Morgunblaðið - 19.02.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. FEBRÚAR 1993
í----------------------jnnm—
Minning
Ólafía Ólafsdóttir
Fædd 26. janúar 1953
Dáin 11. febrúar 1993
Að fara og koma, - þessi sorgarsaga
er sungin oss á hverri fleygri stund,
en fáir skilja lögmál lífs síns daga
uns lokuð eru tímans dimmu sund.
Þó lilja Guðs, er hvflir hér á ijölum,
hve hörð og ströng var útívistin þín!
Ó, blessuð stund, er bar þig heim úr kvölum!
Nú býrðu þar, sem eilíft sumar skín.
Þú lifir enn, í Drottins dýrðarsölum
þín dáðrík sál fær riýtt og hærra starf.
En niðjum þínum hér í döprum dölum
mun Drottinn blessa fagran móðurarf.
(Matthias Jochumsson)
Þessi orð skáldsins finnst okkur
eiga vel við nú er við kveðjum vin-
konu okkar, hana Lóu. Hennar
erfíða lífshlaupi er nú lokið. Við
veltum fyrir okkur tilgangi lífsins.
Byrðin sem það leggur á herðar
okkar er svo misþung og oft erfitt
að „skilja lögmál lífs síns daga“
og sætta sig við sína „útivist".
Lóa var með okkur í saumaklúbb
í tæplega tuttugu ár. Á gleðistund-
um var hún hrókur alls fagnaðar.
Hún hafði yndi af tónlist og á
dansgólfinu var hún óþreytandi.
Við trúum því að tíu ára þrauta-
göngu hennar sé lokið og Lóa geti
nú dansað á ný í „Drottins dýrðar-
sölum, þar sem eilíft sumar skín“.
Við viljum með þessum fátæk-
legu orðum þakka Lóu fýrir allar
samverustundimar. Hennar
„harða og stranga útivist" hefur
kennt okkur margt.
Kalla, Andra, Ola og Karvel, svo
og ástvinum öllum sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum góðan Guð að styrkja
ykkur og blessa.,
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Halldóra G., Halldóra Þ., Elín,
Jóhanna og Sigfríð.
í dag kveðjum við kæra vinkonu
og skólasystur, Lóu Ólafs, eins og
við kölluðum hana alltaf. Hún hét
fullu nafni Ólafía Ólafsdóttir og
fæddist hér á Akranesi 26. janúar
1953, og var því nýlega orðin 40
ára er hún lést. Foreldrar hennar
voru hjónin Jóhanna Sigurðardóttir
og Ólafur Þorvaldsson, sem lést
árið 1990. Lóa var þriðja af fimm
bömum þeirra hjóna, og hér á
Akranesi lágu hennar ævispor.
Við munum hana svo vel sem
stelpuna með mikla kastaníubrúna,
krallaða hárið og glaðlega andlitið,
að slíta bamskónum fyrst í Barna-
skóla Akraness og síðan Gagn-
fræðaskólanum.
Lóa kynntist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Karvel L. Karvels-
syni, áður en skólagöngu okkar
lauk og hóf hún brauðstritið fyrst
af okkur vinkonunum. Þau eignuð-
ust saman þijá syni, elstur þeirra
er Karvel, fæddur 1973, þá Ólaf-
ur, fæddur 1975, og Andri, fæddur
1979.
Fyrir nokkram áram ákváðum
við nokkrar skólasystur að hittast
og var Lóa að sjálfsögðu ein þeirra.
Vora veikindi hennar þá farin að
segja til sín. Þar sem við höfðum
verið saman í bekk frá sjö ára aldri
tókst okkur á þessum kvöldum að
gleyma stund og stað, hverfa
20-30 ár aftur í tímann við upprifj-
un á gömlum skólaminningum og
era þessar stundir okkur öllum
ómetanlegar.
Með þessum fáu orðum viljum
við þakka Lóu samfýlgdina og
biðja algóðan Guð að geyma hana.
Gott er sjúkum að sofna
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Við sendum ástvinum hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
megi góður Guð styrkja þá á erfið-
um stundum.
Dóra, Drífa, Herdís,
Inga Björg, Inga Hanna,
Inga Þóra, Ólafía, Sigrún
og Sigríður.
í dag kveðjum við unga konu
langt fyrir aldur fram. Það finnst
okkur kannski alltaf þegar við
sjáum á bak þeirra, sem okkur
þykir vænt um. Þetta er þó eitt
af hinu óumflýjanlega. Öllum er
okkur áskapað að deyja. Og þegar
þjáning þessa heims er orðin meiri
en svo að við fáum afborið hana
er gott að geta litið á dauðann sem
líkn, vegna þess að eftir hann taki
við betra líf, þar sem allt slíkt er
ijarri og aðeins hið góða ráði ferð-
inni.
Hún Lóa fæddist hér á Akra-
nesi hinn 26. janúar 1953, dóttir
hjónanna Jóhönnu Sigurðardóttur,
sjstur minnar, og manns hennar,
Olafs Þorvaldssonar. Hún var
næstyngst fjögurra systkina, sem
upp komust. Eldri era Þorvaldur,
f. 1946, Guðlaug Sigríður, f. 1949.
Yngri vora Hreinn, f. 25. október
1957, d. 5. mars 1958, og Lilja
Sesselja, f. 1959. Hún ólst upp hjá
foreidram sínum, í þessum systk-
inahópi fyrst í Akurgerði 4 og svo
hér í Hjarðarholti 5. Við höfum
því fylgst náið með henni allt frá
því hún sá fyrst dagsins ljós. Sem
bami, sem stundum svolítið ör-
geðja unglingi, sem fulltríða konu,
sem horfði brosandi mót hamingj-
unni, m.a. þegar hún hitti manninn
sinn og þegar hún eignaðist dreng-
ina sína þijá.
Nú síðustu árin höfum við fylgst
með því hvemig hún hefur barist
hetjulegri baráttu við þann hræði-
iega MS-sjúkdóm, sem nú hefur
að lokum haft betur. Slík barátta
setur alltaf sitt mark á þá sem í
henni standa. Fyrst og fremst
þann, sem þjáist af sjúkdómnum
og þó að það sé ekki á sama hátt,
þá setur það einnig svip á líf þeirra,
sem næstir standa. Þá er gott að
líta til baka til þeirra daga, þegar
allt lék í lyndi og lífið gekk sinn
vanagang.
Lóa og Karvel L. Karvelsson
gengu í hjónaband hinn 30. desem-
ber 1971. Þau eignuðust þijá syni,
Karvel Lindberg, f. 22. mars 1971,
Ólaf Lindberg, f. 31. mars 1975,
og Andra Lindberg, f. 8. janúar
Sigurgeir G. H. Finn-
bogason - Minning
Fæddur 18. júlí 1922
Dáinn 8. febrúar 1993
„Mjök er um tregt tungu að
hræra."
Nú þegar ég kveð æskuvin minn
Sigurgeir Guðmunds Helga Finn-
bogason er þökk mér efst í huga.
Þökk fyrir tryggð og vináttu og
þökk fyrir alia hjálp sem hann veitti
mér þegar erfiðleika bar að hönd-
um. Það var svo undarlegt, að það
eins og hann fyndi á sér ef eitthvað
var að hjá mér. Þá hringdi hann
og sagði sem svo, að þótt hann
gæti ekkert hjálpað væri oft gott
að geta talað við einhvem. Þar sem
góðir menn fara era Guðs vegir.
Sigurgeir fæddist 18. júlí 1922
í Bolungarvík, sonur hjónanna
Steinunnar Magnúsdóttur og Finn-
boga Guðmundssonar. Þau voru
miklar mannkostamanneskjur.
Finnbogi var sjómaður og það þurfti
áræði og þor að sælq'a sjóinn frá
Bolungarvík á þeim tíma, bátamir
litlir og ekki búnir neinum öryggis-
tækjum. Hann var alltaf ljúfur og
glaður þegar hann kom þreyttur
heim í litla húsið, þar sem konan
hans, góð og nærgætin, tók á móti
honum með börnunum, sem vora
sex. Þau vora Bemódus, Guðrún,
Sigurvin, Sigurgeir, Steinurin og
Magnús. Þetta var glaðvær hópur,
mikið sungið á þeim bæ. Móðirin
spilaði bæði á orgel og harmóníku
og bömin sátu 5 kring og sungu
með henni. Ég veit að þegar systk-
inin hittast, þá syngja þau lög sem
amma þeirra og pabbi sungu með
þeim og myndast þá sérstök hug-
hrif.
í þessu andrúmslofti ólst Sigur-
geir upp. Það kom snemma í ljós
að hann var mjög músíkalskur, spil-
aði á fjögur eða fimm hljóðfæri.
Þeir bræður spiluðu allir á harmón-
íku og um margra ára skeið sáu
þeir um hljóðfæraleik á dansleikjum
í Bolungarvík, þó einkum Sigurgeir
og Bemódus. Sigurgeir var mjög
greindur, hann átti gott með að tjá
sig, hvort var í bundnu eða óbundnu
máli og eitthvað mun vera til af
gamanvísum eftir hann. Hann var
skemmtilegur maður — maður
fundvís á græskulaust gaman og
brá sér gjaman í skemmtisögum
sínum í persónugervi. Þannig var
hann mikill fulltrúi gleðinnar. En
músíkin var honum hugleiknust,
enda hafði hann hljóðfærin hjá sér
hvar sem hann var, lék á þau eða
hlustaði á tónlist svo lengi sem
heilsa hans frekast leyfði.
Árið 1948 hóf hann búskap með
Huldu Magnúsdóttur frá Bolungar-
vík og ég tel að það hafi verið hans
gæfuspor, því að hún er góð og
mikilhæf kona. Þau eignuðust tvo
syni: Finnboga Steinar og Magnús
iíndal. Finnbogi á flóra syni, Sigur-
geir Steinar og Ingólf Snævar, Orra
Frey og ými Örn. Magnús á tvo
syni: Ómar Líndal og Nfls Líndal.
Hans kona er Mahdja Mohamed frá
Kairó í Egyptalandi. Hulda og Geiri
vora mjög samrýnd og unnu vel
saman, þau sköpuðu sér yndislegt
heimili, þau vora með afbrigðum
hlý og gestrisin og ég veit að mörg-
um gerðu þau gott. Þau ráku versl-
unina Vegamót í mörg ár og unnu
bæði að henni meðan heilsan leyfði.
Þau höfðu bæði yndi af bömum og
bamabömin vora sem sólargeislar
á heimilinu.
Geiri veiktist fyrir um 15 áram
er hann fékk þann sjúkdóm sem
hann hefur barist við æ síðan af
miklum andlegum styrk og karl-
mennsku. Þá sýndi Hulda hve stór
persóna hún er, hún annaðist hann
af stakri alúð og umhyggju allt til
enda. Hann átti líka góð systkini
sem reyndust honum með afbrigð-
um vel. Ég stilli mig ekki um að
nefna Sigurvin bróður hans, sem
kom reglulega til hans um margra
ára skeið og ávallt viðbúinn til
hjálpar.
Hin síðari ár dvaldist hann í
Sjálfsbjargarhúsinu í Hátúni 12.
Þar naut hann einstakrar umönnun-
ar, sem hann og hans fólk mat
mikils.
Steinunn systir hans er forstöðu-
kona Dagvistar Sjálfsbjargar og var
hún því ávallt nærri til styrktar
með sinni alkunnu hógværð, trausti
og hlýju.
Með virðingu og einlægu þakk-
læti kveð ég minn góða vin Sigur-
geir Finnbogason.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fýrir allt og allt.
(V. Briem.)
Flýt þér, vinur, í fegri heim,
kijúptu að fðtum friðarboðans,
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson)
Huldu minni, sonum og fjölskyld-
um þeirra, svo og systkinum hans,
votta ég mína dýpstu samúð.
HÓImfríður Hafliðadóttir.
Á ströndinni við yzta haf. Ólg-
andi brimið skellur á fjöraborði.
Konur og böm standa í flæðarmáli
og á malarkambi. Fólkið bíður eftir
sínum, feðram, bræðram, sonum.
Loks grillir í bátinn hans pabba.
Börnin í fjörunni varpa öndinni létt-
ar. Pabbi er kominn heim.
Og yzt í Bolungarvík rétt undir
Traðarhymunni, ólst Sigurgeir upp.
Bjuggu þar sæmdarhjónin Steinunn
Magnúsdóttir frá Hrófbergi í
Strandasýslu og Finnbogi Jón Guð-
mundsson ættaður úr Bolungarvík.
Æskuheimilið var án efa mjög
sérstakt. Fátt fullorðið fólk hef ég
heyrt tala af jafn mikilli hlýju og
virðingu um foreldra sína og börn
Steinunnar og Finnboga. Og það
var einmitt Sigurgeir sem tók sam-
an frásagnaþætti um starfshætti
og fleira frá fyrri tíð. Einn þeirra
flallaði um foreldrana og bemsku-
heimilið og lýsir glögglega hversu
gott veganestið var er út í lífið kom.
Finnbogi var sjómaður. Lengst
af formaður á bátum. Hann stofn-
aði fyrsta Sjómannafélagið í Bol-
ungarvík á áranum fyrir 1930. Hann
hafði ríka réttlætiskennd, barátta
hans fyrir bættum kjöram og allri
velferð var erfið en bar árangur.
Samstaða foreldranna og þessi
reynsla skildi eftir sig auð - í hug-
um barnanna.
Steinunn, hin ljúfa og góða
mamma, Iagði ætíð gott til mála.
Hún var glöð og létt í lund og frá
henni hafði Sigurgeir vafalaust tón-
listargáfuna. Já, það var sungið á
heimilinu og mamman spilaði undir
á harmoniku eða orgel. Einnig var
lesið upphátt og sumir bragðu fyrir
sig leikrænum tilþrifum. Þar var
Geiri frændi enginn eftirbátur. Fara
1979. Tveir þeir yngri era ennþá
í foreldrahúsum, en Karvel hefur
nú stofnað heimili með unnustu
sinni, Lindu Björk Pálsdóttur.
Þau bjuggu sér og sonum sínum
fallegt heimili og þar var tekið vel
á móti þeim, sem komu þangað í
heimsókn. Nú síðast bjuggu þau á
Grenigrand 33. Allt á heimili þeirra
bar gott vitni um góðan smekk og
umgengni húsmóðurinnar á meðan
heilsu hennar naut við. Þeir feðgar
reyndu að halda því áfram á með-
an hún enn gat verið heima, ásamt
því að annast hana eins og kostur
var. I okkar huga, sem höfum ver-
ið áhorfendur að þessari baráttu,
sem hefur nú staðið meira og
minna í tíu ár, eiga þeir mikið
hrós og ómælt þakklæti, sem alltaf
mun verða í minnum haft og yfir-
gnæfa allt annað.
Við sem eram foreldrar óskum
þess gjaman þegar við sendum
böm okkar í burtu til staðar þeim
ókunnan, að vita einhvem taka á
móti þeim. Ég þykist vita að þegar
hún frænka mín kemur nú að
strönd hins ókunna muni faðir
hennar, sem hélt þessa sömu leið
fyrir ekki mjög löngu síðan, standa
þar í flæðarmáli og taka á móti
henni og umvefja hana umhyggju
sinni. Þetta er sú huggun, sem ég
veit besta til handa þeim er eftir
standa. Ég vil líka biðja góðan
Guð, sem hefur stjóm á öllu beggja
vegna móðunnar miklu, að leiða
þau, sem horfin era sjónum okkar,
til bjartrar framtíðar í umhverfi
án þjáninga og styrkja þau, sem
horfa á eftir henni, sem hér er
kvödd.
Við Erla og fjölskylda okkar
öll, þökkum allt of stutta samfylgd.
Gísli S. Sigurðsson.
Elsku Lóa okkar er dáin.
Hún hefur fengið hvfld og frið
eftir löng og erfið veikindi. Lóa
var ung þegar við kynntumst henni
aðeins 16 ára sem unnustu bróður
okkar Karvels Karvelssonar. Hún
margar sögur af honum þar sem
hann hélt fólki föngnu með eftir-
hermum og ýmiskonar glensi.
Minnast systkini hans margra gleði-
stunda þegar bragðið var á leik og
Geiri bróðir þeirra var hrókur alls
fagnaðar. Eftirlifandi systkini eru
Bernódus, Guðrún, Sigurvin, Stein-
unn og Magnús.
Á yngri áram vann Sigurgeir
jöfnum höndum til sjós og lands.
Tók í arf baráttuhug og á bak við
hógværa framkomu bjó dugnaður
og festa. Þó duldist engum hin ljúfa
lund og listamannseðli.
Hver töfrar fram
slika tónakynngi,
og seiðinn eykur
í algleymingi?
(G. Geirdal.)
Já, frændi með frábæra tónlistar-
hæfileikana sem hann hafði fengið
í vöggugjöf. Það var alveg sama á
hvaða hljóðfæri hann snerti ljúfir
tónar léðu hinum hversdagslegustu
dögum lit og gleði. Hann samdi
bæði ljóð og lög. Tónlistin sem túlk-
uð var af öllum toga, allt frá smá-
lögum til hinna margbrotnustu
verkefiia og fjöibreytnin að sama
skapi. Dillandi harmonikan. Blíðir
og mjúkir tónar mandólínsins. Seið-
andi banjóið.
Og hann naut aldrei tónfræðslu,
því miður vora ekki tök til þess,
heyrði einungis lagið og svo var
spilað.
Oss finnst ljósið bjartara,
lífið fegra,
fólkið og umhverfið
yndislegra.
(G. Geirdal.)
Geiri frændi var kominn í bæinn.
Það var slegið upp balli í Mjógöt-
unni. Krakkar dönsuðu af hjartans
lyst. Enginn var samt glaðari en
spilarinn sem þandi nikkuna í horn-
inu á stofunni. Hann taldi ekki eft-
ir sér að gleðja smáfólkið. Augun
leiftraðu af gleði og hlýju, og ekki
þótti honum verra ef hann gat
„platað" litla manneskju til að
syngja fyrir fímmtíu aura eða