Morgunblaðið - 17.09.1994, Blaðsíða 26

26 LAUGARDAGUR 17. SEPTEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
+ Kristján Jóns-
son bóndi á Ós-
landi í Skagafirði
fæddist á Víðivöll-
um í Fnjóskadal 27.
desember 1905.
Hann lést á Dvalar-
heimili aldraðra á
Sauðárkróki 8.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Sigurðs-
son, smiður og
bóndi, f. I Gríms-
gerði í Fnjóskadal
1870, og Níelsína
Kristjánsdóttir
kona hans frá Ytra-Krossanesi
við Eyjafjörð, f. 1881. Þau
fluttu til Skagafjarðar 1910 og
bjuggu þar, síðast í Stóragerði
í Oslandshlíð. Yngri systkini
Kristjáns voru: Þóra, húsmóðir
á Höfða, Höfðaströnd, d. 1937,
g. Friðrik Guðmundssyni; Gest-
ur, gjaldkeri í Reykjavík, d.
1989, g. Kristínu Jónsdóttur.
Fóstursystir og frænka er Aðal-
björg Guðmundsdóttir húsmóð-
ir í Bessastaðagerði í Fljótsdal,
nú á Egilsstöðum, g. Pétri Þor-
Nú sit ég hér hljóður og hugsi
og horfi yfir gömul kynni
og söknuður breytist í blessun
og bæn yfir minning þinni.
(Sig. Friðjónsson frá Sandi.)
í dag er til moldar borinn afi
minn, Kristján á Óslandi. Ósjálf-
rátt leitar hugurinn aftur til fyrstu
bemskuminninganna á Óslandi, en
þar fæddist ég árið 1955, sama
ár og afi missti ömmu úr krabba-
meini langt fyrir aldur fram. Það
fyrsta sem ég man eftir mér, var
'með afa niður í ijósi, þar sem ég
sat á skammeli og raulaði á meðan
hann mjólkaði kýrnar. Ég man líka
eftir því, að færi hann út á Hofs-
ós, fékk ég alltaf eitthvað gott
þegar hann kom til baka. Þegar
ég var á fimmta ári, fluttu foreldr-
ar mínir frá Óslandi, en Þóra móð-
ursystir mín og Jón Guðmundsson
hófu þar búskap með afa. Þá tóku
við beiðnir frá mér að fá að fara
og sofa eina nótt hjá afa. Ég man
vel eftir þegar hann klappaði mér
á kollinn, hló við og sagði „blessað-
ur minn“. Hann var þó fremur al-
vörugefinn, en hló mjög hjartan-
lega.
Afi hafði gaman af að tala við
fólk og gaf sér góðan tíma í það.
í fjölmenni tók hann fólk gjarnan
afsíðis, svo hann gæti rætt við það
í næði. Hann ræddi helst um lands-
ins gagn og nauðsynjar, en var
steinssyni. Kristján
giftist 1932 Ingi-
björgu Jónsdóttur
frá Marbæli í Ós-
landshlíð, f. 1907.
Hún lést 1955. Börn
þeirra eru fjögur: 1)
Margrét, f. 1933,
vinnur við aðhlynn-
ingu aldraðra í Kópa-
vogi, var gift Snorra
Jónssyni, þau eignuð-
ust sjö börn og eru
sex á lífi. 2) Þóra, f.
1936, húsmóðir á Ós-
landi, nú á Hofsósi,
gift Jóni Guðmunds-
syni, þau eiga sjö börn. 3) Jón,
f. 1942, alþingismaður, Egils-
stöðum, giftur Margréti Einars-
dóttur, eiga þau þrjú börn. 4)
Svava, f. 1949, skrifstofumað-
ur, Hvanneyri, g. Pétri Jónssyni
og eiga þau þijú börn. Á heim-
ili Krisljáns ólst upp í umsjá
ömmu sinnar systursonur hans,
Þórir Friðriksson, f. 1937,
húsasmiður í Reykjavík, giftur
Þórdísi Þorbergsdóttur. Útför
Kristjáns fer fram frá Viðvík-
urkirkju í dag.
fráhverfur dægurþrasi og nei-
kvæðni gagnvart náunganum.
Hann var alla tíð mikill samvinnu-
maður, var trúr samvinnuhugsjón-
inni og ungmennafélagsandanum
og studdi ávallt Framsóknarflokk-
inn. Hann gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum í héraði, var oddviti Hofs-
hrepps um árabil, í stjóm Kaupfé-
lagsins og sat lengi í sýslunefnd.
Pólitísk viðhorf byrgðu afa ekki
sýn gagnvart öðrum skoðunum og
hann dró fólk ekki í dilka eftir
stjórnmálaskoðunum, enda voru
margir af hans bestu vinum með
aðrar stjórnmálaskoðanir. Hann
vildi gjaman heyra álit manna á
ýmsum þjóðmálum og spurði
margs. Ef honum þótti eitthvað
ótrúlegt sem viðmælandinn sagði,
svaraði afi gjarnan: „Nú, það var
skrýtið!"
Hann hafði mjög gaman af að
fá gesti og lagði mikla áherslu á,
að allir fengju nóg að borða og
drekka. Hann var bindindismaður,
en hafði gaman af að bjóða mönn-
um í stofu, lokaði þá hurðinni og
tók fram koníaksstaup og bauð
þeim sem við átti.
Hann átti alltaf eitthvað til að
gefa niðjunum þegar þeir komu í
heimsókn. Meira að segja á sjúkra-
húsinu þegar heilsan fór að bila,
hugsaði hann vel um að eiga eitt-
hvað í skúffunni. Ég held að þetta
hafi verið einn af stórum liðum í
lífsviðhorfínu hjá honum, þannig
að hann hugsaði alltaf fyrst um
aðra, bömin, barnabörnin og síðan
kom hann sjálfur alltaf síðastur.
Honum var sannarlega sælla að
gefa en þiggja.
Afi var mjög vel lesinn og hafði
mjög góða rithönd. Hann var í
Hólaskóla og stundaði verklegt
nám að Ási í Noregi. Mun hann
hafa ætlað í framhaldsnám á þeim
tíma, en aðstæður heima ekki leyft
það.
Hann fylgdist alla tíð mjög vel
með þjóðmálaumræðunni og hélt
dagbók allt til ársins 1989, en þá
var hann 84 ára gamall.
Mér er mjög minnisstætt að
hann skrifaði á miða á efri árum,
ef hann heyrði eitthvað merkilegt
í útvarpinu, eða eitthvað annað
sem honum fannst að hann yrði
að muna. Afí fylgdist vel með okk-
ur bamabörnunum í starfí og hann
spurði mig alltaf náið um hvernig
mér gengi í mínu starfi.
Honum fannst hann ailtaf þurfa
að hafa eitthvað fyrir stafni og
þegar kraftarnir þmtu, gat hann
verið alveg friðlaus að komast ekki
í fjósið eða gefa kindunum. Eins
var, ef hann fór í ferðalög, honum
fannst hann verða að drífa sig
heim í Ósland sem fyrst, til að
hugsa um skepnumar.
Afí á Óslandi varð fyrir stómm
áföllum á lífsleiðinni. Þóra systur
sína missti hann af barnsföram
29 ára gamla, Ingibjörgu konu sína
47 ára gamla frá ungum bömum
og Ingibjörgu dótturdóttur sína á
fimmta ári. Þau era misþung ævi-
sporin. Hann bar harm sinn ávallt
í hljóði og var dulur um sín innstu
mál.
Mér finnst nú, þegar ég lít til
baka, að ætti ég að finna eitt orð
til að lýsa afa, væri það orðið
mannbætandi. Hann lagði aldrei
illt orð til náungans, eyddi nei-
kvæðri umræðu og var maður sátta
og umburðalyndis. Metorð og tild-
ur vora hugsun hans víðs fjarri.
Árið 1980 slitu foreldrar mínir
samvistir eftir langan hjúskap. Ég
var þá nemandi í Samvinnuskólan-
um og því fjarri heimaslóðum. Mér
er það í fersku minni að afí hringdi
í mig og ræddi þetta mál við mig
sérstaklega, vildi heyra mínar
skoðanir og ræddi þetta fordóma-
laust frá báðum hliðum. Þetta var
háttur afa, hann vildi skoða málin
frá öllum hliðum og leggja gott
til. Slíks manns er gott að minnast.
Að leiðarlokum viljum við systk-
inin frá Ártúni þakka afa fyrir
samfylgdina.
Megi ljós friðar og kærleika lýsa
honum á Drottins braut.
Kristján Björn Snorrason.
KRISTJÁN JÓNSSON
ÓLAFÍA G. JÓHANNESDÓTTIR
+ Ólafía Guðríður Jóhannes-
dóttir fæddist í Skálholt-
svík í Hrútafirði 10. desember
1913. Hún lést á Landspítalan-
um 3. september síðastliðinn
og fór útför hennar fram í
Kópavogskirkju 8. september.
Hún var dóttir þeirra Sigur-
rósar Þórðardóttur og Jó-
hannesar Jónssonar. Fimm
ára gömul fór hún i fóstur í
Guðlaugsvík og var þar til
sautján ára aldurs. Hún lauk
gagnfræðaprófi árið 1934 og
giftist Einari Júlíussyni, síðar
byggingarfulltrúa Kópavogs,
árið 1945 og voru þau ein af
frumbyggjum Kópavogs þar
sem þau bjuggu Iengst af á
Álfhólsvegi 15. Þau eignuðust
sex börn sem eru: Helga
Sigurrós, f. 1947, Herdís Júlía,
f. 1948, Sigríður Jóhanna, f.
1950, Sigrún Ólöf, f. 1952, Jón
Magnús, f. 1955 og Ólöf, f.
1959. Barnabörnin eru 13 og
barnabarnabörnin sex.
ÞAÐ er komið stórt skarð í tilveru
okkar sem ekki verður fyllt. Amma
Lóa eins og hún alltaf var kölluð
af okkur barnabörnunum var okk-
ar stoð og stytta sem alltaf var
hægt að leita til ef vandamál steðj-
uðu að. Alltaf var hún reiðubúin
að hlusta á okkur og gefa góð ráð
þegar þess þurfti með. Amma Lóa
átti mikinn þátt í uppeldi okkar
þar sem við bjuggum hlið við hlið
frá árunum 1970 til 1978. Eftir
það fluttumst við til Danmerkur
og ekki leið á löngu þar til við
voram komin til ömmu á Álfhóls
aftur. Frá árinu 1982 til ársins
1987 fengum við að vera hjá
ömmu og afa á Álfhólsveginum
og er það einn besti tími í lífí
okkar.
Amma var þannig gerð að henni
þótti vænt um alla og voru vinir
okkar og kunningjar alltaf vel-
komnir. Þangað komu þeir, þáðu
kaffi og ræddu málin, einnig eftir
að við systkinin voram flutt út til
Danmerkur aftur.
Amma var mjög skiiningsrík
kona og má segja með sanni að
hún hafi verið brúin milli kynslóð-
anna og hún hafði, þar sem marga
vantar, alltaf aðgát í nærveru sál-
ar.
Amma, þessi góða kona, er nú
látin og mun hennar verða saknað
meira en orð fá lýst. Það verður
tómlegt fyrir okkur að koma aftur
til íslands og geta ekki farið að
finna ömmu í Síkapú.
Hjá þér hlaut inn snauði
huggun marga stund;
hærra heimsins auði
hófst þú sál og mund.
Þeir, sem þerra tárin,
þjáðum létta raun,
fá við farin árin
fógur siprlaun.
Hvíl, þín braut er búin. -
Burt með hryggð og tár!
Launað traust og trúin,
talið sérhvert ár.
Fögrum vinafundi
friðarsunna skín;
hlý að hinzta blundi
helgast minning þín.
(Magnús Markússon.)
Bragi og Greta.
EMILÍA
SIGFÚSDÓTTIR
+ Emilía Sigfús-
dóttir fæddist á
Rófu í Miðfirði 26.
nóvember 1898.
Hún lést 8. septem-
ber síðastliðinn í
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja. For-
eldrar hennar voru
Sigfús Bergmann
Guðmundsson, f.
22. ágúst 1845, d.
15. nóvember 1928,
og Ragnheiður
Ingibjörg Jónsdótt-
ir Leví, fædd 31.
mars 1861, d. 16.
febrúar 1923, frá Egilsstöðum
á Vatnsnesi í Katadal. Emilía
var yngst sjö barna þeirra
hjóna. Hin eru Karl; f. 1881,
Jón Leví, f. 1885, Asta Mar-
grét, f. 1890, Margrét Ingi-
björg, f. 1891, og Olöf Ragn-
hildur, f. 1894. Emilía bjó hjá
foreldrum sínum á Rófu í Mið-
firði þar til hún hóf búskap
með Sigurði Magnússyni, f. 13.
maí 1888. Sigurður var frá
Kjartansstöðum í Langholti í
Skagafirði. Börn þeirra eru: 1)
Ingvar, f. 31. desember 1925,
maki Ingibjörg Jónsdóttir, f.
28. október 1921, d. 8. október
1992, börn þeirra eru fjögur.
2) Sverrir, f. 21. janúar 1928,
maki Erna Hallgrímsdóttir, f.
ÞESSI orð Kahlils Gibrans komu
upp í huga mér þegar ég frétti lát
ömmu minnar, Émilíu Sigfúsdótt-
ur:
Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá aftur
huga þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
Amma var sannarlega gleði mín.
í mínum augum var hún merkileg-
asta kona sem ég hef kynnst á lífs-
leiðinni. Við sem þekktum hana
vitum að hún var einstök. Mér varð
stundum hugsað til þess að þótt
aldursmunurinn á milli okkar væri
mikill þótti mér oft eins og ég
væri að tala við minn besta vin.
Hún var ung bæði í hugsun og
útliti. Hár hennar var sérlega þykkt
og fallegt og hendur hennar svo
fíngerðar þrátt fyrir mörg handtök
og mikla vinnu á lífsleiðinni. Alla
sína tíð þótti hún ósérhlífin í alla
staði og vinnusöm. Það sýndi sig
líka best hvað hún bjargaði sér vel
á fullorðinsárum sínum. Amma bjó
fyrri hluta ævi sinnar fyrir norðan
eða þar til hún fluttist til Vest-
mannaeyja þar sem hún vann við
fiskvinnslu þar til hún lét af störf-
um á sjötugsaldri. Það er mér
minnisstætt bæði frá þeim stundum
sem ég hitti hana eða talaði við
hana í síma hve hún var alltaf
þakklát fyrir allt sem gert var fyr-
ir hana, hversu litið sem það var,
þótt það væri ekki nema bara fyrir
að hringja. Hún átti sjálf svo mikið
að gefa en bað um ekkert í stað-
inn. Hún gaf mikið í orðum, var
bæði hreinskilin og átti til að segja
eitthvað fallegt í stuttu símtali sem
sat lengi í huga manns á eftir.
Þetta kennir manni að þakka hvað-
eina, hversu lítilsvert sem það kann
að virðast.
Elsku amma, ég mun minnast
þín í ljósi og fegurð alls þess sem
lífið megnar að gefa. Ég kveð þig
með söknuði og bið guð að leiða þig.
Líkt og rótföst angan er
ímynd þín í hjarta mér,
minning þína þar ég geymi.
Þinni mynd úr huga mér
aldrei gleymi, öðru gleymi -
ekki þér.
(Þýð. Yngvi Jóhannesson.)
Linda Emilía Karlsdóttir
og fjölskylda.
Eftir einnar nætur legu, já, deg-
inum áður, tölti hún í bankann og
fór í búðarferðir með dóttur sinni
30. október 1933, og
eiga þau fjórtán
börn. 3) Magnús, f.
25. mars 1930, maki
Anna Jóhannsdóttir,
f. 14. maí 1936, þau
eiga fjögur börn
saman. 4) Elísabet, f.
13. maí 1933, maki
Ásmundur Pálsson,
f. 20. ágúst 1943, þau
eiga fjögur börn. 5)
Karl Bergdal, f. 12.
mars 1935, maki Elín
Ingólfsdóttir, f. 6.
desember 1940, þau
eiga eitt barn saman.
Fyrri kona Karls er Ragnheið-
ur Guðnadóttir, f. 12. nóvember
1933, þau eiga þijú börn sam-
an, slitu samvistir 1979. 6) Lov-
ísa, f. 2. nóvember 1941, maki
Guðgeir Matthíasson, f. 14. des-
ember 1940. Þau eiga fjögur
börn saman. Emilía og Sigurð-
ur hófu búskap á Gafli í Víði-
dal og bjuggu þar í nokkur ár.
Búskaparferil sinn fyrir norðan
enduðu þau á Geirastöðum I
Þingi og fluttu síðar eða um
1952 til Vestmannaeyja. Sig-
urður lést í Vestmannaeyjum
árið 1961, þá 73 ára að aldri.
Emilía var búsett í Vestmanna-
eyjum þar til hún lést 95 ára
að aldri. Útför hennar fer fram
frá Landakirkju í dag.
Lóu. Þannig var amma, dugleg
fram á síðustu stundu. Hún lifði
erfiða tíma, missti ung móður sína,
bróður og föður, en yfír þeim sat
hún og hjúkraði þeim þar til þau
kvöddu þennan heim. Móðir hennar
var hennar dýrasta djásn, minning-
unni um hana hélt hún á lofti og
sagði okkur hve yndisleg mann-
eskja hún hefði verið.
Hún amma okkar hóf búskap
að Gafli í Víðidal með afa okkar
heitnum Sigurði Magnússyni og
eignaðist með honum sex börn og
fjölmargir era afkomendur hennar
orðnir. Hún sagði okkur margar
sögumar frá þeim árunum og þeg-
ar hún fluttist frá Gafli og endaði
hér úti í Vestmannaeyjum. Hér
vann hún í fiski til 74 ára aldurs
eða þar til gaus á Heimaey. Amma
fluttist afturtil Eyja 1974 ogkeypti
húsið Hvamm þar sem henni leið
best og þar bjó hún til dauðadags.
Hún þvoði þvottinn sinn í potti upp
á gamla mátann og hengdi út á
snúrar, hún varð alltaf að hafa eitt-
hvað fyrir stafni og helst að gera
allt sjálf.
Amma okkar var sterk kona, hún
lét engan vaða ofan í sig, reif kjaft
þegar henni sýndist og hló svo
kannski að öllu saman eftir á þeg-
ar hún sagði frá því sem hún var
að segja eða gera. Hún var þijósk
og komst áfram á þrjóskunni eins
og við sögðum oft við hana. Hún
var kímin og þótti gaman að atast
í okkur, en umfram allt var hún
yndisleg manneskja sem gott var
að vera hjá og faðma. Gaman var
að hlusta á allar sögurnar sem hún
hafði frá að segja. Um það væri
hægt að skrifa heila bók.
Nú ertu farin frá okkur, elsku
amma, yfir móðuna miklu. Frá
okkur, sem héldum að þú yrðir allt-
af til vegna þess hversu sterk þú
hafðir alltaf verið á líkama og sál.
Þú gafst okkur svo mikið, þú gafst
okkur mörg ár með þér og fyrir
þau ár þökkum við þér og minning-
arnar um þig verða eilífar í okkar
huga.
Nú iegg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
F.h. barnabarna
Jþinna í Eyjum,
Una Sigríður Asmundsdóttir.