Morgunblaðið - 14.05.1994, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 14. MAÍ 1994 37 „
ANDRES KONRAÐSSON
+ Andrés Konráðsson fyrrver-
andi sjómaður, bóndi og af-
greiðslumaður var fæddur 15.
september 1906 í Ólafsvík. Hann
lést 4. maí 1994 á Sjúkrahúsi
Akraness. Foreldrar Andrésar
voru Jóhanna Guðrún Þórðar-
dóttir, f. 25.5. 1878, og Konráð
Konráðsson, f. 1866. Þeirra börn
voru auk hans Gísli, f. 1903,
Veronika, f. 1909, Axel, f. 1910,
og Guðríður, f. 1914. Auk þeirra
átti hann hálfbróður samfeðra,
Konráð Raguar Konráðsson, f.
1899. Eftirlifandi eiginkona
Andrésar er Kristín Sigurðar-
dóttir, f. 12.1. 1912. Þau hófu
búskap á Drangsnesi við Stein-
grímsfjörð 1929. Vorið 1931
fluttust þau til Hóimavíkur, en
fluttu þaðan að Jafnaskarði í
Stafholtstungum vorið 1952. Til
Borgarness fluttu þau síðan
1960 og hafa búið þar síðan.
Börn þeirra eru: Sæunn, f. 20.11.
1930, gift Sigurði Sigurðssyni,
þau eiga fimm börn; Guðrún, f.
7.10. 1932, gift Magnúsi Hall-
freðssyni; Konráð, f. 7.10. 1932,
kvæntur Margréti Björnsdóttur,
þau eiga fimm börn; Ari Gísli,
f. 25.9. 1939, d. 12.11. 1950;
Guðleif Bára, f. 19.6. 1941, gift
Ottó Jónssyni, þau eiga þijú
böm; Anna María, f. 5.8. 1948;
Arnheiður, f. 6.11.1950, hún var
gift Guðjóni Elíssyni, þau eiga
þrjú böra. Afkomendur Andrés-
ar og Kristínar eru nú orðnir
53. Andrés stundaði aðallega sjó-
mennsku, fyrst á opnum bát, síð-
ar sem formaður og að lokum
við vélstjórn. Sjómennskunni
lauk er hann flutti í Stafholts-
tungur, en þá sneri hann sér að
búskap. Þegar í Borgarnes var
komið vann hann hjá Kaupfélagi
Borgfirðinga við afgreiðslu- og
lagerstörf til starfsloka. Minn-
ingarathöfn fer fram í Borgar-
neskirkju og jarðsungið verður
frá Hólmavíkurkirkju í dag.
ÞAÐ VORAR nú í Borgarfirðinum
og gróandi sumarsins er á næstu
grösum með birtu og yl, en skugga
hefur nú dregið fyrir sólu.
Þegar við systkinin kveðjum hann
afa okkar Andrés Konráðsson, sem
við eigum svo dýrmætar minningar
um, þá reikar hugurinn aftur í tím-
ann til allra góðu stundanna, sem
hann gaf okkur. En nú er hann far-
inn hljóðlega og með þeirri reisn, sem
hann stóð ætíð fyrir.
Afí vann mestallan starfsaldur
sinn sem vélamaður hjá Kaupfélagi
Borgfírðinga og undi hag sínum þar
vel. Umsvif í kringum vöruafgreiðslu
voru oft mikil og var „Pakkhúsið"
sá staður sem allir þurftu að koma
á, ekki síst bændur í kaupstaðaferð.
Við fórum iðulega að heimsækja
hann í vinnuna og stundum vorum
við send með soðinn fisk handa
kisunum í pakkhúsinu. Alltaf voru
viðtökumar hjá afa jafn hlýjar.
Tímarnir liðu, við uxum úr grasi og
stofnuðum heimili og eignuðumst
maka og böm, sem hafa notið sömu
hlýjunnar og við.
Minningarnar streyma nú fram í
hugann frá öllum þessum góðu
stundum, því við vitum að hann er
nú í Guðs höndum og að Guð mun
veita ömmu og okkur öllum styrk.
Andrés Ari, Edda
og Jón Guðmundur.
í dag verður kvaddur afi minn,
Andrés Konráðsson. Hann hefði orð-
ið áttatíu og átta ára á þessu ári.
Það þykir etv. nokkuð hár aldur, en
afi var ekki gamall maður. Aldur
lýsir sér oft aðallega í hugarfari, en
afí var alla tíð ungur í hugsun.
Áhugasamur og ótrúlega minnugur.
Hann var einnig lengst af mjög
heilsuhraustur. Þess vegna virðist
það svo ótrúlegt að hann sé nú fall-
inn frá.
Hvorki afí né amma voru alin upp
af foreldrum sínum. Það er hugsan-
lega ein ástæða þess hversu mikla
áherslu þau lögðu á að halda fjöl-
skyldunni þétt saman.
Það var ábyggilegt að afa var alla
tíð kunn sú staðreynd að meginauð-
legðin er fólkið sjálft og
að í hóp erum við sterk-
ari en ein og sér. Með
því að halda okkur
svona vel saman gaf
hann okkur ómetanleg
verðmæti.
Afí sýndi okkur
bamabörnunum mikinn
áhuga og vildi alltaf
hafa okkur með sér í
leik og starfí. Þess naut
ég í ríkum mæli sem
fyrsta barnabarnið.
Hann hafði áður fyrr
afskaplega gaman af
því að leika sér og tusk-
ast við okkur krakkana.
Hann gleymdi sér oft í leiknum og
einnig því að hann var ekki jafnaldri
okkar. Sami áhugi varð síðan gagn-
vart okkar bömum.
Þegar afi spurðist frétta, hafði
hann oftast þegar allar útlínur og
var aðallega að fylla út í myndina.
Hann fylgdist vel með okkur öllum.
Afi og amma höfðu búið saman í
65 ár og_ skapað sér alveg sérstakt
heimili. Á engan stað var betra að
koma en heimili þeirra, þangað sótti
ég frið, orku og einstaka vellíðan.
Mér hefur oft verið hugsað til þess
og reyndar haft orð á því, hversu
lánsöm ég er að hafa átt slíkan afa
og ömmu í 44 ár. Það er ekki svo
langt síðan ég heimsótti þau síðast
og þau dekruðu við mig. Alla æsku
mína og fram á fullorðinsár lifði ég
í þeirri staðföstu trú að þar ætti ég
öruggt skjól, ef skjóls þyrfti að leita.
Þetta gaf mér mikla öryggiskennd
öll æskuárin. Heimili þeirra var ein-
stakt, svo hlýlegt og gott. Fátt þótti
afa eins skemmtilegt og að hafa
húsið fullt af gestum. Honum þótti
bera vel i veiði ef hann hitti fólk á
fömum vegi eða á leið þess um Borg-
arnes og tókst að fá það heim til sín
í mat eða kaffi. Það var þeim báðum
sérstakt ánægjuefni hversu stór hóp-
ur ættingja og vina, gamalla og
nýrra, lagði leið sína til þeirra.
Afi lifði tvenna tíma, frá mikilli
fátækt í æsku sinni og á ungdómsár-
um til ömggrar afkomu. Alla tíð fór
hann mjög vel með og sýndi mikla
fyrirhyggju. Hann dró vel að búi
þeirra, saltaði t.d. trippa- og kinda-
kjöt af mikilli listfengi. Hann bjó sig
vel undir veturinn og sá til þess að
ekki yrði skortur á neinu, allra síst
matföngum. Allt voru það hyggindi
sem í hag koma. Ekkert gladdi hann
þó eins og að gefa frá sér eða láta
aðra njóta með sér.
Afi hafði margt lært af lífínu og
lá ekki á liði sínu við að reyna að
koma þeirri reynslu til okkar er til-
heyrðu yngri kynslóðinni. Þessum
fróðleik kom hann ekki á framfæri
með fyrirlestrum eða áminningum,
heldur sögum og frásögnum eða því
hvernig hann túlkaði líðandi atburði.
Hann var um margt einstakur og
mjög næmur maður. Vonandi tekst
okkur að halda til haga og varðveita
það sem hann hefur gefíð okkur.
Blessuð sé minning hans.
Kristín Sigurðardóttir.
í dag er kvaddur ástkær fjöl-
skyldufaðir og einlægur vinur, Andr-
és Konráðsson. Aldurhniginn maður
er horfinn á braut eftir langt og
gæfuríkt æviskeið. Við sem urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynnast
Andrési og eiga með honum samleið
söknum hans mjög og syrgjum, en
minningin um einstakan heiðurs-
mann yljar okkur um hjartarætur.
Andrés var gæfumaður, hann
eignaðist fyrir hartnær 65 árum
tryggan og ástríkan lífsförunaut,
Kristínu Sigurðardóttur. Þau eign-
uðust sjö börn og eru sex þeirra á lífí.
Það var ekki heiglum hent að sjá
stórri fjölskyldu farborða á kreppu-
tímum, en það tókst þeim hjónum
með slíkum ágætum að eftir var tek-
ið. Þau kunnu þau tök á lífsbarátt-
unni að búa að sínu og hafa í háveg-
um þær dyggðir sem best hafa dug-
að flestum, nýtni, iðju- og nægju-
semi. í sjávarþorpum var á árum
áður sjálfsþurftarbúskapur algengur.
Heimilin áttu eina til tvær kýr,
nokkrar kindur og svo kom þar til
viðbótar sjávarfang.
Það var einmitt þessi
lífsmáti sem Kristín og
Andrés sáu að helst
mundi duga til að koma
stækkandi barnahóp á
legg. Þrátt fyrir þrot-
lausa vinnu og harða
sjósókn náðu endar ekki
alltaf saman. Þá var
brugðið á það ráð að
fara á vertíð í fjarlæg-
um verstöðvum. Kom
þá í hlut Kristínar og
bama að annast heimili
og búsmala. En svo
búnaðist þeim hjónum
vel að í miðri kreppunni
eignuðust þau sitt eigið
hús og þar stóð þeirra heimili þar
til þau fluttu frá Hólmavík.
Eins og áður sagði, fluttu Andrés
og Kristín í Borgames og vom þá
bömin uppkómin og flest farin að
heiman. Borgarnesárin urðu þeim
hjónum hagstæð. Þau eignuðust
gamalt en hlýlegt hús og það sem
þeim þótti mest um vert, nógu rúm-
gott til þess að hýsa vini og vanda-
menn sem heimsóttu þau. Þeir voru
ófáir, enda gestrisni þeirra og vin-
semd einstök. Nú gafst einnig tóm
til að sinna öðru en brauðstritinu
einu saman, þau ræktuðu af alúð
fallegan garð við húsið sitt. Þar naut
sín listræn smekkvísi Kristínar. í
Borgamesi starfaði Andrés alla tíð
hjá Kaupfélagi Borgfírðinga þar til
hann hætti störfum aldurs vegna.
Þegar Andrés hætti störfum var
heilsa hans góð og við tóku ár ró-
semdar á fögru heimili við bóklestur,
föndur og aðra dægrastyttingu. Þau
eignuðust bíl og ferðuðust mikið um
landið sér til hressingar og ánægju.
Þau létu ekki aldurinn aftra sér frá
að heimsækja mörg Evrópulönd og
Bandaríkin einnig. Af þessum ferð-
um höfðu þau mikið yndi.
Ævikveldið leið og æviárin urðu
mörg. Andrés naut þeirrar náðar að
halda góðri heilsu fram á síðastliðið
ár en þá tók heilsan að bila. Nú sem
fyrr var það lífsförunauturinn
trausti, eiginkonan sem annaðist
hann af einstakri alúð og varfærni
þar til yfir lauk.
Andrés hélt reisn sinni og óskertu
andlegu þreki til hinstu stundar.
Hann mun hvíla við hlið sonar síns
í kirkjugarðinum í Hólmavík.
Guð blessi Andrés Konráðsson.
Magnús Hallfreðsson.
Mig langar til að minnast hans
langafa míns örfáum orðum. Þó að
við sæjumst kannski ekki eins oft
og ég hafði viljað var alltaf jafn
gott að koma til þeirra afa og ömmu
í Borgarnesi. Best man ég eftir síð-
ustu heimsókn minni til þeirra, síð-
astliðinn október. Þá ferð fór ég til
að kveðja þau, þvi sjálf var ég á leið
til útlanda til að dvelja um lengri
tíma.
Hjá afa og ömmu var að venju
tekið á móti með góðgerðum, og eft-
ir að borðhaldi var lokið var sest inn
í stofu að spjalla. Samtalið snerist
aðallega um væntanlega ferð mína
utan, þau voru forvitin um lifnaðar-
hætti á fjariægum slóðum og ég
upplýsti eftir bestu getu.
Þegar kom að því að kveðja stóð-
um við langa stund í dyrunum og
afi faðmaði mig og kyssti í bak og
fyrir. Hann gaf mér myndir af þeim
hjónunum og svo forláta dúk og
nælu sem amma hafði sjálf gert.
„Eigum við ekkert fleira til að gefa
henni, Stína mín?“ spurði hann
ömmu. „Þetta er nú alveg óþarfi, afi
minn, að leysa mig út með gjöfum,"
sagði ég. „Eitthvað verðurðu að eiga
til minningar um okkur fyrst þú
ætlar að vera svona lengi í burtu,“
sagði hann. „En ég er ekki að kveðja
fyrir fullt og al!t,“ sagði ég. „Ég á
örugglega eftir að koma aftur þó að
það tefjist kannski eitthvað." „Já,
Sæunn mín“ sagði afi þá og faðmaði
mig aftur að sér. „Þú kemur örugg-
lega aftur, ég efast ekkert um það.
En hitt er annað að ég vil engu lofa
um að við verðum héma þá.“
Mér brá svolítið við að heyra hann
segja þetta. Auðvitað gerði ég mér
grein fyrir því að þau voru orðin
gömul og lífíð hefur sín takmörk.
En hann hafði nú samt rétt fyrir sér
í því. Ég vil þakka honum afa mínum
fyrir samverustundirnar. Blessuð sé
minning hans.
Sæunn Ólafsdóttir, Ekvador.
Kveðja frá sonarbörnum
Hann afí er dáinn, við sonarbömin
viljum minnast hans með nokkmm
kveðjuorðum.
Allt er svo undarlega tómlegt, það
er varla að við höfum meðtekið þessa
fregn enn. Alla okkar tíð hefur afí
verið til staðar, verið einn af gestun-
um í öllum veislum sem stór-fjöl-
skyldan hefur haldið og alltaf hefur
verið talað um ömmu og afa i sömu
andrá. Og ein fyrsta bernskuminning
þess elsta okkar er þegar afí og
amma fluttu í það hús í Borgarnesi
sem þau bjuggu í lengst, síðan eru
rúm þijátíu ár.
Afí ólst upp við erfið og oft hörð
kjör eins og margt fólk sem fæddist
í byijun þessarar aldar. Mannslíkam-
inn var aðalvinnuaflið lengi framan
af og fólk þurfti að hafa sterkan
kropp og bein til að standast álagið.
Þetta hefur trúlega snemma sett sitt
mark á afa. Hann var eins og íslensk
náttúra, dálítið hijúfur á yfírborðinu
og hreinskilinn en undir sló hjarta
sem var úr gulli. Þessi harði maður,
sem aldrei gafst upp fyrir neinu og
var hörkuduglegur til vinnu, mátti
ekki til þess vita að einhver ætti
bágt. En hann fór ekki endilega á
stúfana sjálfur, þar kom amma til
skjalanna. Og hann sagði oft að hann
væri heppinn að eiga svo góða konu
sem ömmu og eru það orð að sönnu.
Afí lagði mikið upp úr því að við,
afkomendur hans, værum dugleg til
vinnu. Hafði alltaf þurft að vinna og
erfiða sjálfur og standa sig, gerði
því þær kröfur að aðrir væru eins.
Vonandi höfum við staðið okkur í því.
Afí og amma bjuggu á Hólmavík
meðan börnin þeirra voru að vaxa
úr grasi. Þau höfðu einhveijar skepn-
ur og afi stundaði sjó. Hann þótti
bæði áræðinn og duglegur sjómaður
og ágætlega fískinn. Ef einhveijir
erfiðleikar voru, þá var það viðkvæð-
ið hjá afa „ég skal víst“, og lýsir
þetta honum ágætlega, hann gafst
ekki upp fyrr en í fulla hnefana.
Við sonarbörnin vorum ekki dag-
legir gestir á heimili afa og ömmu
en þegar komið var á Skúlagötuna
og bankað kom afi alltaf fram og
sagði þetta sérstaka „halló“ og ef
ekki kom svar strax: „Halló, er ein-
hver þar?“ Móttökumar vom ávallt
hlýlegar og yndislegar eins og þeirra
var von og vísa. Væri amma síðan
ekki nógu fljót að tína fram allar
kræsingarnar, að hans mati, þá sagði
afi gjaman: „Stína, áttu ekki eitt-
hvað handa þeim?“ Og alltaf var
„mola“ laumað í litla lófa eða munna
að skilnaði. Hann vildi sýna í verki
það sem hann ef til vili gat ekki
sagt með orðum.
Afi var mjög minnugur og hélt
því alveg fram á síðasta dag. Stund-
um sagði hann okkur sögur frá því
hvernig lífíð hafði verið þegar hann
var að alast upp og ekki vildum við
skipta. Hann var einnig minnugur á
margt skoplegt sem fyrir hafði borið
á langri ævi og var naskur á að sjá
ýmislegt broslegt við það sem gerð-
ist í kringum hann. Maður varð aldr-
ei hræddur um það, ef farið var í
heimsókn til afa og ömmu, að ekki
yrði hægt að fínna umræðuefni, afí
sá fyrir því. Og hann hafði áhuga á
fólkinu sínu. Gengur ekki allt vel hjá
þér, ósköp ertu guggin(n), hefur þú
verið eitthvað lasin(n)? Þetta em
spumingar sem einkennandi voFu
fyrir afa og það þýddi ekkert að segja
neitt annað en satt, afí sá undir eins
ef reynt var að fegra hlutina. Og ef
einhver hafði verið veikur, spurði afí
alltaf hvemig gengi, hvemig viðkom-
andi liði eða hvort hann væri búinn
að ná sér.
Elsku afí okkar. Við viljum fá að
þakka þér fyrir að hafa leitt okkur
við hönd þér þennan spöl sem við
höfum gengið saman. Það var gott
að fá að vera með þér, njóta leiðsagn-
ar þinnar og eiga þig að á svo marg-
an hátt sem aldrei verður þakkað eða
metið. Vegferð okkar saman er lokið
að sinni. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Við viljum að lokum kveðja þig
með bænum sem pabbi kenndi okkur
er við vomm lítil:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Vertu yfír og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. frá Presth.)
Elsku amma, pabbi, Gulla, Sæa,
Didda, Anna María og Arý. Megf'*'
algóður Guð styrkja ykkur á skiln-
aðarstundu.
Birna, Inga, Konráð,
Jóhanna og Andrés.
Kveðja frá dóttursonum
erlendis
„Afi er dáinn.“ Það er svo sárt
að fá þessar fréttir þegar maður er
langt í burtu. Tilhugsunin um að sjá
hann ekki aftur svo einkennileg. Sver-
erfítt að hugsa um að geta ekki kom-
ið í Borgames, heilsað ömmu í eld-
húsinu og farið svo að heilsa afa í
stofunni þar sem hann sat með blað
eða bók. Það að geta ekki sett sig
niður með honum og rætt um hvað
maður er að fást við hveiju sinni.
Að fá ekki spumingu um „hvenær
maður ætli nú eiginlega að fara að
klippa sig“ o.s.frv.
Afi var alltaf svo áhugasamur um
allt sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Hann hvatti okkur óspart til að
mennta okkur, en ekki síður að reyna
að læra í lífsins skóla með þátttöku
í atvinnulífinu. Því var hann manna
ánægðastur þegar við ákváðum að
fara í nám og vinnu hér úti. Þrátt
fyrir háan aldur fylgdist hann ótrú-
lega vel með tímanum og þvi tókum
við „nöldrinu“ hans sem góðum ráð-
um manns með langa farsæla ævi.
Afi var líka hafsjór af fróðleik um
liðna tíð og eyddum við oft löngum
tima að hlusta á hann segja frá.
Samband hans og ömmu var einstakt
og því erfítt að hugsa sér þau án
hvors annars. Við viljum með þessum
orðum þakka afa fyrir allt sem hann
gaf okkur af kærleika, reynslu og
veraldlegum gæðum. Líka stuðning
í gegnum öll árin. Ömmu og öðrum
skyldmennum okkar sendum við
kveðju okkar og vitum að góðar
minningar hjálpa okkur i sorginni.
Ingi og Gísli.
t
Móðir okkar,
KRISTÍN A. JÓNSDÓTTIR
frá Bfldudal,
lést á Hrafnistu, Hafnarfiröi, þann 11. þ.m.
Börn ogtengdabörn.
t
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
SÓLVEIG EYSTEINSDÓTTIR
frá Skammbeinsstöðum,
dvalarheimilinu Lundi,
Hellu,
lést í Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi, 11. maí sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn og tengdabörn.