Morgunblaðið - 02.11.1994, Blaðsíða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 2. NÓVEMBER 1994
MIIVININGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Bjöm Vilhelm
Magnússon var
fæddur á Akureyri
hinn 5. maí 1931.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 25. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans vom
Magnús Jón Sigurðs-
son seglameistari og
Sigurbjörg Björns-
dóttir. Systkini hans
vom Garðar, dó ung-
ur, Sverrir blikk-
smiður, Ármann
Tryggvi húsgagna-
smiður, Anton seglasaumari og
Fanney Júlía Guðrún húsmóðir,
öll látin. Björn lærði húsgagna-
smíði og vann við þá iðn á með-
an heilsan leyfði. Hann giftist
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Björk Nóadóttur frá Húsavík 21.
ágúst 1954. Böm þeirra em
Reynir, Guðrún Þóra, Nói og
Sigurbjörg. Áður hafði Björn
eignast dreng, Sigtrygg. Útför
Björns fer fram frá Ákureyrar-
kirkju í dag.
NÚ ER lífshlaupi Lilla vinar okkar
lokið, eftir afar langa og stranga
glímu. Það er frekar ástæða til að
gleðjast yfir að hann skuli vera laus
úr viðjum þeirra veikinda sem hann
hefur mátt stríða við undanfarin
25-30 ár. En það er nú svo þegar
vinir kveðja, að söknuður og tregi
verður öðrum tilfinningum yfir-
sterkari og minningamar hrannast
upp.
Bjöm Vilhelm var borinn og
barnfæddur Akureyringur, og alltaf
kallaður Lilli eða Lilli Bjössi af vin-
um og vandamönnum. Hann var
yngstur í sínum systkinahópi, en
þau eru nú öll látin. Lilli lærði hús-
gagnasmíði hjá Tryggva bróður sín-
um og Gísla Kristinssyni og þótti
afburða flinkur og vandvirkur, svo
lengi sem hann hafði báðar hend-
urnar heilar. Þau Björn og Björk
kona hans stofnuðu fyrst heimili í
húsi Zion við Hólabraut 13 og
keyptu svo árið 1959 íbúð á Sólvöll-
um 19.
Þó að við hjónin værum búin að
búa í nábýli við þau þar í nokkur
ár, hófust kynni okkar við þau Lilla
og Björk fyrst þegar börnin okkar
fóm að vera saman og trúlofuðust.
Síðan hefur sú vinátta þróast á
milli þessara' íjölskyldna og aldrei
borið skugga á. Auk þeirra tengsla
sem bömin okkar sköpuðu höfum
við verið i nábýli öll árin síðan.
Lífið hefur sannar-
lega ekki farið mildum
höndum um Björk og
Lilla og fjölskyldu
þeirra, því auk veik-
inda hans urðu þau
fyrir þeirri sám sorg
að sjá á bak litlum
þriggja ára dóttursyni
eftir mjög erfíð veik-
indi.
Ekki er hægt að
telja hversu oft Lilli
hefur verið við dauð-
ans dyr og læknar og
ættingjar álitið að hver
stundin væri sú síðasta. En svo
hefur hann sprottið upp með
spaugsyrði á vömm um leið og
hann mátti mæla. Eitt sinn man
ég að hann sagði við mig, eftir að
hafa verið milli heims og helju um
tíma: „Þeir vildu mig ekki.“ Og svo
hló hann. Svona var Lilli. Kannski
var þetta hans aðferð við að takast
á við þetta líf — líf sem okkur fannst
stundum ekki vera neitt líf.
Hann hafði að eðlisfari létta lund
sem hefir eflaust hjálpað bæði hon-
um og öðmm í gegnum erfíðleik-
ana. Þó efa ég ekki að hann hafi
átt sínar döpm stundir þótt hann
væri ekki að flíka því við hvern sem
var.
Það er varla hægt að ímynda sér
það álag sem hvílt hefur á ungum
hjónum á fertugsaldri, með fjögur
lítil böm og heimilisfaðirinn smám
saman úr leik sem fyrirvinna og
móðirin langtímum saman sem
hjúkmnarkona hans auk þess að
vera bæði móðir og fyrirvinna.
Þrátt fyrir það, að hann gengi
ekki heill til skógar, komu þó betri
tímar inn á milli. Á þeim ámm fór-
um við nokkrar fjölskyldur í ferða-
lög um landið. Þarna áttum við
saman margar glaðar og góðar
stundir. Þá var Lilli hrókur alls
fagnaðar og gaman að lifa. Hann
var heldur ekkert að barma sér
yfír því þó að hann kæmist ekki
allt þar sem bílvegi þraut og hvatti
okkur fremur en latti til að labba
spottakorn. „Það fer ekki illa um
mig hérna,“ var viðkvæðið hjá hon-
um. Svo sat hann hinn rólegasti í
bílnum og beið — stundum einn,
stundum einhver með honum, sem
ekki nennti að labba.
Já, það er margs að minnast frá
þessum ámm sem ekki verður rak-
ið hér. Sameiginleg vinkona sagði
eitt sinn: „Ég vildi að þú hefðir
þekkt hann Lilla, þegar hann var
heilbrigður og allt lék í lyndi." Það
er sorglegt að hugsa til þess, að
yngstu börnin þeirra og svo barna-
börnin skuli ekki muna hann hress-
an og frískan.
Lilli starfaði mikið í íþróttafélagi
fatlaðra þá tíma sem heilsan leyfði,
tók þátt í mótum og keppti þá m.a.
í boccía og var framarlega þar.
Þarna eignaðist hann marga góða
vini eins og alls staðar þar sem
hann fór.
Við kveðjum góðan dreng og
óskum honum velfarnaðar í bjartri
og sólríkari heimi en þeim sem
hann var að yfírgefa og biðjum fjöl-
skyldu hans blessunar.
Hve mörg og þung er þjáning jarðarbarna
í þrautum verður andinn skygp.
En ofar skýjum ljómar lífsins stjama
og ljóssins dýrð og æðsta tign.
(Sig. Sv.)
Kristín Halldórsdóttir
og Sigurður Gestsson.
Eftir nám í húsgagnasmíði hjá
Gísla og Ármanni bróður sínum
vann Bjöm hjá þeim í nokkur ár.
Síðan lá leið hans í vinnu hjá Laxár-
virkjun. Þá vann hann hjá Ólafi
Ágústssyni, en síðast vann hann
hjá Trésmíðaverkstæðinu Þór, hjá
þeim Rafni og Eiríki, sem reyndust
honum mjög vel, ekki síst í hans
miklu veikindum á síðustu árum
hans.
Kynni okkar hófust fýrir 49 árum
þegar ég kynntist systur hans
Fanneyju, er síðar varð eiginkona
mín. Góð vinátta varð strax á milli
okkar Björns, enda var hann öð-
lingsmaður og hvers manns hug-
ljúfí. Hann var gamansamur og
mikill grínisti í góðra vina hópi. Ég
þakka honum fyrir alla ástúð sem
hann sýndi systur sinni fyrr og síð-
ar, það gleymist aldrei. Þó þau
gætu ekki átt stundir saman vegna
sjúkleika fengu þau jafnan fréttir
hvort frá öðru gegnum símann.
Alltaf var hringt þegar afmæli voru,
það mátti ekki gleyma þeim. Við
Björn störfuðum saman í Nýja bíói
í nokkur ár. Sá tími var okkur báð-
um til mikillar ánægju. Við vorum
þá báðir iðnnemar. Þá var ekki
greitt kaup í iðnnámi, aðeins fæði
og húsnæði, svo við reyndum að
afla tekna með kvöldvinnu í Nýja
bíói.
Fyrir 27 árum veiktist Björn
hastarlega. Reyndist það vera
hjartalokugalli og var Björn sendur
til London til aðgerðar. Sú aðgerð
tókst vel og varð hann vinnufær
næstu fjögur árin en síðan kom
hvert áfallið eftir annað og síðustu
árin var hann að mestu á sjúkrahús-
um og heilsuhælum. I gegnum öll
þessi veikindi stóð hann sig alltaf
eins og hetja.
Þær voru erfíðar síðustu heim-
sóknirnar til þessa góða vinar míns.
Kona hans og böm sátu hjá honum
frá morgni til kvölds. Mínar komur
urðu styttri og styttri, því ég átti
erfítt með að sjá þjáningar hans.
Ég bað Guð að lækna hann og síð-
ar bað ég að hann fengi að fara til
fegri heima, Guðs um geim, þar sem
móðir, faðir og systkini bíða hans.
(Fyrirgefíð mér.) Það er sárt að sjá
á eftir ástvinum sínum, en ennþá
erfiðara að sjá þá þjást.
Guð blessi þig, vinur minn. Þakka
þér fyrir ævarandi tryggð sem aldr-
ei bar skugga á.
Björk og börnunum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið Guð að styrkja þau í þeirra
mikla missi.
Far þú í svo í friði, kæri vinur,
og friður Guðs blessi þig. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Hinrik Hinriksson.
+ Oddný Sesselja
Guðbrandsdótt-
ir var fædd á Sæ-
bóli í Aðalvík 8.
ágúst 1906. Hún
lést á öldrunar-
heimilinu Skjóli í
Reykjavík aðfara-
nótt 26. október síð-
astliðins. Sesselja
var dóttir hjónanna
Guðbrands Einars-
sonar, f. 2. febrúar
1861 í Bjarneyjum,
Breiðafirði, og
Kristínar Guð-
bjargar Sveinsdótt-
ur, f. 5. apríl 1868 á Gili í Svart-
árdal. Sesselja átti fjögur
systkini sem öll eru látin, Svein,
f. 9. september 1893 og lést á
sama ári, Karólínu Ólöfu, f. 15.
febrúar 1897, Magnús Valdi-
mar, f. 5. júní 1901 og fóstur-
bróður, Friðfinn Árna Elías-
SAGA Sesselju og Bárðar er stutt
og falleg og mun verða geymd
lengst í hugum þeirra sem stóðu
þeim næst og þau unnu mest, þó
mörgum öðrum munu þau lengi
verða minnisstæð.
Sesselja fluttist ásamt fjölskyldu
sinni til Bolungarvíkur þegar hún
var fímm ára og þar ólst hún upp
fram að ungHngsárum. Þegar hún
varð fimmtán ára fór hún í vist til
Reykjavíkur hjá Jóni Helgasyni,
þáverandi biskupi, og konu hans,
þar sem hún lærði dönsku um vetur-
inn. Leið hennar liggur síðan aftur
til Bolungarvíkur þar sem hún trú-
lofast æskuvini sínum, Bárði, og fer
í húsmæðraskólann á Isafirði.
Þegar Sesselja útskrifast úr hús-
mæðraskólanum fer hún í vist til
Örnólfs Valdimarssona og Hildar
Þorvarðardóttur sem bjuggu á Suð-
ureyri við Súgandafjörð. Þetta
heimili var bammargt og gest-
kvæmt, og hélt hún vinskap við
þetta fólk alla tíð síðan. Bárður
ólst einnig upp í Bolungarvík og
hneigðist hugur hans fljótt til sjó-
mannsstarfsins. Hann braust áfram
með elju og dugnaði til meiri þekk-
ingar á starfi sínu og náði ágætri
sjómannamenntun með prófí frá
sjómannaskólanum. Þá lagði hann
út í lífið með veganesti það, sem
hann hafði aflað sér og hann taldi
nauðsynlegt. Og ekki gleymdi hann
æskuvininum sínum, stúlkunni
sinni, og vissulega brosti lífið við
þeim Sesselju Guðbrandsdóttur og
Bárði Bjarnasyni. Svo kom lífið með
skúrum og skini eins og gengur og
gerist. Sesselja smitast af berklum
og verður að fara suður á Vífils-
staðaspítala í aðgerð sem var kölluð
að „plumbera". En tvö samstillt
hjörtu sem bundin voru óijúfandi
tryggðaböndum yfirstigu léttilega
alla erfíðleika og bjartir voru alltaf
framtíðardraumarnir. Stundum var
baráttan við Ægi að vísu hörð, en
kærleiksríkt heimili og vonin um
að geta skapað því bjarta framtíð
skóp nýjan þrótt og endurnýjaðan
baráttuhug. Og þetta er öll sagan,
— saga æsku og ástar, saga vinnu
og fórnfýsi, saga bjartra vona og
framtíðar og loks sagan um hina
örlagaríku ferð, kallið mikla, fórnin
ógleymanlega!
Margar ástæður liggja til þess
að Þormóðsslysið varð mönnum
son, f. 14. október
1894. Sesselja gift-
ist Bárði Arna
Bjarnasyni 10.
september 1930.
Bárður var fæddur
10. mars 1904 á
Ytri-Búðum í Bol-
ungarvík, sonur
hjónanna Bjarna
Jóns Bárðarsonar
og Kristínar
Salome Ingimund-
ardóttur. Sesselja
og Bárður eignuð-
ust tvö börn sem
bæði eru fædd á
Isafirði, Hönnu Karítas, f. 30.
júní 1937, og Þórhall Gauta, f.
18. febrúar 1943. Bárður var
alltaf á sjó og sigldi á stríðsár-
unum, en fórst með Þormóði
frá Bíldudal 18. febrúar 1943.
Útför Sesselju fer fram frá
Fossvogskirkju í dag.
minnisstætt, enda mun með sanni
mega segja að hinn ógleymanlegi
atburður hafí, á þeim tíma, snortið
hvert mannsbarn á landinu. Þar
hurfu margir ágætir og valinkunnir
menn sem úr hópi lifenda á einni
nóttu.
Sesselja elskaði og dáði Bárð,
hún giftist ekki aftur og bar minn-
ingu hans ætíð í hjarta sínu. Þeir
sem kynntust henni komust ekki
hjá því að veita því athygli, að hjá
henni voru sameinaðir mannkostir
þeir, sem góða konu prýða mest,
enda ávann hún sér álit og traust
hvarvetna og verður hveijum vini
sínum og kunningja ógleymanleg.
Minnisstæð mun einnig verða um-
hyggja hennar sem hún bar í bijósti
til heimilisins. Heimilisins, sem hún
þráði svo mjög að mega lifa og
vinna fyrir. Eiginmannsins sem
hafði svo mikið af ástríki hennar
að segja, barnanna þeirra ungu,
sem hún elskaði svo mjög og móður
sinnar sem hún af gleði óskaði að
mega hafa hjá sér.
Þegar Sesselja hafði misst Bárð
fór hún til Reykjavíkur til að læra
að sauma og sníða, vann svo fyrir
heimilinu með saumaskap og hélt
sauma- og sníðanámskeið fyrir kon-
ur á ísafirði. Hún vann einnig á
kvöldin við miðasölu í Alþýðuhús-
inu, en þar voru ýmsar skemmtanir
haldnar.
Síðar fékk hún kennarastöðu við
Gagnfræðaskólann á ísafirði og
kenndi þar að sauma og sníða, en
það var nýjung í handavinnu-
kennslu á þessum tíma, að kenna
maskínusaum.
Hún veiktist aftur af berklum
árið 1948 og fór aftur á Vífils-
staði, heimilið flosnaði upp, börnin
fara sitt í hveija áttina og einnig
móðir hennar sem var á heimilinu.
Hún barðist við veikindi sín í þijú
ár og hafði sigur eftir mjög tvísýna
baráttu. Hún stofnaði heimili aftur
og þá í Reykjavík. Hún vann í nokk-
ur ár við saumaskap í versluninni
Geysi og síðar á Bifreiðastöð ís-
lands.
Sesselja var sterk og kjarkmikil
kona sem varð að takast á við erfið-
leika og veikindi sem komu upp
síðar á ævi hennar. Líf hennar var
ekki létt, þægilegt og laust við
vanda. Hún hafði skilning á til-
gangi þessa lífs og treysti frelsara
sínum Jesú Kristi og vissi að hún
yrði reynd og fengi tækifæri til að
vaxa og þroskast. Þess vegna gerðu
erfiðleikarnir hana ekki bitra og
harða, heldur milda og auðmjúka.
Það var alltaf hægt að leita til
ömmu þegar eitthvað bjátaði á í
lífinu. Hún var ekki dómhörð, held-
ur umhyggjusöm og kærleiksrík.
Ég kveð kæra ömmu, þegar hún
er nú farin til ástvinar síns sem hún
þráði svo mjög að vera hjá.
Guð blessi þig.
Bárður Árni Gunnarsson.
+
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BALDUR KRISTJÁNSSON
fyrrv. lögregluþjónn,
Kúrlandi 5,
Reykjavík,
sem andaðist 24. október, verður jarösunginn frá Bústaðakirkju
föstudaginn 4. nóvember kl. 13.30.
Unnur Sveinsdóttir,
Kristján Ágúst Baldursson, Stefanía Þorvaldsdóttir,
Sveinn Baldursson, Sesselja Signý Sveinsdóttir,
Einar Valur Baldursson
og barnabörn.
+
Þökkum innilega samúð og vináttu við
andlát og útför bróður okkar, mágs og
frænda,
KARLS FRANKLÍNS
GUÐMUNDSSONAR
málara.
Steinunn Guðmundsdóttir, Valdimar Björnsson,
Ragnheiður Guðmundsdóttir, Sigurður Helgason,
Ari Guðmundsson,
Hulda Guðmundsdóttir, Ibsen Angantýsson
BAUTASTEINN
J
Brautarholti 3. 105 Reykjavík
Sími: 91-621393
BJÖRN VILHELM
MAGNÚSSON
SESSELJA
GUÐBRANDSDÓTTIR