Morgunblaðið - 21.12.1994, Síða 41
MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 1994 41
MINNINGAR
HULDA
ÞORBERGSDÓTTIR
+ Hulda Þor-
bergsdóttir var
fædd á Jaðri í Garði
28. febrúar 1914.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
hinn 13. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hcnnar voru
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir frá
Hvammsvík í Kjós
og Þorbergur Guð-
mundsson frá
Valdastöðum • í
Kjós. Hulda var
þriðja af sjö
systkinum. Af þeim lifa tvö, en
fimm eru látin. Hinn 5. júní
1943 giftist Hulda Sigurði
Kristinssyni, bílstjóra úr
Reykjavík. Hann lést 27. júlí
1992. Börn þeirra eru: 1. Berg-
þóra, f. 144. Hún er gift Róbert
Róbertssyni og eiga þau þrjú
börn. 2. Guðrún Kristin, f. 1947.
Hún er gift George D. Golden
í Virginiu í Bandaríkjunum og
eiga þau tvö börn. 3. Jórunn
Hulda, f. 1953. Hún er gift
Eyjólfi Magnússyni og eiga þau
eitt barn. Barnabarnabörnin
eru orðin þrjú. Utför Iluldu fer
fram frá Seltjarnarneskirkju í
dag.
KOMIÐ er að kveðjustund. Farsælu
lífshlaupi er lokið. Lífshlaupi, sem
öðru fremur einkenndist af því að
vera fremur veitandi en þiggjandi.
Ótal minningar flögra gegnum hug-
ann. Upp úr stendur minning um
konu, sem alla tíð bar fremur fyrir
brjósti velferð annarra en sína eig-
in. Konu, sem alltaf var gott að
vera nálægt. Konu, sem ávallt sýndi
styrk og festu á erfiðum stundum
og brotnaði ekki, þótt á móti blési.
Eitthvað á þessa leið reikaði hug-
urinn við lát minnar ágætu móður-
systur, Huldu Þorbergsdóttur. Hún
hafði átt við langvarandi heilsuleysi
að stríða og var vissulega södd líf-
daga, þegar kallið kom. Eftir situr
minning, sem ég hygg að hlýi flest-
um um hjartarætur, sem til þekkja.
Hulda ólst upp í stórum systkina-
hópi þar sem sjálfsagt var að allir
legðu sitt af mörkum til lífsbarátt-
unnar, sem var hörð á þessum
árum. Suður í Garði var sjórinn
hinn harði húsbóndi, sem bæði gaf
og tók, en afi stundaði sjóróðra
samhliða fiskverkun og búskap. Því
varð það fremur hlutverk ömmu og
barnanna að sinna landverkum og
lærði Hulda eins og hin systkinin
fljótt að taka til hendinni við hin
ýmsu störf, sem til féllu. Aðeins
18 ára gömul varð hún fyrir því
áfalli að vekjast af berklum og náði
sér reyndar aldrei að fullu. Alltaf
stóð hún þó upp aftur og aftur og
neitaði alfarið að láta bugast af
þessum veikindum, sem svo oft
herjuðu á hana.
Eftir að hún kynntist Sigga og
þáu hófu búskap, tók við hið hefð-
bundna húsmóðurhlutverk þeirra
tíma. Siggi stundaði leigubílaakstur
og síðar verkstjórn, en starfsvett-
vangur Huldu var heimilið öðru
fremur. Eftir að um hægðist heima
fyrir vann hún í nokkur ár hjá
Bæjarútgerð Reykjavíkur, en vann
að öðru leyti ekki utan heimilis. Þau
áttu þess kost að ferðast nokkrum
sinnum til Bandaríkjanna til Unnu
dóttur sinnar og hennar fjölskyldu,
sem þar býr. Þessar ferðir veittu
þeim mikla ánægju og aukna víð-
sýni og var virkilega gaman að
heyra þau segja frá.
Eftir að Siggi hætti störfum
veiktist hann af illvígum sjúkdómi
og var aðdáunarvert að sjá þá nær-
gætni og þolinmæði sem Hulda
sýndi í þeirri baráttu, allt þar til
yfir lauk. Naut hún þar reyndar
ómældrar aðstoðar dætranna Berg-
þóru og Jórunnar í þeim erfiðleik-
um. Eftir lát Sigga tók fljótlega að
halla undan fæti hjá Huldu. Hún
flutti í þægilega öldrunaríbúð á
Skólabraut 5, en haut
þess ekki lengi þar sem
heilsunni hrakaði ört.
Dvaldi hún eftir það á
Grensásdeild og síðan
á Hjúkrunarheimilinu
Eir, þar sem hún naut
frábærrar aðhlynning-
ar fram á síðustu
stund. Dætumar Berg-
þóra og Jórunn hafa
sinnt henni af einstakri
alúð og þolinmæði svo
eftir hefur verið tekið
enda var öllum sem til
þekktu ljóst hversu
mjög Hulda mat þeirra
umhyggju.
Hulda og Siggi urðu snemma
fastur þáttur í tilveru undirritaðs.
Á heimili þeirra dvaldi ég langdvöl-
um í æsku, bæði til gamans og af
heilsufarslegum ástæðum. Ævin-
lega var manni jafn vel tekið, hvem-
ig sem á stóð. Það var bara ein-
hvern veginn þannig, þegar Hulda
og Siggi voru annars vegar, þá var
allt slíkt sjálfsagt. Það eru forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast slíku
fólki hvað þá að vera undir verndar-
hendi þess í æsku. Slíka skuld verð-
ur erfitt að endurgjalda.
Við Anna komum til Huldu
skömmu áður en hún kvaddi og var
okkur ljóst að stutt væri eftir. Enn-
þá var þó brosið hlýja til staðar og
stutt í glettnina. Tæpum tveimur
dögum síðar var hún öll. Við emm
þakklát fýrir að hafa fengið að
kveðja hana svo skömmu fýrir brott-
för hennar og óskum henni Guðs
blessunar á nýju tilverustigi um leið
og við þökkum innilega fyrir þá hlýju
og velvild sem hún ævinlega sýndi
okkur og dætmm okkar.
Guð blessi minningu Huldu Þor-
bergsdóttur.
Guðmundur Jóelsson.
I dag kveðjum við í hinsta sinn
ömmu okkar sem hefur kvatt þenn-
an heim eftir erfið veikindi.
Það er erfítt fyrir okkur að kveðja
með fáum orðum ömmu okkar sem
við vomm svo lánsöm að eiga. Ótal
minningar sækja á og allar svo ljúf-
ar og góðar eins og hún amma
var. Hún var alltaf svo blíð, prúð
og með svo fallegt bros.
Hugurinn leitar sérstaklega til
æskunnar, því að amma og afi voru
svo hamingjuríkur hluti af henni,
og það er og verður okkur ómetan-
legt. Við vorum alltaf viss um að
við ættum bestu ömmu og afa í
heiminum, og nú þegar þau eru
bæði farin, þá sjáum við það enn
betur að það var svo sannarlega
satt, að svo var. Það var allt svo
rétt sem hún amma sagði og allt
svo gott sem hún gerði, við vissum
ekkert skemmtilegra en að fá að
vera hjá ömmu og afa og þá sér-
staklega yfir nótt og aldrei var
neitt því til fyrirstöðu.
Nú verða fyrstu jólin í lífi okkar
án ömmu og söknum við hennar
sárt, en í söknuðinum getum við
glaðst yfir því að þjáningum hennar
er lokið og að henni líður betur.
Elskulegri ömmu okkar sendum
við alla okkar ást og óskum henni
góðrar ferðar.
Guð blessi minningu þína.
Hulda María, Sigurður
Arnar og Erna Bryndís.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast hennar ömmu minnar sem
var mér alltaf svo góð. Ég á svo
bágt með að trúa því að hún sé
farin. Það eina sem maður getur
huggað sig við er að hún er nú laus
við allar þjáningarnar og er komin
til _afa sem lést 26. júní 1992.
Ég man m.a. eftir því hve oft
við vorum saman þegar ég var lít-
ill. Það var ekkert sem hún vildi
ekki fyrir mann gera. Þær voru
ófáar næturnar sem ég gisti á Nes-
inu. Oft þegar ég var þar, fór ég
með afa í vinnuna og svo beið okk-
ar heitur og góður matur hjá ömmu
í hádeginu.
Einu skiptin sem við amma urð-
um ósátt var þegar ég vildi ekki
borða matinn minn. En það komst
enginn upp með að leifa matnum.
Þó að þú sért farin, amma mín,
veit ég að þú verður alltaf hjá mér.
Guð blessi minningu ykkar afa.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Ingi Þór Eyjólfsson.
Orð fá ekki lýst þeim harmi sem
við vorum slegin er við fréttum að
Hulda væri látin. Allir höfðu ást á
Huldu og báru fyrir henni mikla
virðingu. Sem móðir og tengdamóð-
ir sýndi hún hveiju og einu okkar
mikla ástúð og við munum sakna
hennar mjög. Yið Kris vorum svo
heppin að Hulda og Siggi komu og
bjuggu hjá okkur nokkrum sinnum
í Georgíu, Florída og Virginíu. Við
vorum svo heppin að fá að njóta
nærveru hennar í sex mánuði í fyrra
þegar hún kom og bjó hjá okkur
og gaf okkur svo ríkulega af kær-
leika sínum og umhyggju.
Sama umhyggjan og rausnar-
skapurinn einkenndi hana í þau fjöl-
mörgu skipti sem við heimsóttum
hana á íslandi. Við vitum að við
höfum ekki aðeins misst móður.
Kærleikur hennar, umhyggja og
mildi munu hins vegar dvelja með
okkur að eilífu. Minningu hennar
sýnum við rækt með því að auðsýna
sama kærleikann og fylgdu vönd-
uðu lífemi hennar.
Við sendum öðrum í fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur. Við vit-
um að Hulda verður með okkur í
anda og að hún hefur nú fundið
hamingjuna með Sigga í himnaríki.
Við elskum hana öll.
George „Goldie“ Golden,
tengdasonur.
Ég var djúpt snortinn er ég frétti
að amma mín, Hulda Þorbergsdótt-
ir, væri látin. Þótt ég hafi ekki átt
þess kost að vera eins mikið með
henni og ég hefði viljað, þótti mér
eins og öllum öðrum mjög vænt um
hana. Og ég veit að henni þótti
ekki síður vænt um mig. Ég var
hins vegar svo heppinn að hún kom
og dvaldist hjá okkur hérna í Virg-
iníu í heilt sumar. Það var frábært
að hafa hana hjá sér á hvetjum
degi því þetta sumar var ég meira
með henni en nokkru sinni fyrr.
Mér er einkum minnisstætt að í
hvert skipti sem ég kom til hennar
brosti hún eða sagði eitthvað fallegt
þótt oft væri hún mjög veik. Hún
brosti í hvert skipti sem hún sá
mig og því mun ég aldrei gleyma.
Þótt ég sé nú mjög hryggur er
mér einnig nokkuð létt því ég veit
að ömmu líður nú betur og hún er
með afa. Ég mun sakna ömmu
mjög mikið en minningin um hana
mun ætíð fylgja mér.
Bless, amma mín, ég mun sakna
þín mjög.
Robert.
Það var alltaf gaman að vera
með ömmu. Mig langaði alltaf að
fljúga til íslands til að fá að vera
með henni. Þótt ég hafi ekki hitt
hana mjög oft voru þessi fáu skipti
hápunktur lífs míns. Þegar hún kom
í sex mánaða heimsókn til okkar
hérna í Bandaríkjunum vissi ég að
nú var komið að okkur að hjálpa
henni. Áður hafði hún alltaf hugsað
um okkur og gert allt sem hún gat
til að vera okkur góð. Hún var allt-
af að hugsa um hvernig hún gæti
verið öðru fólki góð og ég hugsa
að það sé þess vegna sem okkur
þótti svo vænt um hana. Ég mun
aldrei gleyma stundunum með
henni og afa og ég mun aldrei
gleyma því hvað hún reyndist öðr-
um vel.
Hvíli hún í friði.
FALLEQIR LISTMUNIR
Hnotubrjóturinn -i -lönn. Björn Wiinblad
Einstakír lístmunír,
Qjafavara - borðbúnaður - listmunir
Verslunin
Laugavegi 52 • Sími 5624244
MgMff Einar
MmK \ Farestvett&Co.lif.
_________Borgartúni 28 7? 622901 og 622900
Glæsileg
buxnapressa
Jólagöfin
fyrir bondann!
Litir: Hvítur, svartur og mahogny.
Geymsla fyrir skyrtuhnappa, úr o.fl.
Hengi fyrir jakka.
Lítil straumnotkun.
Eigum einnig ódýrari gerð á kr.11.305 stgr.
Farið vel með buxurnar, pressið reglulega.
Theresa.