Morgunblaðið - 11.09.1994, Page 10

10 SUNNUDAGUR 11, SEPTEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
Ekki ástæða til
annars en að
vera bjartsýnn
„ „ Morgunblaðið/Bergljót Friðriksdóttir
ASGEIR ásamt eiginkonu sinni Ástu Guðmundsdóttur og börnum
þeirra, Ásgeir Aron 8 ára og Tönju Rut 11 ára.
Nýr kapítuli hófst í lífi Asgeirs Sigurvins-
sonar síðastliðið vor. Eftir 20 ára starf í
atvinnuknattspyrnunni í Evrópu hefur hann
nú hafið sjálfstæðan atvinnurekstur í
Þýskalandi, og rekur eigin drykkjarvöru-
markað. Þegar Bergljót Friðriksdóttir
heimsótti hann á dögunum, var ekki annað
að sjá en hann kynni vel við nýja hlutverkið.
Liðin eru 21 ár frá því að
Ásgeir Sigurvinsson hélt
utan til að gerast atvinnu-
maður í knattspyrnu. Átj-
án ára gamall réð hann sig til
Standard Liege í Belgíu þar sem
hann lék í átta ár. Því næst færði
hann sig yfir til Þýskalands, til
Bayern Miinchen, en staldraði að-
eins við í eitt ár. Þá tóku við átta
ár með Stuttgart, uns hann dró sig
í hlé sumarið 1990. Ferill Ásgeirs
í knattspyrnunni er að sönnu glæst-
ur og eðlilega veltu margir því fyr-
ir sér hvað tæki við hjá honum,
þegar hann hætti atvinnumennsku
fyrir fjórum árum. Næstu misseri
á eftir var Ásgeir áfram viðloðandi
knattspymuna, fyrst sem útsendari
Stuttgart og síðar sem þjálfari á
íslandi, uns hann ákvað að snúa
sér að allt öðru. Hann hefur nú
komið á fót drykkjarvörumarkaði
ásamt eiginkonu sinni, Ástu Guð-
mundsdóttur, í bænum Denkendorf
skammt frá Stuttgart, en þar eru
þau hjónin búsett ásamt börnum
sínum tveimur, Tönju Rut 11 ára
og Ásgeiri Aron 8 ára.
Eins og þeir vita sem þekkja
Ásgeir, er hann hæverskur og lítið
gefínn fyrir að ræða um sjálfan sig,
allra síst við fjölmiðla. Því var ekki
auðvelt að fá hann í viðtal. Hann
var ekki reiðubúinn síðasta vor, um
það leyti sem markaðurinn var opn-
aður. Fannst ekki við hæfi að vera
að gaspra um fyrirtækið, áður en
i ljós kæmi hvernig því myndi reiða
af. Núna, fimm mánuðum síðar, er
hann hinsvegar tilbúinn og greini-
legt að áhyggjur hans eru á bak
og burt.
Enda þótt nýtt tímabil sé hafið
í lífi Ásgeirs sem vissulega er for-
vitnilegt, verður ekki hjá því komist
að víkja talinu jafnframt að knatt-
spyrnunni, sem hefur verið ráðandi
í lífi hans mestan hluta ævinnar.
Aðspurður kveðst Ásgeir sjálfur
hafa tekið ákvörðun um að hætta
atvinnumennsku fyrir fjórum árum.
„Ég var 35 ára gamall og hefði vel
getað spilað áfram með Stuttgart
tvö ár í viðbót,“ segir hann. „í mín-
um huga var þó aðalatriðið að finna
réttan tímapunkt til að hætta. Á
meðan ég væri enn í góðu líkam-
legu formi og gæti kvatt með reisn,
í stað þess að vera látinn fara, sem
er auðvitað óumflýjanlegt. Ég var
búinn að spila fótbolta í 17 ár og
leit svo á kominn væri tími til að
snúa sér að öðru.“
Var þetta erfítt skref?
„Nei, í rauninni ekki. Auðvitað
voru þetta mikil vonbrigði, ég get
ekki neitað því. Hins vegar var ég
búinn að fá nóg af öllu flakkinu sem
fylgdi boltanum og fann að ég var
tilbúinn að takast á við ný verk-
efni. Því var ég fullkomlega sáttur
við að draga mig í hlé. Reyndar
hafa málin þróast þannig að ég hef •
verið uppteknan við boltann nú í
sumar en nokkru sinni fyrr. Ég var
að telja það saman að ég var með
bókaða 18 leiki á tveimur mánuð-
um!“
Þannig að þú ert alls ekki hættur?
„Jú vissulega, sem atvinnumað-
ur. Hins vegar hef ég verið að dunda
mér við að spila með þremur „Old
boys“ fótboltaliðum. Eitt liðið sam-
an stendur af gömlum félögum úr
Stuttgart, annað er svokallað Evr-
ópuúrval fyrrum atvinnuleikmanna
og í því þriðja eru leikmenn úr öllum
áttum. Við komum saman og leik-
um knattspyrnu af alls kyns tilefn-
um; þegar vígja þarf jiýja velli,
styrkja góðgerðasamtök og annað
í þeim dúr. Þetta er góð leið til að
halda sér í þjálfun og detta ekki
alveg út úr boltanum. Ég er ein-
göngu að þessu ánægjunnar vegna.
Enda gæti ég ekki hugsað mér að
hætta alveg að spila fótbolta. Það
bara gengur ekki.“
Aðstæður erfiðar fyrir
íslenska knattspyrnumenn
Þegar leikferli Ásgeirs lauk sum-
arið 1990 veltu hann og Ásta eigin-
kona hans því fyrir sér hvort þau
ættu að halda kyrru fyrir í Þýska-
landi eða snúa aftur til íslands.
„Við ákváðum að fara ekki heim,“
segir Ásgeir.
Enda þótt knattspyrnuferlinum
væri lokið sagði hann ekki að
fullu skilið við úrvalds-
deildarlið Stuttgart.
Við tók nýtt starf
sem „njósnari“,
sem fólst í því að
ferðast um og
leita uppi
unga efni-
lega leik-
menn
fyrir knattspyrnuhðið. Að tveimur
árum liðnum gerði Ásgeir sem
kunnugt er tveggja ára samning
sem þjálfari 1. deildar Fram og
hélt til íslands vorið 1993. Strax
um haustið tók hann hins vegar
ákvörðun, í samráði við stjórn
Fram, um að segja þjálfarastarfi
sínu lausu.
„Það var ágætt að prófa að þjálfa
heima og ég sé alls ekki eftir því,“
segir Ásgeir. „Hins vegar er það
óhagganleg staðreynd að fótbolti á
íslandi er áhugamannabolti. Það er
ekki hægt að gera sömu kröfur til
leikmanna þar og hér úti. Heima
eru margir knattspyrnumenn í tvö-
faldri vinnu eða vinna jafnvel á
vöktum og því er álagið á mönnum
gífurlegt. Auðvitað verður það ekki
til að hvetja menn í starfi sem þjálf-
ari, þegar það reynist erfíðleikum
háð að fá liðsmenn til að mæta á
æfingar.
Fótbolti á íslandi líður
fyrst og fremst fyrir það
hve aðstaðan til að
spila allan ársins
hring er slæm. Það
eina sem getur
bjargað boltan-
um heima er
yfirbyggður
völlur. Og auð-
vitað verða
knattspyrnulið-
in að standa
miklu betur fjár-
hagslega en þau
gera nú. Það er
ekki hægt að fjár-
magna félög í gegn
um áhorfendur. Þeg-
ar fyrirtækin sem vön
eru að styrkja íþrótta-
félögin með fjárfram- 1
lögum standa í ofanálag ;
sjálf höllum fæti fjárhags-
lega, þá er það auðvitað
ekki til að bæta ástandið.
Eins og málum er háttað
heima er ekki hægt að
búast við miklu af ís-
lenskum knatt-
spyrnumönnum
enda þótt nóg
sé af efni-
legum
strákum. Það er einfaldlega ekki
hægt að gera kröfur um meira.“
Hann segir þá sjö mánuði sem
hann þjálfaði hjá Fram hafa verið
ágætan tíma, þrátt fyrir allt. „Mál-
in þróuðust ekki eins og ég hafði
gert mér vonir um og því var tekin
sameiginleg ákvörðun um að binda
enda á samstarfið fyrr en ætiað
var. Það hvatti mig vissulega að
áður en ég fór heim til að þjálfa
vorum við Ásta búin að ákveða að
stofna drykkjarvörumarkað í
Þýskalandi og því var ég fullur eftir-
væntingar að fara að einbeita mér
að því verkefni."
Áhugasamur um sölu á
íslenskum drykkjum
Af hveiju drykkjarvörumarkað-
ur?
„Ég var ákveðinn í að byggja
upp eigið fyrirtæki hér úti og velti
því vel og lengi fyrir mér hvers
konar atvinnurekstur gæti verið
heppilegur. í því sambandi leitaði
ég til sérfróðra manna sem gáfu
mér góð ráð. Niðurstaðan var sú
að drykkjarvörumarkaður væri
óvitlaus hugmynd, en í Þýskalandi
er hefð fyrir slíkum mörkuðum þar
sem eingöngu er seld drykkjarvara;
vatn, ávaxtadrykkir, gosdrykkir,
vín og bjór. Markaðskannanir sýndu
svo ekki var um að villast að brýn
þörf væri á slíkum stórmarkaði í
Denkendorf, en 56% þeirra drykkja
sem bæjarbúar neyttu voru fengnir
úr mörkuðum í nærliggjandi þorp-
um. Það var því Ijóst að vöruúrval-
ið hér í Denkendorf var hvergi
nærri nóg.“
Ásgeir og Ásta keyptu lóð undir
drykkjarvörumarkaðinn í útjaðri
heimabæjar síns Denkendorf þar
sem þau létu reisa 560 fm hús-
næði, fyrir verslun, skrifstofu og
vörulagar. Byggingarvinnan gekk
hratt fyrir sig og var markaðurinn,
sem nefnist H20 Getránke Sigur-
vinsson, opnaður með pomp og
prakt 11. mars síðastliðinn. Bæj-
arbúar ættu nú að geta sparað sér
ferðir í næstu þorp því úrvalið af
drykkjum er gífurlegt, en sem dæmi
má nefna að boðið er upp á 100
mismunandi tegundir af bjór og 40
tegundir af vatni. Þau hjónin vinna
bæði í markaðinum, auk þess sem
nokkrir íslenskir námsmenn í
Stuttgart eru þar í hlutastarfi.
„Reksturinn hefur gengið mjög vel
það sem af er og salan farið fram
úr björtustu vonum,“ segir Ásgeir
og er eðlilega ánægður með árang-
urinn.
Hitabylgjan í sumar stóð í sjö
vikur. Var þetta ekki hálfgerð
himnasending?
„Jú, það má eig-