Morgunblaðið - 04.11.1994, Page 34

34 FÖSTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
Bændur
Gjafagrindur
fyrir sauðfé
ii:
|J§lSl jj gjp
Höfum á boðstólum gjafagrindur
fyrir sauðfé. Grindurnar eru í
fjórum hlutum, sem mynda ramma
utan um rúlluna. Tvær hliðar
rammans standa á jörðinni en
hinar tvær, gaflarnir, eru á hjólum
i rás. Þær ganga saman þegar
rúllan minnkar og fé þrýstir á.
Grindurnar eru heitgalvaníseraðar
en það margfaldar endinguna.
Umsögn úr prófun
frá Bútæknideild RALA:
„20 ær komast að grindinni í einu
og virtust þær ná að éta heyið
með góðu móti án þess að nokkur
umtalsverður slæðingur væri í
kringum grindina og sáralítið hey
var eftir í henni.“
VÍRNET i
Borgarbraut 74 - Borgamesi
93-71000-Fax 93-71819
MINNINGAR
SIGURÐURJ. BRIEM
+ Sigurður J.
* Briem fæddist á
Melstað í Miðfirði
11. september
1918. Hann lést á
Borgarspítalanum
28. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jóhann
Kr. Briem, prestur
á Melstað í Mið-
firði, f. 3.12. 1889,
d. 8.6. 1959, og
Ingibjörg Jóna ís-
aksdóttir, f. 3.9.
1889, d. 7.7. 1979.
Systkini Sigurðar
voru Steindór Briem, f. 3.9.
1913, d. 25.8.1987, Ólöf Briem,
f. 23.9.1914, ogKamilIa Briem,
f. 5.11. 1916. Hinn 20.4. 1946
kvæntist Sigurður eftirlifandi
eiginkonu sinni, Soffíu Jóns-
dóttur Briem, f. 23.9. 1921.
Börn þeirra eru Jón G. Briem,
f. 29.10. 1948, lögmaður í
Reyjavík, Sigrún Briem Fred-
enlund, f. 3.5. 1951, kennari í
Svíþjóð, og Ingibjörg Briem,
f. 24.2. 1957, húsasmiður í
Reykjavík. Sigurður tók versl-
unarpróf frá Samvinnuskólan-
um 1941, var starfsmaður
Heildverslunar Asbjörns Ólafs-
sonar.árið 1942, en hóf störf í
Stjórnarráðinu 1943 og starf-
aði þar þangað til hann hætti
störfum fyrir aldurs sakir árið
1988. Hann var framkvæmda-
stjóri Söfnunarsjóðs íslands
frá 1975 til 1986. Útför Sigurð-
ar fer fram frá Háteigskirkju í
dag.
SIGURÐUR J. Briem, fyrrv. deild-
arstjóri í menntamálaráðuneytinu,
ólst upp á Melstað við öll algeng
sveitastörf eins og þau voru þá.
Hann hóf nám í Menntaskólanum
á Akureyri, en breytti til og fór í
Samvinnuskólann og lauk þaðan
FDTúrA
eykur orku og úthald
Sala á þessu vinsæla fædubótarefni hefur nú verið leyfð á íslandi
Fæstí apótekum
KEMKALK
OKIFAX 450
OKI
Tækni til tjáskipta
Faxtæki fyrir heimilið
og skrifstofuna
Meðal eiginleika má nefna:
• Sími og fax (sjálfskipting) • Símsvari
innbyggður • 50 númer í minni • Ljósritun
• Arkamatari • Skurður • Þægilegur í notkun
OKIFAX 450 er nú á kynningarverði
kr. 49.900,- stgr. m. vsk.
BS Tæknival
Skeifunni 17 - Slmi (91) 681665 - Fax (91) 680664
verslunarprófi 1941.
Að því loknu starfaði
hann um hríð hjá heild-
verslun Ásbjarnar Ól-
afssonar í Reykjavík,
en gerðist bókari í
Stjómarráðinu 1943.
Hann var fulltrúi í fé-
lagsmálaráðuneytinu
1949-1950, en fluttist
í menntamálaráðu-
neytið 1. janúar 1951,
og var þar deildarstjóri
greiðslu- og bókhalds-
deildar uns hann lét
af störfum fyrir aldurs
sakir 1. janúar 1989.
Sigurður varð gjaldkeri Söfnunar-
sjóðs íslands 1961 og fram-
kvæmdastjóri sjóðsins 1975 til þess
er sjóðurinn var falinn Landsbank-
anum. Þetta voru aukastörf. Þegar
dr. Sigurður Sigurðsson berklayfir-
læknir vann að rannsóknum á
berklaveiki hér á landi ferðaðist
hann vítt um landið og var Sigurð-
ur Briem bílstjóri hans og aðstoðar-
maður.
Sigurður Briem var sæmdur ridd-
arakrossi St. Olavs-orðunnar
norsku og riddarakrossi fálkaorð-
unnar.
Sigurður Briem var maður vel
verki farinn og skapgerð hans gerði
hann vinsælan meðal samstarfs-
manna. Hann var jafnlyndur og
glaður í viðmóti, en því miður var
hann ekki alltaf við góða heilsu.
Hann var einn af þeim, sem menn
vildu gjarnan hafa í verki með sér
og einnig var hann ágætur ferðafé-
lagi og tók mikinn þátt í félagsiífi
samstarfsmanna sinna. Hann hafði
mikla ánægju af laxveiði og mun
hafa verið slyngur veiðimaður, þótt
ég geti lítið um það dæmt því að
ég hef nánast engin kynni af laxi
nema soðnum. Sigurður hafði góða
frásagnargáfu og gerði oft hvers-
dagslega atburði eftirminnilega
með því að líta á þá frá gamansömu
sjónarhorni.
Frá okkar langa samstarfstíma
í sömu stofnun á ég ekki annað en
ánægjulegar minningar og einnig
frá samveru utan starfsvettvangs,
en við áttum góð samskipti og héld-
um áfram að hittast eftir að við
létum af störfum.
Sigurður var kvæntur frænku
sinni Soffíu Briem. Þau eiga þrjú
böm, Jón lögfræðing, Ingibjörgu
húsfreyju og tækniteiknara og Sig-
rúnu húsfreyju og kennara í Sví-
þjóð. Heimili Soffíu og Sigurðar var
með miklum myndarbrag. Hafa þau
lengi búið í Lönguhlíð 9, annarri
af tveimur byggingum við þá götu,
sem starfsmenn Stjórnarráðsins
réðust í að reisa fyrir áratugum,
en Sigurður átti þátt í þeim fram-
kvæmdum.
Við hjónin sendum Soffíu og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Birgir Thorlacius.
Það var mér og fjölskyldu minni
mikil sorgarfregn þegar við fréttum
að Sigurður góðvinur okkar væri
látinn. Að vísu hafði hann árum
saman átt við mikla vanheilsu að
stríða, en dauðinn kemur ávallt á
óvart.
Sigurður hafði með stuttu milli-
bili upp á síðkastið þurft að leggj-
ast í skyndi inn á spítala með
hjartaöng, en brátt komið aftur
heim. Eg bjóst við og vonaði nú á
dögunum, er hann fór eina ferðina
enn, að þetta gengi yfir eins og
áður, en sú von rættist því miður
ekki.
Sigurð hafði ég þekkt vel í ára-
tugi. Hann var mjög ánægjulegur
maður, alltaf í góðu skapi og með
spaugsyrði á vörum.
Hann var afar rólyndur, skarp-
greindur, öruggur maður, traustur
og góður vinur vina sinna.
Alloft fórum við á laxveiðar sam-
an og var þá oftast nær Jón Eiríks-
son læknir, vinur okkar beggja,
þátttakandi.
Stundum buðum við Þórdís kona
mín þeim báðum með okkur í lax-
veiði í Soginu.
Fyrir mörgum árum fórum við
félagarnir þrír ásamt mökum okkar
í langferð í eigin bílum með tjöld
og tilheyrandi og bar þá margt
skemmtilegt til, enda ungt og fjör-
ugt fólk á ferð.
Við fórum víða um Norðurland
og gistum oftast í tjöldum, einna
lengst dvöldum við hjá læknum í
Atlavíkinni í Hallormsstaðaskógi í
sól og biíðu.
Þaðan skruppum við eitt sinn til
Seyðisfjarðar til að ná í dálitla
btjóstbirtu en þar var verið að salta
síld og voru okkur gefnar nokkrar
stórsíldar sem lagðar voru í lækinn
og síðan snæddar soðnar með kart-
öflum í kvöldverð og brögðuðust
sem besti silungur!
í ferðinni skoðuðum við ýmsa
markverða staði svo sem við Mý-
vatn og fórum alla leið til Öskju.
Það var stórkostlegt og alltaf var
fagurt veður.
Á heimleiðinni var meiningin að
koma að Dettifossi, fara svo í Ás-
byrgi og gista þar.
En þegar við höfðum skoðað
fossinn og héldum áleiðis til nátt-
staðarins sáum við fyölda bíla og
margmenni við Ásbyrgi, en þar eð
við höfðum lítillega dreypt á btjóst-
birtunni við fossinn þorðum við
ekki að hætta okkur í fjölmennið
og fengum leyfi til að tjalda við
djúpan læk rétt austan við Jökulsár-
brúna.
Næsta morgun sátum við Sigurð-
ur við lækinn og vorum að raka
okkur og segja brandara. Sáum við
þá okkur til mikillar undrunar
nokkra laxa í læknum.
Ég hafði tekið með mér veiði-
áhöld og nokkra maðka, set einn
á og sting upp á því við Sigurð að
hann taki stöngina og komi með
mér upp með læknum og láti agn-
ið fljóta rólega niðureftir. Allt í
einu er hann á og stekkur. Okkur
tókst fljótlega að ná laxinum á
land og sýndum hann konum okkar
sigri hrósandi. Sigurður var ákaf-
lega glaður yfir því að hafa veitt
laxinn.
Þetta gladdi konurnar mjög.
Guðrún kona Jóns sagðist vera feg-
in að fá lax að borða í stað saltfisks-
ins sem Soffía kóna Sigurðar hafði
lagt í bleyti. Undir þetta tók Þórdís
kona mín sem sat við sjóðandi pott-
inn. Jón kom þama að brosandi og
óskaði veiðimanninum til hamingju.
Margt gerðist fleira skemmtilegt
í þessari ferð en hér enda ég frá-
sögnina.
Frú Soffía eiginkona Sigurðar
er, eins og hann, meðal bestu vina
okkar Þórdísar og fjölskyldu okk-
ar. Hún er hlýleg, myndarleg og
vel gefín kona, róleg, örugg og
vinföst eins og eiginmaður hennar
var.
Hún hefur búið honum fallegt
og vistlegt heimili. Þangað höfum
við hjónin oft komið og notið hinnar
miklu gestrisni þeirra beggja og
góðra veitinga. Þau hafa einnig oft
verið gestir okkar við ýmis tæki-
færi.
Við Þórdís og fjölskylda okkar
sendum frú Soffíu, bömunum og
öðrum vandamönnum, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Sigurði
biðjum við Guðsblessunar og vel-
farnaðar á þeim leiðum sem hann
nú hefur lagt út á.
Erlingur Þorsteinsson.
Góður vinur okkar, Sigurður J.
Briem, fyrrverandi deildarstjóri í
menntamálaráðuneytinu, er látinn
eftir langvinn og erfið veikindi.
Kynni okkar Sigurðar spanna um
hálfa öld.
Þegar ég kom heim frá fram-
haldsnámi í Danmörku eftir seinna
stríð, réðst ég sem aðstoðarlæknir
berklayfirlæknis vorið 1945. Starf
mitt fólst m.a. í því að fara í berkla-
rannsóknarleiðangra í héraðsskóla
landsins og röntgengegnlýsa nem-
endur og starfsfólk skólanna á
haustin eftir setningu þeirra. Einnig
að fara og röntgeniýsa á öðrum
stöðum ef ástæða þótti til. í ferðum
þessum var notað handhægt röntg-
entæki sem hægt var að flytja í
rúmgóðum þíl og nota næstum hvar
sem var, a.m.k. þar sem rafmagn
var fyrir hendi. Ég minnist vel
fyrstu ferðarinnar sem farin var
haustið 1945. Með í ferðinni var
rafvirki sem sá um röntgentækið
og svo Sigurður en hann var þá
fulltrúi í félagsmálaráðuneytinu, en
undir það ráðuneyti heyrðu berkla-
varnir ríkisins þá og var Sigurður
því fulltrúi þess og leiðangursstjóri
ferðarinnar.
Ekki fór hjá því að við Sigurður
kynntumst vel í þessum ferðum
sem við fórum saman í ein 25 ár
og stóðu yfir eina til tvær vikur,
og með okkur myndaðist sönn vin-
átta. Ekki spillti það vinskapnum
þegar Sigurður kvæntist 1946
frænku sinni Soffíu Sigríði Jóns-
dóttur Briem. Við Guðrún og þau
hjónin höfum átt margar ánægju-
stundir saman bæði við hátíðleg
tækifæri og án nokkurs sérstaks
tilefnis.
Við lát góðs vinar sem hverfur
af sviðinu er okkur innanbijósts eins
og hlutur af okkur hverfi líka.
Með þessum fáu minningar- og
kveðjuorðum viljum við Guðrún
votta Soffíu, börnunum og öðrum
ættingjum okkar innilegustu sam-
úð.
Jón Eiríksson,
Guðrún Sigurðardóttir.
Þegar samferðamenn hverfa af
hinu sýnilega sjónarsviði leitar oft-
lega á mann sú hugsun hvað kunni
að vera mest virði í fari manna.
Þetta á ekki við ættingja, vini eða
samverkamenn. Undarlegt er hve
mat á lífsgildum breytist eftir því
sem menn eldast. Það sem menn á
yngri árum mátu mest og sóttust
helst eftir verður einatt með árun-
um sífellt minna virði og í flestum
tilvikum eftirsókn eftir vindi.
Því kemur mér þetta í hug við
fráfall Sigurðar J. Briem að hann
var einn af þeim mönnum sem gerði
sér snemma ljóst hver væru hin
varanlegu lífsgildi og allur hans lífs-
ferill og persónuleiki átti eftir að
mótast af því manngildismati sem
hann tók ungur trúnað við.
Sigurður J. Briem var það sem
menn gleyma stundum að ertrúlega
hið verðmætasta í lífínu; hann var
góður maður. Þótt Sigurður væri
ljúfur, léttur, kátur í daglegri um-
gengni, duldist ekki að þar fór
maður með heilsteypta skaphöfn
og eðlislægan, látlausan virðuleik.
Eftir liðlega þijátíu ára samstarf
er margs að minnast, bæði í starfi
og leik. Sigurður hafði yfirumsjón
með ýmsum þáttum fjármála í þeim
ráðuneytum, sem hann starfaði í,
og að hætti Bijánslækjarmanna
fórust honum þau störf farsællega
úr hendi af samviskusemi og ná-
kvæmni, sem aldrei jaðraði við
smámunasemi. Hann var um skeið
forstöðumaður Söfnunarsjóðs, sem
var merkileg og sérstæð stofnun
er bar glöggt vitni fjármálahyggju
þeirra brímveija.
Sigurður var af þeirri gerð emb-
ættismanna er leit á störf sín sem
þjónustu; að greiða götu manna á
eins fljótvirkan og skilvirkan hátt
og unnt væri hveiju sinni. Góð
þjónusta er sjaldnast metin að
verðleikum, heldur tekin sem sjálf-
sagt mál, en hugsanlega einhvers
metin þegar menn komast í kast
við andstæðu hennar; ólipurð og
þversumhátt. Aðall hins góða emb-
ættismanna er þjónustusemi í
bestu merkingu þess orðs — svo
undarlega sem slíkt kann að hljóma
í eyrum einhverra. Góður þjónustu-
maður ætlast ekki til sérstaks
þakklætis fyrir þjónustu sína.
Þakklætið er fólgið í verkinu sjálfu;
að fá tækifæri til að vinna gott
verk er í sjálfu sér meira en nóg
umbun.
Þótt Sigurður væri mjög hæfur
og góður embættismaður og ein-,
stakur vinnufélagi, eru þó sam-
verustundirnar utan við hið dag-
lega argaþras minnisstæðari en
flest annað. Gaman var að vera
með Sigurði á góðri stund. Manni
leið vel í návist hans og frá honum
stafaði hlýja og göfgi. Og seint
gieymist glettnisglampinn í augna-