Morgunblaðið - 03.01.1995, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 3. JANÚAR 1995 C 3
HAPPAMIÐINN GAF FIMM
MILLJÓNIR
„Ég kalla liann happamiðann
minn. Ég fékk aldrei vinning á
hann þegar ég átti pening en
þegar ég var blðnk, fékk ég
vinning."
Unnur Pétursdóttir hefur spilað
lengi í happdrætti SÍBS og það
hefur sannað henni að þegar
neyðin er stærst er hjálpin næst.
Happamiðinn hennar hcfur
reynst henni drjúgur í gegnum
árin.
„Ég keypti fyrsta miðann á þeim árum
sem happdrættið var að byrja og átti
hann lengi. Þegar ég eignaðist annað
barnið bætti ég einum miða við.
„Þegar ég keypti miðann hafði ég
mikinn áhuga á því að styrkja SÍBS.
Þá hafði ég aldrei fengið vinning í
happdrætti og var ekki mikið að
spekúlera í því. í fyrstu fékk ég aldrei
vinning á miðann en fljótlega varð
staðan þannig, að ef mig vantaði
peninga fékk ég vinning. Svo var það
bara allt í einu, ég var að líta á
vinningaskrána, byrjaði í miðju og svo
niður eftir síðunni og síðast á efstu
vinningana, mér datt ekki í hug að
byrja að h'ta á þá, að ég sá ekki betur
en þetta væri númer sem ég ætti. Og
þá varð ég mjög hissa.“
„Eftir á kemur svona
vellíðan“
Fyrst þá svona áttar maður sig ekkert
á þessu. Ég er vön því að taka lífinu
með ró og eyða ekki og spenna um
efni fram. Þetta er manni í blóð borið
að vera ekki að kaupa það sem
maður ekki þarf. Eftirá kemur svona
velh'ðanartilfinning og maður veit að
það er öryggi þarna á bak við. Hvað
sem á gengur þá getur maður alltaf
haft nóg fyrir sig. í tvö ár hafði ég
ekki haft neinar tekjur. Ég braut á
mér höndina og það ekki í vinnutíma.
Ég hafði þess vegna engin réttindi.
Þessar sjúkrabætur eru svo htlar að
enginn getur lifað af þeim. Ég skil
ekki eftirá hvernig ég gat hfað. Mér
fannst það skömm að leita á kerfið og
biðja um peninga fyrir utan það, að
ég var of lasin til þess. Ég gerði það
ekki en dó þó ekki úr hungri. Svo var
ég þetta heppin að guð lét mig hafa
vinning. Fjárráðin gera mér það kleift
ef mig langar til að gera eitthvað, hvað
svo sem það ætti að vera, þá get ég
það. En það er ekki þar með sagt að
ég geri það.
„Lét peningana í
atvinnuvegina“
Ég setti þetta í atvinnuvegina, það er
engin ávöxtun farin að skila sér en
hún kemur. Næsta ár fer þetta að
ganga en peningamir eru öruggir þar
sem þeir eru. Ég er líka búin að fara
tvisvar út á þessu ári og er að fara
aftur núna um jólin. Ekki það að ég
sé að eyða. Áður fyrr fór ég alltaf
annað slagið til útlanda því ég á böm
úti. Ég hef aldrei tekið lán til þess að
fara. Ef ég á pening til að kaupa ein-
hvern gjaldeyri þá er ég farin ef ekki
þá bara bíð ég.
Húsgögn og annað hef ég heldur ekki
keypt á afborgunum ef ég ekki á fyrir
því þá kaupi ég ódýrara eða bíð þar
til ég á fyrir því.
Ég var í íbúð sem ég átti sjálf uppi á
fjórðu hæð og átti erfitt með að vera
þar af því að ég er farin að tapa sjón
og er svo veik í baki. Ég keypti nýja
íbúð en seldi hana aftur og lét
peningana í atvinnuvegina vegna þess
að mér finnst að peningar eigi ekki
bara að liggja og mygla einhvers
staðar. Þeir eiga að fara í atvinnulífið
hérna á íslandi. Ef atvinnuh'f á íslandi
fer á hausinn þá er ég komin á haus-
inn hvort sem er. Þó ég eigi einhverja
peninga hvaða ánægju hef ég af því að
sitja þá með mína peningahrúgu og
rísla mér í þeim ef allir hinir em að
drepast?"
áttum við silfúrbrúðkaupsafmæli og
gátum því boðið fjölskyldunni til
veislu. Hvernig sem maður býr og
hvemig sem maður hefur það kemur
svona vinningur sér alltaf vel.
Við vomm búin að búa í húsinu í 12
ár og við gátum því klárað svona eitt
og annað sem var eftir.Við ferðumst
mikið innanlands á sumrin og því
endumýjuðum við ferðabflinn sem
okkur hafði dreymt um. Síðan settum
við peninga á bréf fvrir dætur okkar
og eigum svo varasjóð sjálf.
Dóttir mín yngsta spurði mig að því
hér um daginn hvort hún ætti ekki að
kaupa sér happdrættismiða. Ég sagði
við hana að það væri tilvalið að segja
upp áskriftinni að andrési önd og
nota peningana í happdrættismiða. Ég
kaupi kannski fleiri miða eða læt
börnin gera það því þetta styrkir gott
málefni".
Hermann og Elsa áttu sér draum
- nýja eldhússinnréttingu. Og til
að gera hann að veruleika þurftu
þau lán. Ferðin til bankastjórans
var þó aldrei farin því áður en til
þess kom barst hjálp úr annarri
átt.
„Við höfðum spilað frá fyrstu tíð í
SÍBS áttum miða fýrir löngu síðan en
það gleymdist svo oft að endurnýja,
svo við hættum þessu bara. En þetta
er svo gott málefni og peningunum
svo vel varið hjá SÍBS og maður sér í
hvað peningarnir fara þess vegna
finnst okkur sjálfsagt að styrkja það.
Því settum við greiðslurnar núna á
kreditkort.
„Eg var búin að tala um það
lengi að ég ætti eftir að iá
þann stóra“
Við fórum úr bænum á föstudegi og
ég hafði nú litið í blaðið en mundi
ekki númerið svo ég hugsaði,
„nei það er ekkert“. Svo komum við í
bæinn á sunnudagskvöld, þá var
hringt og sagt það væri frá SÍBS. Ég
spurði nú hver væri að gera at í mér.
Ég trúði þessu nú samt fyrir rest en
Hermann sagði bara salla rólegur
„nú jæja“.
Við fengum vinninginn í ágúst. Smá
hluti hans fór í að laga sumarbústað-
inn. Síðan fór stór hluti í eldhúsbreyt-
ingar. Ætli restin fari ekki í viðgerð á
sumarbústaðnum og draumur okkar
er að komast eina ferð til Kanarí.
Peningarnir komu sér vel. Það hafði
alltaf verið minn draumur að skipta
um eldhússinnréttingu og ég hafði
lieitið því að ef ég ynni í happdrætti
skyldi svo vera. Annað stóð ekki til.
Við vontm búin að ákveða að fara í
bankann og slá lán fyrir eldhúsinn-
réttingu og viðgerð á bústaðnum því
hann er orðinn gamall og farinn að
láta á sjá.
8 milljónir á miða frá
ömmu
Þegar við systurnar vorum litlar þá gaf
amma mín niömniu pening og hún
fór og keypti happdrættismiða í nafni
okkar systra. Þegar ég var um tvítugt
tók ég við miðanum og hélt áfram að
endumýja. Þetta var miði sem hafði
fylgt mér alla tíð svo það kom ekki til
greina að segja honum upp þó svo
aldrei kæmi vinningur. Fjölskyldan
hafði verið í miklum tengslum við
uppbyggingu SíBS. Fósturpabbi minn
átti systur og amma rnín átti bróður
sem höfðu verið að Reykjalundi
þannig að tengslin voru til staðar og
þó einn rniði sé ekki mikið þá hjálpar
hann þeirri góðu starfsemi sem þama
fer fram.
Fyrsta hugsun mín við hringinguna frá
SÍBS var sú að ég hefði ekki gengið
nógu vel frá kortagreiðslunni. Þegar
mér var sagt að þama væri vinningur
hélt ég að mér hefði sést yfir einhvem
smávinninginn. Þegar upphæðin var
tilkynnt hélt fólkið mitt að það hefði
orðið dauðsfall eða hræðilegt slys því
ég hvítnaði upp og hné niður. Mér
fannst þetta með ólfldndum ég hefði
verið ofboðslega sæl með tíu þúsund
eða fimm þúsund. Svona lagað er
eitthvað sem aðrir lenda í en ekki
maður sjálfur. í daglegu lífi breytir
þetta ekki svo miklu en það veitir
manni öryggi. Hvað sem þeir hækka
skatta og álögur á húsnæði þá veit
maður að maður er öruggur. Ég held
að ég hafi verið mjög skynsöm í þessu
öllu saman. Ég fékk ekki kaupæði en
hélt mig á jörðinni. Mér finnst það
fylgja því mikil ábyrgð að fá svona
mikinn pening. Þetta er ekki eitthvað
sem þú bara dreifir lieldur reynir að
nota af skynsemi.
Buðu til fjölskylduveislu
Það vildi svo skemmtilega til að dag-
inn áður en við fengum peningana
Hann var stálheppinn Norðlendingurinn sem fékk 10 milljónir á einn miða íHappdrœtti SÍBS fyrir nokkru.
Hér á eftir er útdráttur úr bréfi sem hann sendi happdrœttinu stuttu seinna.
...Við hjón höfðum skamma stund dvöl í
borg Davíðs. Við flýttum okkur heim og
konan fór að baka pönnukökur að hætti
móður sinnar (þær eru aíbragð) þeytti
auk þess heldur rjóma og setti enska
jarðarberjasultu með inn í „pönsumar".
Þetta beið svo eftir börnunum þegar úr
vinnu komu. Já þannig var nú haldið
upp á góða ferð til Reykjavíkur. Ekkert
skálað í kampavíni. Og svo sannarlega
var tilefni til. Bflinn fengum við af-
hentan þann 27. okt.
Þá var bjart yfir. Það var líka bjart í sinni
og bfllinn er ljómandi, sjálfskiptur og
afar léttur í stýri. Klæddur með rauðu
plussi að innan, sæti og hurðar. Sem sé
hinn eigulegasti gripur. Ekkert prjál eða
annar lúxus, svo sem rafmagn í rúðum
HANNFÉKK
J'yrst buðutn
við bömununt í
rjómapönnukökur
Og súkkulaði
síðan..“
eða liurðum. Slíkt er dýru verði keypt.
Það er unnt að aka nokkuð langt fyrir
þann pening, í bensínverði.
Að þessum þætti loknum var unnt að
halda áfram við að leita að ítnið.
Það tók langan tíma og var afar
óskemmtilegt. Þá á ég við það ónæði
sem það veldur því blessaða fólki sern er
að selja frá sér eignir sínar. Stundum ;tf
Astæðum sem ég vildi ekki vita neinn
mann í, horfandi fram á skiinað eða
algert vonleysi og peningavandræði.
Sumir vom reyndar að selja til að geta
látið eftir sér meira.
Loks hringdi sölumaðurinn heim og
sagði að nú væri eign í sjónmáli, sem
honum virtist henta okkur. Við brugðum
við eftir að korian kom heim frá sinni
vinnu og litum á íbúð sem við hálf féll-
um fyrir.
Og enn betur þann næsta dag er við
skoðuðum í björtu. Þetta er vel standsett
íbúð, tveggja ára, nýir gluggar með
verksmiðjugleri, tvöföldu, gólfteppi með
sama aldri, gott og eitthvað sem líktist
parketi líka tveggja ára. Snyrtiherbergið
er líka standsett og klætt innan með
gráleitum marmara og svo em öll tæki
þar ný. Eldhúsið er með 4ra ára innrétt-
ingu, að vísu viðarskápar en háglansaðir
og með fullningshurðum. í kjallara hvar
er lítil íbúð og við eigum forkaupsrétt að
er auk þess þvottahús og geymsla
nokkuð stór og önnur lítil undir stiga.
Svo fylgir nokkuð stór bflskúr. Nokkur
lóð fylgir eigninni þar er kartöflugarður
og trjágróður. Eitt er stórgott við þessa
eign að útsýnið er hreint dásamlegt út
allan fjörðinn okkar. Já ég held bara að
við höfum gert góð kaup.
Það var notalegt að spjalla við ykkur á
skrifstofunni. Þar var gott að vera, góður
andi yfir vötnunum og allt starfsliðið
gerði það að við eigum og hljótum að
geyma í hug okkar jtessa morgunstund
24. október.
Að lokum viljum við biðja þess að góður
Guð blessi starfsemi ykkar öllum til
góðs. Guð gefi þér og þínu fólki heima
og á skrifstofu þinni gleðileg fól, farsælt
komandi ár.
Lifið heil.