Morgunblaðið - 05.01.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 1995 29
GUÐMUNDA JENSÍNA
BÆRINGSDÓTTIR
+ Guðmunda
Bæringsdóttir
fæddist í Furufirði
á Ströndum 22.
október 1904. Hún
andaðist á hjúkrun-
arheimilinu Sól-
vangi í Hafnarfirði
26. desember sl.
Hún var dóttir hjón-
anna Guðrúnar
Tómasdóttur og
Bærings Bærings-
sonar, fyrri kona
Bærings var Hall-
dóra Friðgerður
Gísladóttir, börn
þeirra: Bæring
Míagnús, f. 26. október 1890, d.,
Guðrún Helga, f. 11. febrúar
1892, d. Halldóru missti hann
frá börnum sínum ungum. Þau
bjuggu í Furufirði fyrst og
seinna að Faxastöðum í Grunna-
vík þar sem Guðmunda ólst upp.
Systkini hennar: Halldóra, f. 4.
aprO 1895, d., Guðni, f. 30. des-
ember 1896, d., Bæring, f. 4.
nóvember 1897, d., Tómas, f. 6.
apríl 1898, d., Hólmfríður, f. 10.
nóvember 1901, d., Sveinn, f. 18.
ágúst 1906, Helga, f. 27. ágúst
1908, og fósturbróðir Eyþór, f.
15. júní 1916, d., sonarsonur
föður Guðmundu af fyrra hjóna-
bandi hans. Guðmunda giftist
22. september 1925 Sigurði Guð-
mundi Sigurðssyni frá Bæjum á
Snæfjallaströnd, skipstjóra
fyrrum á ísafirði í mörg ár og
síðar togarasjómanni uns hann
lést 21. maí 1969. Hann var elst-
ur 15 systkina hjónanna Maríu
R. Ólafsdóttur og
Sigurðar Ólafssonar
sem lengi bjuggu í
Bæjum á Snæfjalla-
strönd. Börn Guð-
mundu og Sigurðar
urðu átta. Hermann,
f. 12. júlí 1926, d.
18. desember 1986,
hans kona Gréta
Jónsdóttir, börn
þeirra: Helgi, Krist-
ján, Kristinn, Her-
dís, Víkingur, Jón
og Hermann; Arnór,
f. 4. október 1927,
d. 14. september
1993, hans kona
Hulda Jónsdóttir, börn þeirra:
Gunnar, Jóna, Sigurður, Sölvi
og Marinó; Jóna Sigríður, f. 12.
febrúar 1929, d. 24. desember
1929; Marinó, f. 23. mars 1931,
sambýliskona hans Jóhanna
Jensdóttir; Kristinn, f. 3. sept-
ember 1934, d. 31. desember
1953; Baldur, f. 1. nóvember
1935, hans kona Sigríður Ing-
varsdóttir, börn þeirra: Jónas,
Lilja, Linda, Sigríður og Ingvar;
Guðrún, f. 8. júlí 1938, maður
hennar Böðvar Daníelsson, börn
hennar: Ragnheiður og Kristr-
ún; Kristín, f. 9. mars 1942,
maður hennar Hergeir á Mýr-
inni, börn þeirra: Sigurður, Jó-
hanna, Kristinn og Guðmunda.
Guðmunda og Sigurður fluttust
til Hafnarfjarðar 1955 á Austur-
götu 36 þar sem þau bjuggu síð-
an. Guðmunda verður jarðsung-
in frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag.
MIG LANGAR hér að minnast ást-
kærrar móður minnar með nokkrum
fátæklegum orðum, en hún lést 26.
desember sl. eftir snarpa baráttu
seinustu dagana sína.
Hún fæddist 22. október 1904 í
Furufírði á Ströndum, í þeirri harð-
býlu en stórbrotnu sveit, þar sem
úthafsaldan brotnar við kletta, víkur
og sker, drangar og Hornbjarg
prýða sjóndeildarhringinn. Selir og
fuglar gleðja augað og hugann svo
þúsundum skiptir.
Þarna sleit hún barnsskónum, en
fárra ára fluttust þau að Faxastöð-
um í Grunnavík við Jökulfirði þar
sem hún óx og dafnaði í faðmi ijöl-
skyldu sinnar við leiki og sveitastörf.
Faðir hennar var með búskap,
kýr, kindur og hesta, og svo var
sótt björg í bú í greipar ægis sem
oft var gjöfull en tók líka stundum
sinn toll.
Hún og Fríða systir hennar voru
samrýndar mjög og léku sér saman
að legg og skel eins og þá var, enda
var ekki nema rúmt ár á milli þeirra.
Svo bættust Sveinn og Helga í þenn-
an glaða systkinahóp er þau uxu
úr grasi.
Hún fermdist að Stað í Grunna-
vík hjá þeim merka presti Jónmundi
Halldórssyni sem lengi var þar
prestur.
Undir tvítugt fer hún í vist til
Halldóru systur sinnar sem þá var
byijuð að búa á ísafirði. Eftir það
ár fer hún sem fanggæsla í Hnífs-
dal en þar var mikil útgerð. Þar
kynntist hún og verður ástfangin
af verðandi manni sínum Sigurði
G. og ræður sig þá sem kaupakonu
í Bæi á Snæfjallaströnd til Sigurðar
Ólafssonar tilvonandi tengdaföður
síns sem kappkostaði mjög að fá
hana til sín svo hann gæti haldið
sem lengst í elsta son sinn við bú-
störfin.
Þau voru ung og ástfangin og
1925, 22. september, ganga þau í
hjónaband og árið eftir eignast þau
sitt fyrsta barn, Hermann Bæring,
sem fæðist í Bæjum. Pabbi var þá
farinn að stunda sjómennskuna og
orðinn formaður á árabátum bæði
úr Ögumesi og Bolungarvík. Þau
flytjast þá til Hnífsdal árið 1927 á
Brekkuna sem kölluð var, í hús sem
kallaðist Skemman. Þau eignast þá
Arnór 1927 og 1929 stúlkubam sem
skírð var Jóna Sigríður en þau missa
hana úr bráðalungnabólgu á jóladag
sama ár og var það mikið áfall og
sorg fyrir þau. Síðan eignast þau
Marinó 1931, Kristin 1934 og Bald-
ur 1935.
Faðir okkar stundar sjósókn og
er þá búinn að eignast trilluna
Nonna, síðan kaupir hann 10 tonna
bát, Guðmund, og gerir hann út á
línu og færi.
Árið 1938 flytjast þau á ísafjörð
þá nýbúin að eignast dóttur, Guð-
mnu, leigðu fyrst íbúð í húsi sem
kallað var Þórustaðir við Silfurgötu
hjá Bjarna heitnum Hávarðssyni
sem þau bundust góðum vináttu-
böndum. Árið 1940 kaupa þau sér
íbúð í Sundstræti 27 þar sem þau
bjuggu lengi, þar fæddist yngsta
systirin, Kristín.
Eftir stríðið í kringum 1945 selja
þau bátinn Guðmund og pabbi verð-
ur skipstjóri á ýmsum bátum, Dís-
unum hjá Nirði, þá á Morgunstjörn-
unni hjá Munin. En þegar nýsköp-
unartogararnir byrja að koma fer
hann á ísborgina fyrst en síðar á
Sólborgu með Páli heitnum Páls-
syni.
Þá verða þau fyrir því áfalli að
missa son sinn Kristin á sviplegan
hátt, mikinn efnispilt, námsmann
mikinn og þýðan dreng.
Tveim árum eftir þessa miklu
sorg, sem Iagðist mjög þungt á
mömmu, tóku þau sig upp og fluttu
suður í Háfnarfjörð á Áusturgötu
36. Pabbi stundaði sjómennsku, tog-
arana Röðul, Surprise, Júní, Maí og
seinast var hann á Sigurði úr
Reykjavík.
Þau taka við uppeldi tveggja dótt-
urdætra er eldri dóttir þeirra fer að
glíma við erfið veikindi.
Árið 1966 veiktist pabbi af illvíg-
um sjúkdómi sem hann berst við í
þijú ár, og eftir nokkra uppskurði
og erfiða baráttu missir móðir mín
hann 21. maí 1969. Hún berst áfram
með dótturdæturnar og kemur þeim
á legg af sínum alkunna dugnaði.
Þegar hún er 75 ára dettur hún
í hálku, lærbrotnar og lendir á spít-
ERFIDRYKKJUR
sími 620200

p E RLAN
MINIMINGAR
ala, hún nær sér á strik og kemst
á fætur aftur.
Árið 1986 verður hún fyrir þeirri
miklu sorg að eisti sonurinn ferst í
hörmulegu sjóslysi ásamt syni sín-
um og öðrum manni til í Jökulfjörð-
um skammt fyrir framan þar sem
hún ólst upp til fulloqjinsára að
Faxastöðum í Grunnavík. Mikil var
sorgin og söknuðurinn og enn sem
fyrr er það guðstrúin sterka sem
veitir henni þann styrk sem kemur
henni yfir það erfiða tímabil.
Árið eftir verður hún fyrir því að
eldur kemur upp í húsinu hennar á
meðan hún er að sækja sér nauð-
synjar í búið því hún átti von á
gestum til sín þann dag. Þar missti
hún mest-alla sína persónulegu muni,
myndir, bækur og annað sem kært
var og það sem best nýtist við að
ylja sér við minningar liðinna ára.
Áfram brýst hún, fær Hergeir
tengdason sinn, sem er smiður, og
okkur til að lagfæra og loka húsinu
sínu, og níu mánuðum eftir brunann
héldu henni engin bönd, í húsið sitt
fór hún á jóladag þó ekki væri kom-
ið neitt rafmagnið og kerfið sem hún
kallaði oft þjóðfélagið sjálft væri þá
búið að hirða af henni símalínuna
sem oft telst vera jafnvel líflína fólks
í dag ef eitthvað kemur upp á.
Áfram er haldið því alltaf vill hún
vera sjálfs sín og með Guði sínum
sem hún trúði á óbifanlega. I fyrra,
14. september 1993, missir hún svo
Arnór næstelsta soninn sinn úr ill-
vígasta sjúkdómi sem marga leggur
að velli, en hún treysti sér þá ekki
til að ferðast vestur til að fylgja
honum til hinstu hvílu.
Síðastliðinn vetur um það bil er
hún minnist 92. fæðingardags
mannsins síns sáluga veikist hún
af slæmri flensu og þarf á spítala
og er hún nær sér á strik aftur í
vor fer hún á hjúkrunarheimilið
Sólvang og heldur þar upp á 90 ára
afmælið sitt furðu hress og glöð
með fólkinu sínu en þá voru teknar
síðustu myndirnar af elsku mömmu.
Hálfum mánuði fyrir jólin veiktist
hún alvarlega og á annan í jólum
kveður hún þessa jarðvist með aug-
un sín opin og bros um vör og vor-
um við hjá henni systkinin.
Við viljum þakka elskulegri móð-
ur okkar allar góðar minningar er
hún söng okkur lítil í svefninn og
kenndi okkur þulur, vísur og bænir
og var alltaf þessi öruggi, fasti og
reglusami miðpunktur til staðar
þegar við þurftum mest á að halda,
því alltaf gat hún af styrk sínum
miðlað okkur af trúnni á Guð al-
máttugan.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Þess biðjum við,
Baldur, systkinin og aðrir
ástvinir og afkomendur.
+ Elín Daníels-
dóttir, f. 21.
september 1908, d.
26. desember 1994.
Foreldrar hennar
voru Ágústa Jónat-
ansdóttir og Daníel
Jónatansson. Elín
fæddist að Kollu-
fossi í Miðfirði, en
fluttist 10 ára göm-
ul að Bjargshóli í
sömu sveit, þar sem
fjölskylda hennar
bjó æ síðan. Elín
var elst ellefu
systkina. Útför
hennar fer fram frá Fossvogs-
kirkju í dag.
ELÍN bar nafn föðurömmu sinnar,
Elínar Sakaríasdóttur, ljósmóður.
Elín var ákaflega farsæl í sínu
starfí og sagt var að hún hefði
læknishendur.
Þegar við systurnar fréttum lát
Elínar, sem sannarlega kom ekki
á óvart, leituðu margar minningar
á huga okkar. Áleitnar voru glað-
ar og góðar minningar frá
bemskuárum okkar. Með foreldr-
um okkar og foreldrum Elínar var
einlæg og traust vinátta, og leiddi
það til þess að samgangur varð
mikill milli þessara systkinahópa.
Öllum fannst okkur efalaust
sveitin okkar vera fallegasta sveit
á landinu, gróðursæl og veðrátta
mild, að ógleymdum silfurtærum
laxveiðiánum, þar sem við lékum
okkur mikið bæði sumar og vetur.
Einhver fyrstu ferðalög, sem við
minnumst, voru sendiferðir milli
þessara bæja. Stundum var verið
að skila bók eða fá bók að láni.
Fyrir kom, að senda þurfti kaffí-
baunir í pinkli, ef slíka munaðar-
vöru hafði þrotið á öðru hvoru
heimilinu.
Elín naut ekki menntunar ann-
arrar en farkennslu heima í sveit-
inni og eins vetrar náms við Hús-
mæðraskólann á Staðarfelli. 16
ára gömul veiktist Elín af lömun-
arveiki og telja þeir sem best
þekkja til, að eftir þau veikindi
hafi hún aldrei náð sér til fulls.
Innan við tvítugt lá leið Elínar
til Reykjavíkur. Þar vann hún fyr-
ir sér með því að vera í vist, en
lengst af í fiskvinnu. Þetta hvoru
tveggja voru nú ekki létt störf á
þeim árum og hentuðu áreiðanlega
ekki konu, sem frá 16 ára aldri
hafði búið við skert vinnuþrek.
Þannig liðu árin eitt
af öðru.
Þegar Elín var rúm-
lega fímmtug var hún
þrotin að kröftum til
að vinna áðurtalda
erfíðisvinnu og var þá
fátt til bjargar fyrir
fólk með skert vinnu-
þrek. Þá fékk hún vist
á Litlu-Grund. Þar átti
hún allmörg góð ár. „
Þrátt fyrir það að
heilsa og starfsþrek
þessarar gáfuðu og
glæsilegu konu væri á
mörgum sviðum þrot-
ið, sat hún ekki aldeilis auðum
höndum. Hún heklaði og pijónaði
og gaf börnum vinafólks síns, en
margir höfðu nú ekki neina ofg-
nótt á þeim árum. Hún las feikn-
arlega mikið, jafnt skáldverk,
fræðirit og afþreyingarbókmennt-
ir. Elín las bækur á öllum Norður-
landamálunum, þrátt fyrir stutta
skólagöngu. Elín hafði frá barn-
æsku verið mikill ljóðaunnandi og
kunni alveg ótrúlegt safn af kvæð-
um, bæði fornum og nýjum.
Vinkona hennar, Sigrún Sigurð-
ardóttir frá Hvammstanga, sýndi
Elínu óvenjulega tryggð og hugul-
semi allt til hinstu stundar. Hún
færði henni m.a. erlend tímarit og
blöð, sem urðu þessari fróðleiks-
þyrstu konu mikill fengur.
Oft veltir maður því fyrir sér
hvar Elín mundi skipa sér í sveit
ef hún væri ung núna á tölvuöld.
Stundum fínnst okkur sjálfgefið,
að hún hefði skipað sér í sveit s
heilbrigðisstéttanna og hafí hlotið
í vöggugjöf margt af hæfíleikum
Elínar ömmu sinnar. Stundum
hugsum við okkur hana ekki síður
í hópi sagnfræðinga eða annarra
fræðimanna á því sviði.
Þegar Elín er nú kvödd hinstu
kveðju, er okkur systrunum þakk-
læti efst í huga. Systkinunum
hennar sendum við hlýjar kveðjur.
Þessa vísu Sigurðar Júl. Jóhannes-
sonar, eitt af uppáhaldsskáldunum
hennar, heyrðum við Elínu stund-
um fara með:
Hjá þér fékk ég þráfalt að læra
hve þögnin á fullkomið mál.
Hvert bros er þú gafst mér ég geymi **
sem guðsmynd frá óspilltri sál.
Blessuð sé minning Elínar Daní-
elsdóttur.
Svanborg Sigvaldadóttir,
Gyða Sigvaldadóttir.
BREFABINDI
OG MÖPPUR
fæst í öllum betri
ritfangaverslunum

ELÍN
DANÍELSDÓTTIR
t
ÖRKIN 2010-99