Morgunblaðið - 11.09.1994, Side 30

B’O SUNNUDAGUR 11. SEPTEMBER 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR SVEINSSON
+ Sigurður
Sveinsson fædd-
ist 11. febrúar 1922
í Þykkvabæjar-
klaustri í Álftaveri.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík
hinn 4. september
sl. Foreldrar hans
voru Sveinn Jóns-
son, bóndi í Þykkva-
bæjarklaustri, Ei-
ríkssonar bónda í
Hlíð í Skaftártungu
og Hildur Jónsdótt-
»*#ir, ljósmóðir í
Þykkvabæj-
arklaustri, Brynj-
ólfssonar bónda þar. Systkini
Sigurður eru: Sigríður Sóley,
f. 1913, Signý, f. 1918, Jörund-
ur, f. 1919, d. 1968, Jón, f. 1925,
Einar S.M., f. 1928, og Steinunn
Guðný, f. 1931. Sigurður var
með foreldrum sínum í Þykkva-
bæjarklaustri til 1945, er hann
fluttist með þeim að Skeggja-
stöðum i Mosfellssveit og bjó
þar til 1950, en hefur síðan
búið í Reykjavík. Sigurður var
rafvirkjameistari og stofnsetti
og rak ásamt öðrum fyrirtækið
Rafver í Reykjavík. Sigurður
tióf sambúð 1959 með eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Sigríði
Magnúsdóttur, f. 22. maí 1924,
og giftu þau sig 1966. Sigríður
er dóttir Magnúsar Ingimund-
arsonar vegavinnuverkstjóra,
hreppstjóra og bónda í Bæ við
Króksfjörð og fyrri konu hans,
Jóhönnu Hákonar-
dóttur. Saman eiga
þau eina dóttur,
Sigurveigu Sigurð-
ardóttur, f. 18. júní
1959, en hún er gift
Karli Guðmunds-
syni, f. 21. júlí 1958,
og eiga þau þijú
börn. Þegar Sigríð-
ur og Sigurður
giftust var hún
ekkja eftir fyrri
mann sinn, Frið-
geir Sveinsson, og
átti hún fjögur
börn sem Sigurður
gekk I föðurstað.
Þau eru: Jóhanna, f. 17. október
1944, eiginmaður hennar er
Gunnar Þórólfsson, f. 28. júlí
1949 og eiga þau tvö börn. Fyr-
ir hjónaband átti Jóhanna einn
son, Friðgeir Jónsson, f. 16.
febrúar 1962, en kona hans er
Bryndís S. Halldórsdóttir, f. 27.
október 1962, og eiga þau þijú
böm; Sigriður Hrefna, f. 30.
mars 1946, hennar maður er
Kjartan Hálfdánarson, f. 23.
mars 1946 og eru þeirra böm
3; Brynhildur Salóme, f. 17.
október 1948, eiginmaður henn-
ar er Sveinn Geir Siguijónsson,
f. 11. mars 1949 og eiga þau
þijú böm; Magnús, f. 20. ágúst
1950, hans kona er Sigrún Dav-
íðsdóttir, f. 9. júlí 1950 og eiga
þau þijú börn. Útför Sigurðar
verður frá Fossvogskirkju á
morgun, mánudag.
LOKIÐ hefur göngu þessa lífs
tengdafaðir okkar og vinur, Sigurð-
^ ur Sveinsson rafvirkjameistari, lengi
'kenndur við Rafver hf., sem var
starfsvettvangur hans í áratugi.
Með Sigga er genginn einn af
þessum stórbrotnu mönnum sem
settu sterkara svipmót á samtíð sína
en margur annar.
Hann var Skaftfellingur, hár,
beinn, stórskorinn, fasið rólegt og
yfirvegað og ekki minnumst við
þess að hafa séð hann reiðast sem
kallast gæti, hann lagði mál sitt
fram umbúðalaust og ákveðið. Ekki
stóð hann hlutlaus hjá þegar bömin
stofnuðu heimili og byggðu sér bú,
Siggi var alltaf innan seilingar með
liðsveislu og leiðbeiningar. Það var
gott að eiga slíkan vin að á lífsleið-
«.jnni. Ljúft og blítt hjarta Sigga voru
þó þeir kostir sem flestir nutu í fari
hans, þar var nægt rúm fyrir alla
sem vildu, þar á meðal fjögur ung
föðurlaus böm sem Siggi tók að sér
og þegar hann síðar eignaðist dóttur
með móður þeirra, eftirlifandi eigin-
konu sinni, Sigríði Magnúsdóttur,
gerði hann bömunum öllum ávallt
jafnt undir höfði. Það var því síðar
eðlileg ásókn barnabarnanna til afa
á Hjalló sem alltaf hafði þolinmæði
og blíðu fyrir ungana sína. Þau voru
ófá sporin sem farin voru yfir til
afa og ömmu í næsta hús, það færði
honum ómældar ánægjustundir,
eins og aðrar samverustundir með
barnabörnum sínum í gegnum árin.
“ Erfíð veikindi Sigga, sérstaklega
síðasta áratuginn, vom honum
þungur róður, en þar sýndi sig
kjarkurinn og seiglan. Hann hafði
sig upp úr þeim aftur og aftur,
möglunarlaust og án þess að kvarta.
En fastur og vís þáttur lífsins,
dauðinn, hefur nú bankað á dymar,
Siggi kvaddi með reisn og æðru-
leysi, eins og honum var líkt. Með
tár á vanga og harm í hjarta kveðj-
um við Sigga með söknuði, ekkja
hans, Sigríður, bömin fímm,
tengdabörn, bamabörn og aðrir
- ættingjar.
Með gleðiblöndnum minningum
frá liðinni tíð höldum við nú áfram
göngu okkar til þess sem koma skal.
Drenglyndi Sigga og æðruleysi er
okkur góð fyrirmynd, kjarkur hans
og seigla til eftirbreytni. Megi minn-
ingamar um góðan dreng vera okk-
ur, bömunum okkar og öðmm gott
veganesti um ókomna framtíð.
Við sendum fjölskyldu Sigurðar,
öllum ættingjum og vinum innilegar
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd tengdabarna,
Sveinn Geir Siguijónsson.
Á morgun er til moldar borinn
ástkær föðurbróðir minn, Sigurður
Sveinsson, eða Siggi frændi eins og
við systkinin kölluðum hann. Siggi
frændi er annar af sjö systkinum
sem kveður þennan heim.
Eftir fráfall föður míns reyndist
Siggi og hans ágæta kona, Sigríð-
ur, fjölskyldu mini ómetanleg stoð.
Þegar ég hugsa til æskunnar þá em
það ófáar gleðistundimar sem við
systkinin áttum á heimili Sigga og
Sigríðar eða í bíltúrum og veiðiferð-
um með þeim. Fyrir níu ára feimna
telpuhnátu, sem ekki vildi vera hvar
sem er, var heimili þeirra yndislegt.
Þar var alltaf glatt á hjalla og gest-
kvæmt að sama skapi. Mig langar
fyrir hönd okkar systkinanna á
Litlalandi að þakka þér, elsku Siggi,
fyrir allar þær fjölmörgu gleðistund-
ir sem þú gafst okkur systkinunum
á æsku- og unglingsámm okkar.
Elsku Sigríður, Sigurveig og aðr-
ir aðstandendur, við systkinin send-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd systkinanna á Litla-
landi,
Halla Jörundardóttir.
Sigurður föðurbróðir minn lifði
sína bemsku og æskuár að Þykkva-
bæjarklaustri í Álftaveri. Þó að
Álftaverið væri lítil sveit, var fjöl-
menni á flestum bæjum og börn og
unglingar áttu víða sína jafnaldra,
en þar hefur þó orðið breyting á,
sem víða í sveitum landsins. Sveitin
var þéttbýl og stutt milli bæja, fé-
lagslíf var því mikið og fjömgt,
ásamt því að náið samstarf og sam-
hjálp var meðal sveitunga. Á
Þykkvabæjarklaustri var kirkja og
þar messað reglulega, og komu þar
flestir sveitungar samari, mál rædd
og veitingar þegnar. Farskóli var
þar einnig fyrir nágrannabæi og oft
glatt á hjalla. Amma Hildur, móðir
Sigurðar, var ljósmóðir sveitarinnar,
en oft var hún einnig kölluð til ef
fæðing gekk illa, jafnt hjá dýrum
sem mönnum. Langt var til læknis
og vann hún oft ýmis læknastörf.
Við þessar aðstæður ólst Sigurður
upp og tamdi sér þessa samhygð
og var það hans aðal að vera ætíð
boðinn og búinn til hjálpar mönnum
og málleysingjum, hrókur alls fagn-
aðar og félagslyndur.
Systkinin voru sjö og var Sigurð-
ur í miðjunni hvað aldur snerti. Eins
og algengt var þurftu börn að vinna
við búskapinn strax og þau uxu úr
grasi, og féll það í hlut Sigurðar
að vera áfram við búskapinn eftir
að flest systkinin vom flutt að heim-
an. Árið 1945 flutti fjölskyldan frá
Þykkvabæjarklaustri að Skeggja-
stöðum í Mosfellssveit. Þar stundaði
Sigurður búskap, ásamt foreldrum
sínum, í fímm ár, en jafnframt vann
hann á jarðýtu við að bijóta land
til ræktunar, vegagerð og byggingu
annarra mannvirkja. Á þessum
tíma, rétt eftir stríðið, var hann einn
af frumkvöðlunum í stjórnun stór-
virkra vinnuvéla og tók þátt í þeirri
tæknibyltingu sem gjörbreytti þjóð-
félaginu. Lengi vel man ég eftir
Sigurði sem eina bíleigandanum í
Ijölskyldunni, og var það mikil hátíð
þegar eitthvað var farið í ,Sigga-
bíl“, hvort sem það var með honum
eða bíllinn fenginn að láni. Á þeim
tíma var annars farið með rútu upp
að Grafarholti að heimsækja ömmu
og afa í Pétursborg, með rútu aust-
ur í sveit til Steinu frænku eða
strætó um borgina.
Sigurður nam rafvirkjun hjá
Bræðrunum Ormsson hf. og aflaði
sér síðan meistararéttinda í þeirri
grein. Árið 1956 stofnaði hann,
ásamt nokkrum starfsfélögum, raf-
verktakafyrirtækið Rafver hf. Þar
starfaði hann síðan á meðan starfs-
þrek entist, og var samstarf þeirra
félaga með miklum ágætum og sam-
skipti öll við viðskiptamenn. Unnið
var við almenn rafverktakastörf,
fyrst og fremst þjónustu og viðhald.
Þegar fram leið heltust stofnfélagar
úr lestinni, en Sigurður, ásamt þeim
bræðrum Einari og Jóni Ágústsson-
um, héldu samstarfinu áfram. Það
var ekki aðeins að þarna væri um
samstarfsmenn að ræða, heldur ríkti
með þeim mikil og einlæg vinátta.
Þegar Sigurður fann starfsþrek sitt
fara þverrandi, seldi hann félögum
sínum sinn hlut, en hafði þó áfram
hjá þeim starfsaðstöðu og kom til
vinnu þegar heilsa leyfði og honum
hentaði, þar til fyrir einu ári að
hann hætti alveg störfum að eigin
ósk.
Árið 1959 var mesta gæfuár í
lífi Sigurðar, er hann hóf sambúð
með eftirlifandi eiginkonu sinni,
Sigríði Magnúsdóttur, og á því sama
ári eignuðust þau dótturina Sigur-
veigu. Með þessu gekk Sigurður í
föðurstað fjórum börnum Sigríðar
frá fyrra hjónabandi. Þetta varð
hans mesti auður og auðna, og varð
hann þama sannarlega pabbi þeirra
og síðar afi fímmtán barnabama
og langafí sjö barnabamabama. í
afahlutverkinu naut Sigurður sín
vel, enda barngóður og skilningsrík-
ur á þarfir litla fólksins. Heimili
Sigurðar og Sigríðar á Hjallavegi
var opið öllum vinum og vanda-
mönnum, og gestrisni mikil og alltaf
góðar veitingar fram reiddar. Oft
var kátt á hjalla í afmælisveislum,
enda mikið söngfólk í ætt þeirra
beggja. Minnist ég þess fyrir tutt-
ugu árum, þegar ég varð stúdent,
sama dag og Sigríður varð fímm-
tug, að eftir stúdentsveislu á mínu
heimili var farið í afmæli til Sigríð-
ar og var þar mikið fjör og alveg
við hæfi við stúdentafögnuð. En
vinarþel er ekki bara glaumur og
gaman, þau hjónin voru líka sam-
taka í því að fylgjast með öldruðum
nágrönnum sínum, jafnt sem ætt-
ingjum, og veita þeim liðsinni og
umönnun. Ef eitthvað bjátaði á voru
þau fyrst manna til þess að bjóða
fram aðstoð sína og umhyggju, og
lét Sigurður ekki staðar numið fyrr
en viðunandi lausn fékkst á þeim
vanda sem við gat verið að glíma.
Sigurður átti við hjartasjúkdóm
að stríða og var oft illa haldinn. í
apríl 1985 fór hann í aðgerð til
London, sem tókst mjög vel, og átti
hann eftir það mjög góð ár. Upp á
síðkastið voru veikindin þó farin að
ágerast aftur, og fyrir lá að á næst-
unni ætti hann að fara í nákvæma
rannsókn. Þessi veikindi voru þess
eðlis, að hann var ávallt við því
búinn að lífið gæti slokknað fyrir-
varalítið. Með þessu var lifað fyrir
augnablikið, og þakkaður hver dag-
ur sem hann fékk að vera með fjöl-
skyldu sinni og eiginkonu, og endur-
speglaðist þetta í kærleika þeirra í
miili. Það er í raun merkilegt hvern-
ig þessi hávaxni maður bar með sér
ákveðinn frið og fögnuð, sem maður
skynjaði. Þetta þakklæti fyrir lífíð
kom fram í óvenjulegum ræktunará-
huga hans. Það sást best á þeim
áhuga hans á því að koma ungviði
til, hvort sem um uppeldi tijáplantna
af fræi var að ræða, ræktun silunga-
seiða og síðast en ekki síst í um-
hyggju hans fyrir ungviði fjölskyld-
unnar.
Tveim vikum fyrir andlát Sigurð-
ar hittust systkinin uppi í Skorradal
í sumarbústað foreldra minna og
áttu þar góða helgi. Þeir bræður,
eiginkonur og systur, sátu þar fram
á nótt og ræddu saman, og veit ég
að þessi helgi er og verður mikils
virði fyrir pabba, enda hafði hann
á orði að nú væri svo komið á aldurs-
skeiði þeirra, að spurning væri um
hve lengi væri hægt að ná þeim
saman. Þó að þetta yrði að áhríns-
orðum, gat engum til hugar komið
að svo snöggt yrði um eitthvert
þeirra, en enginn veit sína ævi fyrr
en öll er. Meðal systkina Sigurðar
er nú skarð fyrir skildi og verður
hans sárt saknað, en sorginni verður
þó yfírsterkari minning um góðan
dreng. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur sendi ég og fjölskylda
mín Sigríði og fjölskyldu og föður-
systkinum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Óskar Einarsson.
Þegar ég minnist elskulegs
tengdaafa míns Sigurðar Sveinsson-
ar er mér efst í huga þakklæti fyrir
að hafa fengið að vera samferða
honum síðastliðin 16 ár, því manni
eins og Sigga afa kynnist maður
ekki nema einu sinni á ævinni. Siggi
afi var í mínum huga mikill maður
sem kunni að sýna ástúð og um-
hyggju. Ást hans og umhyggja fyr-
ir Siggu ömmu og okkur öllum í
fjölskyldunni náðu út fyrir allt, vel-
ferð okkar gekk fyrir hans eigin
heilsu, enda búum við að slíkri
umþyggju alla ævi.
Ég lærði margt af honum Sigga
afa, hans stóri faðmur stóð mér allt-
af opinn frá upphafí og lífsspeki
þeirra Siggu ömmu og Sigga afa
var sú að við ættum öll að vera góð
hvert við annað. Það er margt sem
kemur upp í huga manns þegar
maður kveður góðan mann, hann
var ávallt sá klettur sem var til stað-
ar og innan handar ef eitthvað bját-
aði á, alltaf reiðubúinn að hjálpa.
Hún Sigga amma er mér einkar
kær, enda nýt ég ávallt hennar ást-
úðar. Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst fólki eins og Siggu ömmu
og Sigga afa, sem voru vel liðin af
öllum sem til þekktu. Ég er þakklát
fyrir að eiginmaður minn fékk að
mótast í slíku umhverfi sem ríkti
hjá þeim hjónum.
En nú er komið að leiðarlokum,
öllu er afmörkuð stund. Því vil ég
þakka Sigga afa allan þann velvilja,
umhyggju og elskulegheit við mig
alla tíð. Minningin um einstakan
tengdaafa, vin og langafa sona
minna mun fylgja mér um ókomin
ár og verða ljós í lífi okkar allra.
Elsku Sigga amma og fjölskyldan
öll, guð veri með okkur og styrki á
sorgarstund.
Blessuð sé minning Sigurðar
Sveinssonar.
Bryndís S. Halldórsdóttir.
Þegar fjölskyldan sameinaðist og
hver hughreysti annan á þeirri sorg-
arstund, þegar hann afí minn and-
aðist, þá streymdu yfír mig allar
þær dýrmætu minningar sem ég á-
um hann. 011 þau forréttindi sem
ég fékk sem ungur drengur að al-
ast upp hjá ömmu og afa á Hjalló,
hjá manni eins og honum, sem gaf
mér allan þann kærleik, ást og
umhyggju sem einn maður getur
veitt.
Hann var mér ekki bara afi, held-
ur líka ráðgjafi alla tíð, meistari í
iðn minni og mikill félagi, og í raun
var hann mér alla tíð sem faðir.
Afi vareinstaklegajafnlyndur, kær-
leiksríkur og ráðhollur öllum þeim
sem hann þekktu, sama hvort það
voru vinir eða venslafólk. Þessir
góðu eiginleikar hans endurspeglast
svo oft þegar ég hitti gamla félaga
hans á förnum vegi, allir sem einn
bera hlýjan hug til þessa manns.
Nú þegar hann afi minn kveðjur
vil ég þakka honum allar þær dýr-
mætu og ógleymanlegu stundir sem
í minningunni munu fylgja mér um
ókomna ævi. Söknuðurinn er sár,
ég bið guð að styrkja ömmu mína
sem og okkur öll, sem syrgjum hann.
Hvíl í friði, elsku afi.
Friðgeir Jónsson.
Á morgun verður til moldar bor-
inn Sigurður Sveinsson. Þegar frétt-
in um andiát hans barst varð sorgin
þung í bijóstum okkar. Hann var
farinn hann Siggi frændi. Minning-
amar um uppáhaldsfrændann okkar
streymdu fram og efst í huga okkar
er þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta samvista við þennan góða
mann.
Okkur er ógleymanlegt þegar
Siggi og Sigga komu með Sigur-
veigu frænku í sveitina þegar við
vorum litla telpur. Ástúðin og hlýjan
sem einatt streymdi frá þeim var
alveg einstök. I minningunni er eins
og alltaf hafi skinið sól þessa daga
og geislamir sem hana umlykja
teygja sig í gegnum árin sem við
höfum átt með Sigga. Seinna þegar
leiðir okkar lágu til Reykjavíkur til
náms, bjuggum við skammt frá
heimili Sigga og Siggu á Hjallaveg-
inum. Heimili þeirra var okkur alltaf
opið og sóttum við þangað oft. í
hugum okkar var það staður kær-
leika og hlýju og var ávallt eins og
við væmm að koma heim til okkar
þegar þangað kom. Nutum við þar
ekki eingöngu góðvildar og hjálp-
semi Sigga heldur og allrar hans
fjölskyldu sem lét okkur alltaf
finnast eins og við væmm einar af
þeim. Einn vetur hýsti hann tvo
hesta fyrir okkur og fómm við oft
upp í hesthús með honum. Hann
hafði einstakt lag á dýrunum og lík-
lega kynntumst við Sigga best við
gegningar og útreiðar. Það var ein-
stakt að skynja þá gagnkvæmu virð-
ingu sem átti sér stað á milli manns
og hesta.
Siggi átti lengi við erfiða heilsu
að stríða. Margoft hefur staðið tæpt
og fjölskyldan horfst í augu við al-
varleika lífsins. En viljastyrkurinn
og trúin á lífíð, styrkur og ástúð
ástvina hans og samheldni fjölskyld-
unnar hefur hjálpað honum í gegn-
um hveija raun. Það var ógleyman-
leg sjón fyrir tveimur ámm þegar
Siggi mætti með alla fjölskylduna á
ættarmót afkomenda afa síns og
ömmu frá Hlíð í Skaftártungu. Það
var stór og fríður hópur og bama-
börnin komu langa leið til að gleðja
afa sinn. Það var ekki af ástæðu-
lausu sem stoltið skein af honum
frænda okkar þá.
Farinn er yndislegur eiginmaður
og vinur, faðir, fósturfaðir og afí.
Góður Guð styrki Siggu og alla fjöl-
skylduna í sorg þeirra. Eftir lifir
minningin sem er okkur öllum svo
dýrðmæt.
Sigurveig Þóra og Hildur.
Mig setti hljóðan og varð fátt um
mál þegar mér var tilkynnt um lát
vinar míns og fyrrum starfsbróður,
Sigurdar Sveinssonar. Ég sá hann
fyrst þegar hann mætti til vinnu
hjá Bræðrunum Ormsson fyrir rúm-
um fjörutíu árum, hjá því fyrirtæki
unnum við saman í nokkur ár. Árið
1956, hinn 12. maí, stofnuðum við
Sigurður fyrirtækið Rafver hf.
ásamt þeim bræðrum Einari og Jóni
Ágústssonum, Guðmundi Hansen
og Þórði Þorvarðarsyni, en hann
hvarf frá fyrirtækinu rúmu ári síðar.
Við fundum fljótlega að þröngt