Morgunblaðið - 10.11.1993, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. NÓVEMBER 1993
Sigríður Andrés-
dóttir - Minninsr
y, ö
Fædd 26. september 1936
Dáin 2. nóvember 1993
Þú, guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fóðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
(M. Joch.
í dag kveðjum við eina af stofn-
endum Kvenfélags Árbæjarsóknar,
Sigríði Andrésdóttur.
Það er erfitt að trúa og sætta sig
,við að hún verði ekki á meðal okkar
^framar. Sísí, en svo var hún kölluð
af vinum og samferðarfólki, var í
fyrstu stjóm Kvenfélags Árbæjar-
sóknar og vann þar af heilum hug
og var ávallt geislandi af gleði og
bjartsýni, sem og reyndar einkenndi
þær nær 200 konur er voru mættar
á stofnfundi félagsins. Þær eru
margar ógleymanlegar samveru-
stundirnar í félagsstarfinu á byijun-
arárunum, þar sem konur lögðust á
eitt um að gera starfið fijótt og
upplífgandi, sem tókst mjög vel. I
þá daga voru flestar konurnar
heimavinnandi og fannst tilbreyting
í að koma saman, spjalla og vinna
að góðum málum.
Það gerði Sísí svo sannanlega og
"£”egar hún hætti í stjórn tók hún að
sér önnur verkefni sem voru óþijót-
andi í svo ungu og öflugu félagi,
þar sem unnið var að uppbyggingu
kirkju fyrir söfnuðinn með þessum
hefðbundnu fjáröflunarleiðum kven-
félagskvenna í gegnum árin, basar-
ar, kaffisölur o.fl., með mikilli vinnu
eftir strangan vinnudag og heimilis-
störf, það er að segja á kvöldin og
um helgar. Þar var Sísí virk og úr-
ræðagóð.
Hún ásamt nokkrum öðrum fé-
^/■agskonum hafði umsjón með ferm-
íngarkyrtlum sóknarbarna til
margra ára og leysti það eins og
annað vel af hendi. Sísí vann í ára-
raðir utan heimilis við bamagæslu-
völlinn hér í Árbænum, og mörg eru
þau börnin sem hafa notið hennar
hlýja viðmóts. Nú síðustu ár vann
hún í móttöku á Heilsugæslustöð
Árbæjar.
Að leiðarlokum eru henni heilshug-
ar þökkuð störfin fyrir féiagið. Inni-
legar samúðarkveðjur sendum við tii
Svavars, bama og ijölskyldna þeirra.
Ég leit til Jesú, ljós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal
að drottins náðarstól.
(Þýð. Stefán Thorarensen).
Guð blessi minningu Sigríðar
Andrésdóttur.
F.h. Kvenfélags Árbæjarsóknar,
Halldóra V. Steinsdóttir.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
Sísí vinkonu okkar, sem lést 2. nóv-
ember sl. aðeins 57 ára að aldri.
Fæddur 5. júlí 1911
Dáinn 3. nóvember 1993
Páll Kristjánsson vinur minn og
vinnufélagi um nokkurra ára skeið
er látinn. Við fráfall hans leitar hug-
ur minn til samverustundanna í
þakklæti þess að hafa kynnst ein-
stökum sómamanni sem sá yfír dæg-
urstritið víðan sjónhring þar sem
listir, gleði og þjóðleg íslensk menn-
ing ráða ríkjum.
Þegar ég kom til starfa í birgða-
«étöð Sambands íslenskra samvinnu-
félaga í Holtagörðum í september
1977 var Páll starfsmaður þar, átti
reyndar aðeins þijú ár í 40 ára
starfsafmæli hjá fyrirtækjum Sam-
bandsins sem hann hlaut fyrir við-
urkenningu á árshátíð starfsmanna
árið 1980. Hann var í fyrstu mér
ókunnugur sem og nær allir á þess-
— m mínum nýja vinnustað. Seinna
átti ég svo eftir að kynnast honum
Sísí veiktit fyrir tæpu ári af heila-
blóðfalli, en tókst með þrautseigju
pg dugnaði að ná heilsu á nýjan leik.
í sumar fór að síga á ógæfuhliðina
aftur og lagðist hún þá inn á sjúkra-
hús. Þrátt fyrir að ekki væri gefín
von um fullkominn bata átti enginn
von á svo skjótum endalokum. Sorg
okkar er mikil, en jafnframt þökkum
við guði fyrir að hún þurfti ekki að
liggjajengi og þjást.
Hún hét fullu nafni Sigríður Andr-
ésdóttir, dóttir hjónanna Rannveigar
Erlendsdóttur og Andrésar Andrés-
sonar, sem bæði eru látin. Sísí átti
þijú systkini. Unni, Þorbjörgu, báðar
búsettar í Reykjavík, og Birgi, sem
dó iangt um aldur fram. Heimili for-
eldra Sísíar var á Fiókagötu 16 í
Reykjavík. Hinn 12. nóvember 1955
giftist Sísí Svavari Guðna Guðna-
syni, sölumanni hjá Smjörlíki hf., og
eignuðust þau fjögur börn, Andrés,
Kristínu, Guðna og Rannveigu.
Barnabörnin eru orðin sex. Heimili
Sísar og Svavars hefur alla tíð verið
hlýlegt og fallegt, Sísí frábær hús-
móðir og þangað hefur verið gott
að koma. Fyrstu búskaparár þeirra
Svavars var hún heimavinnandi, en
síðan vann hún sem gæslukona á
leikvöllum borgarinnar, og síðustu
árin var hún læknaritari á Heilsu-
gæslustöðinni í Árbæ. Einnig starf-
aði hún mörg ár í Kvenfélagi Árbæj-
arsóknar.
Við sem þetta skrifum eigum ára-
tuga kynni við Sísí að baki, uppaldar
í Norðurmýrinni eins og hún og
gagnfræðingar frá Gagnfræðaskóla
Austurbæjar. En það má segja að
vináttubönd til framtíðar hafi verið
hnýtt árið 1955, en við héldum til
Danmerkur á Húsmæðraskólann í
Vordingborg á Sjálandi. Þetta var á
þeim árum sem það þótti gott vega-
nesti ungra kvenna út í lífíð að læra
að elda mat, baka, sauma og þrífa.
Alls vorum við sex sem fórum héðan
frá íslandi til Vordingborgar þetta
vor.
Enn er talað um rigningarsumarið
1955 á íslandi. í Vordingborg var
hins vegar, í orðsins fyllstu merk-
ingu, sól og sumar dýrðardagar. Þar
var Sísí hrókur alls fagnaðar með
sinn dillandi hlátur og góða skap.
En skaplaus var hún ekki, gat verið
föst fyrir ef því var að skipta. Eftir
heimkomuna frá Danmörku stofnuð-
um við skólasysturnar frá Vording-
borg, Sísí, Kalla, Ella, Sigrún, Sigga
og Ingibjörg, saumaklúbbinn V.T.
Þetta hafa verið yndisleg ár og minn-
ingarnar óþijótandi. Saumaklúbbar
þar sem handavinnan var lögð til
hliðar og tekið í spil, spáð í bolla
og jafnvel farið í andaglas, en eftir
það tiltæki fór það sem eftir lifði
nætur í að fylgja hver annarri heim.
Árlega bauð klúbburinn eigin-
mönnunum út í mat og voru það
eftirminnilegar samkomur. Áður en
sem áberandi snyrtimenni í allri
umgengni við sjálfan sig og þau
verkefni sem honum voru falin að
vinna. Mér fannst eftirsóknarvert
að blanda við hann geði. Við áttum
sameiginleg áhugamál þar sem var
jafnan stutt í hans græskulausa
gaman sem meiddi engan.
í Holtagörðum unnu á þessum
árum nokkrir menn sem dunduðu
sér við, þegar færi gafst, að setja
saman ferskeyttar visur, Þær urðu
til af ýmsum toga eins og gengur.
Það var tæpt á hegðun manna, til-
svörum þeirra og jafnvel pólitík.
Páll orti ekki sjálfur svo að ég vissi
en hann hafði gaman af þessu og
tók upp hjá sjálfum sér að safna
saman kviðlingum sem til urðu á
vinnustaðnum og skrifa inn í bæk-
ur. Þannig fékk þessi tómstundaiðja
okkar sem var á þeytingi milli manna
á blaðsneplum samastað, unnin með
fagurri og skýrri rithönd Páls. Þegar
við fórum til Danmerkur hafði Sísí
kynnst Svavari og þau giftust, eins
og áður er getið, haustið 1955. Frá
þeim tíma hefur Svavar þolað súrt
og sætt með okkur „stelpunum“.
Þegar við vinkonurnar hittumst
eftir fráfall Sísíar létum við hugann
reika og riijuðum upp sitthvað frá
áratuga vináttu. Eitt atvik er okkur
ógleymanlegt frá saumaklúbbsár-
unum upp úr 1960. Við fengum þær
fréttir að skólastýra húsmæðraskól-
ans í Vordingborg, fröken Olsén,
væri að koma til landsins og vildi
fá að heilsa upp á okkur. Nú voru
góð ráð dýr. Slegið var á fundi og
ákveðið að bjóða henni í mat á heim-
ili einnar úr hópnum. Samþykkt var
að hafa kalt borð. Þegar stundin
rann upp var fröken Olsen sótt í
matinn. En þegar þar að kom í borð-
haldinu, að skólastýran spurði Sísí,
sem hjá henni sat þá stundina, um
tilbúning ákveðinnar sósu sem henni
fannst mjög gómsæt, þá áttum við
hinar skyndilega mjög brýnt erindi
í eldhúsið og eftir sat Sísí sem varð
að taka að sér að veija heiður okkar
og upplýsa um innihald sósunnar.
Málið var það að tíminn var svo
naumur, að við höfðum tekið á að
ráð að kaupa matinn frá Þorbimi í
Borg. En fröken Olsen yfirgaf land-
ið ánægð með frammistöðu nemenda
sinna. Við vonum að okkur sé fyrir-
gefið. En mikið erum við búnar að
hlæja að þessu og Sísí hreinlega
grét af hlátri þegar þetta atvik bar
á góma okkar í milli.
Sl. ár hefur verið Sísí og Svavari
erfitt sökum veikinda beggja. Um
tíma í sumar lágu þau bæði á sama
sjúkrahúsinu. Svavar fékk hjarta-
áfall sem hann komst yfir, en bíður
nú hjartaaðgerðar sem hann þarf
að gangast undir á næstunni. En
þrautseigja, bjartsýni og glaðværð
vora aðalsmerki Sísíar. „Allt í lagi
með mig“ var viðkvæðið hjá henni
á hveiju sem gekk. En undir lokin
var ekki „allt í lagi“ og það var erf-
itt fyrir fjölskyldu og vini að fylgj-
ast með hvað heilsu hennar hrak-
aði. í gegnum allt stóð Svavar eins
og klettur við hlið hennar.
Elsku Sísí. Það er erfitt að kveðja
eftir öll þessi ár. Þú hefur gefið
okkur svo mikið með vináttu þinni
hann lét af störfum aldurs vegna
gaf hann mér þessar bækur.
Við höfðum um það orð í gamni
að varla yrðu þesi hugverk tæk til
Nóbelsverðlauna en þau krydduðu
tilveru augnabliksins og urðu mörg-
um til ánægju og eru mér ljúft inn-
legg í góðar minningar. Og úr safni
Páls vora unnir nokkrir vísnaþættir
í Hlyn, rit Starfsmannafélags Sam-
vinnumanna. Þegar samstarfi okkar
Páls lauk héldum við alltaf nokkru
sambandi okkar á milli. Það voru
góðar stundir og sú ein eftirsjá að
þær hefðu mátt vera fleiri.
Páll Kristjánsson fæddist 5. júlí
1911. Foreldrar hans voru Kristján
Jónsson, bóndi í Nesi í Fnjóskadal,
og kona hans, Guðrún Stefánsdóttir.
Karl tviburabróðir Páls lést rúmlega
tvítugur. Þeim eldri var Hulda er
varð húsfreyja á Víðivöllum í
Fnjóskadal, enn á lífi, en yngri Val-
týr bóndi í Nesi, látinn 1978, Bryn-
dís húsfreyja í Kópavogi og Stefán
bóndi að Tungunesi. Kona Páls var
Herborg Karítas Hermannsdóttir,
fædd í Borgarfirði eystra 4. febrúar
1915, dáin 20. september 1976. Hún
var áður gift og búsett á Akureyri,
átti tvö börn með fyrri manni sínum
sem ólust að nokkru upp hjá þeim
og tryggð. Við eigum dýrmætar
minningar sem við varðveitum í hug-
arskoti og þær fylgja þér til sólar-
sala. Elsku Svavar. Nú hefur
„mamma" fengið frið, nú líður henni
vel. Við skulum minnast allra góðu
stundanna með henni, öll saman og
hvert um sig. Við vinkonurnar ásamt
Óla og Magnúsi sendum þér, kæri
Svavar, Andrési, Kristínu, Guðna,
Rannveigu og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur. Einnig systrum
Sísíar og mági. Guð gefi ykkur styrk
og æðruleysi.
Hvíl í friði elsku Sísí.
Fyrir hönd saumaklúbbsins,
Ingibjörg Björnsdóttir,
Karolína Smith.
Ég get ekki sagt annað en mér
hafi bragðið þegar Stína vinkona
hringdi í mig til að tilkynna mér
andlát móður sinnar. Þó var ég allt-
af viðbúin því að þetta gæti gerst,
þar sem hún var búin að vera veik.
Þegar ég horfi til baka er margs
að minnast. Allar stundirnar þegar
við Stína sátum hjá henni á eldhús-
bekknum í Hraunbænum, drekkandi
kaffi og reykjandi. Þar var rætt um
allt milli himins og jarðar, stráka,
skemmtanir, músík og svo margt
annað sem okkur lá á hjarta. Og
alltaf hafði Sísí tíma. Hún hlustaði
á okkur, gaf góð ráð. Nú eða var
bara þama fyrir okkur. Mér fannst
alltaf eins og hún væri „hin mamma
mín“.
Ég kom fyrst inn á heimili þeirra
árið 1969, þá aðeins tólf ára gömul.
Það var þegar við Stína urðum vin-
konur. Éftir að Stína fluttist að
heiman og fór að búa, fékk ég alltaf
fréttir af þeim Sísí og Svavari frá
henni.
Samverustundirnar hafa verið
stopular á þessum árum sem liðin
era, en það var alltaf jafn gott að
hitta Sísí aftur. í hvert skipti sem
við hittumst var allt eins og í gamla
daga. Það var setið og spjallað um
allt og ekkert. Síðast hitti ég þau
Sísí og Svavar í sumar heima hjá
Stínu. Þá var hún orðin veik. En hún
þekkti mig og spurði eftir bömunum
mínum, hvemig þau hefðu það og
hvort ekki gengi vel.
Elsku Sísí mín, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Minning þín mun ávallt
vera í huga mér. Elsku Svavar minn,
ég vii þakka ykkur fyrir allt sem
þið gerðuð fyrir mig, bara með því
að vera til. Ég votta þér, börnum
þínum, tengdabörnum og barna-
börnum mína innilegustu samúð.
Guð styrki ykkur öll á erfiðri stundu.
Jófríður Hanna
og fjölskylda, Borgamesi.
Aðfaranótt þriðjudagsins 2. nóv-
ember sl. lést í Landspítalanum
tengdamóðir okkar, Sigríður Andr-
ésdóttir, eftir langa og erfíða sjúk-
dómslegu.
Sigríður eða Sísí eins og hún var
alltaf kölluð fæddist á Seltjarnarnesi
26. september 1936. Foreldrar henn-
ar voru Rannveig Erlendsdóttir hús-
móðir og Andrés Andrésson vél-
stjóri. Hún var yngst fjögurra systk-
ina. Elst er Unnur, þá Birgir (lést
Páli í Kópavogi. Sonur Páls og Her-
borgar er Kristján Gunnar, sendibíl-
stjóri í Reykjavík, fæddur 25. febr-
úar 1959. Kona Kristjáns er Guðrún
Birna Sigurðardóttir. Börn þeirra
era tvö: Páll Karel og Ásthildur
Anna. Stjúpsonur Kristjáns er Sig-
urður Arnar.
1963) síðan Þorbjörg og loks Sísí
eins og áður sagði. Á bernskuárum
Sísíar byggðu foreldrar hennar sér
hús á Flókagötu 16 og þar var heim-
ili þeirra æ síðan. Á Flókagötunni
var rekið myndarheimili og kapp-
kostuðu þau hjónin að koma börnun-
um sínum vel til manns. Sísí fór til
Danmerkur á húsmæðraskóla vorið
1955, þá á nítjánda ári. Það sama
ár um haustið giftist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Svavari Guðna
Guðnasyni. Stuttu seinna fæddist
þeirra fyrsta barn, en alls varð þeim
fjögurra barna auðið. Þau eru: Andr-
és, kvæntur Þóru Stephensen og
eiga þau tvö böm, Kristín Svava,
gift Viðari Gíslasyni, þau eiga eitt
bam, Guðni Birgir, kvæntur Kristínu
Guðrúnu Ólafsdóttur, þau eiga þijú
börn, Rannveig Elín, ógift. Sín fyrstu
búskaparár bjuggu þau Sísí og Svav-
ar í kjallaranum á Flókagötunni, en
fluttust síðan upp í Árbæjarhverfi
þar sem þau bjuggu um langt árabil.
Sísí starfaði í yfir tuttugu ár sem
gæslukona á róluvöllum borgarinn-
ar, lengst af í Árbænum. Hún var
virk í félagsstarfi róluvallarkvenna
og gegndi trúnaðarstörfum fyrir
samtök þeirra. Hún hafði yndi af
starfi sínu með börnunum á róló og
hafði oft frá mörgu skemmtilegu að
segja af þeim vettvangt. Síðustu
árin vann hún sem móttökuritari á
heilsugæslustöðinni í Árbæ.
Við tengdabörnin þijú komum öll
inn í fjölskylduna á svipuðum tíma.
Heimilið í Hraunbænum var opnað
fyrir okkur með þeirri hlýju og góð-
vild sem við höfum notið þar æ síð-
an. Við fundum fljótt að Sísí var
hógvær kona sem alltaf lét velferð
fjölskyldunnar sitja í fyrirrúmi frem-
ur en eigin hagsmuni. Hún bar ekki
tilfinningar sínar á torg og það
væri ekki í hennar anda að tíunda
hér margar persónulegar minningar.
Hún sýndi með verkum sínum hvern
mann hún hafði að geyma og um-
hyggju hennar nutu börnin hennar
og fjölskyldur þeirra alla tíð.
Barnabörnin skipuðu sérstakan
sess í lífi hennar. Hún gaf sér alltaf
tíma fyrir þau. Sat með þeim og
teiknaði, föndraði eða spilaði og
margar skemmtilegar minningar
eiga þau úr sumarbústaðaferðum
með ömmu og afa. Söknuður þeirra
er mikill en þau vita þó að nú líður
ömmu vel. Heimsóknir þeirra á
sjúkrahúsið vora Sísí mikils virði og
allt fram á síðasta dag birti yfir
henni þegar þau komu.
Mestan hluta þessa árs dvaldist
Sísí á sjúkrahúsi þar sem sjúkdómur
sá er hún átti við að stríða ágerðist
mjög hratt. Allan þennan tíma var
Svavar henni mikil stoð og stytta
þrátt fyrir eigin veikindi. Það dulist
hversu mikinn kærleika þau báru
hvort til annars.
Að leiðarlokum kveðjum við Sísí
með þökk fyrir samfylgdina og allt
það sem hún var okkur. Við biðjum
góðan Guð að styrkja Svavar og fjöl-
skylduna alla.
Starfsfólki deildar 32 A á Land-
spítalanum sendir fjölskyldan sínar
bestu þakkir fyrir góða umönnun.
Tengdabörn.
Páll var við nám í Laugaskóla og
einn vetur í handíðaskóla í Svíþjóð.
Hann vann fyrst hjá Sambandsfyrir-
tækjum á Akureyri og síðar í Reykja-
vík, mest við birgðavörslu og af-
greiðslu. Að dómi þeirra sem til
þekktu rækti hann öll störf sín af
stakri trúmennsku.
Páll lést á Borgarspítalanum 3.
nóvember 1993.
Síðustu árin bjó Páll einn í íbúð
sinni á Kársnesbraut 84 í Kópavogi,
en ég hygg að hann hafi aldrei ver-
ið einmana. Hann átti trygga og
góða vini. Sonarfjölskyldan var hon-
um mikils virði og mjög kær. Þeirri
gæfu sinni hafði hann oft orð á í
mín eyru. Gott er og þess að minn-
ast að þegar störfum Páls lauk á
vinnumarkaði átti hann sér áhuga-
mál sem fyrr á lífsgötunni var eng-
inn tími til að sinna. Vöggugjöfin
sem vakað hafði með honum alla
ævidaga, hagar hendur og listrænt
auga lýsti sér glöggt í smíðum hans
á ýmsum smáhlutum, saumakössum,
skrifpúltum og fleira. Einnig málaði
hann myndir, stórar og smáar, og
allt bar þetta með sér snilldarhand-
bragð og einstaka vandvirkni.
Ánægjulegt var að honum skyldi
gefast nokkur ár til að fullægja ríkri
Minning
Páll Krisijánsson