Morgunblaðið - 09.04.1994, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. APRÍL 1994
Minning
Selma Gunnhild-
ur Guðnadóttír
Mig langar til að minnast vin-
konu minnar, Selmu í Gunnhildar-
gerði. Kynni okkar hófust fyrir
mörgum árum og æ síðan hef ég
átt hana að vini. Það var svo gam-
an að ræða við hana, enda var hún
bæði skynug og skemmtileg. Orða-
tiltæki hennar voru kapituli út af
fyrir sig. Og hún nefndi hlutina sín-
um nöfnum. Hún talaði um fyrir
flóð og eftir flóð og þar átti hún
við þegar flæddi inn um allt Gunn-
hildargerði. Og við fórum í drífó
og penuðum og pússuðum. Hún
talaði líka um að setja rétta merki-
miða á hlutina og átti svör við
flestu. Við drógum mannakorn úr
boxinu hennar er við sátum í eld-
húskróknum. Oft áttu þau við það,
sem efst var á baugi þá stundina.
Og hún sagði: Pældu í því, við hljót-
um að vera í hávegum hafðar hjá
Guði, hefðarkonumar. Við gátum
setið og rætt lífsins gang og mann-
legan breyskleika fram og til baka.
Það var enginn sem átti neitt
inni hjá Selmu. Þeir sem ekki
þekktu hana, vissu ekki alltaf
hvernig þeir áttu að taka hrein-
skilni hennar, en við hin höfðum
oft gaman af, því að við vissum hve
réttlætiskennd hennar var sterk. Já,
hún átti engan sinn líka. Þakklát
er ég fyrir að hafa fengið að kynn-
ast henni og allar stundir okkar
saman. Aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð. Megi Guð og
allir englarnir geyma þig elsku
Selma.
„Drottinn, lát mig vera farveg friðar þíns
- að ég megi flytja kærieika þangað sem
hatur ér
- að ég megi flytja anda fyrirgefningar
þangað sem ranglæti er
- að ég megi samhug þangað sem
sundrung er
- að ég megi flytja sannleika þangað sem
villa- er
- að ég megi flytja trú þangað sem efí er
- að ég megi flytja von þangað sem
örvænting er
- að ég megi flytja bitu þangað sem
myrkur er
- að ég megi flytja gleði þangað sem
hryggð er.
- Drottinn, veittu að ég megi fremur leit-
ast við að hugga en vera huggaður
- að skilja fremur en vera skilinn
- að elska fremur en að vera elskaður.
- Því með því að gleyma sjálfum mér,
auðnast mér að fínna.
- Með því að fyrirgefa öðlast ég
fyrirgefningu.
- Með því að deyja vakna ég til eilífs lífs.
Arnen."
(Bæn Frans frá Assissí.)
Margrét Sumarliðadóttir.
Selma Guðnadóttir, systir mín,
varð bráðkvödd á heimili sínu að
morgni 25. mars sl. Hún var fædd
í Keflavík, næst yngsta barn hjón-
anna Karólínu Kristjánsdóttur og
Guðna Jónssonar vélstjóra.
Ég var sjö ára gömul þegar
Selma fæddist svo oft kom það í
minn hlut að passa hana. Mér
fannst ég bera talsverða ábyrgð á
henni sem barni og var stolt af því
að eiga þessa litlu systur. Hún var
bráðþroska og fróðleiksfús og því
var hún síspyijandi. Ég man hvað
mér leiddust stundum þessar spurn-
ingar, einkum þegar ég átti engin
svör við þeim. Selma var snemma
læs og mikill lestrarhestur. Allt sitt
líf las hún bækur um hin ólíkustu
efni, hún hafði mikið yndi af ljóðum
og kunni mikið af þeim. í skóla var
hún góður nemandi og sóttist nám-
ið vel en skólagangan varð ekki
löng.
Selma var fjórtán ára þegar fað-
ir okkar lést af slysförum. Fráfall
hans var okkur öllum mikið áfall,
ekki síst Selmu sem var á viðkæm-
um aldri og mjög hænd að honum.
Föðurmissirinn hafði mikil og djúp
áhnf á hana.
Ég gifti mig og fluttist burt, fyrst
til útlanda og síðan austur á land.
Sambandið milli okkar rofnaði
nokkuð eins og gengur en endurnýj-
aðist þegar hún kom til okkar í
Egilsstaði og var þar í nokkra mán-
uði. Þá voru börnin lítil og nóg að
gera á stóru heimili. Hún lét ekki
sitt eftir liggja við heimilisstörfín
enda dugleg og bráðmyndarleg í
Minning
Þorbjörg Jónsdóttir
Fædd 22. september 1916 |
Dáin 28. mars 1994 .i I
Mig langar að minnast Þorbjarg-
ar Jónsdóttur, en hún lést á Vífils-
stöðum þann 28. mars síðastliðinn
eftir erfið veikindi. Þorbjörgu
kynntist ég fyrir um einu og hálfu
ári er ég kom á heimili hennar og
Óskars, eftirlifandi manns hennar,
til þess að vinna við heimilishjálp
hjá þeim.
Það var alltaf gaman að koma
til Þorbjargar, en ég var tvisvar í
viku hjá henni og reyndi að gera
allt sem ég gat til þess að hún yrði
ánægð og glöð. Hún vildi alltaf
hafa hreint og fínt í kringum sig.
Þorbjörg var búin að vita hvað
veikindi voru, hún fór oft á spítala
síðustu árin, en ekki var hún að
kvarta þótt eitthvað væri að.
Óskar, þú ert nú búinn að vera
stoð og stytta konu þinnar og ert
búinn að reynast konu þinni vel í
hennar veikindum.
Ég kynntist nú ekki neinu af
hennar fólki eða ástvinum sem ekki
er kannski von, því ég var alltaf á
morgnana hjá henni. Eina konan
sem ég hitti hjá Þorbjörgu var Lilja
hjúkrunarfræðingur, en hún kom
og baðaði hana tvisvar í viku og
kunni hún vel að meta það. Lilja
var ætíð góð við hana og vil ég
nota tækifærið og þakka henni fyr-
ir allt sem hún gerði fyrir Þor-
björgu.
Óskar, það er sárt að sjá á eftir
ástvinum, en ég veit að það er al-
góður Guð sem tekur við hinum
megin og leiðir Þorbjörgu til nýrra
heimkynna. Að lokum vil ég þakka
henni fyrir allar samverustundirnar
og bið góðan Guð að blessa Óskar
og alla hennar ástvini.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég ykkur öllum.
Guð blessi ykkur.
Guðrún Jóhannsdóttir.
verkum sínum þegar hún tók sig
til. Frá þessum tíma eigum við öll
góðar minningar tengdar henni sem
nú ylja.
Selma bjó allan sinn búskap í
Keflavík og kom sér upp notalegu
heimili at' litlum efnum. Hún kunni
vel að meta fallega hluti og vildi
hafa snyrtilegt í kringum sig. Hún
hafði líka smekk fyrir fallegum föt-
um, hafði gaman af að punta sig
og vera vel til fara. Hún eignaðist
fáa vini en var vinföst og mundi
þá sem reyndust henni vel. Það var
ríkt í fari hennar að standa við sín-
ar skuldbindingar og láta engan
eiga neitt hjá sér.
Ég ætla.ekki að rekja lífshlaup
Selmu systur minar en ævi hennar
ver enginn dans á rósum. Hún átti
lengst af við heilsuleysi að stríða
og hin síðari ár dvaldi hún langdvöl-
um á sjúkrahúsum. Hún gerðist
meðlimur í AA-samtökunum og þar
vann hún mikið og gott starf. Hún
var boðin og búin að aðstoða aðra
sem áttu við sama vandamál að
stríða og hún og þeir voru margir
sem til hennar leituðu.
A erfiðum stundum leitaði hún
að styrk í trúni á Jesúm Krist og
var sannfærð um að líf væri að
þessu loknu. Ég kveð systur mína
í þeirri vissu að nú sé hún.komin
til Guðs og laus við allar þjáningar.
Guðna Þór, syni hennar, og kon-
unni hans vottum við, ég og fjöl-
skylda mín, innilega samúð, einnig
Dodda vini hennar, sem reyndist
henni svo vel.
Jóhanna.
Kær vinkona er farin í ferðina
miklu og það vannst ekki tími til
að kveðja. Við álítum oft að við
Fæddur 18. september 1929
Dáinn 29. mars 1994
í dag er til moldar borinn faðir
okkar, Guðjón S. Öfjörð, sem fékk
hvfldina sína eftir langa og erfiða
baráttu við illvíga sjúkdóma.
Við ólumst upp á Eyrarbakka,
þar sem pabbi átti og rak vélaverk-
stæði, og það rifjast upp margar
ljúfar minningar frá bernskuárun-
um á Bakkanum. Það er eins og
þar hafí alltaf verið sól.
Pabbi var mikill laxveiðimaður
og var orðinn „goðsögn“ í Ölfus-
ánni því alltaf fékk hann pabbi lax
og honum leið hvergi betur en úti
að veiða. Þó var það ekki síst félags-
skapurinn sem gaf honum svo mik-
ið. Að fá að vera með sínum veiðifé-
lögum sem voru honum svo tryggir
og góðir vinir.
Það var svo fyrir rúmum tíu árum
að pabbi og mamma fluttust búferl-
um á Selfoss. Allt gekk vel eða þar
til fyrir nokkrum árum að baráttan
við illvígan sjúkdóm hófst. Það tókst
þó að komast í veg fyrir hann en
í kjölfarið fylgdu fleiri sjukdómar.
Veikindi pabba öftruðu honum ekki
frá því að stunda vinnu og áhuga-
mál, því að gefast upp var ekki í
hans huga. Það var svo fyrir rúmri
viku að pabbi veiktist skyndilega
og baráttan var búin, hann lést í
Landspítalanum hinn 29. mars síð-
astliðinn.
Pabbi var í okkar huga afskap-
lega hlýr og yfirvegaður maður.
Að hann hastaði á okkur var frem-
ur fátítt, en hann lét okkur samt
vita ef honum mislíkaði það sem
við höfðum gert eða ætluðum að
framkvæma.
Bamabömunum sínum var hann
góður og fylgdist hann jafnan vel
með þeim. Og þau eiga eftir að
sakna þess að fá ekki að hitta „afa
Gaua“.
Það er erfitt ða sætta sig við það
að hann pabbi skuli vera farinn frá
okkur. Við þökkum honum innilega
fyrir samvemna sem var í raun allt
of stutt og þá góðvidl og hlýju sem
hann sýndi okkur í gegnum árin.
Við trúum því að eitthvað betra
bíði hans og honum líði vel þar sem
hann er nú. Við eigum þó alltaf
minningarnar um hann sem eru svo
höfum nægan tíma, en fyrr en var-
ir er sandurinn í stundaglasinu
runninn sitt skeið og við sitjum eft-
ir með sorg í hjarta og ósvaraðar
spurningar.
Selma mín, minningarnar hrann-
ast upp þegar ég hugsa til baka.
Við saman í skóla, stór strákur að
stríða mér, ég volandi af hræðslu.
Þá birtist þú eins og frelsandi eng-
ill og bjargaðir mér. Svona varstu,
máttir ekkert aumt sjá, þá varstu
farin að hjálpa. Árið sem við fermd-
umst, þú misstir pabba þinn sem
þér þótti svo mikið vænt um, það
breytti þér. Þetta var töff heimur
og þú skyldir þá bara vera töff líka.
Við saman í frystihúsi sumarið eftir
fermingu, þú varst farin að reykja,
ég varð að prófa það líka. Stuttu
seinna skildu leiðir, það var svo
mikill hraði á þér á þessum árum
að ég hafði ekki við þér, þú þurftir
að prófa allt. Við eignumst drengi
á sama árinu. Þeir verða góðir vinir
og Guðni kemur oft heim með
Gunna, þá fæ ég fréttir af þér, en
því miður ekki alltaf góðar.
En svo fer að birta til hjá þér,
þú leitar þér hjálpar til að halda
niðri sjúkdómnum sem herjaði á
þig. í mörg ár gastu haldið þessum
sjúkdómi niðri og við hittumst oft
á þessum árum og þá var mikið
spjallað. Eitt atvik stendur upp úr.
Vinir þínir gáfu þér hjól í sumar-
gjöf. Þú varst alsæl að geta komist
allra þinna ferða. Einn daginn
komstu hjólandi í rigningu og roki,
alveg komin í þrot því sjúkdómurinn
heijaði á þig. Þú hlóst mikið og
talaðir oft um það þegar ég benti
þér á að þú fórst lengri leiðina til
okkar að leita þér hjálpar frekar en
að skreppa bara í búðina og byija
aftur. Ég man líka eftir þér úti á
yndislegar og enginn getur tekið
frá okkur.
Elsku mamma, það að hann
skyldi eiga þig að var honum mik-
ill styrkur í hans veikindastríði.
Sama var á hveiju gekk, alltaf
stóðst þú þig eins og hetja. Enginn
hefði getað verið betri við hann og
hugsað eins vel um hann og þú
gerðir. Megi góður Guð styrkja þig
við þennan missi. Einnig viljum við
þakka O.llE Landspítalanum og
gjörgæsludeild fyrir frábæra
umönnun allan tímann og svo í lok-
in:
Legg ég nú bæði líf og önd, ,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Jóhanna, Guðlaug,
Birgitta og fjölskyldur.
Það var í upphafi árlegs páska-
leyfis starfsmanna sem okkur barst
fregnin um lát Guðjóns. Slíkar
fregnir koma ávallt róti á huga
hinna efirlifandi, ekki síst í andrúmi
hátíðisdaga þegar hægir á kapp-
hlaupi daglegrar lísbaráttu.
I gönguför um mannlausan verk-
smiðjusal á páskum hrannast upp
minningr og orðtakið þúsund þjala
smiður öðlast skýra merkingu við
innlit í verkfæraskáp hagleiks-
manns. Það var fyrir rúmum áratug
að Guðjón S. Öfjörð hóf störf hjá
fyrirtæici okkar. Með þeim liðsauka
bættist okkur traustur starfsmaður
til margra ára.
Viðgerðir, nýsmíði, og fram-
leiðsla flókinna afurða varð krefj-
andi starfsvettvangur fyrir hinn
reynda verkstæðisfomann af Bakk-
anum.
Iðn sína nam hann hjá Kaupfé-
lagi Árnesinga, en síðan stofnði
hann eigin vélsmiðju á Eyrarbakka
sem hann rak í mörg ár. Margþætt
og erfið verkefni Guðjóns á þeim
árum sem hann rak smiðjuna voru
grundvöllur þekkingar hans á við-
haldi véla og tækja.
Guðjón sagði fátt af sjálfum sér,
en stöku sinnum minntist hann at-
burða frá árunum á Eyrarbakka,
Ítalíu með vinkonu þinni sem átti
stutt eftir, þú fórst með henni til
að gleðja hana og gera henni dvöl-
ina sem ánægjulegasta. Eitt síðasta
samtal okkar snerist um það hvað
tæki við eftir dauðann. Það varst
þú sem á sínum tíma fékkst mig til
að hugsa um þessi mál og við rædd-
um oft um karma og skyld efni.
Við erum búnar að fara langan
veg, Selma mín, oft var erfitt hjá
þér, en þú stóðst upp aftur, burstað-
ir af þér rykið og hélst áfram. Ég
varð mjög glöð þegar ég frétti að
þú værir komin í sambúð með manni
sem bæri þig á höndum sér. Ég var
alltaf á leiðinni til ykkar með blóm,
það varð ekkert af því, þú varst
farin áður. Þú sagðir líka oft: „Það
er of seint að færa vinum sínum
blóm þegar þeir eru farnir.“ Elsku
Selma mín, samferð okkar hérna
megin er lokið, ég mun sakna þín,
en ég á margar góðar minningar
að ylja mér við og ég er sannfærð
um að þegar minn tími kemur að
fara í ferðina miklu þá stendur þú
á ströndinni og tekur á móti mér
og þá verður spjallað eins og í gamla
daga. Nú ert þú laus við þjáningar
þínar og fyrr en varir verður þú
farin að hjálpa þeim sem minna
mega sín hinum megin. Um leið og
ég votta syni þínum, tengdadóttur,
sambýlismanni og öðrum ættingjum
innilega samúð ætla ég að kveðja
þig með bæninni sem var okkur
báðum svo kær.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Guð blessi þig um alla eilífð elsku
Selma og hafðu þökk fyrir allt.
Sigga.
uppgangstíma lífs síns og fjölskyld-
unnar.
Ekki er að efa að uppvöxtur
Guðjóns hafði áhrif á starfsval
hans, en faðir hans, Sigfús Þ. Öfjörð
á Lækjarmóti, var frumkvöðull um
rekstur vinnuvéla á Suðurlandi.
Guðjón var ljúfmenni í umgengni
og janflyndi hans var einstakt. Þeir
eðliskostir nutu sín best við erfið
verkefni þar sem þolinmæði og
þrautseigja giltu. Þessir eiginleikar
áttu áræðanlega einnig þátt í þeirri
velgengni sem Guðjón naut við aðal-
áhugamál sitt, stangveiðarnar.
Fyrir nokkrum árum gekkst Guð-
jón undir erfiða aðgerð sem raskaði
nokkuð daglegum högum hans.
Hann komst til sæmilegrar heilsu
um sinn, en síðar tók heilsu hans
að hraka. Það var honum mikilvægt
að sinna störfum sínum áfram eftir
því sem aðstæður leyfðu og víst er,
að í þeim efnum gekk hann ávallt
lengra en samræmdist getu hans
og aðstæðum. Barátta Guðjóns ein-
kenndist af miklu þolgæði og að-
dáunarvert var að fylgjast með
honum óbuguðum í erfiðleikum sín-
um.
Samstarfsmenn og forráðamenn
Set hf. minnast trausts vinar og
félaga og víst er að hann markaði
dijúg spor í sögu fyrirtækis okkar
á liðnum árum.
Eiginkonu Guðjóns og fjölskyldu
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Bergsteinn Einarsson.
Minning
Guðjón S. Öfjörð