Morgunblaðið - 09.06.1993, Blaðsíða 32
32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JÚNÍ 1993
Minning
Guðmundur H. Sal
bergsson flugvirki
Þessar hugrenningar eru settar á
blað yfir óravíddum Atiantshafsins,
enda er það vel við hæfí að minnast
Guðmundar Hermanns Salbergsson-
ar um borð í flugvél.
Okkur setti hljóða laugardags-
morguninn 29. maí sl. þar sem við
unnum að undirbúningi flugs til
Frankfurt í Þýskalandi, er flugum-
sjónarmaðurinn á vakt sagði okkur
þær hðrmungarfréttir að Guðmundur
hefði orðið bráðkvaddur deginum
áður.
Endurminningar frá áratugalðngu
samstarfi í fluginu skutust óðara
fram úr hugarfylgsnum mínum og
urðu strax ljóslifandi þar sem ég
stóð við afgreiðsluborðið í flug-
umsjónarherberginu. Minningamar
sönnuðu mér ennþá einu sinni að í
fari Guðmundar var aðeins hægt að
fínna það besta, hvort sem um mann-
leg samskipti eða faglega þekkingu
var að ræða.
Ég þekkti ekki einkahagi Guð-
mundar Salbergssonar, en var þó svo
lánsamur að fá að kynnast honum
að nokkru marki í starfí fyrst hjá
Loftleiðum og síðar Flugleiðum.
Nauðsyniegt samstarf flugvirkja
og flugmanns getur verið misjafti-
lega þjált, eins og gengur í daglegu
lífí þegar um mannleg samskipti er
að ræða. Faglegt mat til lausnar
aðsteðjandi vanda er þó ávallt sá
grunnur, sem báðir aðilar byggja á
og öryggi flugsins verður undantekn-
ingarlaust í öndvegi, þó svo að
rekstrarleg hagkvæmni bíði tíma-
bundinn hnekki.
Islenskir flugvirlqar hafa frá upp-
hafí notið trausts og virðingar sem
afburða fagmenn og má leiða að því
rök að alþjóðlegum öryggisstaðli sé
óvíða jafnvel framfylgt og hjá þeim
íslensku flugrekendum, sem ég hefí
kynnst af eigin raun. Hér fer allt
saman í senn, vandvirkni ogtæknileg
þekking, árverkni og ósérhlífni og
ekki síst, virðing fyrir öryggi og
framgangi flugsins. Guðmundur Sal-
bergsson var ríkulega gæddur þess-
um kostum öllum og í samstarfi við
flugmenn var honum einkar lagið að
laða fram jákvæð viðhorf til allra
mála.
Það er ómetanlegt fyrir flugmann
að fá útskýringar á tækniflækjum
þegar tryggja þarf öruggt ásigkomu-
lag fyrir flug. Orð Guðmundar fyrir
því, að eitthvað væri öruggt, svona
eða hinsegin, hafa oft nægt mér til
skjótrar ákvörðunartöku og sem bet-
ur fer, er einnig svo um orð og leið-
beiningar starfsbræðra hans.
Guðmundar ávann sér fljótt traust
yfírmanna sinna og annarra starfsfé-
laga og var snemma valinn til • að
takast á herðar aukna ábyrgð.
Mér eru auk annars minnisstæð
verkefni við pílagrímaflug og önnur
leiguverkefni á vegum Loftleiða og
Flugleiða hf., en til þeirrar starfsemi
valdist einvalalið flugvirkja til að
annast skoðanir og viðhald flugvéla,
oft við erfíðustu aðstæður og tak-
markaðan tækjabúnað. í þessa sér-
sveit valdist Guðmundur undantekn-
ingarlaust, enda var þekking hans
og verklagni umtöluð.
Afkoma félagsins á þessum árum
markaðist að verulegu leyti af tekjum
af leiguverkefnum og því mikið í
húfí að í hvívetna tækist vel til.
Þegar horft er til baka, sést vel
að sá útvaldi hópur flugvirkja, sem
annaðist skoðanir og viðhald flugvéla
félagsins í leiguverkefnum erlendis
hefur unnið stórvirki og þeim ber
ekki síst að þakka þá velgengni sem
t
Elskuleg móðir okkar,
HEIÐRÚN
MAGNÚSDÓTTIR,
Laufási 4a,
Garðabæ,
lést í Landspítalanum 7. júní.
Guðlaug Helga Eggertsdóttir, Fríður Eggertsdóttir,
Helgi Már Eggertsson, Björgvin Orn Eggertsson.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SVEINN FINNSSON,
lögfræðingur
frá Hvilft,
lést þann 7. júní 1993.
Herdís Sigurðardóttir,
Guðlaug Sveinsdóttir, Benedikt Hauksson,
Jóhann Sveinsson, Guðný Hafsteinsdóttir,
Herdís Sveinsdóttir, Rolf E. Hansson,
Finnur Sveinsson, Þórdi's J. Hrafnkelsdóttir
og barnabörn.
t
Minningarathöfn um móður mína, tengdamóður og ömmu,
ÞURÍÐI JÚLÍU VALTÝSDÓTTUR
frá Seli i Austur-Landeyjum
Hverfisgötu 106,
sem andaðist í Borgarspítanum 26. maí, fer fram frá Fossvogs-
kapellu fimmtudaginn 10. júní kl. 13.30.
Jarösett verður frá Voðmúlastaðakapellu föstudaginn 11. júní
kl. 14.00.
Sverrir Kristjánsson, Ásta Kristjánsdóttir,
Margrét Þuriður Sverrisdóttir,
Karel Geir Sverrisson,
Elvar Þór Sverrisson,
Kristján Valtýr Sverrisson,
Ari Auðunn Sigurjónsson.
félaginu hlotnaðist.
Guðmundur Salbergsson var sann-
ur fulltrúi sinnar starfsgreinar og
naut trausts allra sem honum kynnt-
ust. Samviska hans leyfði ekki tví-
skinnung í öryggismálum. Hann var
farsæll flugvirki.
Ég sendi fjölskyldu og ástvinum
Guðmundar Salbergssonar hugheilar
samúðarkveðjur.
Guðlaugur Helgason.
Það er oft stutt á milli lífs og
dauða. Það sannaðist með áþreifan-
legum hætti í Efstadalsskógi föstu-
daginn fyrir hvítasunnu, þegar mág-
ur minn, Guðmundur Salbergsson,
var skyndilega hrifínn úr tölu lifenda
að mér einum viðstöddum. Ég ætla
að láta lesendum eftir að gera sér í
hugarlund þá örvæntingu sem greip
mann við slíkar aðstæður. Bið eftir
hjálp, sem virtist aldrei ætla að taka
enda, og svo vonleysið sem tók við,
þegar allar björgunaraðgerðir urðu
til einskis.
Ég kynntist Guðmundi þegar ég
var stráklingur. Ég minnist þess
hvað það var óvænt þegar hann
mætti niður að bryggju til að taka
á móti Köllu systur minni þegar hún
kom heim með Gullfossi, og kyssti
hana beint á munninn. Fljótlega varð
hann svo heimagangur hjá foreldrum
mínum á Bugðulæknum og innan
langs tíma var ljóst hvert stefndi.
Guðmundur kom inn í íjölskylduna
og var hann boðinn hjartanlega vel-
kominn. Brúðkaupið var haldið 1972
og ungu hjónin hófu búskap sinn í
Asparfellinu. Hrund kom svo í heim-
inn 1974 og nokkru árum seinna
fæddist Sigríður. Þá fluttist fjöl-
skyldan í Skógarlundinn í Garðabæ,
þar sem þau bjuggu síðan.
Ifyrstu árin sem ég þekkti Guð-
mund var hann hin sanna hetja ungl-
ingsins, ævintýramaðurinn sem hafði
ferðast heiminn á enda og upp um
ijöll og fímindi á íslandi, þreklega
vaxinn og sterkur eins og naut og
ók um á brúnum Willisjeppa. Hann
var stórkpstlegur mágur. Og ég naut
góðs af. Ég minnist margra ferðalag-
anna og veiðitúranna út um allt.
Guðmundur var traustur bílstjóri og
ók yfír ár og vegleysur rólegur og
öruggur, enda haggaðist hann hvergi
þótt eitthvert óvænt vandamál kæmi
upp í ferðunum.
Guðmundur var fyrirmyndin að
vGumma“ í bókinni „Frank og Jói á
Islandi". Höfundurinn kynntist hon-
um lítillega þegar hann var á ferða-
lagi hér á landi. Hann sá strax hetju-
ljómann sem stafaði af honum og
sá að þessi manngerð hentaði vel í
söguna. „Gummi“ var flugvirki hjá
Loftleiðum. Hann átti brúnan jeppa
og var bjargvætturinn sem alltaf var
reiðubúinn til aðstoðar þegar þess
þurfti, maðurinn sem alltaf mátti
treysta á. Vafalaust muna margir
þeir sem nú eru á besta aldri eftir
þessari bók.
Fjölskyldan mín eignaðist sælureit
í Efstadalslandi í Laugardal. Þar
smíðuðum við mágamir, Vigfús,
Guðmundur og ég sumarhús, sem
við áttum öll sameiginlega ásamt
foreldrum mínum. Margur svitadrop-
inn féll þar við verkið, en þar áttum
við líka margar okkar bestu stundir.
Guðmundur var mikill áhugamaður
um skógrækt. Hafði hann unnið við
slíkt á sínum yngri ámm. Hann gróð-
ursetti margar fummar, aspimar og
lerkitrén í landið við bústaðinn. I
upphafi vom trén svo lítil, að vart
mátti sjá þau í grasinu, en nú em
þetta stórar og stæðilegar plöntur
enda nutu þær umönnunar fag-
mannsins og vom stolt hans.
Guðmundur var hinn best félagi
og vinur. Manna kátastur á gleði-
stundum og manna traustastur þegar
eitthvað bjátaði á. Hann kunni að
kasta fram vísum við mörg tækifæri
og gat góðlátlegt grín að sjálfum sér
og öðmm þeim sem í kringum hann
vom. Hann var grillmeistarinn mikli,
bæði í Skógarlundinum og sumarbú-
staðnum. Hann var hinn mikli dans-
herra og söngmaður þegar slíkt var
á dagskrá og hann var viðgerðar-
maðurinn . og hjálparhellan þegar
eitthvað bilaði.
Og að lokum er það fjölskyldumað-
urinn Guðmundur, sem við munum
svo vel eftir öll síðustu árín. Hans
er nú sárt saknað af heimilinu. Áfall-
ið sem allir óttuðust undir niðri að
gæti gerst reið yfír svo snöggt og
óvænt og því er skarðið sem skilið
er eftir enn stærra. Guðmundur átti
svo margar gleðistundir í faðmi fjöl-
skyldunnar. Eiginkonan og dætumar
munu minnast hans með þökk fyrir
öll þessi ár. Það geram við öll hin líka.
Élsku Kalla, Hmnd og Sigga. Ég
sendi ykkur innilegar samúðarkveðj-
ur mínar og fjölskyldu minnar. Ég
veit að minningin um góðan dreng
yljar ykkur um hjartarætumar og
hjálpar í sorginni.
Sigfús Ægir Ámason.
Elskulegur vinur er fallinn í val-
inn, svo snöggt, líkt og hann hafí
fyrirvaralaust verið kallaður til ann-
arra og mikilvægari starfa. Eftir
stöndum við vinir hans og ættingjar
eins og vegalaus böm og reynum að
ná áttum. Sorg okkar er meiri en
orð fá lýst. Heimurinn verður aldrei
samur.
Guðmundur Hermann Salbergsson
var fæddur á Suðureyri við Súganda-
fjörð 31. mars 1945. Foreldrar hans
vom hjónin Salberg Guðmundsson,
f. 26. júní 1912, d. 31. ágúst 1952,
og Ingiríður Vilhjálmsdóttir, f. 14.
nóvember 1906. Hann ólst upp á
Suðureyri til 11 ára aldurs er móðir
hans fluttist til Reykjavíkur ásamt
börnum sínum. Guðmundur átti þijár
systur. Elst var Svanhildur, f. 23.
október 1937, d. 9. maí 1977. Hún
var gift Sigurði Mar og eignuðust
þau þijár dætur, Kristínu, Birnu og
Steinunni. Ásthildur, f. 25. ágúst
1939, maður hennar er Friðrik Sö-
ebeck og eiga þau tvö börn, Berg-
lindi og Þórarin. Yngst er Vilhelmína
Þórdís, f. 19. febrúar 1942, gift Jó-
hanni Hálfdánarsyni og eiga þau tvo
syni, Salberg og Þorgeir. Guðmundur
Hermann var giftur Karólínu Áma-
dóttur frá Böðmóðsstöðum í Laugar-
dal, f. 30. október 1947, og eignuð-
ust þau tvær dætur, Hmnd og Sig-
ríði.
Guðmundur var flugvirki að mennt
og starfaði við þá iðn hjá Loftleiðum
og síðar Flugleiðum.
Er ég lít til baka renna ótal mynd-
ir um huga minn. Við Kalla emm
systradætur og æskuvinkonur. Við
kynntumst mannsefnunum okkar
fyrir 25 ámm. Þeir höfðu lært saman
í Bandaríkjunum og unnu nú saman.
Líf okkar tvinnaðist saman upp frá
því.
Ótaldar em ferðimar sem við fór-
um saman, bæði innanlands og utan.
Oftast fóm bömin með en stundum
fómm við í hjónaferðir. Allar þessar
ferðir vom sælustundir. Þar bar aldr-
ei skugga á. Gleði og hlátur vom í
fyrirrúmi, nagg og nöldur vom aldr-
ei með í farteskinu. Ekki verður á
neinn hallað þó ég segi að Guðmund-
ur átti þar hlut mestan. Ferðimar
vom allar með sínu sniði, allt eftir
því hvert var farið. Þó við fæmm
víða svo sem til Bandaríkjanna, Port-
úgals, Þýskalands og Lúxemborgar,
langar mig að nefna eina ferð sem
við fómm saman fyrir nokkmm
ámm. Gummi tók á leigu tvö sumar-
hús sem Súgfirðingafélagið átti vest-
ur á Súgandafirði. Hann tók móður
sína með og systir hans Vilhelmína
og Jóhann maður hennar komu til
okkar. Þessi ferð er eftirminnileg
fyrir margra hluta sakir. Þama upp-
lifðum við aftur með þeim systkinum
og Ingu horfna æskudaga. Náttúran
var skoðuð frá öðmm sjónarhóli en
hjá venjulegum ferðamanni. Hver
staður átti sína sögu. Sögumar vom
ekki allar sársaukalausar. Ein þeirra
var af þvf þegar Salberg faðir
Gumma varð bráðkvaddur, þá fer-
tugur að aldri, inni í dal er hann var
þar við heyskap. Ferð þessi er líka
eftirminnileg fyrir það hvemig fólk
á mismunandi aldri getur skemmt
sér saman og notið lífsins. Hjá okkur
ríkti einfaldlega ekkert kynslóðabil.
Eitt kvöldið fómm við niður í ijöru.
Þá var svartalogn, eins og þeir segja
fyrir vestan. Þetta kvöld var
ógleymanlegt. Þama kveiktum við
bál, grilluðum pylsur og sungum.
Nóttin var svo björt og mögnuð að
sumir gátu ekki farið að sofa, heldur
vöktu alla nóttina og nutu náttúmnn-
ar.
Gummi var mikill gleðigjafí. Hann
var hrókur alls fagnaðar hvar sem
hann fór og var slíkur hafsjór af
bröndumm að með ólíkindum var.
Hann var dansmaður mikill og eftir-
sóttur dansherra. Hann sveiflaði dö-
munum átakalaust um dansgólfíð og
gilti einu hvort daman kunni sporið
eða ekki, hann stjómaði ferðinni. Er
ég minnist þessa eiginleika í fari
Gumma, kemur mér í huga er við
vomm eitt sinn á ferð um Þýskaland
og lentum á þýsku sveitaballi. Dætur
okkar ungar, báðar innan við ferm-
ingu, rifust um dansherrann. Aldur
skipti hér sem áður ekki máli.
Gummi var ævinlega sjálfskipaður
veislustjóri á árshátíðum flugvirkj-
anna og sagði þá léttar skopsögur
af vinnufélögunum og oftar en ekki
vom þær í bundnu máli, því að
Gummi var ákaflega hagmæltur.
Margar vísumar sendi hann einnig
okkur vinum sínum á góðum stund-
um. Er mér efst í huga þorrablótin
hjá okkur í saumaklúbbnum. Þar
flugu margar beinskeyttar vísur, en
þó allar góðlátlegar. Verður nú skarð
fyrir skildi.
Ætla mætti af orðum mínum að
Guðmundur hafí verið kæmlaus
galgopi, en það var nú öðm nær.
Hann var sá samviskusamasti starfs-
kraftur sem nokkur vinnuveitandi
getur haft, ávallt reiðubúinn að fórna
sér fyrir félagið sitt. Má segja að líf
hans hafí snúist í kringum vinnuna
og gölskylduna, því að hann var
mikill fjölskyldumaður og dætmm
sínum frábær faðir og traustur vin-
ur. Samband þeirra var fágætt. Hann
átti trúnað þeirra, það er þeirra
huggun í sorginni. Eitt atvik þessu
t
Ástkær dóttir okkar,
BRYNHILDUR JÓNSDÓTTIR,
lést af slysförum 7. júní.
Jón Björnsson Margrét Dannheim.
t
ÞORSTEINN JÓNSSON
frá Syöri-Grund
f Svarfaðardal,
lést 2. júní sl.
Aðstandendur.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR ELÍN ÞORKELSDÓTTIR,
Droplaugarstööum,
áður Háteigsvegi 28,
andaðist þann 8. júní.
Þorkell Jóhannesson, Vera Tómasdóttir,
Jóhanna J. Thorlacíus, Ólafur Thorlacíus,
barnabörn og barnabarnabörn.