Morgunblaðið - 17.11.1993, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. NÓVEMBER 1993
27
*
Guðný Ottesen Osk-
arsdóttir - Minning
Fædd 15. ágúst 1921
Dáin 5. nóvember 1993
Það var fyrir um það bil þremur
áratugum að ég var svo lánsamur
að fá að kynnast tengdamóður
minni Guðnýju Óskarsdóttur. Það
er um margt þakkarvert að fá að
kynnast slíkri mannkostakonu sem
Guðný var. Það kemur fljótt upp í
hugann þegar litið er yfir farin veg
og ævi Guðnýjar skoðuð, hve lífs-
gleði hennar var mikil. Hún tók svo
sannarlega öllu sem að höndum bar
með jafnaðargeði. Allir sem hugsa
til og minnast Guðnýjar, eða Nínu
eins og hún var oft nefnd, minnast
glaðværðar hennar sem svo sannar-
lega smitaði út frá sér. Hún hafði
yndi af því að vera með sínum,
vera með fjölskyldunni sem var fjöl-
menn.
Hún eignaðist með eiginmanni
sínum Gunnari Halldórssyni útgerð-
armanni er lézt 2. júní árið 1973
sjö mannvæn börn. Þau eru Theo-
dóra Guðrún, var gift Ólafi Ketils-
syni er lézt árið 1973, sambýlismað-
ur hennar er Vilhjálmur B. Kristins-
son; Óskar Georg; Eyrún, gift Sig-
urði Kjartanssyni; Gunnar Halldór,
kvæntur Þórunni Sigurðardóttur;
Þorsteinn Þór, kvæntur Sigrúnu
Jóhannsdóttur; Hekla, gift Sævari
Magnússyni; og Einar, kvæntur
Oddfríði Jóhannsdóttur. Einnig ól
Guðný upp dótturson sinn, Gunnar
Georg, sem kvæntur er Ingibjörgu
Jensdóttur.
Bamahópurinn var því fjölmenn-
ur, en einmitt á meðal þeirra naut
Guðný sín bezt. Þar hefur án efa
uppeldið mótað en hún sjálf átti sjö
systkini. Foreldrar hennar voru þau
heiðurshjón Guðrún Ólafsdóttir er
lézt þegar Guðný var ung að árum
og hinn þekkti útgerðarmaður og
síldarsaltandi Óskar Halldórsson.
Þau hjón Guðrún og Óskar eignuð-
ust átta börn. Þau eru: Guðný er
lézt sex ára gömul, Theodór er fórst
með ms. Jarlinum, Þóra, Guðný sem
bar nafn systur sinnar, Ólafur,
Ema, Halldór er lézt hinn 30. októ-
ber síðastliðinn, og yngst syskin-
anna er Guðrún sem oftast er nefnd
Hamelý af fjölskyldunni.
Heimili þeirra var í þjóðbraut. Á
Siglufirði hvar þau hjónin Guðný
og Gunnar stofnuðu sitt heimili
komu menn alstaðar að, innlendir
sem erlendir. Guðný þekkti því vel
hvað það var að ferðast um með
alla fjölskyldúna. Það átti sérstak-
lega við sjálf síldarárin, þegar faðir
hennar varð þjóðþekktur fyrir það
að meðhöndla silfur hafsins sem svo
mjög hafði áhrif á allt okkar efna-
hagslíf á þeim tímum.
Oft lá leiðin því til Siglufjarðar
og Raufarhafnar. Á þeim tímum
var ekki svo mjög algengt að fólk
ferðaðist mikið, en það heillaði
Guðnýju að kanna ókunn lönd og
kynnast nýjum þjóðum. Fór hún
víða, en þær ferðir hafði hún yndi
af að rifja upp með börnum sínum
og reyndar barnabömum, sem svo
mjög leituðu til hennar í gleði og
sorg. Alltaf hafði amman ráð við
öllu. Bamabörnin hennar eru orðin
tuttugu og tvö og barnabarnabörnin
ellefu.
Það sjá margir Guðnýju fyrir sér
með barnaskarann fríða. Hún gerði
í því að kalla til sín fólk, halda fjöl-
skyldu sinni veislu. Hún vildi fyrst
og síðast að við, fjölskyldan, minnt-
umst hennar sem móður, tengda-
móður og ömmu sem sífellt var glöð
og ánægð í góðum hópi ættingja
og vina. Það má segja að einkunnar-
orð hennar í öllu lífi hafi verið orð-
in fleygu er segja: „Sælla er að
gefa en þiggja." Það gerði hún í
raun allt fram á síðasta dag með
öllu lífí sínu.
Það er ávallt erfitt þegar kallið
ber of skjótt að. En við sem þekkt-
um Guðnýju vitum að einmitt á
þennan hátt hefði hún viljað að síð-
ustu skrefin yrðu gengin. Hún var,
eins og hún hefði orðað það, í fullu
fjöri allt fram á síðasta dag, var í
saumaklúbbnum, sem- hún hafði
mikið yndi af að vera í, nokkrum
dögum fyrir andlátið. Það átti einn-
ig við að hún var á heimili sínu á
Aflagranda síðustu stundina, en þar
vildi hún vera og þá helst á meðal
sinna.
Hún er á meðal okkar í hugum
okkar. Minningarnar mörgu og
góðu um innileik, umhyggju og
glaðværð hennar milda og hugga
þegar við kveðjum hana og felum
hana algóðum Guði á hendur. Megi
hann blessa minninguna um hana
og styrkja fjölskyldu hennar á kveð-
justundu.
Sigurður Kjartansson.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, sem lést 5. nóvem-
ber sl.
Sárt við söknum þín.
Það er erfitt að trúa að hún sé
ekki með okkur lengur. Það var
gott að koma til hennar og spjalla.
Hún hafði frá svo mörgu að segja
og mundi allt svo vel. Það var aldrei
neitt mál ef okkur vantaði pössun
fyrir börnin, hún sagði aldrei nei.
Þeim fannst líka gott að fá ömmu
til sín og tala við hana um skólann
og sín áhugamál, hún hafði alltaf
áhuga á því sem þau voru að gera.
Hún var alveg einstök kona, allt-
af glöð og kát og þakklát fyrir það
sem gert var fyrir hana.
Ég vil þakka þér, elsku Guðný
mín, fyrir allt sem þú gafst mér,
alla þá hlýju, hjálpsemi og mann-
gæsku sem í þér bjó. Ég mun varð-
veita það í hjarta mínu allt mitt líf.
Guð blessi minningu þína.
Sigrún.
Mig langar að skrifa nokkur orð
um frænkur mínar tvær, Halldóru
Ottesen Óskarsdóttur (f. 27. febr-
úar 1925, d. 30. október 1993) og
Guðnýju Ottesen Óskarsdóttur (f.
15. ágúst 1921, d. 5. nóvember
1993), sem kveðja okkur með svo
stuttu millibili, Dóru og Nínu eins
og þær voru kallaðar.
Við frændsystkinin höfum alla
tíð verið mikið saman fyrir utan öll
matarboðin, afmælin og jólaboðin.
Ég vil aðeins minnast þess hve
gott það er að eiga góðar frænkur
og hve dýrmætt það er.
Dóra var næstyngst systkinanna
og vorum við oft hjá henni í Kópa-
vogi þegar við vorum yngri. Hún
hafði þann eiginleika að vera bæði
glaðvær en staðföst, svo hreinskilin
og um leið hlýleg. Þó að hún væri
orðin svo veik skipti hún aldrei
skapi, maður gat alltaf talað við
hana eins og hún væri sú alheil-
brigðasta.
Nína frænka átti stórglæsilegt
heimili alla tíð, lengst af á Kleifar-
vegi og síðast á Álagranda. Það var
alltaf svo fínt hjá henni og allt svo
auðvelt, hvort sem það var eitt af
þessum fínu matarboðum eða eitt-
hvað annað. Hún var alltaf sjálf svo
fín og sérstakt var hve glöð hún
var alltaf. Hún var alltaf svo góð
við mig. Hún hringdi oft til áð at-
huga hvort mig vantaði eitthvað og
hvort ég vildi fá bók eða spólu sem
hún var með að láni.
Það er svo sárt að missa góðar
frænkur úr góðum systkinahópi.
Guð varðveiti frænkur mínar og
blessuð sé minning þeirra.
Helena Dóra Kojic.
Amma Guðný var einstök hefðar-
kona, fín og flott fram í fingur-
góma. Hvert sem hún fór og hvar
sem hún kom fylgdi henni hlátur
og kátína. í afmælum var hún hrók-
ur alls fagnaðar og kynslóðabil var
ekki til í hennar huga.
Elsku amma Guðný, þó sökn-
uðurinn sé sár núna viljum við
þakka þér fyrir að gefa okkur svona
góðar minningar sem við munum
aldrei gleyma. Við vitum að núna
ertu glöð hjá Gunnari afa. Við biðj-
um Guð að blessa þig og kveðjum
þig með bæninni okkar.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
Axel Már, Theodór Gunnar
og Hlynur Jens.
Mig langar til að minnast hennar
elskulegu ömmu minnar sem lést á
heimili sínu aðfaranótt 5. nóvember
sl.
Það er mikil sorg þegar maður
missir einhvern sem maður elskar
og er manni kær. Það er erfitt að
hugsa til þess að hún amma sé
ekki lengur hjá okkur. Lífið verður
tómlegt án hennar ömmu þar sem
við Óli Þór sonur minn förum ekki
lengur til hennar í heimsókn. Það
var alltaf svo gott að koma til henn-
ar, svo hlýlegt og vel tekið á móti
manni með ilmandi kaffí. Amma
var mjög vinsæl hjá okkur barna-
börnunum, en við erum tuttugu og
tvö. Amma var stolt af þessum stóra
hópi sínum enda vorum við flest
mikil ömmuböm. Amma tók svo
mikinn þátt í öllu hjá okkur og var
alltaf tilbúin að hlusta á okkur og
gaf sér tíma til þess.
Hún var ekki aðeins amma mín
heldur líka góð vinkona mín og
trúnaðarmaður þrátt fyrir mikinn
aldursmun. Hún skildi allt svo vel,
alveg sama hvað á bjátaði þá veitti
hún manni styrk. Ég gat endurgold-
ið vináttu hennar með því að aka
henni í búðir og á þá staði sem hún
þurfti að fara á. Þessar búðarferðir
voru oft hinar skemmtilegustu, við
gátum alltaf gert okkur glaðan dag.
Þegar amma fór til Kaupmanna-
hafnar á sjötugsafmælinu sínu í
einnar viku ferð var tómlegt hér
heima án hennar. Nú þegar hún
Minning
Niels Peter Knudsen
Fæddur 20. ágúst 1953
Dáinn 5. nóvember 1993
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Elsku vinur minn Niels lést á
heimili sínu að Kirkjutorgi 6, 5.
nóvember síðastliðinn. Við höfum
fylgst' að í 14 ár og oft hafa sporin
okkar verið erfið, en ekkert þeirra
hefur verið eins erfitt og það síð-
asta. Þann sjúkdóm sem hélt okkur
báðum í heljargreipum sínum, náð-
um við að yfirstíga og allt virtist
svo bjart. Það er stöðug vinna að
halda sínu striki og ekkert má útaf
bera.
En nú hefur Guð tekið Niels til
sín og tómið sem hann skilur eftir
virðist svo óendanlegt. Það kemur
ekki maður í manns stað þegar
ástvinur deyr, en tíminn sefar sorg-
ina og gerir minninguna skæra.
Trygglyndi Nielsar og hlýja var
mikil og sérstaklega kom það fram
í umhyggju hans fyrir litla syninum,
Þráni, sem hefur nú misst svo mikið.
Fátækleg orð mín ná ekki að
koma öllu til skila sem skyldi, en
við Olla sendum Elisabetu sambýlis-
konu Nielsar, Þráni syni hans, svo
og öllum öðrum aðstandendum okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur og biðj-
um guð að vera með ykkur.
Ég kveð þig, elsku besti vinur
minn, með ÁA-bæninni:
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina
þar á milli.“
Ásgrímur.
hefur kvatt okkur fyrir fullt og allt
er söknuðurinn mikill.
Ég man alltaf sumarið 1985, þá
hringdi amma til mín og sagði:
„Jæja, Guðný mín, það er verið að
auglýsa í blaðinu eftir au-pair
stúlku til Ameríku. Drífðu þig _nú í
að hringja eða fara í vital." Áður
en ég vissi var ég farin til Ameríku
og dvaldist þar í átta mánuði. Á
þessum tíma hringdum við oft hvor
í aðra og skrifuðumst á. Þetta á
ég henni allt að þakka. í fyrravetur
þegar ég var að skipta um húsnæði
var ég ekki róleg fyrr en amma var
búin að skoða og samþykkja nýja
húsnæðið.
Það var ömmu eðlislægt að huga
vel að útliti sínu, vera sjálfstæð í
hugsun og bera höfuðið hátt. Hún
var einstaklega skemmtileg og
hjartahlý kona og alltaf tilbúin að
rétta fólki hjálparhönd þegar hún
gat og taldi þess þörf. Sjálf bað hún
ekki um mikið. Ég get aldrei full-
þakkað henni ömmu allan þann
stuðning sem hún veitti mér.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
er þakklát fyrir að fá að hafa kynnst
henni ömmu minni svona vel.
Elsku amma mín. Ég á mínar
dýrmætustu minningar um þig og
mun varðveita þær í huga mínum.
Megir þú, amma mín, hvíla í friði
og megi góður Guð geyma þig.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guðný Ósk.
í dag er elskuleg Guðný amma
okkar til grafar borin. Okkur bræð-
urna langar til að kveðja hana með
nokkrum orðum og þakka henni
fyrir allt sem hún var okkur.
Amma var einstaklega sterkur
og jákvæður persónuleiki. Alltaf gat
hún fundið björtu hliðamar á hlut-
unum og aldrei æðraðist hún út af
neinu. Amma hafði gaman af að
vera með ungu fólki, enda áttum
við oft góðar og skemmtilegar
Það er laugardagur, síminn
hringir. Niels er dáinn. Þetta getur
ekki verið satt. Loksins þegar hann
hafði fundið hamingjuna aftur með
elsku Betu vinkonu minni. Þau Beta
stundir með henni. Hún sagði okkur
frá sfnum yngri árum og spurði um
okkar athæfí og var oft mikið hleg-
ið.
Það er tómlegt að hugsa til þess
að eiga ekki von á því að sjá þig
oftar, elsku amma. Hafðu þökk fyr-
ir allt. Minningin um þig lifír.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér..
Hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Gunnar Sigurður, Almar
og Hilmar Gunnarssynir.
Elsku amma okkar er dáin. Það
er svo margt sem við ekki skiljum.
Okkur finnst erfítt að skilja að við
getum ekki farið oftar í heimsókn
til ömmu í Vesturbæinn. Hún var
alltaf svo góð við okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Jóhann Gunnar og Karen.
Kær vinkona mín, Guðný Ottesen
Óskarsdóttir, er horfín yfir móðuna
miklu. Hún var falleg glæsikona,
sem var öllum góð og greiðug og
virtist kunna þá list að haga öllu
rétt til. Hún átti stóran og fallegan
barnahóp, sem er góður og sam-
heldinn og lét sér annt um allt er
varðaði velferð kærleiksríkrar móð-
ur. Barnabörn hennar dáðu hana,
enda var hún þeim ljúf amma, geisl-
andi af hlýju og elsku. Traust og
einlæg voru líka vináttubönd henn-
ar við systkini sín.
Þegar Guðný missti mann sinn
ungan, stóð hún eftir sem klettur
í hafínu og sigraðist á öllum erfíð-
leikum án þess að kvarta, en slíkt
var henni jafnan fjarri skapi. Hún
var bjartsýn og tók öllu sem að
höndum bar með einstöku jafnaðar-
geði.
Við vinkonurnar hittumst fyrst á
þeim góða stað Siglufirði, en þar
bjuggu Guðný og Gunnar í nokkur
ár. Milli þeirra og okkar Hafliða
tókust mikil og góð kynni og áttum
við saman margar ógleymanlegar
ánægjustundir. Leiðir skildu um
sinn þegar þau fluttust til Reykja-
víkur, en vináttan hélst alltaf.
Leiðir okkar lágu saman á ný,
þegar ég, orðin ekkja, fluttist suð-
ur, þar sem hún tók mér opnum
örmum. Við fórum saman í mörg
skemmtileg ferðalög um landið og
í vor sem leið áttum við ánægjulega
samverudaga á Hótel Örk í Hvera-
gerði. Við töluðum nær daglega
saman í síma og sakna ég þess
mikið að heyra ekki lengur rödd
hennar þar.
Velvild hennar, barna hennar
allra og íjölskyldna í minn garð var
alveg sérstök og fyrir það verð ég
ævinlega þakklát. Guð blessi hana.
Með hinstu kveðju.
Þuríður Helgadóttir.
og Niels kynntust um síðustu jól
og fóru fljótlega að vera saman. í
framhaldi af því var gerð mikil leit
að draumahúsinu og það fannst á
síðustu stundu hús frá 1860. Þau
fóru að búa saman. Heimilið þeirra
var það hlýlegasta sem ég hef kom-
ið á. Mikið á ég eftir að sakna þess
að enginn Niels, Beta og Þráinn
litli sonur Nielsar búi lengur í gamla
húsinu við Kirkjutorg. Mér fínnst
eins og það séu bara nokkrir dagar
síðan við Beta vorum að undirbúa
40 ára afmælið hans Nielsar, sem
var í ágúst síðastliðnum, því að sjá
mann eins hamingjusaman og stolt-
an af kærustu sinni og Niels var
þann dag er augnablik sem ég á
alltaf eftir að muna.
Ég er ánægð með að hafa fengið
að kynnast Nielsi. Og ég bið þig,
Guð minn, að þú veitir henni elsku
Betu og Þráni, svo og ættingjum
hans og vinum, huggun þína og
styrk í þessum mikla missi.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín.“
(Úr Spámanninum.)
Ástríður og Björt.