Morgunblaðið - 13.11.1993, Blaðsíða 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 1993
39
Minning ^
Anna Amadóttir
Afi er farinn
hann er farinn langt! burtu
hann kemur aldrei aftur
til mín né þín.
Hann er dáinn.
Hann fór að hitta himnafóður
sest hjá honum
glaður í bragði
skildi veikan líkama sinn eftir.
Afi er farinn
og kemur aldrei aftur.
(Elín Raphildur Viðarsdóttir)
Þannig komst frænka okkar að
orði.
Við systkinin minnumst allra
góðu stundanna með afa okkar í
sveitinni. Þegar við eltum hann út
í fjárhús að gefa kindunum. Eða
þegar við hlustuðum á hann segja
frá, því að hann afi vissi svo margt
og las svo mikið og þekkti landið
sitt og þjóð svo vel. Sérstaklega er
okkur minnisstæð seinasta heim-
sókn okkar til hans og ömmu þegar
við komum að skoða nýju borhol-
una, þar sem heita vatnið bunaði
upp úr jörðinni. Nú þyrfti afa og
ömmu ekki að verða kalt í vetur.
Afi varð svo glaður að við skyldum
koma til hans og ömmu og gleðjast
með þeim. Okkur kom ekki til hug-
ar þá að við ættum ekki eftir að
sjá hann aftur í þessu lífí. En þó
hann sé ekki hjá okkur lengur,
munum við alltaf minnast hans með
ást og virðingu.
Elsku amma, Guð gefí þér styrk
því að þú hefur misst svo mikið.
Lena Björk, Heiða Ösp,
Bjarki Rafn og Kristjana
Kristjánsbörn.
Hann afi í Neðra-Dal er dáinn.
Öll vissum við að afi var veikur,
það er bara svo sárt að missa, svo
sárt að kveðja þá sem manni þykir
vænt um.
Við systkinin eigum margar góð-
ar minningar um afa sem koma
hver af annarri upp í hugann. Við
vorum ekki há í loftinu þegar við
skriðum upp til ömmu og afa til
að kanna hvað væri í matinn. Ef
maturinn var álitlegur þar þá sett-
umst við á lærið á afa og hjálpuðum
honum að klára af disknum sínum.
Það var líka ósjaldan sem við stál-
umst upp með sængina okkar og
horfðum á sjónvarpið hjá ömmu og
afa.
Sögunum hans afa gleymum við
aldrei. Sögur af hestum, fólki og
skemmtilegum atburðum urðu Ijós-
lifandi í hugum okkar þegar afi
sagði frá. En nú er stóllinn hans
afa auður og minningin ein eftir.
En eins og svo oft áður er það hún
Heiða amma sem huggar okkur öll
og alltaf verður jafn gott að koma
í hlýjuna til hennar.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin i djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
Já, hann afí er dáinn en minning-
in um góðan mann lifir í hjörtum
okkar allra. Góði Guð, styddu hana
ömmu okkar og okkur öll í sorginni
og varðveittu hann afa okkar vel.
Ottar, Elsa og Elva.
í dag, 13. nóvember, hefði Anna
Árnadóttir orðið áttræð, ef hún
hefði lifað, en hún lést á heimili
sínu 24. september sl. Mig langar
á þessum tímamótum að minnast
hennar í örfáum orðum.
Það var á nýársdag 1981 sem
ég hitti þau hjónin Önnu og Sigur-
jón Gíslason í fyrsta sinn á heimili
þeirra í árlegu jólaboði fjölskyld-
unnar. Þá var ég bamshafandi að
einu langafa- og ömmubami þeirra.
Þessir öðlingar tóku mér strax
opnum örmum og fór ég fljótlega
að kalla þau afa og ömmu. Ég var
ung að árum þegar sonur minn
fæddist í júní 1981. Ég var mjög
lánsöm að hafa þau stutt frá mér
og gat ég ævinlega leitað aðstoðar
hjá þeim. Afí var meira að segja
með drenginn í vist sumarið sem
hann varð eins árs. Svo var það í
október 1982 að ég og barnsfaðir
minn slitum samvistir og við mæðg-
inin fluttumst vetur á Patreksfjörð,
en þaðan er ég. Við þetta breyttist
auðvitað margt, við gátum ekki
hist eins oft og við gerðum og sökn-
uðurinn var mikill hjá okkur báðum.
En eitt er víst að þótt ég væri
nú orðin viðskila við fjölskyldu
þeirra gleymdist ég ekki hjá þeim.
Og þessar elskur héldu áfram að
bera þennan einlæga kærleika og
umhyggju til mín. Seinni hluta árs
1986 lést svo afi eftir nokkurra ára
baráttu við krabbamein sem hafði
á endanum betur eins og svo oft
áður. En hann afi var búinn að
berjast mikið og lengi, svo að hvíld-
in hefur örugglega verið góð þegar
hún kom.
Nú var amma orðin ein. Missir
hennar og söknuður var mikill, þar
sem þau hjónin voru afar samrýnd
og stóðu saman í blíðu og stríðu í
mörg ár. Ég var svo lánsöm að fá
að vera í návist ömmu aftur síðustu
árin hennar, því að ég og sonur
minn fluttumst aftur suður í janúar
1987 og urðum á ný tíðir gestir i
Feijubakka 4.
Við amma vorum miklar vinkon-
ur og brölluðum margt saman á
þessum árum. Hún var mjög þakk-
lát kona og þakklát var hún fyrir
allt sem maður gerði fyrir hana.
Harðfískur og bjór þótti henni
meiriháttar gott og er henni var
færður þessi munaður lá við að hún
Hinn 22. október sl. lést í Hafnar-
firði vinur minn Guðjón Ingólfsson
verkamaður. Sem ungur drengur
var ég svo heppinn að kynnast
Guðjóni sem þá hafði flust norðan
úr landi til Hafnarfjarðar með fjöl-
skyldu sinni. Við urðum leikfélagar
í Vesturbænum, Lárus sonur hans
og ég, sem varð þess valdandi að
ég varð heimagangur hjá þeim og
kynntist fjölskyldunni allnáið. Þó
að aldursmunur milli mín og Guð-
jóns heitins hafí verið hálf manns-
ævi tókst með okkur vinátta sem
varað hefur allar götur síðan.
Guðjón vann erfiðisvinnu mest-
alla ævi sína. Hann var reyndar
táraðist yfír gjafmildinni, þar sem
hún gat ekki oft veitt sér þetta sjálf.
Henni þótti mikið vænt um ef
ég hringdi til hennar á laugardags-
morgnum og sagði: Amma eigum
við að kíkja í Kolaportið eða amma
ég er að ná í þig við ætlum í bíl-
túr. Hún var alltaf til og svo þakk-
lát yfir að maður hafði smá tíma
fyir hana í dagsins amstri. Og þeg-
ar ég skilaði henni heim aftur kyssti
hún mig og faðmaði og þakkaði
mér fyrir að hafa nú eytt heilum
degi í sig. En hún vissi það kannski
ekki að ánægjan var mín megin að
fá að vera með henni og hafa hana
mér við hlið svo uppá klædda og
glæsilega eins og hún var ávallt.
Og hún amma var prúðmenni, hún
var skemmtileg, glaðvær og kunni
sig svo vel. Eftir henni var tekið
hvarvetna fyrir glæsilegheit og
prúða framkomu. Hún þekkti líka
stóran hóp af fólki á ýmsum aldri
og stéttum og yfirleitt urðu ein-
hveijir á vegi okkar sem hún þurfti
að heilsa uppá.
Á jólunum 1990 dvaldist amma
hjá mér og hafði hún þá verið gest-
ur minn líka um áramótin 1987-88.
Þessar hátíðir á ég ávallt eftir að
muna, það var svo gott og hlýtt að
hafa hana nálægt sér og sérstak-
lega á svona stórum stundum. Hún
var orðin fyrir löngu hluti af minni
fjölskyldu. Foreldrum mínum og
systkinum þótti afskaplega vænt
um hana og urðu ávallt fagnaðar-
fundir þegar þau hittust. Amma
átti nöfnu, dótturdóttur, Önnu
Björnsdóttur, sem þau hjónin ólu
líka upp. Hún amma saknaði oft
Önnu sinnar, þar sem hún var bú-
sett í Ameríku. Ég reyndi eftir bestu
getu að vega smávegis upp í þenn-
an söknuð, en það var ekki allt of
auðvelt þar sem þær voru mjög
nánar og henni ömmu þótti afskap-
lega vænt um hana Önnu sína eins
og hún var vön að segja. Anna var
mjög natin við ömmu sína, reyndi
að gera allt fyrir hana til að gleðja
hana og láta henni líða betur. í öll-
um veikindum hennar ömmu síðast-
liðna mánuði var Anna ávallt við
hlið hennar. Hún pakkaði niður
búslóðinni sinni og sagði upp starf-
inu til að geta komið heim til ís-
lands og verið stoðin hennar síðustu
mánuðina. Og hún gerði ömmu það
slyngur síldarmatsmaður og hafði
við það vinnu á síldarárunum. Guð-
jón var hörkuduglegur og ósérhlíf-
inn með afbrigðum. Þó var hann
ekki líkamlega hrautur og átti löng-
um við vanheilsu að stríða. Eljusem-
in var hreint ótrúleg og má sem
dæmi taka að þau hjónin komu sér
upp myndarlegu einbýlishúsi við
Hraunbrún í Hafnarfirði, þó að
börnin væru sex talsins og launin
varla til að hrópa húrra fyrir.
Þó að vinnudagurinn væri langur
og strangur var lundin létt og hug-
urinn jákvæður og man ég aldrei
eftir að hafa heyrt Guðjón kvarta
yfir einu né neinu. Ég minnist
kleift að deyja heima eins og hún
hafði óskað eftir. Hún lét flytja
hana heim af Landakoti daginn
fyrir andlátið og var hjá henni til
hinstu stundar. Já, Anna mín, þú
stóðst þig eins og hetja og amma
elskaði þig og ég veit hvað það var
henni mikils virði að hafa þig hjá
sér.
Hinn 9. september síðastliðinn
tók ég ömmu út af Landakoti og
fór með hana heim í nokkra klukku-
tíma. Þetta var í síðasta sinn sem
hún dvaldist hjá mér og áttum við
góðar stundir saman. Hún gladdist
yfir hamingju minni með nýja fal-
lega heimilið mitt og nýja manninn
sem hún vissi að væri mér svo góð-
ur. Við horfðum á sjóinn út um
stofugluggann og hún tók utan um
mig og sagði. Nú ertu loksins kom-
in í höfn, nú ferðu vonandi að gifta
þig svo að ég geti verið viðstödd,
Inga mín.
Ég verð ekki svo lánsöm að hafa
hana í brúðkaupinu mínu þegar að
því kemur, en ég veit að þau verða
þarna bæði tvö upp á búin enda
þótt við hin sjáum þau ekki. Amma
dó nokkrum dögum seinna og var
hún löngu búin að biðja mig að
halda undir eitt hornið hjá sér síð-
asta spölinn. Hún vildi að ömmu-
börnin bæru sig og átti hún fimm,
ég var það sjötta hjá henni.
Ég uppfyllti þessa bón 6. október
síðastliðinn. Stolt yfir því að vera
ein af þeim sem næst henni stóðu.
Hún kvaddi þennan heim eins
hljótt og laufblöðin sem féllu til
margra glaðra stunda á heimili
Guðjóns og þar kemur til sögu sér-
staklega hressilegt og glaðlegt við-
mót Aðalheiðar Frímannsdóttur,
Öllu eins og við strákarnir kölluðum
hana, eftirlifandi eiginkonu hans.
Guðjón hafði mikinn áhuga á
málefnum bæjarfélags síns og þjóð-
málum ekki síður. Hann starfaði í
Alþýðuflokknum og beitti sér þar
fyrir málstað hins vinnandi alþýðu-
manns af einurð og festu. Það hlaut
að hafa áhrif á mig sem ungling
að kynnast slíkum manni og fyrir
það vil ég þakka með þessum fá-
tæklegu orðum nú þegar leiðir
skilja. Ég votta Aðalheiði og börn-
um þeirra, þeim Lilju, Ármanni,
Jónu Ósk, Lárusi, Ólafi og Inga
Hafliða, sem og barnabörnum og
öðrum vandamönnum, mína inni-
legustu samúð.
Eyjólfur Sæmundsson.
jarðar fyrir utan gluggann hennar.
Hún var sátt við sitt og sína þegar
hún fór aftur til fundar við Sigga
sinn, sem beðið hafði hennar í sjö ár.
Elsku Jóna, Gunna, Anna og fjöl-
skylda, söknuður okkar er mikill.
Það hefði verið gaman að hafa hana
meðal okkar í dag, en nú líður henni
vel og minninguna eigum við eftir
. um góða og blíða konu sem við elsk-
uðum öll. Og þið sýnduð mér mik-
inn heiður með því að láta mér eft-
ir borðstofuhúsgögnin hennar, þau
eiga eftir að sóma sér vel á heimili
mínu á komandi árum.
Elsku amma, þökk fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman. Minn-
ing þín lifir.
Ingdís.
CROSS
Kuldaúlpur
CROSS kuldaúlpurnar eru
fallegar, hlýjar og þægilegar.
Mikið úrval. Gottverð.
SKÚLAGÖTU 51 REYKJAVÍK
SÍMI 91 - 11520 OG 27425
Minning
Guðjón Ingólfsson
BESTU KAUPIN í LAMBAKJÖTI
1/2 IkROkKUR flf PJRITfl
FLOkkS LflfllBflkJÖTI.
nflTTÚRULEGfl GOTT
- í HÍEITU VERILUn