Morgunblaðið - 29.12.1992, Side 40

40
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. DESEMBER 1992
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
KRISTJANA PÉTURSDÓTTIR,
Skúlagötu 40,
er látin.
Pétur Lúðvígsson, Nína Kristín Birgisdóttir,
Erna María Lúðvígsdóttir, Haraldur Sch. Haraldsson.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ELÍNBORG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Hæðargarði 35,
Reykjavik,
lést á heimili sínu 27. desember sl.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Ástkær systir mín, mágkona og föðursystir okkar,
HULDA GUNNLAUGSDÓTTIR,
lést í Borgarspítalanum þann 27. desember.
Jón M. Gunnlaugsson, Nína Markússon,
Ragnhildur Þórðardóttir,
Sigriður Elín Sigfúsdóttir, Arnór Þórir Sigfússon,
Gunnlaugur Sigfússon.
t
Bróðir okkar,
JÓNAS ÁSGEIRSSON,
lést á vistheimilinu Grund aðfaranótt jóladags.
Jarðarför auglýst síðar.
Einar Ásgeirsson,
Guðmunda Ásgeirsdótttir.
t
Eiginmaður minn,
ISLEIFUR PÁLSSON
frá Ekru,
Heiðvangi 2,
Hellu,
andaðist á heimili sfnu aðfaranótt 26. desember.
Guðrún Valmundsdóttir.
t
Maðurinn minn,
SIGURÐUR KRISTJÁNSSON,
Hrafnistu DAS,
Hafnarfirði,
andaðist í St. Jósefsspítala Hafnarfirði 23. desember sl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Magnea Sfmonardóttir.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðirokkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
RAGNHEIÐUR ARNÓRSDÓTTIR,
Langholtsvegi 206,
lést á hjartadeild Landspítalans 25. desember.
Jarðarförin fer fram frá kirkju Óháða safnaðarins þriðjudaginn
5. janúar kl. 13.30.
Axel Helgason,
Sigrún Axelsdóttir,
Ólafur Axelsson, Ruth Halla Sigurgeirsdóttir,
Sigþrúður B. Axelsdóttir, Davið Davíðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Faðir okkar, afi og tengdafaðir,
ANTON BJARNASON
málarameistari,
lést í Landspítalanum þann 16. desember.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju í dag, þriðjudaginn
29. desember, kl. 15.00.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
Guðmundur Antonsson,
Þorsteinn Antonsson,
Eygló Antonsdóttir,
Lilja Antonsdóttir,
Grétar Antonsson,
ívar Antonsson.
Magnúsína Kristins-
dóttir - Minning
Fædd 1. janúar 1900
Dáin 16. desember 1992
Magnúsína Kristinsdóttir, móð-
ursystir mín, er látin. Hún var fædd
l. janúar árið 1900 og hefði því
orðið 93 ára nú um þessi áramót.
Magga var miklu meira en móð-
ursystir; hún var nánast eins og
móðir okkar systkinanna eftir að
við misstum móður okkar þá öll
kornung.
Til marks um það kölluðu börnin
mín hana alla tíð Helgu-ömmu (en
Helga hét móðir mín).
Magga giftist Jóni Sigurðssyni,
sem vann lengi á klæðaverksmiðj-
unni Gefjunni sem litari og var
hann mjög fær í sínu starfi. Þau
höfðu ekki verið gift lengi þegar
Jón slasaðist við vinnu sína það
alvarlega að ekki var búist við að
hann gæti notað handlegginn fram-
ar. Þá dreif Magga sig til Reykja-
víkur og .lærði þar kjólasaum. Þar
dvaldi hún á heimili móðurbróður
síns, Magnúsar Benjamínssonar
úrsmiðs og konu hans Sigríðar. Hún
naut þessa tima m.a. vegna þess að
í næsta húsi bjó móðursystir henn-
ar, Jóhanna, sem gift var síra Ein-
ari Thorlacius, en þau áttu þijár
dætur, Guðlaugu, Þóru og Önnu,
sem allar urðu góðar vinkonur
hennar og entist sú vinátta til ævi-
loka.
Þegar frænka mín kom aftur
norður til Akureyrar fór hún að
sauma kjóla og kenna ungum stúlk-
um saumaskap. Heimilið var stórt,
því auk 4 bama, Hólmfríðar Guð-
laugar, Brynleifs, Sigurðar Kristins
og Helga, bjó móðir hennar, Guð-
laug Benjamínsdóttir, á heimilinu
og einnig bróðirinn, Ingólfur.
Frænka mín var glæsileg kona,
há og spengileg og það sópaði af
henni. Hún var mjög söngelsk og
hafði næmt eyra fyrir tónlist og
síðar á ævinni minnir mig að hún
hafi átt píanettu og spilað á hana
sér til ánægju.
Hún var mikið í félagsmálum,
t.d. í kvenfélaginu Hlíf á Akureyri
o g starfaði þar af krafti og myndar-
skap, einnig var hún í Leikfélagi
Akureyrar og var fyrsta konan til
að ganga formlega í það félag.
Þegar ég var orðin ekkja og
frænka mín flutt til Reykjavíkur
sýndi hún mér ætíð móðurlega
umhyggju. Þær eru ótaldar máltíð-
imar heima hjá henni í Austur-
stræti, því hún hringdi iðulega í
mig i vinnuna þegar hún hafði kjöt-
súpu eða baunir á borðum.
Magga frænka fékk augnsjúk-
dóminn gláku og missti svo til alla
sjón en til allrar hamingju var með
fleiri en einum uppskurði hægt að-
gefa henni dálitla sjón. Aldrei
heyrðí ég hana kvarta og þrátt fyr-
ir sjóndepurðina hélt hún áfram að
hekla með aðstoð stækkunarglers
og þeir eru ófáir dúkarnir, sem hún
m. a. sendi dóttur sinni, sem dvalið
hefur langdvölum erlendis og allir
dáðust að handbragði Möggu
frænku, því hún kastaði aldrei
höndunum til þess sem sem hún
gerði.
Ég þakka Möggu frænku alla
hennar umhyggju fyrir mér og mín-
um, hjá henni fengum við systkinin
þá hlýju og ástúð, sem við ella hefð-
um farið á mis við vegna missis
móður okkar; það var alltaf opinn
faðmurinn sem mætti okkur þegar
við komum í Brekkugötú 25 og allt-
af voru tárin þerruð og huggun
veitt. Ég veit að það verður tekið
vel á móti frænku minni hinum
megin við tjaldið, því þar eru
mamma og Gunna frænka og Jón
eiginmaður hennar.
Ég kveð frænku mína með erindi
ú ljóði, sem faðir minn orti árið sem
mamma dó, í desember árið 1928.
Heilög nótt
helgum þrótt
heiminn vefðu blítt og rótt
hvert einasta mannsbam við ölturin kijúpi
og alvaldsins friður og blessun þau hjúpi
við bænar andvörp frá innsta djúpi.
(Jónas Þór)
Guðrún Ólöf Þór og börn.
Magnúsína Kristinsdóttir er jarð-
sungin frá Dómkirkjunni í dag. Hún
lést í hárri elli á Vífilsstaðaspítala
16. desember síðastliðinn, 92 ára
gömul.
Með dauða hennar lýkur göfugu
mannlífí, sem þó má segja að blakt
hafi á skari seinustu árin er válegur
sjúkdómur dró hulu fýrir veruleika-
skyn hennar, sem jafnt og þétt
magnaðist og bjó henni stað í bið-
stofu hins óhjákvæmilega, sem allra
bíður. Sú líkn var þó lögð með þraut
að sjúkdómurinn deyfði hugsun
hennar fyrir þeirri sálarkvöl að
fínna sig svo ósjálfbjarga að geta
ekki orðið að neinu liði þeim, sem
hún elskaði og var vön að sýna
kærleika sinn í orði og verki.
Þannig gekk það allmörg sein-
ustu æviár hennar. Það breytti þó
engu um þann kærleika sem við,
sem elskuðum hana, bárum til
hennar. Ekkert gat eða getur tekið
frá okkur minningarnar um hana
er hún í blóma lífs gekk um lífsvett-
vanginn hávaxin og falleg kona,
tíguleg, sviphrein og ástúðleg og
gerði öllum gott, sem voru með
henni.
Það má hins vegar vera okkur
nokkurt gleðiefni að þrautum henn-
ar er nú lokið og hún fékk að deyja
inn í jólin - inn í ljósið, sem nú skín
í svartasta skammdeginu, til móts
við látna ástvini, - foreldra, systur
og lífsförunautinn, sem hún ung
að árum gaf alla ást sína, tryggð
og trúnað og kvikaði aldrei eitt
augnablik á hverju sem gekk.
Hún átti þrjú systkini: Guðrún
dó 12 ára gömul, yngri bróðir henn-
ar er Ingólfur, sem fylgir nú systur
sinni til grafar. Helga systir hennar
var 10 árum eldri. Þær voru, að
vonum líkar um margt, en ólíkar
um arínað. Samt var ævinlega mjög
kært með þeim systrum. Nú eru
liðin 64 ára síðan Helga dó, aðeins
t
Móðir okkar,
GYÐA SIGURÐARDÓTTIR,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund að morgni 2. jóladags.
Margrét S. Pálsdóttir,
Gunnlaugur Pálsson.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
ÓLAFUR ÁRNASON,
Birkimel 6a,
lést í Borgarspítalanum þann 28. desember.
Herdi's Björnsdóttir,
Inga S. Ólafsdóttir,
Sigurður G. Ólafsson.
38 ára gömul, frá 4 ungum börnum,
sem voru 10, 8, 6, og 3ja ára.
En því minnist ég á þetta að
Helga, systir Magnúsínu, var móðir
mín og ég var 6 ára barnið í hópn-
um, sem ég nefndi. Elztur okkar
var Arnaldur, ,sem nú er látinn,
Guðrún var 8 ára og Kristín 3ja ára.
Við fengum, að vísu, nærgætna
umhyggju og ástúð hjá föðursystur
okkar^sem tók að sér húsmóður-
störf hjá föður okkar, fyrst í stað
eftir móðurmissinn, en Magnúsína
(Magga frænka, eins og við kölluð-
um hana) var sú kona, sem sýndi
okkur mest móðurþel á þessum við-
kvæma aldursskeiði barns, sem er
á milli vita og gerir sér kannski litla
eða enga grein fyrir þeirri miklu
raun, sem það er að missa góða
móður, áður en maður hefur aldur
til að kynnast henni og getur þess
vegna aldrei munað eftir henni alla
sína ævi. - Það verður manni fyrst
ljóst á fullorðinsárum.
Ég veit síðan að fullorðið fólk
skildi þetta þá og margir kenndu í
bijóst um okkur og voru okkur
góðir. En varla var nokkur betri
en Magga frænka. Enda kom hún
næst því að vera sú móðir, sem
okkur vantaði sáran, þó að við hefð-
um kannski lítinn skilning á því
fyrst í stað, að minnsta kosti. En
við komumst fljótt að því að um-
hyggja hennar og ástúð fylgdi okk-
ur lengur en í bernsku, en þá var
hún oft einasta athvarfið, sem hægt
var að leita til með bemskubrek og
síðar brösótt unglingsár. Hún leysti
úr mörgum vanda, sem ég gat eng-
um öðrum treyst til að leysa eða
trúað fyrir. Hún tók þátt í gleði
okkar og sorg eins og ég held að
móðir ein geti. Umhyggja hennar
og kærleiksþel fylgdi okkur alla tíð.
Og færðist svo yfir á börnin okkar
þegar þau komu til sögunnar, enda
kölluðu sum þeirra hana ömmu
sína.
Okkur þótti mjög vænt um hana
og erum henni óendanlega þakklát.
Það þakklæti okkar vildum við láta
í ljós nú við leiðarlok svo að allir
mættu vita um eðlisgæði hennar,
sem við systkinin fengum að njóta
langa ævi.
Magnúsína Kristinsdóttir var
fædd í Samkomugerði í Eyjafirði
1. janúar 1900, og var þannig
jafngömul öldinni. Foreldrar hennar
voru Kristinn Jósefsson frá Krónu-
stöðum í Saurbæjarhreppi í Eyja-
fírði og kona hans Guðlaug Stefan-
ía Benjamínsdóttir, fædd á Stekkj-
arflötum í sömu sveit, sem bjuggu
þá í Samkomugerði. Nokkru síðar
fluttu þau til Akureyrar þar sem
þau settust að. Þar ólst Magnúsína
upp og átti heima allan fyrri helm-
ing, ævi sinnar.
Á uppvaxtarárum hennar var
mikill þróttur í hverskonar félags-
starfí á Akureyri. Bar þar mest á
ungu fóki, sem gerði sig gildandi á
ýmsum vettvangi með dugnaði og
bjartsýni. Það hefur verið kallað
„aldamótmenn“ og kom mörgu
góðu til leiðar. Magnúsína hreifst
með þeirri framfaraöldu, sem fór
um byggðina - raunar um allt land-
ið - og varð virkur þátttakandi
óðar og hún hafði aldur og getu
til. Þannig veit ég að hún tók mik-
inn þátt í starfi kvenfélagsins Hlífar
og var þar í stjórn. Hún var í Leikfé-
lagi Akureyrar reyndar var hún
fyrsta konan sem gekk í félagið og