Morgunblaðið - 02.12.1993, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. DESEMBER 1993
49
Hjónaminning
Steinunn Gunnlaugs-
dóttir og Sveinn
Guðbrandsson
Steinunn
Fædd 11. nóvember 1895
Dáin 28. október 1993
Sveinn
Fæddur 3. september 1896
Dáinn 15. september 1981
Hinn 28. október síðastliðinn lést
Steinunn Gunnlaugsdóttir, Sunnu-
hvoli, Egilsstöðum, á sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum, en hún hafði dvalist
þar í nokkur ár af heilsufarslegum
ástæðum.
Sveinn Guðbrandsson maður
hennar lést 15. september 1981.
Ég ætla að ininnast þeirra hjóna
með nokkrum línum.
Oft sér maður það í minningar-
greinum um meðbræður vora að
ekki hafi orðið neinn héraðsbrestur,
þegar þeir hafi kvatt þennan heim.
Sennilega er átt við að þeir hafi
ekki verið eitt af stóru númerunum
í þessari veröld. En er ekki maður-
inn eða konan, sem hafa verið öðr-
um til fyrirmyndar, skilað samfé-
laginu fullu lífsstarfi og þjóðfélag-
inu myndarlegum börnum, éinmitt
stórt númer þó að þau hafi lifað
lífi sínu utan við skarkala heimsins?
Steinunn var fædd á Þorvalds-
stöðum í Breiðdal 11. nóvember
1895. Foreldrar hennar voru hjónin
Gunnlaugur Helgason og Guðlaug
Arnadóttir. Steinunn ólst upp á
Gilsá í Breiðdal.
Sveinn Guðbrandsson var fæddur
3. september 1896. Foreldrar hans
voru hjónin Guðbrandur Ólafsson
og Guðrún Guðmundsdóttir. Þau
bjuggu á Randversstöðum í Breið-
dal og víðar.
Ekki eru mér kunn uppvaxtarár
þeirra Sveins og Steinunnar, en
geri ráð fyrir að þau hafi ung tekið
virkan þátt í lífi og starfi á sínum
heimilum.
Árið 1919 gifta Sveinn og Stein-
unn sig í Breiðdal, en jarðnæði hef-
ur ekki verið til staðar þar fyrir
ungu hjónin, því að vorið 1921
leggja þau af stað með eigur sínar
og fyrsta barn upp yfir Breiðdals-
heiði, sem var víst þakin snjó. En
Skriðdalur mun hafa opnast þeim
hlýlegur. Förinni var heitið að
Hryggstekk sem er á austurbyggð
í miðri sveit. Ekki mun aðkoman
hafa verið notaleg, því að Hrygg-
stekkur stóð í eyði árið áður. Þó
er ekki útilokað að nýr nágranni
hafi verið búinn að kveikja upp í
eldstæði og ylja upp.
Búskaparsögu Hryggstekkjar-
hjóna ætla ég ekki að rekja, en þau
voru samhent og eyddu ekki um
efni fram. Þau hirtu vel um allar
sínar skepnur og höfðu góðan arð
af þeim. Þau tóku þátt í félagslífi
sveitarinnar. Steinunn var í kvenfé-
Asta Thoraren
sen - Minning
Ásta er farin, farin í sína síðustu
sjóferð. Lífssigling Ástu var ekki
áfallalaus, það gaf oft hressilega á
bátinn, en það var ekki hennar
háttur _að gefast upp og leggja árar
í bát. Áfram var haldið og nú þeg-
ar litið er til baka eru þau líklega
fleiri árin hennar Ástu þar sem
sigldur var frískur byr í góðra vina
hópi. Ég var svo lánsöm að kynn-
ast þessari litlu, grannvöxnu konu
með harða skrápinn og stóra hjart-
að fyrir rúmum tíu árum síðan. Hún
var þá kokkur á mv. Akranesi og
ég að mæta um borð í minn fyrsta
túr sem stýrimaður á millilanda-
skipi. Skipið lá við bryggju á Grund-
artanga og var verið að lesta járn-
blendi sem sigla átti ineð til Kanada,
upp á Vötnin miklu. Ég hafði aldr-
ei stigið fæti minum um borð í svona
stórt skip áður hvað þá siglt yfir
Atlantshafið og fannst þetta því
ævintýri líkast. Ekki sá ég nokkurn
mann úti og ákvað því að drífa mig
um borð og leita að köllunum. Lá
leiðin því niður í „messa“ og bjóst
ég við að finna þar alla stóru og
kraftalegu sjóarana, sem hlutu að
vera á þessu skipi. Mér brá því
heldur í brún þegar lítil, snaggara-
leg kona, burstaklippt í bláköflótt-
um hnébuxum og berfætt í trékloss-
unum snarar sér inn og spyr heldur
hvasst: „Hvað vantar þig?“ Eftir
að ég hafði áttað mig á þessum
„sjóara" sagði ég henni til hvers
ég væri komin. Hún horfði á mig
dágóða stund og sagði svo: „Komdu
og fáðu þér kaffisopa." Þarna
drukkum við fyrsta kaffisopann
saman meðan Ásta fræddi mig
m.a. um fyrirhugaða siglingu,
Vötnin miklu o.fl. Mér fannst strax
á þessari stundu ég hafa þekkt
þessa konu alla ævi.
Ásta var vel lesin og hafsjór af
fróðleik, hún fýlgdist vel með gangi
heimsmála hvort sem það voru
fréttir af vísinda afrekum, listum,
merkum fornleifauppgreftri, styij-
öldum eða stjórnmálum allt kom
henni við og á öllu myndaði hún
sér skoðun. Að sjálfsögðu þurfti hún
einnig að vita allt um staðsetningu,
hraða og stefnu skipsins og var það
heilög skylda mín að lokinni vakt
að mæta í eldhúsið og færa kokkn-
um þessar upplýsingar ásamt veð-
urútliti og helstu fréttum dagsins.
Það var mannbætandi að vera
nálægt Ástu, aldrei talaði hún illa
um nokkurn mann né felldi dóma.
Hún var ekki allra, en traustari og
tryggari vin er varla hægt að finna.
Á tímamótum sem þessum líða
minningar rúmlega tíu ára vináttu
gegnum hugann, sumar vekja ekki
aðeins með mér bros heldur skelli-
hlátur, aðrar sáran söknuð. Stund-
irnar sem voru okkur heilagar og
við áttum saman, bara tvær í þessu
litla karlasamfélagi, þegar við feng-
um okkur „tíu“ fyrir svefninn,
ræddum saman um alla heima og
geima eða hlustuðum á góða tónlist.
Stundum var ég ekki viss um að
hún væri í klefanum þegar ég kom,
sá ekkert fyrir Gauloises-kófinu og
kallaði: „Ásta ertu þarna?“ Svarað
var um hæl með hásri rödd: „Ertu
farin að tapa sjón barn? Komdu
inn.“ Eftirmiðdagarnir á siglingu
þegar hún kom upp í brú, drakk
tebolla og reykti nokkrar Gauloises-
sígarettur og skildi eftir ýmsa fróð-
leiksmola til frekari umhugsunar.
I öllum þeim ferðum sem við fór-
um saman er mér minnisstæðust
ferðin til Indlands, Nepal og Sri
Lanka. Þá naut Ásta sín, var kom-
in heim eins og hún sagði sjálf og
skildi ég það vel eftir að hafa farið
með henni í heimsókn til indverskra
vina hennar og heilsað kunningjum
á götu í Bombay og séð hversu inni-
lega þeir fögnuðu henni og þótti
vænt um hana og henni um þá.
Ásta var listakokkur, það var
alltaf jafn spennandi að mæta í
mat hjá henni hvort heldur var um
borð í einhveiju skipinu eða heima
á Laugarnesveginum. Skipti ekki
máli hvort boðið var upp á austur-
lenskar krásir, kröftuga stormsúpu
eða eitthvað þar á milli, maturinn
hennar Ástu hafði eitthvert sérstakt
bragð, eitthvað sem ekki er hægt
að skýra með orðum.
Nú er þessi einstaka kona farin,
þessi heimskona, þessi ljúflingur,
þetta hörkutól sem einu sinni á öll-
um sínum sjómannsferli lagðist veik
en lét ekki undan fyrr en hún var
borin í koju og fann það þá út að
ástæðan fyrir veikindunum væri lík-
lega sú að hún reykti ekki nóg.
Þegar hún komst svo á fætur var
reykt af fullum krafti og ekki sleg-
ið slöku við í því frekar en öðru.
Það var aldrei nein hálfvelgja kring-
um Ástu. Hún skilur eftir sig stórt
skarð í hugum þeirra sem hana
þekktu, það kemur enginn í hennar
stað, einfaldlega vegna þess að hún
var einstök. Það er því mikið lán
að fá að kynnast og eignast vináttu
slíkrar manneskju á lífsleiðinni,
maður verður af því miklu ríkari.
„Þó ég sé látinn harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta. Ég er svo nærri, að hvert eitt tár
ykkar snertir mig og kvelur. þótt látinn þið
mig haldið. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.“
(Óþ. höf.)
Um leið og ég kveð þig, Ásta,
og þakka fyrir samfylgdina og allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman votta ég börnum og öðrum
aðstandendum mína innilegustu
samúð. Blessuð sé minning þín.
Sigrún E: Svavarsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, stjúpföður,
tengdaföður, afa og langafa,
STEINDÓRS
GUÐMUNDSSONAR,
Hörgshlið4,
Reykjavík.
Ágústa Anna Valdimarsdóttir,
Þórir Steindórsson, Sigríður G. Guðmundsdóttir,
Anna B. Steindórsdóttir,
Steingerður Steindórsdóttir, Þorvarður E. Björnsson,
Þórður G. Árnason, Vigdís Hjartardóttir,
Hinrik I. Árnason, Oddný Steingrímsdóttir,
Sigurður Þ. Árnason, Hafdi's Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
lagi og formaður þess í mörg ár.
Sveinn tók virkan þátt í ungmenna-
félagi ásamt fleiri störfum fyrir
sveitina.
Þau Sveinn og Steinunn eignuð-
ust fimm dætur, taldar í aldursröð:
Oddný, Guðlaug, Guðrún, Ásdís og
Hjördís. Drengur dó eftir fæðingu.
Allar fóru þær systur í skóla til
mennta, stofnuðu heimili og eiga
marga afkomendur.
Árið 1954 hætta þau Sveinn og
Steinunn búskap á Hryggstekk eft-
ir 33 ára búsetu þar og flytjast á
Egilsstaði. Þar byggja þau íbúðar-
hús í félagi við Guðlaugu dóttur
sína, sem var ljósmóðir við sjúkra-
húsið. íbúðarhúsið hlaut nafnið
Sunnuhvoll, og mun jafnan hafa
staðið Skridælingum opið, sem litu
þar inn og nutu gestrisni þeirra
hjóna sem fyrr.
Steinunn skúraði mörg ár í
barnaskólanum á Egilsstöðum.
Einnig vann hún í sláturhúsi KHB
á haustin. Sveinn stundaði ýmsa
vinnu, meðal annars síðast hjá raf-
veitunum meðan heilsa leyfði. Eftir
að Sveinn lést, dvaldist Steinunn
heima í Sunnuhvoli uns heilsu henn-
ar hrakaði svo að hún varð að fara
til dvalar á sjúkrahúsið á Egilsstöð-
um.
Jarðarför Steinunnar var gerð frá
Egilsstaðarkirkju laugardaginn 6.
nóvember að viðstöddu fjölmenni.
Ég sendi systrunum, börnum þeirra
og öðrum vandamönnum innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sveins og
Steinunnar.
Stefán Bjarnason, Flögu.
t
Þökkum vináttu og samúð vegna andláts og útfarar
SVÖFU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Ölduslóð 7,
Hafnarfirði.
Svanhvit Reynisdóttir,
Guðrún Reynisdóttir,
Guðrún Högnadóttir.
t
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
KRISTJÁNS JÚLÍUSAR ÓLAFSSONAR,
Túngötu 19,
Patreksfirði.
Jónína H. Jónsdóttir,
synir, tengdadætur og barnabarn,
stjúpbörn og fjölskyldur,
systkini og fjölskyldur.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
ÞORGERÐAR
MAGNÚSDÓTTUR,
Lokastfg 19,
Reykjavík.
Pálmi Kr. Jóhannsson, Óiafía Bjarnadóttir,
Jóhann Hálfdanarson, Vilhelmi'na Salbergsdóttir
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og bróður,
TÓMASAR
GUÐMUNDSSONAR,
lllugagötu 1,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir faerum við Stínu, Inga
og áhöfn Hugins VE 55.
Erna Þorsteinsdóttir,
Gunnar Eiriksson, Guðri'ður Hilmarsdóttir,
Gísli Sveinsson,
Guðmundur Tómasson, Rebekka Björgvinsdóttir,
Lilja Tómasdóttir, Grétar Miller,
Ásdi's Tómasdóttir
barnabörn og systkini
Lokað
Lokað eftir hádegi í dag, fimmtudaginn 2. desem-
ber, vegna jarðarfarar GUÐMUNDAR JÓNSSONAR.
Málmsteypan Hella hf.