Morgunblaðið - 15.06.1993, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JUNI 1993
^6
Minning
Sveinn Finnsson
lögfræðingur
Fæddur 23. nóv. 1920
Dáinn 7. júní 1993
Við getum ekki lýst þeirri sorg
sem dundi yfir okkur þegar við
fréttum andlát afa. Fréttin sló okk-
ur eins og reiðarslag og við trúum
því vart að hann sé farinn. Yngstu
bamabörnin munu aðeins þekkja
hann að nafninu til og er það mjög
-teitt því að hann var frábær afi í
alla staði. Fyrir okkur eldri bömin,
sem eigum eftir að muna eftir afa,
verður hins vegar mjög erfitt að
kyngja því að hann sé dáinn.
Afí var mikill golfari og höfum
við sum barnabarnanna erft golf-
bakteríuna. Daginn fyrir andlát afa
voram við í fjölskylduferð á Reykja-
nesinu. Stóðum við þá öll fyrir neð-
an klettabjarg sem hafði mjög
ótraustar brúnir. Kom það til tals
að ekki væri mjög gáfulegt að
ganga fram á brúnimar. Sagði afi
þá að minnstur munur væri ef hann
dytti af. Við vorum fljót að svara
því til að ef hann dytti þá gætum
við nú fengið fína golfsettið hans!
Þann dag óraði okkur ekki fyrir því
að afi myndi andast daginn eftir.
Afi átti það til að gefa okkur
pening fyrir nammi þegar við kom-
um í heimsókn til hans. Og ekki
brást það að amma átti oftast lager
af goslausu gosi í ísskápnum til að
bjóða upp á með namminu.
Elsku amma, nú ætlum við að
passa upp á að ekki líði svo langt
á milli heimsókna að gosið verði
goslaust í ísskápnum.
__ Minning okkar afa mun lifa í
'hjarta okkar um ókomna tíð.
Afabörnin, Óttar, Sveinn,
Elísa, Sveinn F., Nína Margrét,
Haukur, Hafsteinn, Jakob,
María Bryndis, Arndís Eva.
Það var komið vor á því herrans
ári 1940,þegar svo margt gekk á,
innrás Þjóðverja í Danmörku og
Noreg, en hernám hér. Bræður tveir
voru komnir vestan úr Önundarfirði
til að þreyta gagnfræðapróf ásamt
okkur þriðjubekkingum í MA —
meiraðsegja tvíburar frá Hvilft,
bræður Sveinbjamar, Hjálmars og
Jakobs Finnssona, sem áður vora
brautskráðir stúdentar frá skólan-
um okkar.
Það var eitt kvöldið að við hittum
þá nokkrir heimavistarbúar í enda
skólagangsins, þar sem gengið var
inn í kennararstofuna og íbúð skóla-
meistara. Geðugir náungar þessir
tvíburar, en ekki eins. Annar lág-
vaxnari, kvikur og glens í fasi. Sá
hét Jóhann. Hinn hærri „öllu al-
vöragefnari, greindarlegur og
Fæddur 5. júlí 1913
Dáinn 5. júní 1993
Ég vil minnast með þessum lín-
um tengdaföður míns sem lést eft-
ir langvarandi veikindi í Reykja-
lundi 5. júní sl. Hann hefði orðið
80 ára 5. júlí nk.
Gísli Ólafsson fæddist að Vind-
heimum í Tálknafirði. Foreldrar
hans vora Jóna Sigurbjörg Gísla-
dóttir frá Skriðnafelli á Barða-
strönd og Ólafur Kolbeinsson frá
Hreimstöðum í Norðurárdal.
Bamahópurinn var stór, alls urðu
börnin sextán talsins.
Ungur að áram, eða ellefu ára
gamall, fór Gísli í kaupavinnu suð-
ur í Engey sem þá var í myndar-
skemmtilega æðralaus, en ekki eins
léttur. Einstaklega geðugir náung-
ar að okkur þótti. Til þess vora
þeir komnir að þreyta sama próf
og við og tókst það svo sem vænta
mátti.
Haustið eftir hittumst við á ný.
Jóhann fór í máladeild, 4. bekk M,
en Sveinn valdi stærðfræðideildina
4. bekk S. Jóhann hafði farsælar
gáfur,sem skiluðu honum svo vel
áfram, að hann varð prófessor í
tannlækningum við Háskóla ís-
lands. Ástsæll var hann og mikil
eftirsjón að honum, þegar hann
fórst af slysföram langt um aldur
fram nú fyrir réttum 20 árum.
Hinn tvíburinn varð lögfræðing-
ur, sem trúað var fyrir margvísleg-
um vandasömum störfum, sem
öfluðu honum vinsælda til dánar-
dægurs.
Þau skapgerðareinkenni, sem
greina mátti við fýrstu kynni, skil-
uðu sér í gifturíku ævistarfi. En
snöggt varð um hann líka. Hann
hné niður örendur án þess að enda-
lokin gerðu boð á undan sér. Þó
var vitað að hann gengi ekki heill
til skógar, en svo var hann hress í
allri framkomu til síðustu stundar,
að engum kom til hugar að kallið
kæmi svo skjótt.
Mikil er eftirsjón okkar bekkjar-
systkina hans, sem hlökkuðum til
að að gleðjast saman norður á
Akureyri 17. júní á þessu vori, heil-
um 50 áram eftir brautskráninguna
frá MA 1943. Sveinn tók sjálfur
þátt í að skipuleggja norðurför okk-
ar júbílantanna og hlakkaði augljós-
lega mikið til vinafundanna nyrðra..
En það var lengri för og aðrir endur-
fundir, sem áttu fyrir honum að
liggja.
Og væntanlega hafa þeir tvíbura-
bræðumir fallist í faðma með tær-
um fögnuði á ströndinni handan
móðunnar miklu. En eftir stendur
á ströndinni héma megin eiginkona
Sveins, Sigríður Herdís Sigurðar-
dóttir ásamt fjóram börnum þeirra
hjóna uppkomnum og þeirra fjöl-
skyldum. Við bekkjarsystkini
Sveins vitum að mikils hafa þau
öll misst, en hún þó mest. Við vott-
um okkar dýpstu samúð. Með þakk-
læti lítum við um öxl til gamallra
og góðra kynna.
En lítum svo fram á veginn.
Væri ekki tilvalið að halda mikið
og gott bekkjarmót á strönd eilífð-
arinnar, þegar við öll höfum safn-
ast þangað í fyllingu tímans? Þá
tækjum við vafalaust lagið öll sam-
an að hætti norðanmanna og syngj-
um svo að undir tæki í fjöllunum:
Undir skólans menntamerki
mætast vinir enn í dag.
Bekkjarsystkinin vorið 1943.
legri byggð. Hann var þar í fimm
ár. Vinnudagurinn var langur og
strangur fyrir ungan dreng, en
öragglega hefur hann aldrei kvart-
að. Hann sagði oft sögur frá þess-
um dögum, ferðalögum á bátum
til kaupstaðarins Reykjavíkur með
afurðirnar og fleiru tengdu eynni.
Hann var glaðitr að eiga þess kost
að komast fyrir tveimur árum í
heimsókn út í eyna með dóttur sinni
og bamabörnum í tengslum við
leikjanámskeið sem þau voru á. í
þeirri ferð sem oft áður miðlaði
hann af fróðleik sínum, en var
ósáttur að geta ekki gengið um
eyna eins og aðrir þar sem hann
var farinn að lýjast til gangs.
Eftir dvölina í Engey fór hann
í dag verður til moldar borinn
tengdafaðir minn, Sveinn Finnsson.
Sveinn fæddist á menntabænum
Hvilft i Önundafirði 23. nóvember
1920. Eftir nám í MA og Háskóla
íslands útskrifaðist hann sem lög-
fræðingur 1949 og vann við skyld
störf allt fram á síðustu ár.
Sveinn kvæntist Herdísi Sigurð-
ardóttur 4. ágúst 1951 og varð
þeim fjögurra barna auðið.
Margs er að minnast eftir 14 ára
kynni en minnisstæð verða mér og
fjölskyldu minni ætíð fjölmörg
ferðalög sem við fórum með Sveini
og Herdísi. Þar fór saman útivistar-
og ferðaáhugi sem þau höfðu lagt
rækt við. Við fóram á marga staði
saman sem þau höfðu ekki haft tök
á að heimsækja fyrr, m.a. á hálend-
inu.
Eitt var það í fari Sveins sem
ég undraðist mjög, en það var minni
hans og athyglisgáfa. Hver bær og
hver hóll var fastur í minni hans
hefði hann komið þar áður og kenni-
leiti nýrra staða voru fljót að finna
sér stað i huga hans þó aldurinn
færðist yfir.
Á Danmerkur-árum okkar heim-
sóttu Sveinn og Herdís okkur og
ferðuðumst við víða. Sveinn reynd-
ist margfróður um staðhætti í Dan-
mörku og var orðaforðinn furðu
mikill. Hugði ég að hann hefði und-
irbúið komu sína vel, en staðreynd-
in var sú að rúmum 40 áram áður
hafði hann sem unglingur legið
veikur vikum saman og ekki komist
í annað bókarkyns en danskar
landsháttalýsingar og málfræði, allt
var þetta á sínum stað í minninu.
Þetta kom heim og saman því að
Tandið var óbreytt, en málfar Sveins
var óneitanlega bam síns tíma.
Sunnudagurinn 6. júní, dagurinn
fyrir andlát Sveins, verður fjöl-
skyldu hans og Herdísar ógleyman-
legur. Líkt og forlögin hefðu ráðið
för var haldið á Reykjanes, ársgam-
all draumur Sveins var að rætast.
Börn, tengdaböm og barnaböm, öll
með tölu skemmtu sér daglangt við
útivera og leiki og Sveinn þó mest.
ótrúlegt er til þess að hugsa að
þetta hafi- verið síðasta samvera-
stund okkar. Af fyrri reynslu ákvað
ég að mæta vel undirbúinn og las
það sem ég náði í af fróðleik um
staðhætti og jarðfræði Reykjaness.
Það er mér dýrmæt minning að
hafa getað frætt þennan mann á
þessum degi og er ég viss um að
hann var þakklátur þrátt fyrir að
ég hefði aðeins „svindlað" á honum
í þetta skiptið.
Ég kveð tengdaföður minn með
virðingu og þakklæti fyrir þann
tíma sem við áttum saman.
Blessuð sé minning hans.
Benedikt Hauksson.
í dag kveðjum við með söknuði
elskulegan föðurbróður okkar,
Svein Finnsson, sem varð bráð-
kvaddur 7. júní. Það er skammt
stórra högg á milli, því að annar
föðurbróðir okkar, Sveinbjörn, lést
1. apríl sl. Það er erfitt að horfast
til Grindavíkur á vertíð. Þar vann
hann fyrir dtjúgum peningum sem
hann nýtti að nær öllu leyti til að
kaupa besta reiðhest sem hann
átti um ævina, hnakk og beisli.
Vinur hans, Agúst bílstjóri frá
Blönduósi, útvegaði honum hestinn
sem hann nefndi Sörla. Hann kost-
aði mikla peninga í þá daga og sá
hann ekki eftir þeim peningum. Það
lýsti vel gerðum Gísla. Allt sem
hann gerði vildi hann gera með
myndarbrag hvort sem það var við
ræktun túna eða annað. Oft sagði
Gísli frá þessum kaupum og flutn-
ingi á hestinum vestur til sín.
Eftir vertíðarlok fór Gísli að
vinna hjá Ræktunarsambandi
Tálknafjarðar við ræktunarstörf og
var það allt unnið með hestum.
Síðan fluttist hann að Krossadal í
Tálknafirði og bjó þar einbúi í átta
ár. Fluttist síðan í Selárdal, taldist
bóndi að Fremri-Uppsölum í Selár-
dal með aðsetur á Skeiði. Síðan
ræðst hann í kaup á jörðinni Kirkju-
ból í Arnarfirði og hóf búskap þar
árið 1944. Á Arnarfirði kynntist
í augu við þessar breytingar í okkar
stóra fjölskyldu.
Sveinn var ekki aðeins föðurbróð-
ir, hann var tvíburabróðir föður
okkar. Vegna tengsla þeirra tvíbur-
anna varð eðlilega mikill samgang-
ur milli fjölskyldnanna tveggja,
yndisleg tengsl og samverastundir,
sem aldrei gleymast. Við frænd-
systkinin vorum öll á líkum aldri
og um tíma bjuggum við í sama
húsi, svo að oft var fjör og glatt á
hjalla. Margs er að minnast frá liðn-
um árum, eins og öll jólaboðin, af-
mælin o.fl. Alltaf var hann kátur
og léttur í lund og ávarpaði okkur
á skemmtilegan hátt.
Elsku Heddý, Guðlaug, Jóhann,
Herdís og Finnur, okkar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Blessuð sé minning okkar kæra
frænda.
Björn, Sigríður, Sveinn
og Guðrún.
Við höfðum mælt okkur mót á
teig í Grafarholti eins og ótal, ótal
sinnum áður. Venjulega mætti hann
fyrstur, en nú var hann ókominn —
og kom ekki. Ég fór nokkrar holur
en fann mig ekki og sneri heim.
Um leið og ég kom heim vora mér
færð þau tíðindi að hann væri dá-
inn. Hann, vinur okkar og félagi,
Sveinn Finnsson lögfræðingur, sem
hafði talað við mig einni stundu
áður. Hann var fullur af lífskrafti
og lýsti fyrir mér frægðarför sinni
á Hvolsvöll daginn áður, þar sem
hann sigraði golffélaga sína í hópi
öldunga. Óhjákvæmilega minnir
þetta síðasta lífshlaup vinar míns á
vissar hetjur fornar, þótt vopnin
væra önnur.
Sveinn Finnsson átti farsælan
feril sem stjórnandi á sviði sveitar-
stjórnarmála og stofnana tengdum
sjávarútvegsmálum. Ég kann ekki
nógu vel að tíunda þau til hlítar,
enda véit ég að aðrir munu gera
það.
Þótt aðeins Breiðadalsheiðin að-
skilji Hvilft í Önundarfirði og ísa-
fjörð, þar sem við ólumst upp, lágu
leiðir okkar Sveins aldrei saman
fyrr en börn okkar gengu i hjóna-
hann eiginkonu sinni, Hildi Hjálm-
arsdóttur, sem þá var í kaupavinnu
á næsta bæ.
Gísli var mikill ræktunarmaður,
átti fallegt fé og hann breytti landi
í stór tún á þeirra tíma mæli-
kvarða. Sú vinna var oft mikið puð
enda ekki mikið til af tækjum til
að takast á við stóra steina og
aðra fyrirstöðu. Haustið 1962 varð
Gísli að hætta búskap vegna hey-
mæði og flytjast á mölina og voru
það honum erfíð spor að þurfa að
hætta samneyti við skepnurnar sem
hann lifði fyrir.
Gísli og Hildur eignuðust þijár
dætur, Bergljótu Þórunni, f. ’45,
d. ’86, Jónu Sigurbjörgu, f. ’47,
búsett í Mosfellsbæ, í sambúð með
Grétari Jónssyni, og Önnu Hjálm-
dísi, f. ’54, búsett í Mosfellsbæ og
gift undirrituðum. Börn þeirra era
Gísli, f. ’80, Kristinn, f. ’82 og
Nína, f. ’85.
Barnabörnin voru miklir sólar-
geislar í lífí hans. Það voru miklir
ánægjudagar í lífi hans þegar hann
band hér sunnan heiða fýrir rúmum
áratug. Þá upphófst fljótlega tog-
streita, þar sem hann reyndi að fá
mig til að slá golfbolta. Ég varðist
fimlega lengi vel, en féll um síðir.
Golfíþróttin var ákaflega stór þátt-
ur í lífshlaupi Sveins og raunar allr-
ar fjölskyldunnar og skapaði þar
greinilega sterka samstöðu meðal
allra í fjölskyldunni.
Sveinn var mikill félagsmálamað-
ur og tók hann að sér m.a. mikil
störf fyrir Golfklúbb Reykjavíkur,
sem vora metin að verðleikum.
Varð ég ótal sinnum þess var, að
Sveinn vissi meira en flestir aðrir
um reglur og siði golfíþróttarinnar,
sem era býsna flóknar og að sjálf-
sögðu grandvöllur leiksins. Um síð-
ir tókst honum að gera mig
„selskabshæfan" og höfum við
hjónin átt ákaflega ánægjulegar
stundir með þeim hjónum á golfvell-
inum. Ég verð Sveini ævinlega
þakklátur fyrir að opna okkur þenn-
an gleðigjafa og heilsubrann, sem
golfið er.
Við Adda sendum Herdísi og öll-
um aðstandendum innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Haukur Benediktsson.
Nú er hann elsku afí minn far-
inn. Af hveiju fór hann? Alltaf kem-
ur þessi spuming upp þegar einhver
deyr. Maður trúir því varla ennþá
að hann sé dáinn því að hann var
svo hress og við hestaheilsu daginn
áður en hann dó. Það er alltaf erf-
itt að missa hluta af lífi sínu og er
ég mjög þakklát fyrir að hafa feng-
ið svona mörg ár með honum.
Yngstu frændsystkini mín fá aldrei
að kynnast honum eins og ég.
Aðal áhugamál afa og ömmu var
golf og reyndu þau því að vekja
áhuga okkar bamabarnanna á því
með því að gefa okkur þremur sem
aldur höfðu til á sínum tíma, byrj-
enda golfsett og golfnámskeið í
nokkrar vikur. Bakterían hefur ekki
enn gripið mig elsku afi en hún
kemur kannski seinna. Alltaf hefur
mér fundist gaman að koma upp á
Háaleitisbraut til afa og ömmu enda
ávallt eitthvað gott á boðstólum.
Elsku amma, við hugsum til afa
með söknuði og gleði í hjarta.
Mundu að þú átt okkur öll að.
Þá mælti Almíra: Mál er nú að spyija um
dauðann. Og hann sagði: Þú leitar að leynd-
ardómi dauðans. En hvemig ættir þú að
fínna hann ef þú leitar hans ekki í æðaslög-
um lífsins?
(Spámaðurinn eftir Kahlil Gibran).
Fyrir hönd okkar systkinanna,
Elísa Jóhannsdóttir.
Sveinn Finnsson er ekki lengur
hér á meðal okkar. Söknuður ást-
vina og vina er mikill. Ég óttast,
að söknuðurinn verði ennþá meiri
og sárari, þegar frá líður. Það seg-
ir sína sögu um hvernig maður
Sveinn var. Vinmargur og vinfast-
ur. Traustari mann hef ég ekki
þekkt. Aldrei brást Sveinn.
Kynni okkar Sveins hófust fyrir
hafði þau í pössun og sakna þau
hans mikið. Hann var mikið fyrir
börn og voru það ófá önnur böm
Minning
Gísli Ólafsson