Morgunblaðið - 29.11.1992, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ IÞROTTIR SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1992
KORFUKNATTLEIKUR
Jón Ottl með flautuna í munninum;
þar sem hún hefur verið samtals í
heilan mánuð!
„Pabbi, af hveiju kallar konan
þig drullusokk og aumingja?"
Dómarar fá oft að „heyra það“ segið. Því miður eru ekki allir leik- semdirnar eru gerðar með nafni, Hörður var undir körfunni en ég
hjá leikmönnum, þjálfurum menn og þjálfarar nógu fróðir um ekki bara með því að kalla „dóm- úti á velli. Boltanum var „stolið"
og áhorfendum og blaðamenn reglurnar og fæstir vita til dæmis ari!“ Einu sinni var ég að dæma af Njarðvíkingum og hitt liðið
segja einnig skoðanir sínar á mál- hvemig dómarar skipta með sér í Njarðvík fyrir nokkrum árum og brunaði í hraðaupphiaup og ég
unum þó svo þeir geri það ekki verkum þegar þeir dæma. fór með tvo af strákunum mínum fylgdi með. Allt í einu heyrði ég
meðan á leiknum stendur. Hvað Maður heyrir ýmislegt frá á leikinn. Þá var í salnum kona þetta ægiiega flaut Þegar ég snéri
segir Jón Otti, sem dæmir í dag áhorfendum og ekki alls fyrir nokkur sem hafði ákveðnar skoð- mér við sá ég að Hörður stóð al-
1.000 leikinn; hefur þetta fólk löngu var ég að dæma í Njarðvík anir á dómgæslunni og lét þær einn hinum megin á vellinum,
næga þekkingu á reglunum til að og var nýbúinn að láta klippa mig óspart í ljós. í hálfleik kemur ann- snéri sér að áhorfendum og fiaut-
geta gagnrýnt dómara á sann- stutt. Áhorfendur sögðu mér samt ar strákurinn til mín og spyr: aði uppí áhorfendastúkuna. Það
gjaman hátt? að taka hárið frá augunum til að „Pabbi, af hveiju kallar konan þig sló smá þögn á áhorfendur en síð-
„Það er auðvitað ekki hægt að ég sæi eitthvað. Einhver kallaði alltaf drullusokk og aumingja?" an púuðu þeir alveg rosalega svo
gera kröfu til þess að áhorfendur líka til mín í Keflavík og spurði Þá hugsaði maður með sér hvort maður sá hárið á Herði feykjast
þekki reglumar en leikmenn og hvar ég hefði fengið þessar strípur þetta væri þess virði, en ég hélt til. Áhorfendur geta stundum farið
þjálfarar eiga að gera það. Blaða- í hárið, en eins og þú sérð er ég áfram og konan er ágætis vinkona þannig í mann að maður sé alveg
menn hafa flestir nokkurt vit á farinn að grána í vöngum. mín í dag. kominn að því að gera eitthvað.
körfunni og þeir skrifa auðvitað Svona skondnum athugasemd- önnur skemmtileg saga úr Ég hef samt, sem betur fer, ekki
það sem þeim fínnst og það er um man ég frekar eftir en ein- Njarðvíkunum. Ég var að dæma lent í því að flauta á áhorfendur,
alveg ásættanlegt, þó maður sé hverjum miður skemmtilegum. þar með Herði heitnum Tuliníus. enda getur maður ekkert gert,
ekki alltaf sammmála því sem þið Mér fínnst verst þegar athuga- Njarðvíkingar voru í sókn og sama hvemig þeir hegða sér.“
í DAG gerist sá merkisatburður í sögu körf uknattleiksins hér á
landi að Jón Otti Ólafsson, körfuknattleiksdómari úr KR, dæmir
1.000. opinbera leikinn á vegum Körfuknattleikssambandsins.
Jón Otti byrjaði að dæma fyrir alvöru fyrir tveimur áratugum og
hann er enn að, en segist ekki reikna með að verða á fullu með
flautuna eftir þetta timabil. Þeir dómarar sem koma næstir hon-
um hafa dæmt um 500 leiki. Þeir eru nokkru yngri en hann og
eiga mörg ár eftir og geta því hæglega náð 1.000 leikja markinu
með timanum. Jón Otti kynntist körfuknattleik að Laugarvatni,
iék fyrst með ÍR, síðan KR og þjálfaði liðið um tíma áður en
hann snéri sér að stjórnunarstörfum og dómgæslu. Ef aðeins
er reiknaður sá tími sem leikurinn tekur, þ.e.a.s. 2x20 mínútur,
hefur Jón Otti verið með flautuna í munninum í 28 sólarhringa,
eða sem svarar einum febrúarmánuði. Það má hins vegar gera
ráð fyrir að um þrjár klukkustundir fari í hvern leik sem leikinn er
í Reykjavík og þá hefur Jón Otti verið við dómarastörf í 180
þúsund mínútur, eða 3.000 klukkustundir sem eru 125 sólarhring-
-ar eða rétt um fjórir mánuðir!
Jón Otti er fæddur 10. júlí 1941
við Vesturgötuna í Reykjavík.
Hann er kvæntur Jónínu Aðalsteins-
dóttur og eiga þau
þijá stráka. Jón er
ESkúla Unnar „að sjálfsögðu" KR-
Sveinsson >ngur, „ég er KR-
ingur, en ekki fana-
tískur," segir hann. Jón Otti byrjaði
reyndar í körfuboltanum hjá ÍR eftir
að hann kyntist íþróttinni að Laugar-
vatni. „Ég hafði aldrei notað bolta
til annars en að sparka honum þar
til ég fór í Héraðsskólann að Laugar-
vatni 1957. Þar kynntist ég körfu-
boltanum. Ég mætti í fijálsan bolta-
tíma og þegar ég minntist á fótbolta
lá við-að mér væri kastað út,“ segir
Jón Otti þegar hann rifjar upp fyrstu
kynni sín af körfuknattleik.
„Eftir þetta má segja að ég hafí
ekki snert á öðrum boltum. Þegar
ég kem í bæinn aftur er engin körfu-
knattleiksdeild í KR, hún lá niðri í
nokkur ár, og ég fór því í ÍR og
síðan í KR ári síðar þegar deildin
var endurvakin. Ég gekk í gegnum
þetta allt hjá KR; leikmaður, stjórn-
armaður, liðsstjóri, þjálfari og loks
dómari. Ég lék með meistaraflokki
mest allan sjöunda áratuginn og
hætti svo um 1970-71.“
Skikkaður á dómaranámskeið
Varstu þá byijaður að dæma?
„Já, já. Ég var skikkaður til að
taka dómarapróf 1960. Helgi Sig-
urðsson formaður kom á æfíngu og
sagði að nú yrðu einhveijir að fara
á dómaranámskeið annars væri
hætta á að við fengjum ekki að vera
með. Við fórum nokkrir og svo
reyndi maður að dæma eins lítið og
hægt var, enda hafði ég ekki mikinn
áhuga á dómarastörfum.
Ástandið var þannig, alveg fram
eftir sjöunda áratugnum, að þegar
maður kom til að leika gat maður
aldrei verið viss um að dómararnir
væru mættir eða kæmu yfírleitt. Það
var verið að eltast við menn uppí í
áhorfendapöllum til að dæma og því
var það að maður kom alltaf korteri
of seint til að losna við að dæma,
en þá voru leikimir ekki byijaðir og
maður lenti í að dæma. Oft voru
tveir leikir á kvöldi þannig að maður
spilaði stundum fyrri leikinn og var
sóttur í sturtu til að dæma þann
seinni. Sem betur fer er þetta breytt.
Svona byijaði ég að dæma og það
var eiginlega ekki af fúsum og frjáls-
um vilja að maður fór út í þetta.
Ég var líka mikið í félagsstörfum í
körfuknattleiksdeildinni en var bú-
inn að fá mig alveg fullsaddan á
þessu öllu, að vera leikmaður, stjórn-
armaður og þjálfari. Ég var alveg
kominn að því að hætta þegar einn
góður maður benti á að það væri
hægt að nota mig til að dæma. Þetta
var Einar Bollason, sem maður átti
síðan eftir að glíma oft við eftir að
hann fór að þjálfa,“ segir Jón Otti
og brosir og bætir við að Einar og
Kristbjörn Albertsson hafi fengið sig
til að fara út í að dæma á fullu.
Þó svo Jón Otti hafi byijað fyrir
alvöru að dæma árið 1972 dæmdi
hann fyrsta „alvöru“ leikinn árið
1963. „Það var leikur ÍR og Ár-
manns, frekar en KFR, og ég man
umsögnina um leikinn. Þar sagði að
dómarar voru Jón Otti og þessi sem
var með mér, sem ég man ekki hver
var, og voru þeir full flautuglaðir,
sérstaklega Jón Otti. Ég hef tvisvar
verið við það að hætta en hætt við.
Dómgæslan hefur gefíð mér mikið
aðhald til að halda mér í æfíngu
eftir að maður hætti að spila þannig
að ég hef haldið áfram til þessa en

Morgunblaðið/Einar Faiur
Eltt skot strákarl Jón Otti í einum af leikjunum níu hundruð níutíu og níu
sem hann hefur dæmt um æfína.
Stóiiega ýkt hve seint ég mæti
Jón Otti hefur verið þekktur fyrir að mæta ekki allt of
snemma til leiks þegar hann á að dæma. Gerir hann
það vísvitandi, eða er þetta eitthvað sem hann hefur van-
ið sig ómeðvitað á?
„Eg viðurkenni að ég er í seinna fallinu, en ég man
aldrei eftir því að ég hafí komið það seint að leikurinn
hafí tafíst vegna þess. Þetta á helst við um leiki hér í
bænum á virkum dögum þegar ég er að vinna. Þá vinn ég
til rúmlega hálf átta og bruna svo á leikstað. Þangað er
ég oftast kominn svona tíu mínútur fyrir leik, sem er al-
veg nægur tími, þannig lagað.
Þær eru auðvitað stórlega ýktar sögumar af þessu. Það
kom reyndar einu sinni fyrir að ég kom í íþróttahúsið í
Hafnarfírði þijár mínútur fyrir leik, hljóp inní sal og „flaut-
aði þijár mínútur" [dómarar gefa alltaf merki þegar þijár
mínútur eru þar til leikur á að hefjast], inní búningsklefa
og skipti um föt og fram í sal aftur og beint í leikinn.
Þetta var vegna þess að það vantaði dómara og menn
hringdu í mig í vinnuna og ég var með dótið í bílnum og
hljóp því í skarðið."