Morgunblaðið - 26.03.1993, Blaðsíða 37

hefur Björg frænka verið hluti af
lífi mínu. Eg minnist hennar fyrst
í Smálöndunum og því næst Efsta-
sundi þar sem hún tók á móti okk-
ur krökkunum að austan af ein-
stakri gestrisni og væntumþykju.
Það sem batt okkur Björgu sérstök-
um böndum var dálæti mitt og að-
dáun á syni hennar, Einari, sem við
kölluðum Bía. Hann var tíu árum
eldri en ég og var mér einstaklega
eftirlátur og ljúfur. Mér fannst hann
fallegastur allra ungra manna og
ég syrgði hann einlæglega þegar
hann dó.
Björg var einstök kona sem ekki
er auðvelt að lýsa. Hún bar ekki
tilfinningar sínar á torg og mörgum
kann að hafa fundist hún snögg
upp á lagið, enda lá hún aldrei á
skoðunum sinum. Við sem þekktum
hana vel vissum að hún mátti ekk-
ert aumt sjá og undir að því er virt-
ist hrjúfu yfirborði var hlýtt hjarta
og viðkvæm lund. Hún kunni þó
allri hálfvelgju illa og gerði miklar
kröfur til sjálfrar sín og annarra,
einkum um samviskusemi og trún-
að. Dæmi um trúmennsku hennar
var afstaðan til vinnunnar en hún
vann um áratugaskeið að rannsókn-
arstöðinni að Keldum. Hún gerði
áreiðanlega ekki mikinn greinar-
mun á eigin hagsmunum og hags-
munum vinnustaðarins enda fannst
henni varla að hún gæti tekið sér
sumarfrí eins og lög kváðu á um.
Vinnuveitendur hennar mátu hana
að verðleikum og reyndust henni
afar vel m.a. fékk hún að vinna svo
lengi sem hún sjálf óskaði eða fram
yfir áttrætt. Hún hélt eigið heimili
allt fram í andlátið og ein eftir lát
Lúðvíks fyrir nokkrum árum. Hún
gat glaðst yfir velgengni sonar,
fjögurra bamabarna og ijölskyldna
þeirra. Hún lifði á síðari árum fá-
brotnu en auðugu lífí, einkum kunni
hún þá list að njóta góðrar bókar
og hverfa á vit sögusviðsins og
ævintýrsins og gat því setið heima
en samt ferðast víða.
Nú er hún horfín þessi elsti kven-
skörungur ættarinnar en minning
hennar mun lifa með okkur, vensla-
fólki hennar og vinum. Syni,
tengdadóttur og barnabörnum
sendi ég samúðarkveðjur. Blessuð
veri minning Bjargar Einarsdóttur.
Lára Björnsdóttir.
Björg Einarsdóttir, Snælandi 2,
Reykjavík, lést á hjartadeild Borg-
arspítalans hinn 18. mars eftir
skamma sjúkrahúsvist. Með Björgu
er horfin af sjónarsviðinu kona sem
öllum er minnisstæð sem kynntust
henni að einhveiju ráði.
Björg var Austfirðingur, fædd
að Kirkjubólsseli, Stöðvarfírði, og
þó að hún dveldist lengst af ævi
sinnar fjarri æskustöðvunum fannst
að alltaf lék sérstakur ljómi um
Austurland í huga hennar, er það
barst í tal.
Foreldrar Bjargar voru Björg
Björnsdóttir og eiginmaður hennar,
Einar Benediktsson, útvegsbóndi
frá Hamarsfírði. Eins og fleiri Aust-
fírðingar dvaldist Björg ung á Eið-
um, en þar var þá rekinn alþýðu-
skóli, sem mörgum kom að góðu
líði. Á Eiðum tókust kynni með
Björgu og skólastjórahjónunum,
Steinunni Magnúsdóttur og Ás-
mundi Guðmundssyni. Dáði hún
þau hjón mjög og rækti vináttu við
þau alla tíð.
Munið minningarsjóð
Blindrafélagsins,
Hamrahlíð 17,
sími 91-687333
MORGUNBLAÐIS FÖSTUPAGUR 26, MAR<L199?§7
Hafliði J. Gísla
son — Minning
Ung réðst Björg kaupakona suð-
ur í Reykholtsdal og síðan að skóla-
búinu á Hvanneyri. Þar kynntist
hún mannsefni sínu, Lúðvík Gests-
syni sem sótt hafði Hvanneyrar-
skólann og síðan ráðist þar sem
starfsmaður um nokkurra ára skeið.
Gengu þau í hjónaband í nóvember
1932.
í byijun heimskreppunnar á
fjórða áratugnum var ekki auðvelt
fyrir ung og eignalaus hjón að verða
sér úti um sæmilega launuð störf
þó að bæði væru dugleg og starfs-
fús eða viðhlítandi staðföst.
Fyrst fluttust þau til Reykjavíkur
en héldu síðan til Austurlands þar
sem þau áttu búsetu um nokkurra
ára skeið. Eitt ár stóðu þau fyrir
búi að Arnarfelli í Þingvallasveit á
vegum Matthíasar Einarssonar yf-
irlæknis. Síðan fluttust þau aftur
til höfuðborgarinnar og í Reykjavík
átti Björg heima upp frá því.
Þegar Tilraunastöð Háskólans í
meinafræði að Keldum var reist
árið 1948 stóð heimili þeirra hjóna
þar skammt frá. Réðst Björg þegar
í upphafi til starfa við þá stofnun
og þar átti hún eftir að starfa óslit-
ið í rúma fjóra áratugi.
Lúðvík starfaði þar einnig um
nokkurt skeið við smíðastörf, og
síðar i nokkur ár á vegum Sauðijár-
veikivarna við eftirlitsstörf víðsveg-
ar um land. Lúðvík var maður frjöl-
fróður, bókhneigður, skemmtinn og
alúðlegur í framkomu, viðræðugóð-
ur. Metnaður hans var að bregðast
ekki því sem honum var til trúað.
Síðar lagði Lúðvík fyrir sig bók-
band og garðyrkjustörf. Hann and-
aðist í maí 1985.
Ég sem festi þessar línur á blað
átti samleið og samstarf við Björgu
á Tilraunastöðinni að Keldum í rúm-
lega fjóra áratugi. Þess minnist ég
nú með þakklátum huga.
Björg var hamhleypa að dugnaði
og ósérhlífín til allra verka, og virt-
ist vinnuþreki hennar lítil takmörk
sett. Öll störf sem henni voru falin
rækti hún af kostgæfni og hvikaði
aldrei frá settum reglum. Þeim sem
yngri voru þótti hún stundum nokk-
uð ráðrík og fasmikil, en allt var
það af góðum hug gert því að hún
vildi aga þá sem óreyndir voru og
venja þá við réttar aðferðir og regl-
ur.
Björg var hreinskiptin og sagði
hug sinn allan ef því var að skipta
hver sem í hlut átti og ekki varð
henni orða vant ef svo bar undir.
Gamansöm var hún á góðri stund,
gestrisin, bókelsk og hafði frá
mörgu að segja. Það mun samdóma
álit þeirra sem lengst unnu með
Björgu að vandfundinn væri trúrri
starfsmaður þeirri stofnun sem hún
vann hjá langa starfsævi.
Björg og Lúðvík eignuðust tvo
syni. Einar Guðgeir, sem kvæntur
var Ingu Herbertsdóttur og áttu
þau einn son. Einar lést af slysför-
um árið 1955, aðeins 21 árs gam-
all, harmdauði öllum. Það voru
Björgo dimmir og daprir dagar
meðan óvissa ríkti um örlög þessa
unga og efnilega sonar. Þá stóð
Björg sig sem hetja.
Yngri sonur þeirra er Erlingur
Ragnar húsasmíðameistari, kvænt-
ur Jakobínu Ingadóttur og eiga þau
þijú böm. Þau hjón og börn þeirra
hafa verið stoð og stytta Bjargar
eftir að hún hætti störfum og sýnt
henni óvenjulega umhyggjusemi.
Það hefi ég fyrir satt að allt sam-
starfsfólk Bjargar við Tilraunastöð-
ina að Keldum fyrr og síðar hafi
haft á henni miklar mætur og borið
til hennar hlýjan hug og því kveðj-
um við hana nú með þökk fyrir
gömul kynni og góðar minningar.
Aðstandendum Bjargar sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur.
Páll A. Pálsson.
Mig langar að minnast Bjargar
Einarsdóttur með örfáum línum.
Hún var amma mannsins míns og
langamma barna minna og góð vin-
kona mín. Alltaf var hún hress og
kát er við hittumst, gaman var að
tala við hana er hún var að rifja
upp æskuárin sín þegar hún var
ung stúlka að alast upp á Austfjörð-
um hlaupandi um á sauðskinns-
skóm, og einnig man hún fyrstu
bænina sem hún lærði og óskaði
eftir því að barnabarnabömin lærðu
hana líka. Hún er á þessa leið:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti
signaður Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Oft hringdi hún í mig og var að
fá fréttir af langömmubörnum sín-
um og alltaf bauð hún mér að koma
til sín í Snælandið og fá lánaðar
bækur því af þeim átti hún nóg og
sjálf las hún mikið því sjónin var
góð og notaði hún ekki gleraugu.
Hún var hress og ern allt til hins
síðasta. Að endingu vil ég þakka
Björgu hina góðu en allt of stuttu
samfylgd. Jafnframt bið ég góðan
Guð að styrkja þá og styðja sem
nú eiga um sárt að binda. En hugg-
un er harmi gegn að minningin um
Björgu er svo sannarlega ljós í lífi
þeirra sem hana þekktu og verkar
slíkt sem smyrsl á sárin. Að lokum:
Far þú í friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ragnheiður Sigurðardóttir.
Mig langar að minnast afa míns,
Hafliða, með nokkrum orðum. Afi
var alltaf í miklu uppáhaldi hjá
mér, alveg frá því að ég man fyrst
eftir mér, enda tengjast mínar
fyrstu minningar um afa því að
hann var að lauma að mér sæl-
gæti eða peningum kannski í
„óþökk“ foreldra minna.
Það er yndislegt til þess að vita,
að þessum minningum get ég deilt
með dóttur minni, Kristrúnu, en
ég veit að hún geymir nákvæm-
lega sams konar minningar í sínu
hjarta um afa í Stórholti.
Af vitnisburði okkar feðginna
má það ljóst vera að afí var barn-
góður maður með eindæmum,
enda var oft kátt á hjalla hjá
barna- og bamabamabörnunum í
Stórholtinu og síðar á Dalbraut-
inni. En afí varð auðveldlega bam
í annað sinn og ég minnist þess
að oft þegar lætin vora farin að
keyra úr hófí, þá þurfti amma að
byija á að sussa á afa til að geta
róað hina krakkana. Þannig veit
ég að öll barna- og barnabama-
bömin minnast afa síns eða eins
og við sögðum svo gjarnan: Afí
_er góður.
Eg get ekki minnst afa án þess
að minnast á þær góðu stundir sem
við áttum saman upp við Meðal-
fellsvatn við veiðiskap og aðrar
tómstundir, en þar áttu amma og
afí sumarbústað, þegar ég var
polli.
En afí var veiðimaður af lífí og
sál og ég hygg að hann hafí kveikt
neista veiðimannsins í mér og hin-
um strákunum, en hann var ótrú-
lega viljugur að fara með okkur,
pollana, út á bát til.að veiða og
leiðbeina okkur báðum við sigling-
ar og veiðskap og það var líka
mikill sjómaður í afa.
Nú eftir því sem ég óx úr grasi
minnist ég afa fyrst og fremst
fyrir það hvað hann var hjálpsam-
ur með afbrigðum. Afi var alltaf
boðinn og búinn að gera næstum
hvað sem er fyrir mann, bæði beð-
inn og óbeðinn. í því sambandi
minnist ég þeirra ótal skipta sem
afí sótti mig eða keyrði mig um
allan bæ og jafnvel út úr bænum
á þeim tíma er ég hafði ekki tök
á að keyra sjálfur og alltaf var
það jafn sjálfsagt mál. Hvort sem
það kostaði að hann missti af frét-
unum í sjónvarpi eða einhveiju
öðru sem skipti hann máli, þá var
hann alltaf boðinn og búinn. Þá
kemur upp í huga mér, að þegar
ég kom úr minni fyrstu veiðiferð
á togara, sem hafði komið óvænt
upp á, og ég minnist ekki að ég
hafí haft neitt samband í land þær
tvær vikur sem við vorum úti og
bjóst því ekki við neinum móttök-
um er við kæmum í land. En ég
man enn þá hlýju tilfinningu sem
um mig fór er við sigldum inn í
Reyjavíkurhöfn eldsnemma að
morgni og ég sá afa standa á
bryggjunni og þá vissi ég að afi
var ekki aðeins góður og hjálpsam-
ur, heldur að hann fylgdist líka
með.
Afi átti það til að tala til okkar
barnabamanna á alvarlegum nót-
um um framtíð okkar og deildi
með okkur sínum hugmyndum um
framtíðina. Af þessum samtölum
var ljóst að honum var umhugað
um framtíð hvers og eins okkar.
Afí talaði af reynslu og gerði sér
fulla grein fýrir hversu mikilvæg
menntun er í nútímaþjóðfélagi.
Annars var yfírleitt létt yfir afa
og stutt í kímnina.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga einlægt samtal við
afa aðeins nokkmm dögum áður
en hann yfírgaf þennan heim og
við vissum báðir að hveiju stefndi.
Við töluðum um lífið og tilverana
í þessum heimi og við spáðum í
lífíð og tilverana í þeim sem við
tekur er þessi er yfirgefínn, við
töluðum um guðs orðið og hvað
það segir um þessa hluti og við
báðum saman. Ég veit að ég mun
alltaf eiga þessa stund í minningu
minni og ég mun alltaf muna þeg-
ar afí sagði: „Já, hér eftir á ég
bara eftir að sigla lygnan sjó.“
Með þessum orðum vil ég kveðja
afa minn og votta þér amma sam-
úð mína, en þinn missir hlýtur að
vera mikill eftir tæþlega sextíu
ára hjónaband, en mundu að
Kristrún litla sagði, að heilagur
andi hafí sagt sér, að Guð passi
afa.
Bless afi minn, ég veit að þú
kannt vel við þig á lygnum sjó.
Rúnar Rúnarsson.
t Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og útför LILJU GAMALÍELSDÓTTUR, Kárastíg 1. Börn, tengdabörn og barnabörn. t Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður, tengda- föður, afa og langafa, INGÓLFS JÓNSSONAR frá Prestbakka, kennara og rithöfundar.
'V 'l
t Þökkum sýnda samúð og vinarhug við andlát og útför mannsins míns, föður, sonar, bróður og frænda, Margrét Fjóla Guðmundsdóttir, Ómar Ingólfsson, Auður Ingólfsdóttir, Sigurður Ingólfsson. tengdasonur, barnabörn og barnbarnabarn.
JÓNS AGNARS EGGERTSSONAR
Eggert Sólberg Jónsson, Magnús Elvar Jónsson, Aðalheiður Lilja Jónsdóttir Kristfn Eggertsdóttir, Guðmundur Eggertsson, Jóna Eggertsdóttir, Guðrún Eggertsdóttir. Aðalheiður Lilja Guðmundsdóttir, Heiður Hrönn Hjartardóttir. t Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur samúð við andlát og útför,
UNNAR SIGURJÓNSDÓTTUR, Laugabóli.
+ Sérstaklega viljum við þakka starfsfólki Sjúkrahússins á Húsavfk mikla og góða umönnun.
T Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og útför, föður okkar, fósturföður, afa og langafa, KRISTVALDAR EIRÍKSSONAR. Sérstakar þakkir til sjúkradeildar elliheimilisins Grundar. Helga Kristvaldsdóttir, Eiríkur Kristvaldsson, Anna B. Óladóttir, Guðbjörg Einarsdóttir, Karl Guðnason, barnabörn og barnabarnabörn. Ingi Tryggvason, Eysteinn Tryggvason, Ásgrfmur Tryggvason, Kristín Tryggvadóttir, Helga Tryggvadóttir, Hjörtur T ryggvason, Ingunn Tryggvadóttir, Dagur Tryggvason, Sveinn Tryggvason, Haukur Tryggvason og fjölskyldur.