foreldra minna hafa verið mér ríkt
veganesti.
Heimili þeirra Mörtu og Helga
stendur mér skýrt fyrir hugskots-
sjónum. Þar var alltaf gott að koma
og tekið á móti gestum af einlægri
gleði og elskulegheitum. Góðlátleg
stríðni Helga, tónlistin sem hann
unni, heimsborgaralegu vindlarnir
sem hann sótti inn í skúffu í skrif-
borðinu sínu rifjast upp fyrir mér.
Ástúðleg umhyggja Mörtu fyrir
gestum og gangandi, höfðingsskap-
urinn og gestrisnin var alveg ein-
stök. Sama ástúðin og sami kær-
leikurinn réð einnig ríkjum þegar
ég var í pössun hjá þeim þegar for-
eldrar mínir voru erlendis og hef
eg alltaf litið á þau sem mína aðra
foreldra. Trúmennska og trygglyndi
var einnig eitt af aðalsmerkjum
þeirra hjóna. Sagt er að lengi búi
að fyrstu gerð og finn ég ávallt
betur og betur hversu mikið ríki-
dæmi það er fyrir mig að hafa átt
því láni að fagna að eiga samleið
með þessari fjölskyldu.
Hversu oft var ekki heimili þeirra
heimili mitt og geta þessi fátæklegu
orð aldrei komið í stað þess þakk-
lætis sem fyllir hjarta mitt fyrir þá
ástúð og elsku sem þau sýndu mér
alla tíð.
Nú er elsku Marta ekki lengur
meðal okkar. Ég vona að friður
Guðs fylgi henni. Til hennar kom
dauðinn sem líkn í þjáningu.
Vaktu, minn Jesú, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér;
sálin vaki, þá sofnar líf;
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pétursson)
En ég finn ennþá hlýja faðmlag-
ið hennar Mörtu og heyri enn og
ávallt elskulegu röddina og kveð
hana með djúpri virðingu og eilífri
þökk.
Brynja.
57, árið 1943, en það stendur beint
fyrir ofan Þórarinshúsið og man ég
vel eftir fjölskyldu hans frá þeim
árum og kynntist síðar móður Daní-
els, eftir að hún varð ekkja og var
einkar gott að heimsækja hana og
þiggja kaffí og kökur á þessu gam-
aldags en fallega heimili og höfðum
við margt að spjalla, þó að aldurs-
munur væri mikill, enda hafði ég
þá kynnst mörgum af hennar börn-
um. Hún var eftirminnileg kona,
svo lifandi og lífsglöð.
Eftirlifandi systkini Daníels eru:
Gerður, ekkja Sveins Tryggvasonar
fv. formanns Framleiðsluráðs land-
búnaðarins; Lárus, flugumferða-
stjóri, kvæntur Álfheiði Einarsdótt-
ur; Guðfinna, starfsmaður í stjórn-
arráðinu, gift Alexander H. Jóhann-
essyni fv. lóðarskrárritara; Sigríð-
ur, ekkja Kjartans Kjartanssonar
læknis; Ólöf, starfsmaður í stjórnar-
ráðinu, gift Hafþóri Ó. Guðjónssyni
bifreiðastjóra; Þóra, fv. kaupmaður,
gift Sigurði Sigurðssyni vélstjóra;
Gunnar, sölumaður og Þórir, stræt-
isvagnabílstjóri, sambýliskona hans
er Sigrún Svansdóttir. Látin eru
Níels kaupmaður, Kristveig og
Kjartan siglingafræðingur.
Daníel kvæntist Guðrúnu Þor-
geirsdóttur árið 1942, mikilli ágæt-
is konu, sem hefur alla tíð staðið
vörð um þeirra glæsilega heimili á
sinn hógværa hátt. Alltaf verið til
staðar fyrir elskaðan eiginmann,
börn, barnaböm og barnabarna-
börn.
Daníel og Guðrún eignuðust fjög-
ur böm. Þau eru: Guðrún, gift Sig-
urði Stefánssyni stöðvarstjóra Flug-
leiða í New York. Börn þeirra em
Aldís og Sigurður. Aldís er búsett
í Bandaríkjunum og á tvær dætur,
Alexöndru Danielle og Kristínu
Loren; Þorgeir, verslunarmaður,
sambýliskona hans er Hildur Sím-
onardóttir. Börn hans eru Þórður,
á hann son, Kristin. Daníel Bene-
dikt, hann á soninn Kjartan, Agnes
Linda og Þorgeir; Daníel, verslunar-
maður, kvæntur Önnu Jónu Hall-
dórsdóttur. Böm þeirra em Anna,
hún á dótturina Elísabetu, Vilborg
og Daníel; Aldís er yngst systkin-
anna og er hún gift Hans Herberts-
syni kennara og verslunarmanni,
börn þeirra em Guðrún Fríður og
Styrmir.
Feðgarnir hafa lengst af staðið
saman að rekstri Vinnufatabúð-
anna og dætumar oft aðstoðað föð-
ur sinn enda mikill kærleikur á
milli þeirra og góð samheidni í fjöl-
skyldunni.
Það er mikið lán á langri ævi að
umgangast gott fólk og fyrir 32
ára trausta samúð, þar sem aldrei
féll styggðaryrði, þökkum við í dag.
Daníel vann langan vinnudag og
var heilsuhraustur. Hann var oftast
fyrstur á fætur og það var notalegt
að vita af því, að morgunblöðin
væru komin upp í efri stigann, þeg-
ar risið var úr rekkju á morgnana.
Við biðjum Guðrúnu, bömum,
barnabörnum, flölskyldum þeirra
og öðmm aðstandendum Daníels
Guðs blessunar.
Fari hann í friði.
Guðmundur Snorrason.
Nú kveðjum við afa okkar, Daní-
el Þórarinsson, með miklum sökn-
uði. Afi var stór og sterkur þáttur
í lífí okkar. Hann gaf okkur ótak-
markaða ást og mikinn kærleika.
Sá kærleiki kom best fram þegar
hann var með okkur barnabömun-
um. Það skipti aldrei máli hversu
mikið hann hafði að gera, því alltaf
var nógur tími fyrir okkur. Við
munum sérstaklega eftir ánægju-
svip afa þegar við birtumst heima
eða niðri í búð. Þá lagði hann allt
frá sér og einbeitti sér að okkur.
Við munum aldrei gleyma ferð-
inni sem við fórum með ömmu og
afa til Akureyrar. Við fórum af stað
í vel búnu farartæki. Það var stopp-
að á öllum helstu stöðum og reynd-
ist afí vera með bestu fararstjórum.
Þessi ferð var aðeins ein af mörgum
skemmtilegum stundum sem við
áttum með ömmu og afa. Einnig
minnumst við sunnudagsbíltúr-
anna. Þá fórum við m.a. i göngu-
túra, keyptum ís, gáfum öndunum
og keyrðum jafnvel til Hveragerðis.
Nú er stutt til jóla og verða hátíð-
ir aldrei aftur eins. Hlýjan í stof-
unni og ilmurinn af ijúpunum eru
minningar sem við munum alltaf
varðveita.
Andlát afa bar brátt að. En vegna
góðs sambands er eins og hann sé
alltaf hjá okkur og muni alltaf vera.
Við kveðjum besta afa í heimi og
þökkum fyrir allar þær góðu stund-
ir sem hann veitti okkur. Það liður
ekki sá dagur sem við hugsuðum
ekki til afa og hann mun ávallt lifa
í hjörtum okkar.
Biðjum við Guð að geyma afa
og styrkja elsku ömmu.
Guðrún Fríður Hansdóttir,
Aldís Sigurðardóttir Higgins.

FAGOR
KYNNINGARVERÐ