Morgunblaðið - 02.12.1993, Side 46

46
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. DESEMBER 1993
Guðmundur Jóns-
son - Minning
Fæddur 3. apríl 1954
Dáinn 21. nóvember 1993
Stórt skað var höggvið í vinahóp
okkar 21. nóvember, þegar Guð-
mundur Jónsson vinur okkar lést
af slysförum. Við Guðmundur höfð-
um talast við í síma stuttu áður en
slysið varð. Þá hafði hann hringt í
okkur félagana, þar sem við vorum
á ferðalagi á fjöllum og spurði
hvernig gengi hjá okkur. Ferðalög
á íslandi voru mikið áhugamál hjá
Guðmundi hvort sem farið var í
veiðiferðir, ferðast um á snjóbíl
Hjálparsveitar skáta í Hafnarfirði,
farið um á jeppa eða eins og hann
og félagar hans gerðu hér áður
fyrr, er þeir fóru fótgangandi á
jökla landsins.
Vinskapur okkar hófst fyrir al-
vöru 1987, þó að leiðir okkar hafi
legið saman áður. Við áttum þess
kost að kynnast Guðmundi á marg-
an hátt. Við störfuðum saman í
Hjálparsveit skáta í Hafnarfirði,
fórum saman í veiðiferðir, ferðuð-
umst um landið, áttum saman
fjallaskála ásamt fleiri félögum
okkar. Síðast en ekki síst þá störf-
uðum við saman um tíma og áttum
saman lítið fýrirtæki og voru störf
okkar tengd allt þar til hann lést.
Guðmundur hafði mjög gaman
af stangveiði og var það mikil
skemmtun fyrir okkur að fara með
honum í veiðiferðir því að hann var
alltaf léttur og skemmtilegur og
hrókur alls fagnaðar í þessum ferð-
um. Ekki var Guðmundur svo upp-
tekinn af að veiða að hann gæti
ekki tekið sér tíma til að sitja á
árbakka eða við vatn og spjalla við
okkur eða hjálpa okkur við einhver
verk sem við vorum í vandræðum
með eða miðla okkur af reynslu
sinni.
Ætíð var stutt í glensið hjá hon-
um því að hann var mikill húmor-
isti og hafði mikla leikhæfileika og
er okkur minnisstætt þegar við vor-
um eitt sinn að fara í sundlaug úti
á landi er Guðmundur fór að kaupa
aðgöngumiða. Hann þóttist vera
þýskur ferðamaður og talaði ekki
íslensku. Það gekk illa að koma
afgreiðslustúlkuhni í skilning um
hvað það var sem hann vantaði
sökum tungumálaerfíðleika, en
þegar hann var búinn að kaupa
aðgöngumiðann þá þakkaði hann
fyrir á sinni ágætu íslensku.
Guðmundur var félagi í Hjálpar-
sveit skáta í Hafnarfírði og starfaði
þar lengi af miklum krafti og á
sveitin honum mikið að þakka.
Ætíð þegar smíða þurfti eitthvað
úr málmi fyrir sveitina þá kom
Guðmundur fyrst upp í hugann og
leysti hann alltaf úr þeim málum
af sinni alkunnu snilld og útsjónar-
semi ef hann átti þess nokkurn
kost. Snjóbílar sveitarinnar voru
gott dæmi um þetta, en Guðmundur
sá um breytingar og endurbætur á
þeim með aðstoð annarra félaga
sveitarinnar. Hann var alltaf boðinn
og búinn að hjálpa til þó að hann
hefði minni tíma til þess en margur
annar sökum fjölskylduaðstæðna,
en hann varð ekkill árið 1988.
Bömin okkar dáðu hann enda
spjallaði hann oft við þau eða lék
skemmtilega leiki með þeim. Æði
oft tókst honum að koma þeim og
ekki síður okkur á óvart með ýms-
um skemmtilegum uppátækjum og
munu þau sakna stundanna með
honum, Jóni Trausta og Jökli hvort
sem var á ferðalögum eða á góðum
stundum hér heima.
Elsku Jón Trausti, Jökull, Ásgeir
og aðrir aðstandendur og vinir.
Sorgin er þungbær, en við munum
öll varðveita vel minninguna um
göðan dreng.
Guðmundur og Fríða.
Þegar frétt barst um að maður
hefði látist í bifreiðarslysi norður í
landi, vissum við ekki hver í hlut
ætti, hugsuðum aðeins eins og aðr-
ir að einhverjir ættu nú um sárt
að binda. Síðar er fréttist að félagi
okkar Guðmundur 'Jónsson hefði
látist í þessu hræðilega slysi, vildum
við helst neita að trúa. Það er mik-
ið áfall að standa frammi fyrir þeirri
staðreynd að ungur maður í blóma
lífs síns er kallaður burt frá ungum
sonum sínum er fyrir fímm árum
höfðu mátt þola þá raun að missa
móður sína úr veikindum. Þeirra
missir er mikill, svo mikill að orð
fá ekki lýst.
Með nokkrum fátæklegum orð-
um langar okkur félagana í Körfu-
bolta-klúbbnum að minnast Guð-
mundar, en það var fyrir rúmum
fjórum árum að Guðmundur slóst í
okkar hóp, Hann kom í hópinn með
æskuvini sínum og félaga Svavari
Ólafssyni og strax frá byrjun var
sem Guðmundur hefði verið með
okkur í mörg ár, svo vel féll hann
í hópinn. Það fer ekki hjá því að
átta félagar sem hittast tvisvar í
viku við íþróttaæfíngar kynnist
skaphöfn og eiginleikum hver ann-
ars mjög vel. Skaphöfn Guðmundar
var þannig að betri félaga í leik og
gleði er ekki hægt að hugsa sér.
Kappið var mikið en þó ávallt með
forsjá og óviðjafnanleg kímni og
húmor lýsti sér í því að hann sá
hið spaugilega í öllum hlutum. Hið
sama mun hafa verið um afstöðu
Guðmundar til alvarlegri viðfangs-
efna. Hann tókst á við verkefni
hversdagsleikans af kappi en einnig
með þeirri lífsgleði sem án efa hef-
ur auðveldað honum og sámferða-
mönnum hans amstur dagsins.
í mikilli sorg verða orð oft fátæk-
leg. Við biðjum Almættið að blessa
drengina ungu er misst hafa föður
sinn, sem ekki var þeim aðeins
góður faðir, heldur einnig góður
félagi. Við vottum foreldrum Guð-
mundar og systur hans okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Guðmundar
Jónssonar.
Félagar í
Körfuboltaklúbbnum.
Það voru hræðilegar fréttir sem
okkur bárust sunnudagskvöldið 21.
nóvember sl. Hann Guðmundur vin-
ur okkar hafði lent í bílslysi og
beðið bana. í fyrstu neituðum við
að trúa því. Þetta gat ekki verið
satt. Hver er tilgangurinn?
Kynni okkar voru ekki löng, að-
eins átta góð ár. Þau hófust þegar
ég gekk í Hjálparsveit skáta í Hafn-
arfírði haustið 1985. Um það leyti
kom nýr snjóbíll til sveitarinnar og
við hann hófum við störf saman.
Ég sá fljótt að þarna var yfírburða-
maður, bæði varðandi uppbyggingu
bílsins og skipulag starfsins í kring-
um hann og eins í ijalla- og ferða-
mennsku. Enda var hann reyndur
jöklafari frá störfum sínum í hjálp-
arsveitinni og betri félaga gat ég
ekki hugsað mér í erfiðum vetrar-
ferðum.
Fljótlega eftir að við hófum sam-
starf sagði hann mér þáu sorgartíð-
indi að Lóa kona hans hefði greinst
með alvarlegan sjúkdóm sem svo
síðar leiddi hana til dauða. Þessi
tími var honum Jnjög erfíður, að
vera drengjunumm sínum bæði fað-
ir og móðir, stunda fulla vinnu og
taka samt þátt í því tómstunda-
starfí sem honum þótti svo vænt
um. Við þetta fékk hann ómetan-
lega aðstoð hjá foreldrum sínum.
Þrátt fyrir þá miklu sorg sem hann
bar innra með sér, fylgdi honum
jafnan grín og gleði hvar sem hann
fór. Eitt skemmtilegasta afmæli
sem við hjónin höfum farið í var
þegar hann varð 35 ára. Húsið var
skreytt mjög fallega eins og honum
var einum lagið. Mikill söngur, leik-
ir og þrautir eins og í góðu barnaaf-
mæli.
Margar ógleymanlegar stundir
áttum við í ferðum okkar með þeim
feðgum, jafnt að sumri sem vetrar-
lagi. Einnig eru okkur ógleymanleg-
ar heimsóknir þeirra feðga á heim-
ili okkar, og var þá Kristín vinkona
Guðmundar stundum með í seinni
tíð.
Haustið 1988 stofnaði Guðmund-
ur ásamt félaga okkar lítið fyrir-
tæki í húsnæði fyrirtækis rníns og
jók það enn á samveru okkar. Guð-
mundur var listamaður í sínu fagi
sem var járnsmíði. Hann var ein-
stakur suðumaður, útsjónarsamur
og snillingur í höndum.
Það skarð sem nú hefur verið
höggvið í okkar vinahóp verður
aldrei hægt að fylla.
Við biðjum guð að styrkja litlu
drengina sem kveðja nú pabba sinn,
einnig Dódó, Jón, Ásgeir, Kristínu
og aðra ástvini.
Halldór og Anna Rósa.
Það er með virðingu og söknuði
að við kveðjum hinstu kveðju Guð-
mund Jónsson sem nú er látinn
aðeins 39 ára að aldri.
Síðastliðin tvö ár höfum við
fylgst að við leik og störf og átt
margar ógleymanlegar stundir
saman. Guðmundur hafði sérstak-
lega næmt auga fyrir skiplegum
hliðum mannlífsins og hlátur og
glaðværð fylgdi honum hvar sem
hann kom.
Hann var vinur í raun. Ástvina-
missi er ekki unnt að bæta og er
Guðmundar sárt saknað.
Elsku Jökull og Jón Trausti, Jón,
Dódó og Siddý og aðrir ástvinir.
Við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og biðjum guð að styrkja
ykkur.
Guð geymi elsku Guðmund.
Helga og Bjarni.
í eigu Skátafélagsins Hraunbúa
er stór, fagurlega smíðaður kerta-
stjaki úr jámi, sem notaður er við
hátíðleg tækifæri. Þennan kerta-
stjaka smíðaði Guðmundur Jónsson
og gaf Hraunbúum fyrir nokkru.
Þannig sýndi hann í verki hug sinn
til síns gamla félags. Og nú er hann
„farinn heim“, eins og skátar segja
um félaga sína sem falla frá.
Minningamar um Guðmund úr
skátastarfí verða með okkur áfram
þó hann sé horfínn á braut. Hann
gerðist ungur skáti og þrátt fyrir
hæglátt fas, sem einkenndi hann,
þá var honum gefinn einstæður eig-
inleiki gamanleikarans að koma öll-
um til að brosa þegar hann vildi.
Þegar þeir vinimir, hann og Sigurð-
ur Siguijónsson, 13-14 áragamlir,
skemmtu í góðum hópi, þá gerðu
menn sér strax grein fyrir því að
þar fóm leikarar framtíðarinnar.
Þó aðeins annar þeirra hafí valið
leikarastarfíð hefði Guðmundur
hæglega getað fylgt í sömu spor.
Hann valdi sér annað lífsstarf þar
sem listrænir eiginleikar hans nutu
sín einnig vel, enda ekki langt að
sækja hina högu hönd föður síns.
Skátafélagið Hraunbúar mun
alltaf minnast þess góða drengs
sem nú er kvaddur. Hugur okkar
er hjá drengjunum hans, öldruðum
foreldrum og systur og við biðjum
þess að þær góðu minningar sem
allir eiga um Guðmund Jónsson
mildi sárasta harminn þegar stund-
ir líða.
Hraunbúar.
Hvað væri líf án líknar góðra manna?
í leynum hugans geymi ég minninguna
sem leikur best á hjartans hörðustreng
lög sín um fóm er sýndi gæsku sanna,
um sálufélag, bestu kynninguna,
um göfugt fólk sem gladdi lítinn dreng.
(ívar Bjömsson)
Það voru hræðilegar fregnir sem
bárust okkur að kvöldi sunnudags-
ins 21. nóvember. Guðmundur var
látinn. Við kynntumst Guðmundi í
gegnum móður okkar, en þau höfðu
verið nánir vinir í þrjú ár. Það er
á svona stundum sem maður hugs-
ar um hvað- það er nú stutt. á milli
lífs og dauða. Lífið getur verið
óskiljanlegt þegar maður á besta
aldri sem vildi öllum vel er tekinn
frá okkur.
Guðmundur var alltaf svo hress
og skemmtilegur. Hann hafði ein-
stakt lag á að koma manni í gott
skap þegar maður var eitthvað súr
því að honum tókst að grínast með
flesta hluti. Hann hafði svo ótrúlega
gott skopskyn að maður fékk stund-
um verk í magann af hlátri. Hann
var einnig mjög örlátur maður og
hann kom manni oft skemmtilega
á óvart, því að hann var svo hug-
myndaríkur. Við dáðumst líka sér-
staklega að því að hann hneykslað-
ist aldrei á neinu og talaði aldrei
illa um neinn.
Þegar við lítum til baka sjáum
við enn betur hve góður og gefandi
hann var. Guðmundur var ofsalega
mikil félagsvera og naut hann sín
vel í góðra vina hópi. Hann gladdi
svo sannarlega marga í kringum
sig með uppákomum sínum. Við
viljum þakka Guðmundi fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman.
Elsku Jökull, Trausti og aðrir
aðstandendur. Við biðjum góðan
guð að styrkja ykkur í sorginni, en
minningin um þennan góða mann
mun alltaf lifa í hjörtum okkar sem
vorum svo heppin að kynnast hon-
um.
Nú guð ég von’ að gefi
af gæsku sinni frið
að sársaukann hann sefi
af sálu allri bið.
Og þó að sárt sé saknað
og sól sé bak við ský
þá vonir geta vaknað
og vermt okkur á ný.
Þá ljósið oss mun leiða
með ljúfum minningum
og götu okkar greiða
með góðum hugsunum.
(I.T.)
Krisljana Björg og
» Petra Steinunn.
Félagi okkar og vinur Guðmund-
ur Jónsson lést af slysförum norður
í Eyjafirði 21. nóvember. Fréttin
af þessum hörmulega atburði barst
til okkar félaganna um kvöldið.
Hvílík harmafregn. Guðmundur
hafði tekið að sér verkefni norður
á Dalvík. En við áttum að sjálf-
sögðu öll von á að hitta hann sunn-
an heiða glaðan og reifan að vanda.
En enginn má sköpum renna.
Guðmundur Jónsson fæddist 3.
apríl 1954. Hann var sonur hjón-
anna Jóns E. Guðmundssonar vél-
smiðs og Halldóru Sigurðardóttur.
Þau búa á Hamarsbraut 10 í Hafn-
arfírði, en þar ólst Guðmundur upp
ásamt systur sinni Sigríði. Guð-
mundur lærði vélsmíði í Vélsmiðj-
unni Kletti í Hafnarfirði undir hand-
aijaðri föður síns og fór síðan til
frekara náms i Vélskóla íslands,
en þaðan lauk hann vélstjóranámi.
Guðmundur tók ungur þátt í
skátastarfi í Hraunbúum og starf-
aði þar af miklum áhuga. Hann
gerðist félagi í Hjálparsveit skáta
í Hafnarfírði árið 1972, eða strax
og hann hafði aldur til. Hann lagði
sig fram í starfí fyrir sveitina og
var einstaklega góður félagi hvort
heldur var á alvarlegum stundum
eða þegar gleðin hafði völdin. Guð-
mundur var einstakur húmoristi.
Þeir félagar og frændur Guðmund-
ur og Sigurður Siguijónsson, sem
nú er orðinn landsfrægur leikari,
voru engum líkir. Þeir höfðu næmt
auga fyrir því sem var skoplegt og
var Guðmundur enginn eftirbátur
Sigurðar í því efni. Það var alltaf
skemmtilegt að vera nálægt Guð-
mundi. Hann hafði jákvæð áhrif á
vinahópinn, hvemig sem á stóð.
Snemma fékk Guðmundur mik-
inn áhuga á jöklum og jöklaferðum.
Fór hann t.d. margar ferðir með
félögum úr sveitinni gangandi á
skíðum yfír Vatnajökul á áttunda
áratugnum. Þegar vélsleðar urðu
mikilvæg björgunartæki fyrir hjálp-
arsveitir var Guðmundur í broddi
fylkingar. Og þegar sveitin fjárfesti
í dýrum snjóbíl árið 1985 til að
geta betur sinnt ætlunarverki sínu
var Guðmundi að sjálfsögðu falin
stjórnin. Allir vissu að honum var
manna best treystandi þar sem
reyndi á kunnáttu, leikni og þor. í
honum bjó mikil alvara undir yfír-
borði einstakrar glaðværðar. Og
hvað fer betur saman í einum
manni? Við söknum góðs vinar og
félaga.
í hjálparsveitinni kynntist Guð-
mundur konu sinni Ólafíu Guðrúnu
Jónsdóttur, en hún dó árið 1988
eftir erfíð og langvarandi veikindi
frá þremur bömum, þar af tveimur
sonum þeirra Guðmundar. Jón
Trausti og Jökull syrgja nú föður
sinn. Það er sannarlega skammt
stórra högga á milli í lífi þeirra.
Þeir bræður, Ásgeir sonur Olafíu,
foreldrar Guðmundar og systir
ásamt stórum hópi frændfólks,
venslafólks og vina eiga um sárt
að binda við svo skyndilegt og
ótímabært andlát Guðmundar Jóns-
sonar. Eitt getum við þó ornað okk-
ur við, en það er minningin um ein-
staklega góðan dreng og heilsteypt-
an mann. Samúðarkveðjur okkar
ná skammt, en þær era sannarlega
veittar af heilum hug.
Félagar í Hjálparsveit skáta
í Hafnarfirði.
Stórt skarð hefur verið höggvið
í hóp Skálholtsmanna, með skyndi-
legu og ótímabæra fráfalli Guð-
mundar Jónssonar.
Það var á haustdögum fyrir um
tveimur áram að hópur manna tóku
saman höndum í þeim tilgangi að
reisa fjallaskála. Mikill áhugi á úti-
vera og fjallamennsku var í hópn-
um, en þarna komu saman menn
með mismunandi reynslu og var
Guðmundur þar á meðal. Mönnum
var úthlutað verkefnum og leysti
Guðmundur sín af miklum hagleik
á sinn einfalda og smekklega hátt.
Skálinn reis og var hann nefndur
Skálholt.
Glens og gaðværð var merki
Guðmundar, þrátt fyrir að lífið hafi
ekki alltaf leikið við hann, átti hann
auðvelt með að sjá broslegu hliðina
á hlutunum og oftar en ekki var
hann hrókur alls fagnaðar.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Guðmundi þær stundir sem við höf-
um átt saman og um leið votta ég
drengjunum hans, þeim Jökli og
Jóni Trausta, fóstursyni, foreldrum
og öðram aðstandendum dýpstu
samúð á þessari sorgarstundu.
Blessuð sé minning Guðmundar
Jónssonar.
Fyrir hönd Skálholtsmanna,
Þorgrímur St. Árnason.
Mig langar til að kveðja með
nokkrum orðum frænda minn, Guð-
mund Jónsson, sem lést af slysför-
um hinn 21. nóvember sl. og um
leið þakka honum margar góðar
samverustundir.
Við fregnina um lát Guðmundar
leitaði hugur minn til baka til þeirra
ára er heimili hans og foreldra hans
á Hamarsbrautinni var mitt annað
heimili. Þótt Guðmundur hafi verið
níu árum eldri en ég, leit ég alltaf
á hann sem jafnaldra minn og leik-
félaga. Allt sem hann og vinir hans
höfðu fyrir stafni fannst mér ákaf-
lega spennandi og vildi ég ólmur
vera í félagsskap þeirra. Þegar ég
lít til baka reynist mér hins vegar
erfitt að skilja hve viljugur hann
var að hafa mig bamið í eftirdragi
og hvað hann var mér alltaf góður.
Ég minnist t.d. þegar hann fékk
sumarvinnu hjá Rafveitu Hafnar-
fjarðar og keypti handa mér stóran
vörubíl, þegar hann fékk sína fyrstu
útborgun. Ég minnist þess einnig,