Morgunblaðið - 23.02.1994, Síða 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. FEBRÚAR 1994
29
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo bijðstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(DavíðStefánsson)
Ég votta foreldrum Ömu, Áma
og Kristínu, og systkinum hennar,
Þórdísi, Gunnari og Hauki og öðrum
ástvinum mína dýpstu samúð. Ég
bið góðan Guð að styrkja foreldra
hennar og systkini því að missir
þeirra er mestur þó að við höfum
öll misst mikið.'
Guð blessi minningu Ömu Ýrar.
Anna Sigríður.
Elsku Arna Ýr mín.
Þú varst besta vinkona mín.
Manstu eftir því þegar við vorum
að leika okkur saman í mömmó?
Þú varst alltaf svo góð við mig og
kenndir mér margt, því að þú varst
þremur og hálfu ári eldri en ég.
Ég mun sakna þín mikið.
Þín vinkona,
Anna Karen.
Þetta er hún Ama,
svo kát og glöð.
Hún situr þarna í öftustu röð.
Nafnið hennar Ama Yr,
brosmild stúlka,
svo ijóð og svo skýr,
sem enginn þarf að túlka.
Dáin er hún, farin burt,
kemur aldrei aftur.
Ég vildi frekar að hún væri um kjurt
því horfinn er mér kraftur.
Þinn bekkjarbróðir,
Hallsteinn.
Ama mín.
Nú ertu farin og horfin á brott,
burtu frá þessum heimi.
Þú fórst að sofa og þú sefur rótt
og þú vaknaðir aldrei aftur.
Nú ertu hjá Guði og þú unir þér vel
því þegar maður er hjá Guði líður manni vel.
Þinn skólabróðir,
Haukur.
Það var sunnudaginn 13. febrúar
að ég frétti að litla vinkona mín
hún Ama Ýr væri dáin. Hún var
alltaf svo hress og kát. Henni fannst
alltaf svo gaman að vera með okk-
ur Þórdísi og koma með okkur í
Kringluna. Arna var mjög bráð-
þroska. Hún kom mér alltaf á óvart
í_ hvert skipti sem ég hitti hana.
Ég man þegar ég passaði hana
þegar hún var yngri. Hún var alltaf
svo góð við mig. Við fórum oftast
á róló þar sem við eyddum okkar
tíma saman. Ég, Þórdís og Ama
fómm næstum því á hveijum jólum
upp í Austurbæjarskóla í jólafönd-
ur. Það fannst Ömu svo gaman.
Þegar Arna varð eldri fór hún
að stunda ballett. Mér fannst svo
gaman að sjá hana sýna, því ég var
svo stolt af henni. Ljúfa minningin
um Örnu mun geymast í minni
mínu um ókomna tíð.
Elsku Árni, Kristín, Þórdís og
Gunni, ég votta ykkur innilega sam-
úð mína. Megi guð vera með ykkur
og styrkja á þessari sorgarstund.
Þú ert vorið, vindur hlýr,
vekur hjá mér nýja kennd.
Og ég græt í gleði minni.
Þú gefur mér með návist þinni
svo miklu meira en trúði ég.
(Stefán Hilmarsson)
Ingibjörg.
Sunnudaginn 13. febrúar hringdi
Kristín, kennarinn minn, í mig og
sagðist ætla að koma og tala við
mig.
Ekki datt mér i hug um hvað
hún ætlaði að tala við mig. í huga
mínum skaut upp sú hugsun að ég
yrði að hringja í vinkonu mína Ömu
Ýr og segja henni þetta. En eitt-
hvað aftraði mér frá því. Kristín,
kennarinn okkar Örnu Ýrar, færði
mér þau sorgartíðindi að Arna Ýr
vinkona mín hefði dáið snemma um
morguninn. Ég grét, ég hafði misst
bestu vinkonu mína. Eg get ekki
skilið hvers vegna guð þurfti að
kalla á Örnu Ýr til sín aðeins tíu
ára gamla, frá foreldrum og systk-
inum sínum. Kannski er henni ætlað
að passa litla frænda sinn sem dó
fyrir nokkru aðeins sex mánaða
gamall. Ef svo er þá veit ég að hún
passar hann mjög vel.
Ama Ýr var besta vinkona mín
og áttum við margar glaðar stundir
saman. Við sátum saman í skólan-
um, lékum okkur saman og sváfum
oft saman heima hjá hvor annarri,
en oftast heima hjá henni. Það var
og er alltaf gott að koma heim til
hennar. Við Arna vomm búnar að
heita hvor annarri að við yrðum
alltaf vinkonur. í sumar ætluðum
við að heimsækja ömmu hennar
vestur á Grundarfjörð og hlökkuð-
um við mikið til. Af því getur nú
ekki orðið nema í huga mínum.
í hjarta mínu lifir góð minning
um góða vinkonu og mun hún lifa
svo lengi sem ég lifi. Ég veit að
henni líður vel hjá Guði.
Ég og fjölskylda mín sendum
foreldrum , systkinum og ástvinum
hennar innilegar samúðarkveðjur
og biðjum Guð að styrkja þau í
þeirra miklu sorg.
Ef til vill sér hana einhver
á andvökustundum sárum
tifa í gegnum gluggann
sem geisla í sorgartárum.
(Magn. Ásgeirsson)
Þín vinkona,
Kristín Dögg Kristinsdóttir.
í dag erum við að kveðja kæran
nemanda okkar, Örnu Ýr Árnadótt-
ur. í tæp fímm ár hefur hún glatt
okkur með nærveru sinni eða frá
því hún hóf skólagöngu sína í Fella-
skóla sex ára gömul. Á þessum fjöl-
menna vinnustað vann hún hug og
hjarta allra sem kynntust henni
vegna framkomu sinnar og hlýlegs
viðmóts. Arna var sannkallaður
sólargeisli, jákvæði og einlæg með
sitt bjarta bros. Hún var þeirrar
gæfu aðnjótandi að eiga góða og
ástríka foreldra og bar hún uppeldi
sínu fagurt vitni. I bekknum sínum
var hún hljóðlát og prúð og vann
verkefni sín af mikilli kostgæfni.
Arna var stúlka sem öllum þótti
vænt um og hennar er nú sárt sakn-
að af bekkjarsystkinum sínum. Þau
og við öll munum ætíð muna brosið
sem hún var svo óspar á og alla
þá hlýju sem hún gaf okkur. For-
eldrum hennar og systkinum send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks Fellaskóla,
Kristín Böðvarsdóttir,
umsjónarkennari 5. KB.
Þú Guð míns líf, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt þð hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
(M. Joch.)
Sólin fer hækkandi á himninum,
skammdegið er að baki. Þó enn sé
vetur er vorið framundan og svo
sumarið. Helgarnar eru kærkomin
hvíld frá námi og störfum. Laugar-
dagskvöldið 13. febrúar sat ég við
skrifborð mitt og dundaði við að
tengja saman kynslóðir liðinna alda
í niðjatöl og ættir. Það sem vekur
athygli þegar skoðaðar eru fjöl-
skyldur þessara tíma er, hversu
mörg böm hjón eignuðust og hversu
mörg þeirra dóu. Stundum lifðu
ekki nema þijú til fimm af tíu
fimmtán systkina hópi. Nú er öldin
önnur hugsaði ég, færri böm fæð-
ast og öll komast þau á legg.
En þegar við kennarar Fellaskóla
mættum til vinnu að liðinni þessari
helgi afsannaðist þetta. Fækkað
hafði um einn í röðum nemenda
okkar. Arna Ýr Árnadóttir í 5. bekk
KB. hafði sofnað inn í eilífðina á
sunnudagsmorguninn. Það skiptir
þá ekki máli hver öldin er, hveijir
tímarnir em eða húsakynnin. Og
alltaf er það sama spurningin sem
brennur á vörum: Hvers vegna?
Ama Ýr var lagleg stúlka, prúð
og kurteis sem hafði hlýjan og já-
kvæðan persónuleika. Þrátt fyrir
að hún gerði sér ekki far um að
láta bera á sér í hópnum varð ekki
hjá því komist að taka eftir henni
og veita henni athygli. Síðast átti
ég tal við hana í vikunni áður en
hún lést. Þegar sorgin er annars
vegar við andlát svo ungrar mann-
eskju fer fyrir mér sem og mörgum
öðrum að orð bresta. Því leita ég í
smiðju skáldsins og prestsins Matt-
híasar Jochumssonar eins og hér í
upphafi og kveð Ömu Ýr með broti
úr kvæði sem hann orti við andlát
dóttur sinnar fýrir rúmum eitt-
hundrað árum síðan en er alltaf
jafn nýtt eins og það var þá:
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð með himnaföður vilja,
leyst frá lífi nauða,
ljúf og björt í dauða
lézt þú eftir litla rúmið auða.
Gráttu, móðir, gjöfina Drottins fríðu,
gráttu, þá með djúpri hjartans blíðu.
Sérðu’ ei sigurbjarma?
Sérðu’ ei líknarvarma
breiða sig um bamsins engilhvarma?
Enginn þýðir, hel, þitt helgiletur,.
„Hvar er vorið?“ spyija böm um vetur.
Dagur njólu dylur,
daginn nóttin hylur,
lífið oss frá eilífðinni skilur.
Því til hans, sem bömin ungu blessar.
Biðjum hann að lesa rúnir þessar,
heymm, hvað hann kenndi:
Hér þótt lífið endi,
rís það upp í Drottins dýrðarhendi.
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lif sé Guði, búin ertu’ að stríða.
Upp til sælu sala
saklaust barn án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
Foreldrum, systkinum og fjöl-
skyldu Ömu Ýrar votta ég samúð.
Guð blessi minningu hennar.
Snorri Bjarnason.
Arna Ýr Árnadóttir var fædd 21.
júní 1983 og var því 10 ára gömul
er hún lést vegna skyndilegra veik-
inda hinn 13. febrúar sl. Við frá-
fall barns sem hefur verið hraust,
en er hrifið í burtu frá fjölskyldu
sinni spyr maður: Hvers vegna?
Þegar stórt er spurt verður fátt um
svör og erfitt er að kyngja þessari
staðreynd. Syrgjendur barna sem
deyja skyndilega eiga það margir
sameiginlegt að hugsa
eða segja: „Ef“ eða „Hefði“ þetta
eða hitt verið öðruvísi. Þess konar
hugsanir eru óverðskuldaðar og
íþyngja þeim sem þjást af djúpri
sorg og tómleika.
Við munum geyma minningu um
broshýra ljóshærða telpu sem var
svo tillitssöm og hjálpfús. Tómleik-
inn sem myndaðist þegar litla barn-
ið ykkar deyr, sem allt hefur snúist
í kringum, verður seint fylltur.
Elsku vinir við getum engan veg-
inn sett okkur í ykkar spor, en biðj-
um Guð að styrkja ykkur í þessari
miklu sorg og lýsa ykkur veginn
framundan.
Saumaklúbburinn
og fjölskyldur.
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar tii birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfrétt-
ir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
Hjónaminning
Jón ísleifsson og
Gunnþórunn Pálsdóttir
Jón
Fæddur 24. febrúar 1903
Dáinn 1. nóvember 1992
Gunnþórunn
Fædd 25. júlí 1911
Dáin 13. febrúar 1994
Lífið hefur sinn gang, og nú er
svo komið að afi og amma eru
bæði búin að yfírgefa þetta líf.
Mig langar að minnast þeirra í
fáum orðum, og þakka þau ár sem
við áttum saman.
Hjá afa og ömmu er ég að miklu
leyti uppalin. Þau voru mér sann-
kölluð afí og amma, voru ætíð til
staðar, höfðu nægan tíma, sýndu
umhyggju, veittu öryggi og vænt-
umþykju sína létu þau óspart í ljós.
Það skipti þau mestu máli að ég
fengi mikið og gott að borða og að
mér liði sem best. Tilveran hjá afa
og ömmu var ákaflega ljúf. Afí
vakti mig í skólann, amma útbjó
nesti, afí kenndi mér stærðfræði,
amma kenndi mér að hekla, afí
skaut að mér aurum og saman spil-
uðum við amma marías, útbjuggum
kæfu og fórum með bænirnar á
kvöldin. Þau hvöttu mig og studdu
í öllu því sem ég tók mér fyrir hend-
ur.
Ég var mjög lánsöm að eiga þau
að. Með umhyggju sinni gáfu þau
mér ómetanlegar minningar, sem
munu ylja mér um hjartarætur um
ókomna framtíð. Ég bið kæran guð
að vera með þeim.
Blessuð sé minning þeirra.
Maggý.
Jóndís Sigurrós Ein-
arsdóttir frá Miðtungu
í Tálknafirði - Minning
Mikið erum við búin að eiga
gott að hafa átt hana ömmu Jón-
dísi. Allt vildi þessi kona fyrir
okkur gera, gæti hún það mögu-
lega. Hún bjó ásamt afa hjá okkur
í tæp 10 ár, og allar þær stundir
sem hún notaði í að snúast í kring-
um okkur systkinin og aðstoða
okkur á allan hált verða seint
metnar til fjár. Eins var það eftir
að amma og afi fluttu til Reykja-
víkur, ekki stóð á ömmu að hjálpa
okkur við nánast hvað sem var,
bæðum við hana um það.
Nú finnst okkur skrýtið að
hugsa til þess að hún sé ekki hjá
okkur lengur. Að við eigum aldrei
aftur eftir að koma til hennar og
sjá hana sitja við gluggann í
ruggustólnum sínum, pijónandi
sokka eða vettlinga á ömmu- eða
langömmubörnin sín.
Þó að amma hafi verið sjúkling-
ur lengi, fannst okkur að hún
myndi verða allavega 100 ára og
það sögðum við henni oft. Hún
var svo mikil og sterk persóna að
okkur fannst að hún myndi bara
alltaf verða lifandi. Sú varð nátt-
úrlega ekki raunin. Að morgni 12.
febrúar sl. lét amma Jóndís loks
í minni pokann fyrir manninum
með ljáinn eftir langa og erfiða
baráttu. Þá átti hún ekki nema
níu ár í það að verða 100 ára eins
og við héldum alltaf að hún myndi
verða.
Hluti hennar verður alltaf hjá
okkur, og nú erum við glöð fyrir
hennar hönd að vera komin til afa
á betri stað þar sem henni líður
vel. Með þessum orðum viljum við
kveðja hana ömmu okkar og
þakka henni alla þá gæslu og ást-
úð sem hún sýndi okkur í lifanda
lífi. Amma, okkur þykir vænt um
þig-
Nú ert’ í friði farin kær
frá okkur, góða amma.
Mikið er þín minning nær,
mynd í hugar ramma.
(B.F.)
Árdís, Hjörleifur og Kristín.
=ó=<feodí^feoso=ðS
&
H€)TEL borc
Sími11440
Önnumst erfidrykkjur
í okkar fallega og
virðulega Gyllta sal.