Morgunblaðið - 19.02.1993, Blaðsíða 36

§L
, MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUUAGUlt 19. FEBRÚAR 1993
Hjónaminnmg
Snjólaug S. Ólafsdótt-
ir og Ami Jónsson
Fædd 14. maí 1915
Dáin 9. febrúar 1993
Fæddur 14. apríl 1912
Dáinn 17. apríl 1987
Okkur langar í fáum orðum að
minnast ömmu okkar, Snjólaugar
S. Ólafsdóttur, sem lést 9. febrúar
og jarðsungin verður í dag frá Ak-
ureyrarkirkju, og afa, Árna Jóns-
sonar, sem lést hinn 17. apríl 1987.
Þegar við hugsum til baka þá
rennur saman í eitt amma, afí og
heimili þeirra að Stórholti 7. í minn-
ingunni er þetta þríeyki samnefnari
fyrir fjörugar umræður, samheldni
og traust.
Oftast gengu hlutimir svipað fyr-
ir sig þegar við komum í Stórholt-
ið. Undantekningarlaust voru bak-
dymar notaðar því aðaldymar voru
bara fyrir gesti, en sú skilgreining
náði aldrei yfir bamabörnin.
Það brást aldrei að við vorum
varla komnir inn úr dyrunum þegar
afí kom syngjandi á móti manni,
bauð til sætis og í sömu andrá birt-
ist amma. Þá var til siðs að byija
á að bjóða eitthvað í svanginn og
lærðist flestum fljótt að það hafði
engan tilgang að færast undan.
Fyrst var boðið upp á heimabakað
matarbrauð með osti, rúllupylsu og
kæfu, en amma bjó til bestu rúllu-
pylsu sem við höfum smakkað og
alltaf var passað að nóg væri af
smjerinu eins og afi orðaði það. Að
þessu loknu var síðan dregið fram
íslenskt Matar- eða Kremkex frá
Frón og síðustu árin var farið að
bjóða upp á súkkulaðikex og dansk-
ar piparkökur.
Meðan þessi athöfn stóð yfír vora
málin rædd og oftar en ekki var
rætt um pólitík. Amma og afí vora
bæði vinstrisinnuð og höfðu tekið
mikinn þátt í starfsemi verkalýðsfé-
lags Glerárþorps sem síðar samein-
aðist Verkalýðsfélagi Glæsibæjar-
hrepps. í þessu sambandi má nefna
að amma var ein af níu konum sem
fyrst var veitt innganga í Verka-
lýðsfélag Glerárþorps hinn 17. jan-
úar 1935 og afi var kosinn formað-
ur Verkalýðsfélags Glæsibæjar-
hrepps í janúar 1948, en faðir hans,
Jón Sigurjónsson, hafði gegnt því
embætti nokkram áram áður.
í minningunni er Stórholtið sá
staður sem alltaf var hægt að leita
til. Þar voram við ætíð velkomnir
og gátum talað um alla hluti milli
himins og jarðar, skipti þá ekki
máli hvort það vora rifrildi við
strákana í skólanum, ástamál hjá
rótlausum únglingum, bílakaup eða
ósætti við foreldrana sem stundum
vill brenna við á unglingsáranum.
Alltaf var tekið á málunum með
jafnaðargeði og reynt að leysa sem
best úr þeim. Það sem gaf ömmu
og afa svo mikið gildi var hversu
jákvæð og heiðarleg þau vora. Þau
sögðu alltaf það sem þeim bjó i
hjarta. Stundum höfðu þau misjafn-
ar skoðanir á ýmsum málefnum en
þrátt fyrir það þá fann maður þann
mikla kærleika og ást sem ríkti
með þeim.
Amma og afi vora mjög trúuð
og kvöddu barnabömin ætíð með
orðunum „guð geymi ykkur“. Við
vitum að góður guð hefur tekið
þeim opnum örmum og við eram
honum þakklátir fyrir að hafa verið
þeirrar gæfu aðnjótandi að veija
svo mörgum stundum með ömmu
okkar og afa.
Ármann Kr. Olafsson,
Árni Ólafsson,
Ólafur Rúnar Ólafsson.
Hún Snjólaug vinkona mín er
látin. Hún lést í Sjúkrahúsinu á
Akureyri hinn 9. þessa mánaðar. í
huganum skiptast á tvenns konar
tilfínningar, annars vegar söknuður
vegna fráfalls góðs vinar og hins
vegar léttir vegna þess að þannig
vildi hún hafa það, að fá að fara
áður en hún yrði upp á aðra komin.
Hún bar gæfu til þess að dveljast
á heimili sínu fram á það síðasta
og hafði aðeins dvalið tæpa tvo
sólarhringa á sjúkrahúsi þegar kall-
ið kom.
Vinskapur okkar Snjóu, eins og
við kölluðum hana, hófst fyrir meira
en 30 áram. Hún tók mér opnum
örmum og stóð heimili hennar mér
opið alla tíð. Margt rifjast upp og
allt gott — þó áttum við okkar erf-
iðu stundir, en ef eitthvað var þá
styrkti það vinskap okkar. Hann
varð okkur jafnvel enn meira virði
vegna þessara erfíðleika.
Eg minnist menntaskólaáranna
þegar allt var rafmagnslaust dögum
saman vegna krapa í Laxá. í heima-
vistinni var kuldi og myrkur því
vegna eldhættu var okkur bannað
að hafa kertaljós nema í undantekn-
ingartilvikum. Þá var himneskt að
koma út í þorp til Árna og Snjóu.
Þar var hlýtt, enda olíukynt og eld-
að á prímusi. Smakkaðist kjöt og
súpa sérlega vel í birtunni frá olíu-
lampanum í eldhúsinu.
Einnig átti ég athvarf hjá Áma
og Snjóu í upplestri fyrir stúdents-
próf. Þá flutti ég hreinlega inn til
þeirra og minnist ég þess á löngum
upplestrarmorgnum hve ég hlakk-
aði til þess að Snjóa færi á fætur
og kæmi inn til mín um níuleytið
með kaffíð og spjallaði við mig. Var
ég öll endumærð eftir morgun-
spjallið okkar því hún var alltaf
hressileg og sá bjartari hliðamar á
tilveranni, þrátt fyrir að hún væri
mjög raunsæ kona. Hún gerði það
ekki endasleppt við mig því stúden-
takaffið hélt hún fyrir mig hinn 17.
júní og gaf mér fallegt veski og
hanska í stíl við stúdentsdragtina.
Þetta var mér mikils virði, sérstak-
lega á þessum tíma, því þá lá faðir
minn banaleguna á spítala í Reykja-
vík og fjölskylda mín var beygð
vegna hinna löngu og alvarlegu
veikinda hans.
Snjólaug kom síðast til Reykja-
víkur í desember 1990 til að dvelj-
ast hjá dóttur sinni yfir hátíðamar.
Ég var svo heppin að hún kom þá
til mín og á ég góðar minningar
og myndir frá þeim degi. Síðasta
samtal okkar áttum við á nýliðnum
jólum. Þrátt fyrir lélega líkamlega
heilsu var Snjólaug hressileg í tali
og ræddum við m.a. um vinskap
okkar og sagði hún eitthvað á þá
leið að vopandi yrðum við alltaf
vinkonur. Ég svaraði því til að það
myndum við verða á meðan við
báðar lifðum og þannig varð það.
Mér finnst tómlegt að hugsa norður
þessa stundina og ég og fjölskylda
mín sendum öllum ættingjum og
vinum Snjólaugar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Steinunn Isfeld Karlsdóttir.
Þá hafa þau sameinast á ný
elskuleg amma mín og afí. Afi,
Ámi Jónsson, var fæddur hinn 14.
apríl 1912 í Auðbrekku í Hörgár-
dal. Hann var sonur hjónanna Önnu
Árnadóttur og Jóns Siguijónssonar
verkamanns. Anna og Jón eignuð-
ust fimm börn, tvær dætur og þrjá
syni. Dæturnar era á lífi. Amma,
Snjólaug Sigurbjörg Ólafsdóttir,
var fædd hinn 14. maí 1915 í
Brekku í Glerárþorpi á Akureyri.
Hún var dóttir hjónanna Kristbjarg-
ar Jónsdóttur og Ólafs Jakobssonar
netagerðarmanns. Kristbjörg og
Ólafur eignuðust tíu börn, sex dæt-
ur og fjóra syni. Þijú þeirra eru enn
á lífí. Amma Snjólaug var tvíburi
og er tvíburasystir hennar Guðrún,
sem dvelst á hjúkrunarheimilinu
Seli á Akureyri. Með þeim systram
var mikill vinskapur og voru þær
ávallt í nánu sambandi.
Leiðir afa og ömmu lágu fyrst
saman árið 1931 og 1933 hófu þau
búskap. Þeim varð þriggja bama
auðið, framburðurinn Jón Stefán,
eða Gói eins og hann er kallaður,
fæddist 16. ágúst 1934. Hans kona
er Jóna Snorradóttir og eiga þau
flögur börn. Áður hafði Jóna eign-
ast son sem Gói gekk í föðurstað.
Faðir minn, Ólafur Birgir, fæddist
8. september 1940. Fyrri kona hans
var Steinunn ísfeld Karlsdóttir,
móðir mín. Þau skildu. Seinni kona
pabba er Helga Björg Yngvadóttir
og eiga þau eina dóttur. Áður hafði
Helga eignast tvö börn sem ólust
upp hjá pabba og Helgu. Hinn 7.
ágúst 1947 eignuðust amma og afí
dóttur, Önnu Guðrúnu. Hún giftist
Ólafí Þ. Ármannssyni og á með
honum þijá syni. Þau skildu.
Amma og afí bjuggu á Akureyri
öll sín hjúskaparár. Fyrst í Byrgi,
en árið 1948 fluttust þau í Stórholt
5, en það hús byggði afí. Þar bjuggu
þau fram til ársins 1955, en fluttu
þá í Stórholt 7, sem afi byggði einn-
ig. Þar bjuggu þau til æviloka.
Hjónaband þeirra var ástríkt og
farsælt og voru þau alla tíð mjög
samstiga. Heimili þeirra var fallegt
enda var amma mjög myndarleg til
allra verka og vildi hafa fallegt og
hreint í kringum sig.
Afí og amma nutu félagsskapar
hvors annars og vora glaðvær að
eðlisfari og söngelsk. Amma varð
fyrir því óhappi sem ung stúlka að
falla af húsþaki og hljóta alvarleg
höfuðmeiðsl. Þetta slys setti mark
sitt á hana alla ævi því hún varð
aldrei söm eftir það. Þurfti hún
ávallt að fara vel með sig og mátti
gæta sín á að ofgera sér ekki. Afí
var henni mikil stoð og stytta í líf-
inu og virtist aldrei þreytast á að
létta undir með henni. Hann var
hraustur maður og kraftmikill fram
eftir öllum aldri og ákaflega dugleg-
ur. Hann var einn af þessum harð-
duglegu mönnum sem kvarta aldrei
og jafnvel ekki þótt þeir verði alvar-
lega veikir. Árið 1980 greindist
hann með krabbamein í ristli, en
til allrar hamingju tókst læknum
að komast fyrir þá meinsemd.
Skömmu síðar fóra hjartakvillar að
hijá hann og lést hann á föstudag-
inn langa 1987.
Amma var raunsæ kona og virt-
ist vera sátt við það að verða ekkja.
Samt saknaði hún afa mikið. Okkur
sem að henni stóðum fannst að við
fráfall hans kæmi yfír hana tilfinn-
ing uppgjafar og tilgangsleysis.
Henni hrakaði jafnt og þétt líkam-
lega frá árinu 1987. Hélt hún and-
legu þreki alla tíð og var stálminn-
ug til síðasta dags. Amma var mjög
t Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, BRÍET MAGNEA STEFÁNSDÓTTIR, verður jarðsungin frá Hafnarkirkju, Hornafirði, mánudaginn 22. febrúar kl. 14.00. Helga Pétursdóttir, Hörður Valdimarsson, Eysteinn Pétursson, Aldfs Hjaltadóttir, Kristín Pétursdóttir, Ágúst Alfreðsson, barnabörn og barnabarnabörn. t Útför bróður okkar, HELGA PÁLSSONAR, Seljalandi, Fljótshverfi, fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 22. febrúar kl. 3. Blóm og kransar vinsamlega afbeðin, en þeir, sem vilja minnast hans, láti Sólvang njóta. Systkinin og vandamenn.
t Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa, HAUKS B. GUÐJÓNSSONAR, Glæsibæ 17, Reykjavfk. Svanborg Jónsdóttir, Sigmar B. Hauksson, Helga Thorberg, Guðrún Björk Hauksdóttir, Rúnar Bachman, Jón Viðir Hauksson, Helga Sigríður Harðardóttir og barnabörn.
t Móðir okkar, SIGNÝ BENEDIKTA GUNNARSDÓTTIR fyrrverandi Ijósmóðir, verður jarðsungin frá Hafnarkirkju, Hornafirði, laugardaginn 20. febrúar kl. 14.00. Fyrir hönd aðstandenda, Ásta Karlsdóttir, Karen Karlsdóttir.
sjóndöpur hin seinni ár og að lokum
gat hún hvorki lesið né horft á sjón-
varp. Hún hafði alla tíð gaman af
bóklestri og síðustu árin lét hún
tímann líða við að hlusta á útvarp
og söguspólur frá Blindrafélaginu.
Sú óskráða regla gilti að fjölskyldan
traflaði ömmu ekki á milli kl. 2 og
2.30 á daginn þegar miðdegissagan
var lesin. Það var ein af ánægju-
stundum hvers dags. Amma var
óvenju næm og hafði mikið sálar-
þrek. Ekkert þýddi að ætla að mað-
ur gæti leynt hana því ef maður
var áhyggjufullur eða leiður, hún
virtist alltaf fínna hvemig manni
leið. Hún talaði um að straumarnir
sem maður bæri með sér væru já-
kvæðir eða neikvæðir.
Eftir lát afa bjó amma áfram í
Stórholtinu, alveg þar til hún lést.
Hún vildi hvergi annars staðar vera
og með hjálp barna sinna og
tengdabarna var henni gert það
kleift. Allir vora góðir við ömmu
og vildu allt fyrir hana gera. Hún
var ákaflega þakklát og góð við
okkur Öll. Hún fylgdist náið með
hveijum og einum og skipti þar
engu máli hvort um hennar eigin
niðja var að ræða eða aðra sem
tengdust henni. Enginn munur var
á umhyggju hennar fyrir barna-
börnum sínum og þeim börnum sem
börn hennar ólu upp. Meira að segja
sýndi hún systur minni, sem
mamma mín eignaðist með seinni
manni sínum, mikla hlýju og gaf
henni jólagjafír eins og eigin barna-
börnum.
Amma hafði alla tíð náið sam-
band við börn sín og tengdabörn.
Sömu sögu er að segja um samband
hennar við fyrrverandi tengdason
og tengdadóttur. Vináttan entist
alla ævi. Hún var trygglynd og laus
við alla fordóma gagnvart skilnuð-
um og sambúðarslitum. Börnin
heimsóttu hana oft og fékk hún
heimsóknir daglega, stundum oft á
dag. Amma var úrræðagóð, raunsæ
, bjartsýn og fyrirhyggjusöm. Hún
gat þannig stutt bömin sín þótt þau
væra orðin fullorðið fólk og gefíð
þeim góð ráð. Hún ýtti ekki undir
vol og víl, heldur tók málin skyn-
samlegum og föstum tökum. Til-
fínningar yfirbuguðu ekki skynsemi
hennar, hún var ávallt í góðu jafn-
vægi.
Sú stund er ber hæst er ég hugsa
til ömmu hin seinni ár, þ.e. eftir
að afi dó, er laugardagurinn 13.
október 1990, en þann dag var
yngri sonur minn skírður í Glerár-
kirkju á Akureyri tæplega mánað-
argamall. Við hjónin, sem búum í
Reykjavík, höfðum ákveðið að skíra
barnið Ólaf Birgi í höfuðið á pabba
og fannst því viðeigandi að láta
athöfnina fara fram á Akureyri þar
sem pabbi býr. Þennan laugardag
fóram við ásamt pabba, konunni
hans, systur minni og ömmu, prúð-
búin til kirkju og pabbi hélt nafna
sínum undir skírn. Þetta var hátíðis-
dagur í huga okkar allra, ekki síst
ömmu sem aftur var viðstödd skím
Ólafs Birgis. Þetta var svo sannar-
lega yndislegur og eftirminnilegur
dagur.
Þrátt fyrir að nú sé ég hnuggin
yfir fráfalli ömmu er ég henni og
afa þakklát fyrir samfylgdina. Það
er engan veginn sjálfgefíð að maður
fái að njóta þeirrar gæfu að eiga
svona gott fólk að. Er ég kveð þau
nú er mér þakklæti efst í huga fyr-
ir allar þær ánægjulegu minningar
sem þau hafa gefíð mér. Guð blessi
minningu þeirra.
Svala Ólafsdóttir.