Morgunblaðið - 16.11.1994, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 16. NÓVEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
INGIBJÖRG JÓNA
MARELSDÓTTIR
+ Ingibjörg Jóna
Marelsdóttir
fæddist i Einars-
höfn (Presthúsi) á
Eyrarbakka 29. ág-
úst 1925. Hún lést á
heimili sinu í
Reykjavík 8. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldar hennar
voru Sigríður
Gunnarsdóttir, f.
20. ágúst 1901, og
Marel O. Þórarins-
son, f. 9. mars 1898,
d. 11. janúar 1981.
Ingibjörg var elst
þriggja barna þeirra. Bræður
hennar voru Guðfinnur, f. 24.
janúar 1927, d. 6. ágúst 1963,
og Guðni, f. 30. september
1937, býr i Reykjavík. Ingibjörg
giftist 16. desember 1944 eftir-
lifandi eiginmanni sínum Frið-
þjófi Björnssyni, f. 1. september
1920, fyrrv. fulltrúa í Véladeild
Vegagerðarinnar. Börn þeirra
eru: Sigríður, Kristjana, Gunn-
ar, Björn og Sverrir. Barna-
börnin eru tólf og barnabarna-
börnin sjö. Ingibjörg vann m.a.
í kjörbúð SS í Austurveri, í
Samvinnubankanum og við
hjúkrun á sjúkra- og endurhæf-
ingardeild Borgarspítalans á
Heilsuverndarstöðinni í 17 ár
þar til í maílok 1992. Útför
hennar fer fram frá Háteigs-
kirkju í dag.
MÉR er það einkar ljúft að minn-
ast tengdamóður minnar og vinar
Ingibjargar Jónu Marelsdóttur
nokkrum orðum.
í Prestshúsinu á Eyrarbakka ólst
hún upp í faðmi sinnar indælu fjöl-
skyldu fram undir tvítugt. Þá bar
að garði ungan mann úr Reykjavík,
Friðþjóf Björnsson.
Felldu þau brátt hugi
saman og giftu sig. Til
Reykjavíkur fluttu þau
og hófu sinn búskap á
Hjallavegi og fluttu
síðar í Fossvog. Þegar
Ingibjörg var tuttugu
og fjöguiTa ára höfðu
þau eignast fimm börn,
dæturnar Sigríði og
Kristjönu Evlalíu og
synina Gunnar Marel,
Björn og Sverri. Ekki
vantaði ungu hjónin
áræði, kjark né dugnað
þó ekki væri veraldar-
auðnum fyrir að fara. Meðan þau
bjuggu í Fossvogi var ráðist í hús-
byggingu og reist framtíðarheimili
í Heiðargerði 112. Aðstoð fengu
þau við húsbygginguna frá ættingj-
um og vinum og munaði heldur
betur um hjálparhelluna Guðfinn
Marelsson.
Þau eru nú orðin þtjátíu og fimm
árin síðan ég kom fyrst í Heiðar-
gerðið. Eftir að við Sigríður giftum
okkur hófum við okkar búskap uppi
á lofti þar og bjuggum þar í sex ár
á meðan við vorum sjálf að byggja.
Má því segja að ég hafi kynnst
þessu góða tengdafólki mínu fljótt
og vel og mikils virði voru öll góðu
ráðin og hjálpin sem við fengum frá
þeim Ingibjörgu og Friðþjófl. Ég
hef oft hugsað til allra þeirra glað-
væru stunda sem við áttum með
þeim og húsmóðurina sem hrók alls
fagnaðar. Hún Ingibjörg var engum
lík, alltaf kát, syngjandi og með
glens og spaug á vör. Þessum eigin-
leika hélt hún til hinstu stundar,
en eins og allir vita er lífið ekki
bara dans á rósum, það komu þung
áföll á þessa fjölskyldu eins og þeg-
ar Guðfinnur drukknaði aðeins þrjá-
tíu og sex ára gamall eða þegar
t
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
ANTHONY WINSTON PLEWS,
Wealden, 113 Belle Hill,
Bexhiil on Sea, Sussex,
Englandi,
lést á heimili okkar 12. nóvember.
Útför hans fer fram 18. nóvember.
Liija Jóhannsdóttir Plews,
Jóhanna Plews,
Robert Plews.
t
Útför eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR FRÍMANNSDÓTTUR,
Frostafold 4,
Reykjavík,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudag-
inn 17. nóvember kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu,
er bent á Krabbameinsfélagið.
Sigurður Ágústsson,
Ágúst Karl Sigmundsson, Ágústína Ólafsdóttir,
Frímann Kristinn Sigmundsson, Herdis Þorgeirsdóttir,
Margrét Bára Sigmundsdóttir, Ingvi Th. Agnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær sonur minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og bróðir,
GUÐMUNDUR tlNIR GUÐMUNDSSON
vélstjóri,
Hörgsholti 3,
Hafnarfirði,
sem lést í Landakotsspítala föstudaginn 4. nóvember, verður jarð-
sunginn frá Hafnarfjarðarkirkju fimmtudaginn 17. nóvember
kl. 13.30.
Sigurunn Konráðsdóttir,
Guðmundur Einisson, Valgerður Gísladóttir,
Óðinn Einisson, Laufey Gunnarsdóttir,
Björk Einisdóttir, Valtýr E. Valtýsson,
systkini og barnabörn.
MIIMNIIMGAR
Elliðaárnar tóku hann Friðþjóf Inga
aðeins níu ára gamlan og þegar afi
Marel féll frá. Hún var trúuð kona
og sterk hún Ingibjörg, hún sagði
við mig: „Við verðum að taka því
sem að höndum ber, við getum
hvort sem er ekki breytt því.“
Ingibjörg var ákaflega trú sínum
heimahögum, Eyrarbakki skipaði
sérstakan sess í hennar lífi, þær
voru margar ferðirnar sem þau hjón
fóru í heimsókn í Prestshús til
þeirra ömmu Sigríðar og afa Mar-
els eins og þau voru jafnan kölluð
af fjölskyldunni.
Eftir því sem árin liðu og börnin
fóru að heimán eitt af öðru varð
heimilishaldið í Heiðargerðinu létt-
ara þá fékk hún rýmri tíma til að
sinna eigin hugðarefnum og af nógu
var að taka. Hún hafði yndi af lestri
góðra bóka, var söngelsk, söng í
kórum um skeið og hafði gaman
af veiðiskap og ferðalögum. Að því
kom að Ingibjörg fór að vinna úti
eins og algengt var eftir að hús-
mæður höfðu komið börnum sínum
á legg. Lengst og síðast starfaði
hún við aðhlynningu sjúklinga á
Heilsuverndarstöð Reykjavíkur.
Eignaðist hún þar sem annars stað-
ar góða vini meðal sjúklinga og
vinnufélaga. Kom sér vel í þessu
starfi hennar létta lund og góða
skap. Hef ég það fyrir satt að þeg-
ar gamlir karlar gerðust erfiðir og
úrillir var oft nóg að hún færi og
talaði þá til, féll þá allt í ljúfa löð.
Ásamt öllu öðru sem áður er
sagt ræktuðu þau hjón sína fjöl-
skyldu af alúð og umhyggju, enginn
mátti fá kvef í nös eða meira, þá
var hringt eða komið. Þau fylgdust
ávallt vel með með barnabörnum
og barnabarnabörnum, afi og amma
Grós eins og krakkarnir kölluðu
þau, voru vinir allra og allir voru
vinir þeirra.
Fyrir tæpu ári dró bliku á loft
er Ingibjörg greindist með alvarleg-
an sjúkdóm sem ágerðist hraðar en
nokkurn hafði órað fyrir, kom henni
þá til góða, ásamt okkur öllum
hennar nánustu, hennar létta lund
og ekki missti hún kjarkinn, hún
var þess fullviss að hinum megin
hitti hún þá ástvini sem á undan
voru gengnir. Undanfarnar vikur
hafa sýnt mér hvað þau Ingibjörg
og Friðþjófur voru náin, hann hefur
annast hana af einstakri natni og
blíðu allan tímann, jafnt að nóttu
sem degi. Já þær eru margar hetj-
urnar í hversdagsleikanum, ein er
hennar aldraða móðir, amma á
Eyrarbakka, það er ótrúlegt hvað
sumum er gefíð mikið þrek. Með
Sérliieðingai*
í blóiiiaslii'pyliiigiiin
>ió öll la kila ri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími19090
Erfklrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð íidlegir
salirogmjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 2 23 22
FLUGLEIÐIR
IÍTEL LOFTLEIIIR
söknuði kveð ég þessa látnu heið-
urskonu sem gaf okkur öllum svo
mikið.
Elsku amma og Friðþjófur, megi
Guð að blessa ykkur og styrkja.
Viðar Oskarsson.
Elsku amma okkar er dáin eftir
erfið veikindi. Okkur langar að
minnast hennar í nokkrum orðum.
Það eru mikil forréttindi að hafa
átt að ömmu Grós, eins og við köll-
uðum hana. Hún var einstök kona,
góðhjörtuð og umhyggjusöm við öll
barnabörnin sín. Hún bar hag okk-
ar allra fyrir bijósti og gaf mikið
af sér. Þegar við vorum litlar þótti
okkur ákaflega gaman að fá að
sofa hjá ömmu og afa í Heiðargerð-
inu og þá var aldeilis dekrað við
litlu stelpurnar.
Amma og afi hafa alltaf fylgst
vel með öllu sem við höfum verið
að bralla. Var alltaf gaman þegar
þau komu að hlusta á kórinn okkar
syngja, eða horfa á okkur dansa.
Oft sátum við með ömmu og kjöft-
uðum um alla skapaða hluti og var
mikið hlegið þá.
Síðastliðin ár hafa amma og afí
eytt aðfangadagskvöldi með okkur,
og munum við sakna hennar sárt á
næstu jólum.
Elsku amma, við þökkum þér
allar þær ánægjustundir sem við
áttum saman, við vildum að þær
hefðu getað orðið fleiri, en við vitum
að nú líður þér vel.
Elsku besti afi, missir þinn er
mikill, en þú ert hetja í okkar aug-
um, biðjum við guð að styrkja þig
og varðveita.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá huga þinn, og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“ (Khalil Gibran).
Birna Gyða, Hrafnhildur,
Selma og Guðfinna Björg.
í dag er til moldar borin hún
elsku amma Grós eins og við systk-
inabörnin kölluðum hana.
Að morgni 8. nóvember síðastlið-
ins barst mér sú sorgarfrétt að hún
amma mín Grós hefði dáið þá um
morguninn eftir erfiða baráttu við
skæðan sjúkdóm.
Þegar ég hugsa til baka þá minn-
ist ég þess hve gott var að koma
til þeirra afa og ömmu í Heiðargerð-
inu þegar ég gekk í skóla í Reykja-
vík, alltaf var bros á vör og boðið
upp á te og góða brauðið með osti.
Oft kom ég til hennar þar sem
hún var við vinnu á Heilsugæslu-
stöð Reykjvíkur og var gaman að
sjá hve nægrgætin og góð hún var
við sjúklingana sem þar dvöldu, en
þar starfaði hún í 17 ár.
Eins man ég eftir öllum jólaboð-
unum í Heiðargerðinu þegar allur
barnahópurinn var kominn í heim-
sókn og var þá glatt á hjalla, mikið
borðað og dansað í kringum jólatré.
Nú vitum við það öll að hún
amma Grós er komin í guðsríki og
þar var tekið á móti henni af Fiffó
og öðrum fráföllnum ástvinum.
Elsku afi Grós og langamma, ég
vona að góði Guð styrki ykkur.
Kveðja frá
Hlín, Birni og Ingólfi Erni.
Mig langar að kveðja hana
ömmu Grós með nokkrum orð-
um. Hún kallaði mig alltaf Rósin-
rósin þegar ég var lítil, en ég
stytti það í Grós sem festist við
bæði ömmu og afa.
Amma Grós var alveg einstök
kona, hláturmild, skilningsrík og
ráðagóð. Þegar ég var í MS var oft
gott að koma í Heiðargerðið, fá
heitt kakó og brauð með osti, og
sitja og spjalla við ömmu um heima
og geima. Það var alveg sama hvert
umræðuefnið var, alltaf gat amma
tekið þátt í því og gefið góð ráð.
Aldrei gleymi ég svipnum á henni
þegar ég tilkynnti henni að ég væri
ófrísk og að hún yrði langamma
aðeins 58 ára gömul, og mikil var
gleðin þegar hann Árni Gunnar
fæddist.
Heimsóknum mínum til afa og
ömmu Grós fækkaði þegar ég stofn-
aði heimili sjálf og fleiri börn bætt-
ust við, en aldrei stóð á þeim að
kíkja inn með melónu eða aðra
ávexti í poka handa börnunum
mínum. Ég veit að þau eiga eftir
að sakna hennar og eiga erfitt
að skilja af hveiju amma Grós
er ekki lengur hér.
Elsku mamma, afi Grós, lang-
amma og móðursystkini, fyrir hönd
Halla og barnanna bið ég ykkur
blessunar og bið Guð að geyma
hana ömmu Grós.
Ingibjörg.
Hún Imba frænka er dáin. Minn-
ingarnar streyma fram, og þar er
ofarlega minningin um jólin hjá
þér, Imba mín.
Tilhlökkunin var mikil, að fara á
hátíðina hjá þér og Fiffó. Alltaf
tókuð þið svo vel á móti okkur.
Það er gott að eiga góðar minn-
ingar að orna sér við.
Nú veit ég að þú hefur það gott,
Imba mín, og þér líður vel. Ég kveð
þig með þökk fyrir allt.
Guð veri með þér, Fiffó minn,
og ykkur öllum, sem eigið um sárt
að binda.
Ingunn.
Leiðarlok á göngu lífsins er eigin-
lega það eina sem við vitum fyrir
víst að muni gerast, en gangan í
lífinu sjálfu er oft grýtt og erfíð.
Það varð Ingibjörg vinkona mín
greinilega vör við, hún barðist allt
síðasta ár við erfiðan sjúkdóm með
miklum hetjuskap. Æskuástin
hennar og eiginmaður, Friðþjófur
Björnsson, stóð eins og klettur við
hlið hennar á þessari þrautagöngu.
Við Ingibjörg kynntumst á
sjúkradeild Heilsuverndarstöðvar
Reykjavíkur 1976. Það var upphaf-
ið á mikilli og góðri vináttu sem
aldrei bar skugga á. Við skemmtum
okkur konunglega saman, þó ekki
væri nema af smásögum af barna-
bömunum og hinu og þessu sem
lífið býður upp á. Það voru líka
mörg alvarlegri mál brotin til
mergjar af okkur vinkonunum, við
hringdum út og suður til að fá
spurningum okkar svarað, í Orða-
bók Háskólans, Náttúrufræðistofn-
un og fleiri fyrirtæki. í mörg ár
höfðum við hjá okkur á vinnustað
hálfgerða aifræðiorðabók, en það
var einn af sjúklingunum, Benedikt
frá Hofteigi, sem átti svar við
mörgu af því sem okkur lá á
hjarta.
Ingibjörg hafði áhuga á ótal
rfiörgu. Hún var víðlesin kona, ljóð-
elsk og tónlist unni hún. Ég héf
aldrei kynnst nokkurri manneskju
sem hafði jafnmikinn áhuga á fugl-
um og hún hafði. Ertu búin að sjá
lóuna? Nú er krían lögð af stað,
sagði hún stundum. Það var mikill
lærdómur fyrir mig að hlusta á
þessi náttúruvísindi. Síðan voru
mikilvægu „hænufetin" hennar
Ingibjargar. Það var árviss tilhlökk-
un að fylgjast með og gleðjast þeg-
ar daginn fór að lengja,
Við áttum margar góðar stundir
á vinnustað okkar. Það var lær-
dómsríkt að velta fyrir sér örlögúm
sjúklinganna okkar, oft fórum við
með áhyggjur af þeim heim þegar
vinnudegi lauk. Meðal þeirra eign-
uðumst við góða vini, okkur fannst
við eiga þetta fólk, það var afar
og ömmur, pabbar og mömmur og
börnin okkar.
Þegar dóttursonur minn, Guð-
mundur, sex ára, frétti lát Ingi-
bjargar, fór hann inn í rúmið sitt,
því Guð heyrir best í honum þar.
Hann bað Guð að hjálpa henni að
rata fyrsta daginn. Ingibjörg var
trúuð kona og kveið ekki umskipt-
unum, það sagði hún mér sjálf, og
fullviss var hún um leiðsögn hans
„sem bylgjur getur bundið og bugað
stormaher, hann fótstig getur fund-
ið sem fær sé handa þér“.
Við Stefán sendum frænda mín-
um Friðþjófí, Sigríði móður Ingi-
bjargar, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur. Einnig leyfi ég mér að
senda kveðjur frá Heiðu okkar sem
var samstarfskona okkar öll árin á
Heilsuverndarstöðinni.
Guð blessi minninguna um góða
konu, veri hún sjálf Guði falin.
Hallfríður E. Pétursdóttir.