Morgunblaðið - 17.11.1994, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
SÓLVEIGERLA
ÓLAFSDÓTTIR
+ Sólveig Erla Ól-
afsdóttir var
fædd í Reykjavík
28. júlí 1928. Hún
lést á Borgarspítal-
anum 8. nóvember
síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Steinunnar Jónínu
Þorláksdóttur, f.
17.9. 1903, d. 27.2.
1973, ættuð úr
Húnaþingi, og
Ólafs Ágústs Guð-
mundssonar, skó-
smiðs, f. 22.3. 1894,
d. 22.6.1970, ættað-
ur af Suðurlandi. Sólveig Erla
átti einn bróður, Guðmund,
tannlækni, f. 10.1.1930. Sólveig
Erla stundaði nám í Kvenna-
skólanum í Reykjavík og lauk
þaðan prófi vorið 1947. Hún var
afgreiðslustúlka í Tóbakshús-
inu í Austurstræti og síðar í
verslun H. Toft við Skólavörðu-
stíg. En lengst starfaði Erla hjá
Happdrætti DAS, samfleytt í
35 ár. Erla giftist ekki og eign-
aðist ekki börn. Hún hélt heim-
ili í rúm 20 ár með Helga S.
Einarssyni, f. 23. október 1913.
Úför Sólveigar Erlu fer fram
frá Fossvogskapellu í dag.
MIG LANGAR að minnast nokkrum
orðum frænku minnar, Sólveigar
Erlu Ólafsdóttur, sem lést á Borgar-
spítalanum 8. nóvember sl., 66 ára
gömul, eftir tveggja ára erfiða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Erla, eins
og hún var jafnan nefnd, ól allan
sinn aldur hér í Reykjavík, og meira
að segja nánast alla ævi í sama
húsinu, á Grettisgötu 70. Foreldrar
hennar luku byggingu þess húss
og fluttu þangað 1930. Þar bjuggu
þau síðan alla tíð, og Ólafur starf-
aði þar einnig, á skósmíðaverkstæði
sínu, allt til dauðadags.
Sama ár, 1930, fæddist þeim
hjónum sonur, Guðmundur, nú
tannlæknir í Reykjavík. Systkinin
ólust síðan upp í þessu húsi við
mikla ástúð foreldranna og allt til
þessa dags hafa þau bæði haldið
tryggð við þennan stað; Guðmundur
stofnaði þar heimili sitt á sínum
tíma og árum saman hafa börn
hans búið í húsinu ásamt Erlu.
Ekki þekki ég byggingarsögu
hússins á Grettisgötu 70. Ég þykist
þó vita að til að koma því upp hafi
Ólafur þurft bæði atorku og ráð-
deild. Hitt veit ég líka að þeim verk-
um hans hefur fylgt góður hugur
og frómar óskir um að byggingin
mætti hýsa fagurt mannlíf og verða
til góðs. Þær óskir rættust, því
margir hafa notið skjóls í húsinu.
Þar bjuggu aldraðir foreldrar Ólafs,
Margrét Sigurðardóttir og Guð-
mundur Guðmundsson, og náði
Margrét hárri elli og naut aðdáun-
arverðrar umhyggju og hjúkrunar.
Skilafrest-
ur vegna
minningar
greina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), ’er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunn-
inn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
Tvær systur Jónínu og
fjölskyldur þeirra
bjuggu einnig í húsinu
og móðir Jónínu, Sæ-
unn Kristmundsdóttir,
um tíma, svo þar var
oft margt um manninn
og það svo að þeir sem
ungir eru í dag myndu
vart trúa því. Ég tel
að gæfa hafi ávallt
fylgt þessu húsi og íbú-
um þess og bið þess
að svo megi verða um
alla framtíð. Þótt
margir væru í húsinu
fór ekki milli mála
hveijir væru húsráðendur. Þau Jón-
ína og Ólafur eru mér mjög minnis-
stæð. Þau báru bæði sterkan per-
sónuleika og heimili þeirra varð
strax menningarheimili, eins og
best gerðist í Reykjavík. Þar var
tónlist höfð í hávegum og bækur
og vel fylgst með þjóðmálaumræðu.
Þar var ávallt gestkvæmt og gest-
risni mikil. Þótt margir nytu góðs
af jákvæðu lífsviðhorfi þeirra hjóna,
var þeim efst í huga að búa börnum
sínum gott atlæti; þau gerðu sér
grein fyrir mikilvægi þess fyrir alla
að eiga gott bernskuheimili. Ég á
ákaflegar fagrar minningar um
þessa fjölskyldu og tel það gæfu
mína að hafa fengið í bemsku að
kynnast því góða fólki og þeim brag
sem ríkti á heimilinu.
Óneitanlega skipar Erla veglegan
sess í þeim minningum. Hún var
glæsileg og falleg stúlka, lífsglöð
og hafði yndi af tónlist, góðum fatn-
aði og fögrum hlutum. Hún lék vel
á píanó, hafði góða söngrödd og
kunni bæði að flytja og njóta tónlist-
ar. Á þessum árum voru nýjustu
dægurlögin, og reyndar alls konar
tónlist, gefin út á prenti, með nótum
og texta. Þetta notfærði hún sér,
hefur eflaust fylgst vel með og átti
gott nótnasafn. Þegar ég rifja upp
þessi löngu liðnu ár, er mynd Erlu
óaðskiljanlega tengd tónlist og þvi
fegursta í lífinu. Ekki aðeins þeirrar
fegurðar sem auga og eyra nemur,
heldur einnig þeirrar sem undir
býr. Því miður urðu fundir okkar
stopulir síðar á ævinni og kenni ég
um vanrækslu minni. En ávallt var
gott að mæta henni þótt í önn dags-
ins væri og hún hafði lag á að gera
hvem fund að fagnaðarfundi. Alla
tíð hef ég borið hlýjan hug til Erlu
frænku minnar.
En Sigurbjörg systir mín, sem
nú er látin, og Erla fundu þrátt
fyrir mikinn aldursmun hvor hjá
annari vináttu sem þær ræktuðu
vel og entist til æviloka. Mér er
minnisstætt hve hún sem stelpa
leit upp til þessarar eldri frænku
sinnar og langaði að líkjast henni.
Margt er líkt með skyldum og vin-
átta þeirra var góð þegar báðar
voru fullorðnar og ég hef það til
marks um góðvild og barngæsku
Erlu hve vel hún strax tók þessari
litlu frænku sinni og var henni góð.
Það kæmi mér mjög á óvart hafi
Erla ekki einnig reynst öðrum börn-
um í fjölskyldunni vel og þau öðlast
vináttu hennar. En sjálfri varð
henni ekki barna auðið. Árið 1968
hóf Erla sambúð með Helga S. Ein-
arssyni bifreiðarstjóra og héldu þau
saman heimili á Grettisgötunni í
rúm tuttugu ár, eða meðan honum
entist heilsa.
Erla gekk í Austurbæjarskólann
og síðan í Kvennaskólann í Reykja-
vík, og lauk prófi þaðan vorið 1947.
Að skólagöngu lokinni starfaði hún
í ýmsum verslunum í Reykjavík,
uns hún hóf störf hjá Happdrætti
DAS, fljótlega eftir að það var
stofnað á sjötta áratugnum. Þar
starfaði hún síðan í 35 ár. Hún var
með afbrigðum samviskusöm og
rækti störf sín af kostgæfni og trú-
mennsku, auk þess sem nálægð
hennar var hveijum vinnustað til
framdráttar vegna góðrar fram-
komu, háttvísi og glæsileiks sem
reyndar vakti athygli hvar sem hún
fór.
MINNINGAR
Hún sómdi sér því vel á manna-
mótum. Vel hefði farið svo glæsi-
legri og gáfaðri konu að hafa sig
meira í frammi en Erla gerði jafn-
an. En meðfædd hlédrægni, lítil-
læti, hógværð og hófsemi gerðu það,
að verkum að samkvæmi voru henni
lítt að skapi, einkum eftir að árin
tóku að færast yfir. Erla gerði held-
ur ekki víðreist um dagana; var
alla tíð heimakær og naut frístunda
sinna best heima og í þröngum
hópi meðal sinna nánustu. I störfum
sínum í miðbæ Reykjavíkur var hún
hins vegar daglega í hringiðu mann-
lífsins áratugum saman og hafði
samskipti og kynni af mörgum um
dagana og sinnti viðskiptavinum
af 'alúð. Hún var greind, mann-
glögg, og stálminnug. Erla hafði
góða kímnigáfu og var ávallt glað-
vær og hláturmild, en engum sem
þekkti hana duldist að undir niðri
bjó alvara, ríkt geð og heitar tilfinn-
ingar, en ekkert var fjarri henni en
að fiíka því.
Ávallt hafa verið miklir kærleikar
með þeim systkinum Erlu og Guð-
mundi og fjölskylda hans öll var
henni mjög kær, eins og nærri má
geta. Guðmundur er kvæntur Sig-
urbjörgu Jónsdóttur og ég hygg að
á engan sé hallað þó ég fullyrði að
enginn hafi verið Erlu sá vinur í
raun sem hún. Aðdáunarvert er hve
vel þau hjón reyndust Erlu í veikind-
um hennar síðustu árin, en undir
þeim kringumstæðum reynir mjög
á fólk, bæði um mannkærleika og
skyldurækni.
Ég lýk þessum orðum með sam-
úðarkveðjum frá mér og Guðrúnu
konu minni til Helga S. Einarson-
ar, Guðmundar og Sigurbjargar og
fjölskyldna þeirra. Við þökkum Erlu
góða vináttu hennar alla tíð. Hvíli
hún í friði.
Sverrir Sveinsson.
Hún Erla föðursystir okkar er
látin. Stríð hennar við illvígan sjúk-
dóm stóð í rúm tvö ár. Veikindi
Erlu voru henni mjög erfið og lögð-
ust þungt á okkur sem vorum tengd
henni. Hún hefur nú hlotið hvíld
en eftir situr tómleiki og söknuður
í hjarta okkar.
Erla frænka var okkur fjölskyld-
unni sérstaklega náin. Erla eignað-
ist ekki börn sjálf og því fannst
okkur systkinunum við eiga svo
mikið í henni. Henni þótti ákaflega
vænt um okkur og fylgdist vel með
öllu sem við vorum að bjástra. Við
fráfall Erlu reikar hugur okkar aft-
ur í tímann. Erla og Helgi, sambýl-
ismaður hennar, voru tíðir gestir
hjá okkur og var hátíð í hvert sinn
sem Erla kom. Við hlupum á móti
henni full eftiivæntingar til að sjá
hvort hún hefði komið með eitthvað
handa okkur. Aldrei urðum við fyr-
ir vonbrigðum því alltaf hafði hún
tekið með sér smávegis glaðning.
Ekki voru heimsóknirnar færri
til Erlu og Helga á Grettisgötuna.
Heimilisandinn þar einkenndist af
einstakri gestrisni og glaðværð. Það
var Erlu alltaf kappsmál að hafa
sem rausnarlegastar veitingar og
sparaði hún þær ekkert. Við hátíð-
leg tækifæri bauð hún okkur fjöl-
skyldunni í glæsileg kaffíboð og
maður undraðist alltaf það lítillæti
sem hún sýndi með því að biðjast
afsökunar á veitingunum. Ósjaldan
átti maður leið hjá og leit þá inn
hjá Erlu en það var alveg sama
hversu stutt maður stoppaði, alltaf
fékk maður kaffi og með því.
Rausnarskapurinn kom fram í
fleiru. Gjafirnar sem hún gaf okkur
krökkunum voru alltaf sérstaklega
veglegar. Á hveijum einustu jólum
kom pakki frá Erlu sem bar af
öðrum pökkum með glæsilegum
umbúnaði og innihaldið var ávallt
bæði mjúkt og hart. Hún kunni að
gleðja börnin enda er minningin um
gjafirnar frá henni enn skýr í huga
okkar. Jafnvel eftir að hún var orð-
in veik var hún enn að hugsa hlý-
lega til okkar og barna okkar með
góðum gjöfum.
Erla hafði sterkan persónuleika.
Hún var alltaf svo lífleg og kunni
vel að meta lífsgleði og kímnigáfu
hjá öðru fólki. Henni var tamt að
hrósa öðrum og fengum við systkin-
in okkar skerf af því. Aldrei heyrð-
FIMMTUDAGUR 17. NÓVEMBER 1994 41
ist Erla hallmæla nokrum en oft
heyrði maður á tali hennar hversu
lítið álit hún hafði á sjálfri sér. Þar
dæmdi hún sjálfa sig allt of hart
því hún var hæfileikamanneskja.
Erla var einstaklega glæsileg
kona. Hún hafði unun af að klæð-
ast fallegum fötum og hugsaði allt-
af einkar vel um útlit sitt. Heimili
hennar ber líka vott um hversu
smekkleg hún var. Hún var mjög
elsk að tónlist og spilaði sjálf geysi-
vel á píanó, jafnt eftir eyranu sem
eftir nótum. Hún settist oft við
hljóðfærið og spilaði ýmis dægurlög
og það var fastur liður í fjölskyldu-
boðum við hátíðleg tækifæri að
Erla spilaði undir söng. Þær stund-
ir eru ógleymanlegar.
Elsku pabbi og mamma, ykkar
missir er mikill. Þið önnuðust Erlu
af sérstakri umhyggju og ósérhlífni
í veikindum hennar og fyrir það var
hún vissulega þakklát. Kæri Helgi,
við sendum þér okkar innilegustu
samúðarkveðjur á þessari skilnað-
arstund.
Elsku Erla. Það er sárt að þurfa
að kveðja þig svona fljótt. Síðustu
misseri voru þér sannarlega erfið
en aldrei þreyttist þú á að þakka
fyrir hvert smæsta viðvik sem fyrir
þig var gert. Alltaf fannst þér sem
þú værir að íþyngja okkur hinum
með veikindum þínum. En nú ert
þú farih og það er komið að okkur
að þakka þér alla ástúðina og örlæt-
ið. Far þú í friði.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sðlin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Ólafur, Nína, Pétur og Bryndís.
í hendi guðs er hver ein tið
í hendi guðs er allt vort stríð,
hið minnsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár.
(M. Joch.)
Það eru aðeins góðar minningar
tengdar kynnum mínum við Erlu.
Hún var traustur vinur vina sinna,
glæsileg, vel gefin og mikill fagur-
keri.
Við vorum sessunautar árin okk-
ar fjögur í Kvennaskólanum í
Reykjavík og bundumst þar vináttu-
böndum. Kvennaskólaárin voru ljúf-
ur tími náms og starfa þar sem
gleðin og kátínan var nær óbrigð-
ult innlegg í dagana. Oft áttum við
eftir að minnast á spaugileg atvik
bæði úr skólalífinu sem öðru. Mér
eru minnisstæðar margar bíóferðir
okkar Erlu og hvað við höfðum
gaman af að rifja upp á heimleið-
inni falleg lög eða tónlist úr mynd-
unum. Oftar en ekki var það hún
sem mundi eftir réttu tónunum enda
gædd ríkum tónlistarhæfileikum.
Þau voru ófá skiptin sem ég fór
heim með Erlu að loknum skóladegi
til þess að hlusta á hana leika á
píanó bæði erfið nótnaverk og eins
jass leikinn af fingrum fram.
Æskuheimili Erlu á Grettisgötu
70 var fágað menningarheimili þar
sem eðlislæg prúðmennska og gest-
risni sátu í fyrirrúmi. Hina góðu
eðliskosti foreldranna hlaut Erla í
vöggugjöf og var að þeim hlúð af
miklu ástríki. í þessu kærleiksríka
umhverfi bjó hún til hinstu stundar.
Erla vann árum saman hjá
Happadrætti DAS og var þar
traustur og ötull starfsmaður.
Erfið veikindi manns hennar og
síðar hennar sjálfrar voru tímar sem
á reyndu. Guðmundur, bróðir Erlu,
Sigurbjörg, kona hans, og þeirra
fjölskylda stóðu við hlið Erlu í blíðu
og stríðu og var umhyggja þeirra
fyrir henni einlæg og fölskvalaus.
Blessuð sé minning hennar.
Ástvinum Erlu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðbjörg Lilja Maríusdóttir.
Samstarfskona til fjölda ára er
látin eftir langa og erfiða baráttu
við krabbamein. Hún var með fyrstu
stúlkum er réðust til starfa þegar
Happdrætti DAS var stofnað og
starfaði f aðalumboði þess í samtals
33 ár. Það eitt sýnir hversu ötul
og örugg hún var í starfi og henni
er hér með þakkað af alúð og þar
með allt það er hún lagði málefnum
aldraðra lið á sínum langa starfs-
ferli. Hún var sérlega góður sam-
starfsfélagi og það var t.d. aðdáun-
arvert hve vel hún mætti nýjum
stúlkum og leiðbeindi fyrstu sporin
og þá ekki sízt ungum sumarstúlk-
um. Erlu er sárt saknað af okkar
litla og samhenta samstarfshópi er
starfaði saman sem lítil fjölskylda
í yfir þrjá áratugi.
Erla ólst upp á Grettisgötu 70 í
miklu ástríki. Föður sinn missti hún
1970 og móður sína 1973 en miss-
ir hennar reyndist Erlu nær óyfir-
stíganlegur, svo náið hafði verið á
milli þeirra mæðgna. Erla eignaðist
ekki barn sjálf, en þær tilfinningar
hennar beindust að bróðurbörnum
hennar sem henni þótti óumræðan-
lega vænt um.
Erla bjó í sambúð með bróður
mínum, Helga Einarssyni bifreiða-
stjóra, eftir að hann varð ekkjumað-
ur og stóð sambúð þeirra með ágæt-
um þar til veikindi beggja skildu
þau að. Ég veit að Helgi tregar
Erlu sína sárt, en hann dvelur á
Kumbaravogi, 81 árs að aldri.
Ég og kona mín færum ástvinum
öllum innilega samúð og óskum
Erlu góðrar heimkomu í Guðs ríki.
Baldvin Jónsson.
INGIBJORG JONA
MARELSDÓTTIR
+ Ingibjörg Jóna Marelsdóttir
fæddist í Einarshöfn á Eyr-
arbakka 29. ágúst 1925. Hún
lést á heimili sínu í Reykjavík
8. nóvember síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Hall-
grimskirkju í gær (ekki Há-
tjigskirkju eins og misritaðist
hér í blaðinu).
HÚN Ingibjörg okkar hefur kvatt
þessa tilvist. Það eru rúm tvö ár
síðan hún hætti að starfa sem að-
stoðarmaður sjúkraþjálfara á legu-
deild Borgarspítalans í Heilsuvernd-
arstöðinni. Þá var hún fullfrísk, en
hlakkaði til að njóta samvista við
maka sinn Friðþjóf, sem ætlaði að
minnka við sig vinnu. En enginn
veit sína ævina fyrr en öll er. Hinn
erfiði sjúkdómur MND greip inn í
og var ótrúlega fljótur að ná yfir-
höndinni.
Við söknum glaðværðar Ingi-
bjargar. Það er upplífgandi á lang-
legudeild að vinna með starfs-
manni, sem slær á léttá strengi og
sér spaugilegu hliðarnar á tilver-
unni í öllu amstrinu. Ingibjörg starf-
aði með okkur í Sjúkraþjálfun Borg-
arspítalans um 17 ár. Á þessum
árum starfaði fjöldi sjúkraþjálfara
tímabundið á Heilsuverndarstöðinni
í „Hjáleigunni“ eins og þær stöllur,
hún og Heiða samstarfskona henn-
ar öll árin, kölluðu þessa fjarlægu
deild. Alltaf var okkur sjúkraþjálf-
urunum jafn vel tekið, aldrei æðru-
orð þrátt fyrir mjög ör manna-
skipti, tilætlunarsemi og mikla
stjómsemi oft á tíðum.
Við samstarfsfólk Ingibjargar í
Sjúkraþjálfun Borgarspítalans
þökkum hjartanlega fyrir samfylgd-
ina og mjög gott samstarf. Frið-
þjófi. bömum, barnabörnum, öðram
ættingjum, tengdafólki og vinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Kijúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim.
(J.H.)
F.h. samstarfsfólks í Sjúkra-
þjálfun Borgarspítalans,
Kalla Malmquist.