Morgunblaðið - 05.05.1993, Blaðsíða 33

vann á. Svona var Lauga tengdam-
amma, svo stórtæk í öllu, en hafði
þó svo lítið fyrir því. Og henni varð
svo mikið úr svo litlu. Allur matur
varð að krásum í höndum hennar og
þó var ekkert verið að bruðla. Ég
hafði stundum á orði við hana að í
sólarhringnum hjá henni væru 36
tímar á meðan þeir væru bara 24
hjá mér. Þá hló hún og sagði að með
vinnuskipulagi gengi þetta upp. Nú
svo kom ég til hennar og þá var jafn-
vel fullt hús af fólki, hún var að
sauma buxur fyrir þennan eða stytta
kápu fyrir hinn. Og mitt í því öllu
saman sagði hún: Solla, geturðu sett
í mig rúllur. Og ég gerði það, en
ekki sleppti hún spottanum og nál-
inni á meðan. Svona var Lauga
tengdamamma, alltaf á fullu, en átti
þó alltaf nógan tíma.
Dætur okkar Rúnars fóru ekki
varhluta af því hversu góð kona og
amma hún Lauga var. Ef við Rúnar
skruppum til útlanda, fluttust þau
Lauga og Einar bara inn á heimili
okkar á meðan. Lauga sagði bara
við vinkonur sínar að hún væri að
fara í sumarfrí. Þetta þótti dætrunum
spennandi því að amma kom alltaf
með eitthvað með sér, bæði til að
hekla, prjóna og sauma og svo var
ömmukæfan alltaf með. Einar
tengdapabbi hefur alla tíð staðið við
hlið konu sinnar og stutt hana í öllu
því sem hún hefur verið að gera.
Fyrir ári síðan veiktist Lauga af
krabbameini sem nú hefur lagt hana
að velli. Ég var svo lánsöm að fá að
annast hana í veikindum hennar,
bæði á spítalanum og heima. Þá kom
enn betur í ljós hversu sterk böndin
voru á milli okkar. Ófáar stundimar
höfum við setð tvær saman og spjall-
að um lífið og tilveruna, sorgina og
dauðann. Það er erfitt að sætta sig
við það og jafnvel trúa því að nú sé
Lauga öll, en ég veit að hún vakir
yfir okkur. Eftir lifír minningin um
góða konu.
Einar minn. Ég veit að síðast liðið
ár hefur verð erfítt, en þú hefur stað-
ið þig eins og klettur og gerðir allt
sem í þínu valdi stóð til að létta sjúk-
dómsbyrði konu þinnar.
Að lokum vil ég þakka Laugu
tengdamömmu samfylgdina og bið
góðan Guð að styrkja Einar, böm,
tengdabörn og bamaböm í sorginni.
Blessuð sé minning Sigurlaugar
Hjartardóttur.
Sólveig tengdadóttir.
Mig langar að minnast Sigurlaug-
ar Hjartardóttur sem lést að morgni
23. apríl sl. eftir stranga baráttu við
þann sjúkdóm sem mannlegur mátt-
ur fær ekki við ráðið. Á vegamótum
lífs og dauða skilja leiðir.
Sigurlaug Hjartardóttir, eða
Lauga eins og hún var jafnan köll-
uð, var fædd 22. ágúst 1921 að
Knarrarhöfn, Hvammssveit í Dölum,
dóttir hjónanna Hjartar Egilssonar
bónda þar og konu hans Ingunnar
Ólafsdóttur, en þau eignuðust 12
börn, og 10 þeirra komust upp til
fullorðins ára. Eins og tíðkaðist á
sveitaheimilum í þá daga þar sem
stór bamahópur ólst upp tóku allir
þátt í heimilishaldinu utan dyra sem
innan og mun Lauga ekki hafa látið
sitt eftir liggja við vinnu að almenn-
um sveitastörfum eins og almennt
var á þeim tíma.
Um tvítugsaldur flyst Lauga úr
sveitinni til Reykjavíkur og fer að
vinna á saumastofu. Árið 1947 verða
þátttaskil í lífi hennar er hún giftist
hinn 31. desember það ár eftirlifandi
eiginmanni sínum Einari Alexand-
erssyni, f. 7. júní 1916, frá Skerð-
ingsstöðum í Hvammssveit, dugnað-
armanni sem hefur unnið hjá Lýsi
hf. og Fóðurblöndunni hf. síðustu
þijátíu og sex ár, en er nú hættur
störfum vegna aldurs. Þau hjón
stofnuðu sitt heimili í Skeijafírðinum
og bjuggu þar í fímmtán ár í sam-
býli við tengdafólk hennar, en flutt-
ust síðan í Stigahlíð 22 og hafa búið
þar síðan. Þau hjón eignuðust þijú
börn sem eru í aldursröð: Magnea,
gift Bjarna Karvelssyni og eiga þau
tvær dætur, Sigurlaugu Birnu og
Hönnu Kristínu; Hörður Rúnar,
kvæntur Sólveigu Valtýsdóttur og
eiga þau tvær dætur, Hrönn og
Helgu; Erla, var gift Aðalsteini Ey-
þórssyni og eiga þau einn son, Ein-
ar. Sambýlismaður Erlu er Sigurður
Karl Linnet. Barnabörnin eru fímm.
Öll voru þau sólargeislar ömmu
sinnar og lét hún sér mjög annt um
þau.
Eftir að Lauga fluttist til Reykja-
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. MAÍ 1993
víkur hóf hún störf á saumastofu
eins og áður segir, þar sem hún starf-
aði þar til hún stofnaði heimili. Eftir
það tók hún að sér saumaskap er
hún kaus að vinna heima til þess að
geta jafnframt gegnt móðurhlutverki
sínu á meðan bömin voru ung. Þá
er bömin uxu úr grasi fór hún að
vinna utan heimilis við matreiðslu
og.þjónustustörf ásamt því að starfa
við saumaskap og handavinnu ýmsa.
Þau hjónin áttu fallegt heimili sem
ber glögglega merki þess að húsmóð-
irin kunni ýmislegt fyrir sér í handa-
vinnu og má segja að hún hafí alltaf
haft eitthvað á pijónunum. Á heimil-
inu var allt í röð og reglu og hver
hlutur á sínum stað.
Á heimili þeirra hjóna var oft gest-
kvæmt og nutu þau þess að taka á
móti gestum sínum sem gert var af
miklum myndarskap. Allt sem Lauga
tók sér fyrir hendur, hvort sem það
var umönnun barna, matseld, sauma-
skapur eða hvað annað leysti hún
vel af hendi. Hún var í eðli sínu hjálp-
söm, gjafmild og þjónustufús.
Lauga var mikil félagsvera og
naut þess að taka ríkan þátt í félags-
störfum. Átti ég þess kost að starfa
með henni á þeim vettvangi í átt-
hagafélagi okkar Breiðfírðinga, en
þar hefur hún í langan tíma unnið
af dugnaði og eljusemi að því félags-
starfí sem fram fór hveiju sinni. Á
slíkum stundum, þegar mannfagnað-
ir félagsins erú haldnir og vinir hitt-
ast, þá eru gjarnan rifjuð upp ævin-
týrin úr sveitinni eða eitt og annað
sem yljar í minningunni. Lauga var
ein af þessum hressilegu konum sem
átti svo auðvelt með að fá aðra til
að taka þátt í gleði sinni á manna-
mótum.
Ég held að Lauga hafí haft sann-
kallaða ættjarðarást á æskustöðv-
unum fyrir vestan og svo á reyndar
við um fjölskylduna alla, þar sem
börnin hennar taka nú mjög virkan
þátt í félagsstarfinu og feta því í
fótspor móður sinnar með áhuga á
því verkefni sem að sér er tekið.
Tryggð var ríkur þáttur í fari
Laugu og fyrir það vil ég þakka.
Með virðingu er hún kvödd.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ég sendi Einari, börnunum og fjöl-
skyldum þeirra mína innilegustu
samúðarkveðjur og bið góðan Guð
að styrkja ykkur í sorginni.
Sveinn Sigurjónsson.
Kær vinkona er látin eftir erfíða
sjúkdómslegu í bráðum ár. Ég kynnt-
ist Laugu 1983 þegar hún var að
vinna við að sjá um mat fyrir hóp
af trúnaðarmönnum Sóknar á nám-
skeiði. Á næstu árum hittumst við
oftar og frá 1986 sá hún um allar
veitingar á námskeiðisslitum hjá
Sókn. Á hveiju ári var slitið þetta
8-10 námskeiðum auk funda og alla
tíð var Lauga mín hægri hönd við
þetta, vissi hve mikið þurfti með
kaffinu, sama hvaða stærð var á
hópnum. Og kaffíð sem hún lagaði,
það besta. Og allt meðlæti, þvilíkt
matmóðir. Lauga var alveg sérstak-
lega flink við allt sem viðkom mat
og framreiðslu hans. Og þannig vann
hún árum saman fyrir hin ýmsu stétt-
arfélög. En Lauga hafði aðra sér-
þekkingu, hún gat saumað hvað sem
var og gert við og breytt þannig að
enginn vissi annað en flíkin hefði
aldrei verið hreyfð. Margar buxurnar
stytti hún fyrir mig og aðra eða stytti
kápu eða kjól fyrir fólk. Þett lék í
höndunum á henni. Mín kæra vin-
kona hafði líka gott skap og lét sér
oft um munn fara góðar ráðlegging-
ar til að fá mann til að líta tilveruna
bjartari augum.
Það er gott að hafa fengið að
kynnast slíkri konu, jákvæðri, dug-
legri og mikilli fjölskyldumanneskju.
Fjölskyldan var henni mikils virði og
hún fjölskyldunni eins og sést á þeirri
umhyggju sem hún hefur hlotið af
hálfu sinna nánustu í veikindunum.
Ég er þakklát fyrir árin sem við
unnum saman. Þau hafa gefið mér
svo margar góðar minningar. Fyrir
hönd Sóknar eru þér færðar þakkir
fyrir störf þín. Ég votta fjölskyldunni
samúð við þennan mikla missi. Meg-
ir þú hvíla í friði.
Þórunn Sveinbjörnsdóttir
formaður Sóknar.
Lilja Kristdórs-
dóttir - Minning
Fædd 5. apríl 1912
Dáin 19. apríl 1993
Móðir Theresa, sú merka kona
og líknarsystir, sagði eitt sinn:
„Við getum ekki gert neitt mikils-
vert — einungis smámuni með
miklum kærleik.“ Þessi lífsspeki á
vel við þegar Lilju minnar er
minnst. Slíkt var lítillæti hennar á
lífsgöngunni. Við sem þekkjum
hana urðum kærleik hennar að-.
njótandi; hann birtist í gjörðum
hennar og verkum og umvafði fjöl-
skyldu hennar og vini.
Þeirri sem ritar þessar línur er
það minnisstætt þegar hún kom
suður til Reykjavíkur, óhörðnuð
18 ára unglingsstelpa. Það þótti
sjálfsagt að taka henni opnum
örmum og bæta einum við í stóran
barnahópinn. Hann var oft þröngt
setinn bekkurinn í Barmahlíð 28 í
þá daga. Börnin fimm, ættingjar
og vinir utan af landi sem dvöldu
um lengri eða skemmri tíma. Þá
er ótalin Día, systir Lilju, sem ól
upp með henni börnin í fjarveru
eiginmanns hennar sem var lang-
tímum burtu til sjós.
Lilja Kristdórsdóttir fæddist á
Sævarlandi í Þistilfirði 5. apríl
1912. Nítján ára hleypti hún heim-
draganum og leitaði til höfuðborg-
arinnar í atvinnuleit. í fyrstu vann
hún í fiski en lærði síðar fatasaum
hjá Stefönu Björnsdóttur. Á þess-
um árum kynnist hún móðurbróður
mínum, Gunnari Þórarinssyni, er
lést fyrir fjórum árum. Á þeim tíma
bjuggu afi og amma á Brekku á
Rauðasandi og þangað flytjast
ungu hjónin. Þar fæddist frum-
burðurinn, Sigurþór, en hann lést
árið 1986. Þau hefja síðan búskap
á Patreksfírði og þar bætast við
systkinin Rósamunda, Már og Indí-
ana. Árið 1948 taka þau sig upp
með fjölskylduna til Indíana. Árið
1948 taka þau sig upp með fjöl-
skylduna til Reykjavíkur og þar
fæðist Stefán þremur árum seinna.
Gunnar frændi eignast síðar son,
Þorra, sem Lilja reyndist ætíð vel.
Lognmolla ríkti aldrei í kringum
frænda minn og þegar hann tók
sem mest upp í sig varð Lilju jafn-
an að orði: „Ja, pabbi, að heyra
þetta.
Um áramótin 1970 fluttust Lilja
og Gunnar á Laugaveg 65 og þar
blasti „blessaður sjórinn“ við henni
eins og hún dásamaði svo oft. Nú
hafði hún okkur unglingana alla í
kringum sig og það átti nú aldeilis
við mína konu. Þær voru ófáar
stundirnar sem setið var í eldhús-
inu og skrafað og hlegið fram á
rauða nótt og Lilja að sussa á
okkur ef frændi var nýkomin'n af
sjónum og þurfti að hvílast. Eld-
húsið hjá Lilju var miðstöðin okkar
að loknum skemmtiferðum á öldur-
hús borgarinnar. Þangað var ætíð
arkað enda vitað mál að Lilja biði
með heitt á könnunni. Þessara
stunda naut hún engu síður en við
og hefði aldrei, frekar en við, viljað
að þessi siður yrði aflagður. Ég
sé það best nú hversu hlý, umburð-
arlynd og skilningsrík Lilja var og
vildi öllum gott gera, það var henn-
ar aðalsmerki.
Stundin flýgur hratt í dag og
við sem áður sátum í kringum eld-
húsborðið á Laugavegi 65 erum
kynslóðin með unglingana í kring-
um sig. Það færi betur að við hefð-
um til að bera allan þann kærleik
og hlýju, fórnfýsi og lítillæti sem
konur á borð við Lilju gáfu ungl-
ingunum svo ríkulega af. Konur
úr íslenskri alþýðustétt sem gerðu
ekki kröfur til annarra en sjálfra
sín, konur sem landið okkar hefur
alið um aldir, en hvergi komast á
sögunnar spjöld af því að verk
þeirra hafa ávallt verið unnin í
kyrrþey og ekki hrópuð á torgum.
Síðustu æviár sín dvöldu Lilja
og Gunnar á Hrafnistu, bæði tvö
orðin ferðalúin. Lilja hafði orðið
fyrir því óláni fyrir mörgum árum
að detta og bijóta sig illa og átti
við það að stríða sem eftir var.
Hún var hvíldinni fegin enda ferð-
búin fyrir löngu að hitta „elsku“ í
Ijósinu eilífa. Guð blessi minningu
mætrar konu.
Sigþrúður Ingimundardóttir.
Minning
Lára Guimarsdóttir
Fædd 21. ágúst 1917
Dáin 26. apríl 1993
Amma mín, Lára Gunnarsdótt-
ir, er látin. Amma sem ég hélt að
myndi alltaf vera hér fyrir mig.
Ég hugsaði aldrei lengra.
Amma fæddist í Vík í Mýrdal
og var elst átta systkina og eru
aðeins tveir bræður á lífí, Sigurður
á Bjargi og Jónas. Jónas afa missti
amma 1974 og áttu þau átta börn
en misstu tvö ung.
Það er svo erfitt að trúa því að
ástvinur manns hafi dáið. Mér
finnst eins og þetta sé ekki satt,
að hún muni vera heima hjá sér
ef ég kæmi þangað, kát og hress
eins og alltaf þrátt fyrir veikindin.
Það besta sem ég get gert fyrir
hana núna er að biðja til guðs,
biðja hann að passa hana fýrir
mig og láta henni líða vel.
Kvöldið eftir að amma lést sat
lítil dúfa fyrir utan gluggann minn
og þegar hún breiddi úr vængjun-
um sá ég að hún var hvít. Dúfan
horfði á mig eins og hún vildi segja
að nú væri amma farin, farin á
stað þar sem henni líður vel. En
minningin um hana hverfur aldr-
ei, hana munum við ávallt varð-
veita í hjarta okkar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Jónína Gunnarsdóttir.
Minning
Guðrún Jónsdóttir
Fædd 29.apríl 1904
Dáin 18. apríl 1993
Elskuleg frænka mín og besta
vinkona er látin, komin heim. Þó
að hún hafi lifað svo mörg ár
fannst mér hún aldrei gömul og
varla öðrum heldur. Það sýndi
best hvað unga fólkið í fjölskyld-
unni sótti til hennar og öllum leið
vel í návist hennar. Að ræða við
hanan í rólegheitum var einstök
upplifun, því að hún var bæði vit-
ur og góð. En þannig fólk þrosk-
ast mest af erfiðu reynslustundun-
um, sem það verður fyrir á langri
ævi.
Aldrei verður henni fullþakkað
það sem hún miðlaði öðrum af ríki-
dæmi sálar sinnar, höfðingsskap
gestrisninnar og allt sem hún gerði
á óeigingjarnan hátt fyrir aðra.
Allar sínar góðu gjafir, andlegar
og veraldlegar, bar hún fram af
meðfæddri háttvísi og kurteisi,
sem ávallt fylgja göfugu hjarta-
lagi.
Það var þungur skellur að missa
hana. Svo mikil er eigingirnin, sem
grípur mann þegar síst skyldi. En
innra með okkur öllum, sem sökn-
um hennar, lifa minningarnar og
þannig er hún ennþá hjá okkur á
vissan hátt. Ef til vill er sál henn-
ar nú á þeim fögru stöðum sem
hún sá stundum í draumi. Ég votta
vinum og ættingjum einlæga sam-
úð, já, öllum sem elskuðu hana.
Vina mín, kærar þakkir fyrir
allt.
Fanney Hjaltadóttir.
Birting af-
mælis og
minningar-
greina
MORGUNBLAÐIÐ tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins Kringlunni 1,
Reykjavík, og á skrifstofu
blaðsins í Hafnarstræti 85,
Akureyri.
Athygli skal á því vakin,
að greinar verða að berast
með góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði að berast
síðdegis á mánudegi og hlið-
stætt er með greinar aðra
daga.
Við birtingu afmælis-
greina gildir sú regla, að
aðeins eru birtar greinar um
fólk sem er 70 ára eða eldra.
Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók
um fólk sem er 50 ára eða
eldra.
Mikil áhersla er á það lögð
að handrit séu vel frá geng-
in, vélrituð og með góðu línu-
bili.
Ákjósanlegast er að fá
greinamar sendar á disklingi.