Morgunblaðið - 06.05.1994, Síða 34

34 FÖSTUDAGUR 6. MAÍ 1994
MORGUNBLAÐIÐ
JÓHANNA
VIGFÚSDÓTTIR
+ Jóhanna Vig-
fúsdóttir, org-
anisti frá Munaðar-
hóli á Hellissandi,
var fædd á Bjöllu-
hóli á Hellissandi
ll.júní 1911 og lést
í Landspítalanum
29. apríl 1994 á 83.
aldursári. Foreldr-
ar hennar voru Vig-
fús Jónsson, tré-
smiður, frá Elliða í
Staðarsveit, og
Kristín Jensdóttir,
óðalsbónda á Rifi.
Veturinn 1927-
1928 stundaði Jó-
hanna nám í söng
og orgelleik hjá Sigfúsi Einars-
syni, tónskáldi, í Reykjavík.
Hún lék á orgel í Ingjaldshóls-
kirkju og stjómaði kirkjukór
þar í 52 ár. Hún rak sunnudaga-
skóla fyrir böm og unglinga í
30 ár, var formaður Kvenfélags
Hellissands í 25 ár og gegndi
ótal trúnaðarstörfum fyrir
sveit sína og hérað. Hún sat
m.a. á kirkjuþingi um árabil.
Jóhanna var kjörin heiðurs-
borgari Hellissands 10. apríl
1990. Jóhanna giftist 14. maí
1930 Hirti Jónssyni, útvegs-
bónda og hreppstjóra á Munað-
arhóli, d. 10. ágúst 1963. Þau
eignuðust átta böm og em sjö
þeirra á lífi. Jóhanna verður
jarðsett laugardaginn 7. maí á
Ingjaldshóli, en minningarat-
höfn um hana fer fram í Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag.
ÞAÐ fólk, sem mætir manni á lífs-
leiðinni, hefur mismikil áhrif. Mikil
lífsgæfa er það að mega lifa með
góðu fólki, sem hefur höndlað lífs-
viskuna djúpu og til þess burði að
miðla henni til annarra. Þegar sam-
an fer velvilji og óhemju skörungs-
skapur leiðir af því gott og best
verður það fyrir þá, sem næst
standa. Og þá hefur mikils verið
notið og mikið að þakka fyrir. Það
er mér ljóst, þegar tengdamóðir
mín og góður vinur, Jóhanna Vig-
fúsdóttir frá Hellissandi, er kvödd.
Þar kveður kona, sem
mikið munaði um bæði
með fjölskyldu hennar
og því samfélagi, sem
hún helgaði starfs-
krafta sína svo mjög.
Jóhanna var elst
barna þeirra Vigfúsar,
húsasmíðameistara, og
Kristínar, konu hans,
sem reistu sér hús á
Gimli og voru við það
hús kennd. Þar varð
stórt heimili, því systk-
inin urðu alls þrettán
auk fóstursystur, þar
sem ekki verður ofsagt
að hafi verið einstak-
lega glaðvær og frískur
hópur, sem alla tíð hélt óvenjulegri
samstöðu og vináttu, stoltur af sínu.
Okkur sem fengum síðar að tengj-
ast þeim hópi eru margar stundir
eftirminnilegar með þeim systkin-
um, þar sem kátínan ríkti og svel-
landi söngur. Þau systkini hafa það
gjaman á orði, og ekki að ófyrir-
synju, að tala um arfinn, sem þau
fengu úr foreldrahúsum, um dugn-
að, ábyrgð og trú. Jóhanna mótað-
ist mjög af því, varð djörf til að
ganga fram á meðal fólks með hug-
sjónir sínar og hugmyndir og beij-
ast fyrir framgangi þeirra, dugnað-
arforkur í öllu félagsstarfí og leið-
togi sem um munaði.
Þau hjónin, Jóhanna og Hjörtur,
tóku við búi á Munaðarhóli eftir að
þau giftust og þar varð Jóhanna
ung húsmóðir á grónu myndarheim-
ili. Hjörtur var frammámaður í
byggð sinni, leiðtogi í atvinnu og
sveitarstjómarmálum, og var m.a.
hreppsstjóri um árabil. Þau hjón
voru samhent í miklu félagsstarfi.
Heimili þeirra varð á margan hátt
miðstöð þess sem var að gerast,
stöðugt gestkvæmt og margir í
heimili. Börn þeirra em Snorri, raf-
virkjameistari á Akranesi, Hreinn,
sóknarprestur í Reykjavík, Rafn
trésmiður á Akranesi, Hróðmar,
rafvirkjameistari á Akranesi, Jón,
leikari í Reykjavík, Aðalheiður,
hjúkrunarfræðingur í Reykjavík, og
Vigfús, bókari í Reykjavík. Eina
dóttur misstu þau í frumbernsku.
Yfír heill bama sinna og fjölskyldna
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HALLDÓR LÁRUS
GUÐMUNDSSON,
Brekkuseli 32, s
Reykjavik,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli 5. maí.
Kristín Gunnarsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Föðurbróðir okkar,
BENEDIKT ÞORLEIFUR BENEDIKTSSON,
sem andaðist 28. apríl sl., verður jarðsunginn frá Hólskirkju,
Bolungarvík, laugardaginn 7. maí kl. 14.00.
Garðar Halldórsson,
Kristín Jóna Halldórsdóttir,
Anna Þórunn Halldórsdóttir.
MINNINGAR
þeirra vakti Jóhanna til síðustu
stunda, vissi um hvern og einn og
umvafði okkur öll fyrirbænum sín-
um.
Með sínu stóra og umsvifamikla
heimili varð Jóhanna sá félagskraft-
ur, sem blessun er hveiju byggðar-
lagi. Það margbreytta og mikla
starf gat hún rekið vegna þess að
Hjörtur sýndi þar einstakan skiln-
ing og styrk. Enda talaði Jóhanna
oft um hans skerf þar að. Félags-
umsvif hennar hófust þegar hún
var sextán ára gömul. Vigfús, faðir
hennar, var í forsvari kirkjunnar á
Ingjaldshóli og það vantaði organ-
ista. Jóhanna var send af stað suð-
ur til Reykjavíkur í tónlistarnám
hjá Sigfúsi Einarssyni og tók síðan
við starfí organista kirkju sinnar.
Það starf hafði hún með hendi í
52 ár og leysti þannig að reisn og
myndarskapur var þar yfír öllu
sönglífí. Starfíð í Ingjaldshólskirkju
var Jóhönnu dýrmætt því það fjall-
aði um lífshugsjónina, sem í raun
líf hennar og starf snerist um. Trú-
in á hinn lifandi og upprisna Jesúm
Krist var það sem máli skipti, hin
brennandi hugsjón. Líka hafði sú
trú skírst í reynslunni æ og aftur.
Hún kom á fót sunnudagaskóla
fýrir böm á Hellissandi löngu áður
en farið var að tala um slíkt úti á
landsbyggðinni og veitti honum for-
stöðu um þijátíu ára skeið. Þá stóð
hún fyrir kristilegu starfí með kon-
um á Hellissandi, kynnti starf
kristniboðsins o.fl. o.fl. Með þessu
var Jóhanna líka formaður og leið-
togi Kvenfélags Hellissands um
áratugi, átti sæti í fjölda nefnda
fýrir sveit sína, söfnuð og kirkju,
átti m.a. sæti á Kirkjuþingi. Fyrir
störf sín var Jóhanna margheiðruð.
Hjört, mann sinn, missti Jóhanna
um aldur fram árið 1963. Þótt miss-
irinn væri mikill var hún ekki á því
að láta deigan síga. Á Hellissandi
vildi hún vera og starfa. Hún var
brennandi af áhuga fyrir öllu því,
sem þar gerðist, og þekkti sögu
staðarins betur en flestir aðrir. Hún
átti þar langan starfsdag sem mun-
aði um. Ibúar Hellissands sáu það,
mátu starf hennar mikils og sýndu
henni þann mesta sóma, sem í
þeirra valdi stóð, þegar hún var
gerð að heiðursborgara Hellissands.
Jóhanna var þakklát fyrir vináttu
og tryggð Sandara og þá tryggð
metur fjölskyldan líka mikils.
Fyrir fjórum árum flutti Jóhanna
til Reykjavíkur, þar sem hún gat
dvalið nær börnum sínum og fjöl-
skyldu, enda aldurinn orðinn hár.
Hugurinn var þó gjarnan fyrir vest-
an. Þessi mikla atorku- og dugnað-
arkona, sem hafði alltaf verið á
fullu, skipulagði áfram tíma sinn.
Hún nærðist af trú sinni og talaði
i
ERFI
DRYKKJUR
Látið okkur annast
erfidrykkjuna.
Fyrstaflokks þjónusta
og veitingar.
Rúmgóð og þœgileg
salarkynni.
Upplýsingar í síma 29900
um hana. Þá iðkun lagði hún mikla
áherslu á að hafa í reglu, átti fastan
bænalista sem hún lagði fram fyrir
Drottin sinn og frelsara eftir ákveð-
inni reglu. Það var dýrmætt fyrir
okkur, fjölskyldu hennar, að vita
það, að þannig var beðið fyrir okk-
ur og bömunum okkar. Við erum
þakklát fyrir það, sem Jóhanna
var, en minnumst í söknuðinum
fyrirheitanna góðu, sem hún var
óþreytandi að tala um, lífsgrund-
völlinn góða í lifandi trú. „Drottinn
er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta,“ var inntak þess, sem hún
lifði í, vissan um leiðsögn Drottins
í lífi og í dauða. Líf hennar var
vitnisburður um það og henni kær-
ast. í þakklæti og virðingu metum
við líf Jóhönnu Vigfúsdóttur, en
horfum til þess, sem við vissum
með henni og hinn upprisni Jesús
Kristur sagði: „Hver sem trúir á
mig mun lifa þótt hann deyi.“
Valgeir Ástráðsson.
Mér barst sú frétt föstudaginn
29. apríl, að Jóhanna Vigfúsdóttir
á Munaðarhóli á Hellissandi, móð-
ursystir mín, væri látin.
Jóhanna ól allan aldur sinn undir
Snæfellsjökli, á Hellissandi, þar sem
hún var fædd og uppalin. Æsku-
heimili hennar á Gimli á Hellissandi
var stórglæsilegt. Húsið byggði afi
minn, faðir Jóhönnu, árið 1917. í
þessu húsi fæddist ég og sagði Jó-
hanna mér að hún hefði verið ein
af þeim sem tóku á móti mér úr
móðurkviði. Síðan hugsaði Jóhanna
hlýtt til mín, fýlgdist vel með mér
alla tíð og bar hag minn fyrir
bijóéti.
Jóhanna hafði alla þá kosti sem
frammáfólk þarf að hafa. Hún var
ákveðin í framkomu, vel máli farin
og víðsýn.
Það er margt sem ég hefði viljað
minnast á, en ég gleymi ekki símtal-
inu þegar ég hringdi í hana rétt
fýrir síðustu jólaaðventu. Þá töluð-
um við saman í á annan klukkutíma
um lífíð og tilveruna. Og svo fór
hún að gefa mér ráðleggingar, eins
og svo oft áður, um það sem hún
hafði áhyggjur af. Margt sem Jó-
hanna ráðlagði mér í gegnum árin
varð mér til góðs og þess mun ég
minnast.
Jóhanna tók virkan þátt í félags-
störfum á Hellissandi og gegndi
mörgum trúnaðarstörfum. Stór er
sá hópur fólks orðinn, sem hún
veitti leiðsögn í uppeldis- og trúar-
legum efnum.
Þegar Jóhanna tók að sér organ-
istastarfið á Hellissandi var hún
ung og efnileg stúlka. Afí minn,
Vigfús Jónsson, var þá sóknar-
nefndarformaður. Þegar þáverandi
organisti, Kjartan Lárusson, hætti
og flutti burt bað afí dóttur sína
Jóhönnu að taka við.
Ég hitti Jóhönnu síðast í fyrra-
sumar þegar hún kom í heimsókn
í síðasta sinn á sínar gömlu heima-
slóðir. Hún var þá hjá Vigfúsi bróð-
ir sínum í Ólafsvík.
Elsku Jóhanna, ég kveð þig með
miklum söknuði og vona að þér líði
vel á Guðs vegum.
Þinn systursonur,
Loftur Sveinbjörnsson,
Ólafsvík.
Viðburðaríku lífí ömmu minnar,
Jóhönnu Vigfúsdóttur frá Hellis-
sandi, er nú lokið. Tómarúmið er
mikið og söknuðurinn sár.
Mín fyrstu minningabrot tengjast
ömmu. Fólk markar misjafnlega
stór spor í líf manns og hefur mis-
jöfn áhrif á mann. „Amma á Sandi“
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
KRISTÍN SIGURÐARDÓTTIR,
Sörlaskjóli 17,
Reykjavfk,
lést á hjúkrunarheimiiinu Eir miðvikudaginn 4. maí.
Sigurður Þorgrimsson, Þorbjörg Skarphéðinsdóttir,
Amalía Ragna Þorgrímsdóttir, HalldórTjörvi Einarsson.
+
Ástkær faðir okkar,
VALGEIR Á. EINARSSON,
áðurtil heimilis
f Skipholti 55,
lést á hjartadeild Landspítalans aðfaranótt 5. maí.
Jóhanna Valgeirsdóttir,
Guðrún Jóna Valgeirsdóttir.
eins og við krakkarnir vorum vön
að kalla hana hefur alltaf verið fast-
ur punktur í tilveru minni og haft
mótandi áhrif á mig á svo margan
hátt. Minningarnar hrannast upp
og verða mér ógleymanlegar, sér-
staklega þær stundir sem ég og
fjölskylda mín áttum með henni
eftir að hún flutti til Reykjavíkur
fyrir fjórum árum. Höfðum við þá
tækifæri til að eyða meiri tíma sam-
an. Hún var þá aðeins farin að fínna
fyrir veikindum en lét það ekki aftra
sér í einu né neinu og kvartaði aldr-
ei. Amma var ein af þeim sem lét
ekki alltaf skína í tilfinningar sín-
ar. Hún var mjög lífsreynd og lífið
hafði ekki alltaf verið henni leikur
einn en háreist og sterk tók hún
lífinu eins og það var.
Um miðjan aldur varð hún ekkja,
þar missti hún góðan mann og vin.
Þrátt fýrir mikinn missi lét hún
ekki deigan síga. Hún byggði ein
glæsilegt hús á Hellissandi því
hvergi annars staðar vildi hún vera.
Heimilið var myndarlegt og ferðim-
ar vestur voru okkur krökkunum
ævintýri líkust. Dugnaður og kraft-
ur ömmu var þannig að alltaf var
eitthvað að gerast í kringum hana.
Amma var heill hafsjór af fróð-
leik og gat endalaust miðlað af
þekkingu sinni. Hún lá ekki á skoð-
unum sínum en var alltaf hrein og
bein og sjálfri sér samkvæm. Það
sem var henni stærst og mikilvæg-
ast var trúin á Jesú Krist og því
helgaði hún starfskrafta sína allt
sitt líf.
Að lokum vil ég þakka þér, elsku
amma, fyrir allt sem þú varst og
allt sem þú kenndir mér. Tilveran
verður litlausari án þín en hugsunin
um að þú hvílir nú í hendi guðs þar
sem hvorki er böl né þjáning, er
okkur öllum mikill styrkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guðný.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast ömmu minnar Jóhönnu
Vigfúsdóttur. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum hana og það
var auséð að þar fór ákveðin og
stefnuföst kona. Líf ömmu var ekki
alltaf dans á rósum og mátti hún
reyna margt sem eflaust hefur
mótað sterkan persónuleika hennar.
Hún vissi það vel sjálf og fór aldrei
dult með það hvert væri að sækja
styrk í lífinu. Það var í lifandi trú
sem hún lagði sig fram um að
rækja.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
sem barn að fá að búa hjá ömmu
á Hellissandi í nokkra mánuði. Á
þeim tíma kynntist ég henni vel.
Hún var alltaf ákveðin og eflaust
hefur ákveðnin komið að góðum
notum til þess að ala upp sex ára
ærslabelg. Þau voru ófá skiptin þar
sem við áttum langar samræður
um ýmsa hluti. Þá mættust tvær
ákveðnar nöfnur. En alltaf reyndist
það vera amma sem hafði rétt fyrir
sér og henni tókst alltaf auðveldlega
að tala um fyrir mér. Þessi tími var
mjög skemmtilegur og sérstaklega
eru mér minnisstæðar þær kennslu-
stundir sem fram fóru í prjóni og
hekli. Við það sátum við nöfnurnar
oft heilu kvöldin og höfðum báðar
gaman af. Á þessu urðum við líka
góðar vinkonur í vináttu sem báðum
var dýrmæt.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja ömmu vestur á Hellissand.
Hún var lífsreynd kona og hafði frá
mörgu að segja og þreyttist hún
aldrei á að svara spumingum forvit-
innar stelpu. Hún hafði alltaf mikið
að gera. Þeyttist áfram í félags-
störfum, lifði fyrir starfið í kirkj-
unni sinni og sunnudagaskólanum,
sem hún stjórnaði um áratuga
skeið. Alltaf gaf hún sér þó tíma
til þess að sitja og spjalla. Fyrir þær
stundir er ég þakklát.
Amma bjó mestalla ævi sína á
Hellissandi þar sem hún var fædd
og uppalin. Byggðarlagið var henni
kært og hugsjón henanr var að vinna
þeirri byggð vel og efla þar guðstrú
og góða siði. Hún var líka vel metin