Morgunblaðið - 11.09.1994, Qupperneq 22

22 SUNNUDAGUR 11. SEPTEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Kristinn
STRAKARNIR
í SKÍRISSKÓGI
VIÐSKIFTIAIVINNULIF
Á SUNIMUDEGI
►Einar Ásgeirsson er fæddur í Reykjavík árið 1959 og er
því varla farinn að grána í vöngum. Hann er lærður húsasmið-
ur, en vann sem slíkur aðeins eitt ár eða svo. Hann hefur
komið víða við, þótt nú hafi orðið breyting á. Vorið 1991
setti hann á stofn fyrsta veitingastaðinn undir nafni Hróa
hattar og nú bera fjórir slíkir staðir sama nafn, auk þess
sem Einar keypti nýverið Pizza ’67-heimsendingarþjónustuna
og veitingasalinn í Nethyl. áður hafði Einar meðal annars
fengist við farandsölu með bækur, rekið skyndibitastaði og
framleitt og selt rúmdýnur. Náinn samstarfsmaður hans hin
seinni ár er Svanberg Guðmundsson, sem rekur Hróa hött
á Hringbraut. Hann er fæddur árið 1949 og er lærður blikk-
smiður. Hann hefur þó aðallega verið í veitingarekstri, m.a.
í Árbergi og Botnsskála, en einnig fasteignasali og matvöru-
kaupmaður tii nokkurra ára. Þá eigandi Tommaborgara á
Lækjartorgi um tíma og síðan fiskverkandi úti á Granda uns
hann hóf samstarf með Einari. Guðmundur Guðjónsson ræddi
við þá félaga á dögunum.
eftir Guðmund Guðjónsson
Einar Ásgeirsson segist allt-
af hafa sóst eftir því að
vinna sjálfstætt. Að vera
sjálfs síns herra. Til
marks um það er að hann starfaði
einungis í eitt ár við iðn þá er hann
lærði, trésmíði. Hann seldi líftrygg-
ingar fyrir Alþjóðlega líftrygginga-
félagið og var síðan farandssali með
bækur. „Ég fór marga hringi um
landið. Gekk í hús og fyrirtæki og
bauð alls konar pakka. Mér var vel
tekið og þetta var skemmtilegur
tími,“ segir Einar, en það átti þó
ekki fyrir honum að liggja að fest-
ast í þessu fari. Sölumennskuna
stundaði hann í um fjögur ár, en þá
fannst honum kominn timi til að
reyna eitthvað nýtt. Hann keypti
Dýnu- og bólsturgerðina og merki-
legt nokk, fasteignasalinn sem seldi
honum fyrirtækið var enginn annar
en Svanberg Guðmundsson! „Dýnu-
dæmið stóð aðeins yfír í níu mán-
uði, en þá setti ég á laggirnar veit-
ingastaðinn „American Style“ i Skip-
holtinu ásamt Bjarna Oskarssyni.
Þetta var í júní 1985. Við vorum
aðallega með kjúklingabita og þetta
var alveg brjálaður tími. Það var
vitlaust að gera. Ég held að fólk
hafí haldið að komin væri einhver
bandarísk keðja til landsins, en það
var ekki meiningin að blekkja neinn,
nafnið var bara hugdetta og merki
staðarins hönnuðum við sjálfir," seg-
ir Einar.
Pardus og Hrói...
Enn stoppaði Einar stutt við, seldi
félaga sínum hlut sinn eftir níu
mánaða starf og var ákveðinn í að
halda ekki áfram í veitingarekstri.
Hvolfdi sér aftur í farandbóksöluna
en gafst upp á henni eftir hálfan
mánuð! Einar hlær er hann rifjar upp
þennan tíma og segir að um þetta
leyti hafi loks verið að skýrast hvað
hann myndi leggja fyrir sig. Hann
stofnsetti enn veitirigastað, Bleika
pardusinn í Gnoðarvogi og linnti
ekki látunum fyrr en Pardusamir
voru orðnir fjórir. Það stóð á endum;
hann var vart búinn að opna fjórða
staðinn er hann ákvað að selja keðj-
una og reyna eitthvað nýtt. Hér kom
þó babb í bátinn, vandræði knúðu
dyra og fjármálin urðu erfið er menn
stóðu ekki í skilum. Síðan fór Einar
til Bandáríkjanna og starfaði þar í
eitt ár, kom svo heim og fór að
„reyna að ná stöðunum aftur“, eins
og hann orðar það. Það gekk eftir,
en nýtt nafn prýðir þá nú, Hrói hött-
ur.
Það var vorið 1991 sem sá fyrsti
var stofnsettur. Nú eru Hróarnir
fjórir og Einar hefur að auki keypt
Pizza ’67 í Nethylnum. „Margir virð-
ast halda að Hróarnir séu fyrst og
síðast pizzustaðir. Það er ekki rétt,
þar fást einnig steikur, hamborgarar
og fiskréttir. Framan af var meira
að segja mun meira að gera á grill-
inu en í pizzum. En það hefur
breyst," segir Einar og Svanberg
ræskir sig og segir að pizzur séu
greinilega „inni“ núna og hafi verið
það um skeið. Þeir félagar halda
báðir að misskilningur manna hljóti
að stafa af mikilli auglýsingaherferð
sem þeir gengust fyrir og stuðlaði
að því að gera fólki ljóst að þeir
væru farnir að selja pizzur ásamt
öðrum mat.
Breytir engu
Einar er spurður hvort veitingar
Hróa hattar og Pizza ’67 verði sam-
ræmdar. „Það stendur ekki til. Þess-
ir tveir staðir eru með hvor með sinn
matseðilinn og hvor um sig hefur
sína föstu viðskiptavini," svarar Ein-
ar og þarf síðan að velta fyrir sér
spurningu um samkeppnishætti og
baráttuna um viðskiptavinina. Hann
hugsar sig um og segir fyrst, að
hann hafi ekki í hyggju að nefna
nein nöfn, en því sé ekki að neita
að baráttan sé oft þung og óvægin.
Svanberg bætir við, að fyrirtækið
haldi sig nokkuð utan við væringar
með því að vera ekki mikið í tilboða-
bransanum. Og svo segir Einar: „Ég
skil ekki á stundum hvernig sumir
samkeppnisaðilarnir geta boðið það
sem þeir gera þegar ég veit hve
gott hráefni er kostnaðarsamt. Hitt
er svo annað mál, að ákveðinn hópur
viðskiptavina eltir tilboð á meðan
annar hópur leggur meira upp úr
gæðum, þó svo að maturinn kosti
einhveijum tveimur eða þremur
hundraðköllum meira. Frá okkar
bæjardyrum er hver pizza dýrmæt
og allir sem nærri koma verða að
leggja allan sinn metnað í að hún
sé sérstök. Við verðum að reikna
með því að heima sitji fjölskylda sem
ætlar að gera sér glaðan dag. Er
jafnvel löngu búin að ákveða að
þennan föstudaginn verði sent eftir
pizzu. Það er gert til að gera sér
dagamun og tilhlökkunin er mikil.
Það gefur augaleið, að það má ekki
koma fyrir að þetta fólk verði fyrir
vonbrigðum."
— En hver er lykillinn að góðri
pizzu?
Svanberg verður fyrir svörum,
„Góð pizza er spurning um að vera
með gott hráefni. Það er fyrsta
skrefíð. Síðan er þetta spuming um
tilfínningu, að finna rétta jafnvægið
á milli sósunnar, osts og áleggs."
— En hvemig er að vera kominn
í samkeppni við sjáifan sig, með tvö
þekkt nöfn á sínum snærum, nöfn
sem hljóta að keppa um viðskiptavin-
ina?
Einar glottir að þessu og segir
að það sé mjög gott að vera í sam-
keppni við sjálfan sig. „Það er betra
en að vera í samkeppni við einhvern
annan. Með þessum hætti ræð ég
því sjálfur hvort annar aðilinn stælir
hinn, enda kemur það betur út að
halda þessu aðskildu. Þetta er allt
önnur vara og þannig hefur maður
fylkingu viðskiptavinanna breiðari,“
svarar Einar.
Fíkn
Skyldi það ekki hafa læðst að
Einari að það væri að bera í bakka-
fullan iækinn að blanda sér í siaginn
um gesti matsölustaða, að nóg væri
fyrir og slíkt væri dæmt til að enda
í basli?
„Nei, ekki datt mér það í hug,
enda hafði ég reynt það, að þetta
er gífurlega gaman. Það er mikil
spenna og hraði í þessari grein. Ég
hafði reynt þetta áður og það togaði
alltaf í mig. Þetta er algjör fíkn. Þá
fylgja þessu mikil ojg fjölbreytt
mannleg samskipti. Eg verð að
segja, að þegar vel tekst til, eitthvað
gengur upp, eða að góð törn endar
á hárri nótu, þá líður mér ofsalega
vel. Að sama skapi get ég orðið al-
gjörlega bijálaður ef illa gengur og
þá skilst mér að ég minni meira á
Itala en íslending, æpandi og
öskrandi, baðandi út höndunum og
jafnvel grýtandi hlutum! Þetta starf
er líka þannig, að til að ná árangri
verður viðkomandi að vera reiðubú-
inn að ganga í öll störf, allt frá sendli
og upp úr. Þetta hef ég gert,“ segir
Einar.
Ef við snúum okkur aðeins aftur
að veitingarekstrinum, þá væri fróð-
legt að heyra hjá þeim félögum hver
þróunin hefur verið á þessum allra
síðustu árum, þegar altalað er að
kreppa sé í landinu og alme'nningur
eigi litla peninga.
Svanberg horfír á Einar og sá síð-
amefndi stingur upp á að sá fyrr-
nefndi svari þessu út frá sinni
reynslu á Hróa hetti á Hringbraut.
Svanberg segir: „Fyrstu tvö árin var
stöðug aukning. Síðan hefur aðsókn
verið stöðug og ekki minnkað. Sveifl-
ur eru litlar. Það hefur hins vegar
orðið all mikil breyting á samsetn-
ingu viðskiptavinanna, ef við getum
orðað það svo. í fyrstu voru þetta
aðallega unglingar og ungt fólk sem
var að sækja í nýlundu. Smám sam-
an kom eldra fólk æ meira inn í
hópinn í bland við krakkana. Það
hefur alltaf aðdráttarafl að gera sér
dagamun og það er algengt að mið-
aldra eða eldri hjón setjist hérna inn
og fái sér pizzu og eina rauðvín. Það
er líka algengt að fjölskyldur geri
sér dagamun saman. Það er sjálfsagt
talsvert um það i þjóðfélaginu að
fólk hafí litla peninga milli hand-
anna, en í sannleika sagt þá er þetta
ekki svo óskaplega dýr gleði. Sjáðu
til, fímm manna fjölskylda getur
komið héma og fengið 18 tommu
pizzu með þrenns konar áleggi og
stóran skammt af frönskum fyrir
1.490 krónur. Það fara allir mettir
út. Það kostar ekki meira að fara
út að borða!“ segir Svanberg. „Fólk
virðist eiga peninga til að lyfta sér
upp og varpa af sér hversdagsdrung-
anum. Um helgar komast hér færri
að en vilja,“ bætir Einar við.
Að yrkja landið...
Þegar þeir félagar eru inntir eftir
því, eftir nokkurra andartaka þögn,
hvað sé næst á dagskrá hjá þeim,
segja þeir nánast samtímis: Ekkert
annað en að vinna að því að bæta
þjónustuna og feta sig varlega
áfram. Einar bætir við að þjónusta
verði aukin i ’67 í Nethyl, boðið verði
upp á fleira og í athugun sé að opna
nýjan ’67-pizzastað í Vesturbænum.
Svo segir Einar þetta:
„Við Svanberg erum báðir miklir
útivistarmenn, förum í vélsleðaferðir
á vetrum og veiðitúra á sumrum. Við
unnum íslenskri náttúru. Maður sér
á hveiju ári hvemig landið blæs upp
og hvemig sauðfé er beitt á landið.
Af því að þú spurðir hvað væri næst
á dagskrá, þá vil ég geta þess, þó
það komi ekki veitingarekstri við, að
það má segja að næst á dagskrá hjá
okkur sé að styrkja Landgræðslusjóð
með því að kaupa 50.000 merki sem
átakið „Yrkjum ísland" hefur látið
prenta í tilefni af 50 ára afmæli Land-
græðslusjóðs. Átakið byijaði í sumar
og hefur m.a. snúiát um að selja
geisladisk með fallegu lagi þar sem
allir helstu poppararnir okkar gefa
sína vinnu. Eitt af brýnustu verkefn-
unum sem unnið er að, er að stofna
fræbanka. Það kostar víst 12 til 15
milljónir og við erum að vona að
þetta innlegg okkar verði öðrum til
hvatningar að láta eitthvað af hendi
rakna til landsins, þannig að þessi
fræbanki geti orðið að veruleika.
Okkur finnst þetta ekki síst við hæfi,
þar sem Hrói höttur er afar „grænt“
nafn. Við vildum styðja þetta brýna
málefni almennilega í tilefni 50 ára
afmælis Landgræðslusjóðs og iýð-
veldisins, frekar en að dreifa stuðn-
ingi okkar á marga aðila í senn. Við
höfum hugsað okkur að þetta verði
ekki í síðasta skipti sem við látum
til okkar taka á þessu sviði,“ segir
Einar að lokum. Svanberg tekur und-
ir lokaorðum félaga síns. Það fer
ekki á milli mála að þeir eru einhuga
í þessu máli.
i