Morgunblaðið - 07.01.1995, Blaðsíða 26

MORGUNBLAÐIÐ
26 LAUGARDAGUR 7. JANÚAR 1995
MINIMIIMGAR
SVANDIS UNNUR
SIG URÐARDÓTTIR
■4- Svandís Unnur
■ Signrðardóttir
fæddist 31. októ-
ber 1988 í Vest-
mannaeyjum. Hún
lést af slysförum
28. desember 1994.
Foreldrar hennar
eru Sigurður Frið-
rik Karlsson og
Sólrún Helgadótt-
ir. Yngri systir
hennar er Sylvía
Dögg. Útför Svan-
dísar Unnar fer
fram frá Landa-
kirkju í Vest-
mannaeyjum í dag.
NÚ ER ég í þeirri undarlegu stöðu
að setja á blað nokkur orð til að
kveðja litlu fræknu mína. Elsku litla
Svandís okkar. Það er bæði svo
óvænt og sárt að þurfa að kveðja
þig svona snögglega og spurningar
vakna. Heldur verður fátt um svör
en með þessum orðum viljum við
minnast Svandísar.
Það var svo gaman að hitta
Svandísi vegna þess hversu glöð og
-skemmtileg hún alltaf var. Gjarnan
vildi hún klæða sig í' sína fínustu
kjóla en af þeim átti hún nóg. Kjóla
sem amma hennar og alnafna
saumaði af miklum myndarskap. í
minningunni verður Svandís alltaf
mikil dama og hún klæddi sig í
samræmi við það. í hennar augum
voru íþróttagallar bara fyrir stráka.
í myndasafni fjölskyldunnar er
mynd af Svandísi þar sem hún
stendur á stól við eldhúsvaskinn og
er að vaska upp. Hún var klædd í
rauðleitt pils og gúmmíhanska sem
voru að sjálfsögðu alltof stórir. Það
var aukaatriði í hennar augum, það
sem skipti máli var að hanskamlr
voru í stíl við pilsið, þ.e. rauðir.
Þá var ekki síður skemmtilegt
þegar Svandís kom í heimsókn til
ömmu og afa á Kirkjuveginn. Henni
fýlgdi svo mikið Iíf og fjör. Þar hitti
hún oft frændsystkini sín til að leika
Skilafrest-
ur vegna
minningar
greina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunn-
inn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
1
Séifræðingar
í hloiiiiisLrryliiigiini
vi<) öll (;rLil.i‘«-i
Skólavöröustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
síini 19090
við og iðulega kom fyr-
ir að amma og afí tóku
þátt í leikjunum. Var
yndislegt að sjá hvað
þau gátu leikið sér
skemmtilega saman.
Á þessari erfiðu
stundu kemur upp í
hugann sú samstaða
og vinátta sem ein-
kennt hefur systur
mínar, Sólrúnu móður
Svandísar, Jónu og
Hólmfríði. Þessi sam-
staða og vinátta hefur
svo sannarlega skilað
sér til barna þeirra,
Helga, Rafns, Sjafnar Kolbrúnar,
Guðrúnar og litlu systurinnar Sylv-
íu Daggar sem nú ásamt frænd-
fólki og vinum megja sjá á eftir
systur, frænku og vinkonu með
söknuði.
Svandís naut mikils ástríkis for-
eldra sinna, Sólrúnar systur og
Sigga. Gott dæmi um umhyggju
þeirra er þegar Siggi var í skóla í
Reykjavík lét hann sig ekki muna
um að koma heim um nánast hveija
helgi til að vera með fjölskyldunni
og alltaf hafði hann eitthvað með-
ferðis til að færa Svandísi. I dag
sér hann ekki eftir því að hafa lagt
þetta á sig.
Á aðfangadag fórum við upp á
land og á Þorláksmessu sáum við
Svandísi í hinsta sinn. Það verður
okkur alltaf eftirminnilegt því hún
var svo glöð yfir því að það voru
að koma jól. Þá gat hún ekki setið
á sér að stríða okkur frekar en
endranær en stríðni var eitt af
hennar einkennum og gerir hana
svo minnisstæða.
Elsku Svandís okkar, við kveðj-
um þig með söknuði, en minningin
um þig mun ætíð lifa. Takk fyrir
allt sem þú gafst okkur.
Elsku Siggi og Sólrún, Sylvía
Dögg, mamma og pabbi, Svandís
og Kalli, við biðjum Guð um að
veita ykkur og okkur hinum stuðn-
ing sem þið og við þurfum á að
halda í sorginni.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvili sætt, þótt hverfi sólin bjarta
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
Æ, tak nú, Drottinn, föður og móður mína
í mildinka náðarvemdan þína,
og ættlið mitt, og ættjörð virstu geyma
og engu þínu minnsta bami gleyma.
Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum þvi, sem böl og voði grandar.
(M. Jochumsen)
Kristó frændi og Jóna Dóra.
Það voru mörg tárin sem féllu
eftir að Siggi, pabbi Svandísar
Unnar, hringdi og sagði okkur þess-
ar hræðilegu fréttir. Og sjálfsagt
hafa margir koddar verið blautir
þegar fólk gekk til náða þennan
örlagaríka dag.
Á hátíð ljóss og friðar slokknar
á skæru ljósi sem var umvafið ást
og kærleika af foreldrum og lítilli
systur sem skilur ekkert í því að
Svandís Unnur keyrir hana ekki
lengur í kerrunni og leikur ekki
meir.
Það var alltaf stór hópur af
krökkum í kringum Svandísi Unni.
Alltaf var verið að hringja dyrabjöll-
unni og spyija um hana. Og þegar
hún kom heim úr skólanum beið
hópur eftir henni og það voru alltaf
allir velkomnir til hennar, stórir sem
smáir.
Drottinn hefur ætlað henni stórt
hlutverk handan móðunnar miklu
fyrst hún fékk bara að vera hjá
okkur í 6 ár. Einhver hefur þurft
á mikilli ástúð, hlýju og kærleika
að halda, eiginleikum sem hún átti
svo ríkulega og gat svo auðveldlega
gefið af sér.
Elsku Sólrún, Siggi, litla Sylvía
Dögg, afar, ömmur og aðrir ástvin-
ir, sorg ykkar er meiri en orð fá
lýst. Megi Guð styrkja ykkur í ykk-
ar miklu sorg. Við fjölskyldan fær-
um ykkur okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Svandísar
Unnar.
Rut og Jonni,
Olga, Marta og Pálmar.
Vestmanneyingar eru vanir að
beijast við vetur konung, enda hafa
Eyjamenn sótt sjóinn allar götur
síðan land byggðist. Það eru ófáar
fjölskyldumar sem hafa misst heim-
ilisfaðirinn, þegar gull hefur verið
sótt í greipar ægis. Maðurinn með
Ijáinn hefur nú enn einu sinni
höggvið skarð, sem manni fínnst
eins ósanngjarnt og hugsast getur.
Þegar lítil stúlka er kölluð burt, nú
þegar hátíð ljóss og friðar stendur
sem hæst, er eðlilegt að spurt sé
um réttlæti hér í þessum heimi.
Eins og oft áður verður fátt um
JON GUÐMUNDSSON
+ Jón Guðmunds-
son fæddist í
Vestmannaeyjum
15. júlí 1915. Hann
andaðist 26. desem-
ber 1994. Foreldrar
hans voru Krist-
björg Einarsdóttir
frá Málmey á
Skagafirði, f. 2. des-
ember 1886, d. 27.
nóvember 1967, og
Guðmundur Jóns-
son frá Eystri-
Móhúsum, Stokks-
eyri, f. 7
1875, d. 25. nóvem-
ber 1953. Systkini Jóns voru
Einar, f. 14. júlí 1914, og Rósa,
f. 15. júní 1918, d. 27. apríl
1974. Jón fluttist til Selfoss og
var þar mjólkurbifreiðastjóri.
Hann kvæntist Brúnhilde
Scheel Pálsdóttur frá Þýska-
landi. Þeirra börn eru Guð-
mundur Paul, f.
11. september
1950, hans börn
eru Jón Pétur,
Brynjar Þór, AI-
bert Már og Þóra
Dögg, kona hans
er Helga Sólveig
Jóhannesdóttir.
Kolbrún, f. 16. júní
1954, sonur henn-
ar er Thomas,
maður hennar er
Anton Heinesen.
Olgeir, f. 25. ágúst
1958, börn hans
eru Viðar Hreinn,
Ellert, Alexander Freyr og
Andrea Björk, kona hans er
Bára Gísladóttir. Birgir, f. 27.
júlí 1960, börn hans eru Anton
og Lilja.
Jón Guðmundsson verður
jarðsettur frá Selfosskirkju í
dag.
ÞAÐ LA skuggi yfir jólahaldi okk-
ar, systkinabama Jóns Guðmunds-
sonar. Þessi elskulegi frændi okkar
var helsjúkur og það var vitað að
hveiju stefndi. Minningarnar, allar
ljúfar, um Nonna frænda komu til
okka enn einu sinni. Minningar um
einlægan vin okkar. Minningar um
samheija frá því við fæddumst og
þar til hann var allur. En hvemig
gátum við fundið vin og samheija
í svo mikið eldri manni? Vegna þess
að frá því við munum fyrst eftir
okkur kom hann fram við okkur
eins og jafningja. Hann þurfti ekki
að „gefa sér tíma“ til að tala við
okkur börnin, það var honum eðli-
legt að spjalla við okkur í einlægni
svör, þó í harmi sínum vilji maður
trúa að allt hafí sinn tilgang.
Við kynntumst Svandísi Unni
fyrir hálfu öðm ári, þegar hún og
Karen hófu að leika saman, en þá
voru Allý og Karen nýfluttar í
blokkina í Foldahrauni 40. Fyrr á
þessu ári lést af slysförum ungur
drengur sem bjó í blokkinni. Arið
1994 er því búið að taka líf tveggja
ungra einstaklinga í Foldahrauni
40 og víst er að það hálfa var allt
of mikið.
Svandís Unnur var fallegt bam,
en hún var dökk á brún og brá.
Hún var einnig einstaklega skýr og
bar af sér mikinn þokka. Það var
ávallt líf og fjör þegar hún kom í
heimsókn, en samt var hún stillt,
hlýddi kalli og sýndi háttsemi í
hvívetna. Fyrr á þessu ári eignaðist
Svandís litla systur, sem skýrð var
Sylvía Dögg. Eðlilega var hún stolt
af litlu systir, og sagði hróðug að
nöfn allra í sinni fjölskyldu byijuðu
á S, þ.e. Svandís, Sólrún, Sigurður
og Sylvía.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við kveðja Svandísi Unni og
þakka kærlega fyrir allar ánægju-
legu samvemstundirnar um leið og
við vottum Sigurði, Sólrúnu og
Sylvíu Dögg okkar dýpstu samúð.
Megi algóður guð styrkja þau og
aðra aðstandendur í þessari miklu
sorg. Blessuð sé minning Svandísar
Unnar.
Gísli, Allý og Karen.
Það er fagur haustdagur og skól-
ar að hefja göngu sína eftir sum-
arfrí. Glaður og friður hópur sex
ára barna er að hefja skólagöngu
sína í Hamarsskóla. Tilhlökkunin
og stoltið leynir sér ekki. í þeim
hópi er lítil, yndisleg stúlka, Svan-
dís Unnur, svo fínleg og falleg og
full eftirvæntingar vegna þess sem
koma skal.
Nú hefur stórt skarð verið höggv-
ið í þennan fríða hóp. Skarð sem
ekki verður fyllt. Guð hefur kallað
til sín Svandísi Unni og við sem
eftir sitjum erum harmi slegin.
Við minnumst Svandísar Unnar
sem sólargeisla, alltaf glaðlynd og
jákvæð og full áhuga á því sem hún
tók sér fyrir hendur. Svandís Unnur
var einnig sérlega vandvirk og
teikningar og myndir eftir hana
bera þess glöggt vitni. í l.P.R. var
oft mikið skrafað og hafði Svandís
Unnur frá mörgu að segja. Oft
sagði hún okkur sögur af Sylvíu
Dögg, litlu systur sinni, og það
leyndi sér ekki að hún var mjög
hreykin yfir að vera stóra systir.
Við kveðjum Svandísi Unni með
trega og sorg í hjarta en þökkum
henni jafnframt samfylgdina. Um
leið minnumst við orða Spámanns-
ins:
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“ (K.Gibran.)
Sólrúnu, Sigurði, Sylvíu Dögg,
ættingjum og öðrum aðstandendum
sendum við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Guð gefi ykkur styrk í
sorginni.
Fyrir hönd l.P.R og starfsfólks
í Hamarsskóla,
María Paloma Ruiz
Martinez kennari.
Hún Svandís er dáin! Guð minn
góður, það getur ekki verið. Þessar
fregnir eru eins og þungt högg,
maður dofnar allur upp, neitar að
trúa því. Síðan brýst úr reiði, bitruð
og sorg. Af hveiju! Hún er bara 6
ára gömul. Hver er tilgangurinn.
Hann skilur eflaust enginn. Það
brenna spurningar sem enginn veit
svar við, hvemig er hægt að út-
skýra svona nokkuð fyrir þörnunum
sínum þegar þau spyija. Af hveiju!
Af hveiju, það er ekki hægt þegar
við skiljum það ekki sjálf.
Þessi litla fíngerða stúlka með
stóm brúnu augun sín, er hrifín frá
okkur á einu andartaki. Hún sem
alltaf var svo full af fjöri og lífi.
Svandís varð 6 ára 31. október sl.
og var nýbyijuð á sinni skólagöngu,
nýbyijuð að læra að lesa og skrifa.
Ótal minningar streyma fram er við
hugsum um elsku litlu frænku.
Hennar verður sárt saknað. En við
eigum þó yndislegar minningar um
hana sem við geymum eins og gull
í hjarta og huga okkar. Elsku Sig-
urður, Sólrún Dögg, mamma, pabbi,
Gunna og Helgi. Á þessari harma-
stundu skorta orð. Megi góður Guð
styrkja ykkur á þessari erfíðu
stundu.
Vér oft munum hugsa um það allt sem þú
varst
hve andi þinn hreinn var og fagur
og einlægnin sönn, er í sálu þú barst
og svipurinn bjartur og fagur.
(E.H. Kvaran)
Anna Sigga, Gaui, Páll
Magnús og Arna Björk.
Litla vinkona okkar hún Svandís
er horfín af sjónarsvfðinu. Við köll-
uðum hana alltaf litlu vinkonu okk-
ar eða litlu píslina. Því hún var svo
smágerð og fínleg í alla staði, mið-
og af gagnkvæmri ánægju. Hann
hlustaði á skoðanir okkar og gat
sett sig í okkar spor og talaði máli
okkar við foreldrana ef því var að
skipta. Seinna þegar við urðum sjálf
foreldrar voru það okkar böm sem
hann hlustaði á og ekki síður núna
tók hann málstað barnsins og gat
séð tilveruna með augum þess.
Fyrir okkur systkinabömin úr
Eyjum var það mikið ævintýri að
fara með mæðrum okkar og ömmu
til Selfoss. í vændum voru frábærar
ferðir í sveitina með Nonna á mjólk-
urbílnum, jólakökur, gott fólk og
skemmtilegir hundar á hveijum bæ.
Beijaferðir, þar sem berin voru
ekki tínd í litla krukku heldur stóra
brúsa. Það var líka ævintýri líkast
að geta ekið lengi, lengi og sjá aldr-
ei sjóinn, bara læki og ár, uppgötva
síðan að það var sama tunglið sem
skein í Vestmannaeyjum og á Sel-
fossi. í móunum suður af Engjaveg-
inum var sérstætt leiksvæði og þar
var gaman að leika við góða leikfé-
laga.
í gosinu 1973 var það engin
ævintýraferð sem farin var til Sel-
foss. Þá stóð heimili þeirra Nonna
og Brúnhild opið fyrir alla ættingja
úr Eyjum sem þurftu húsaskjól og
aðstoð.
Á seinni árum nutum við þess
að heimsækja Nonna og Brúnhild.
Skoða fallega garðinn þeirra og fá
nákvæma lýsingu á vexti og við-
gangi hverrar plöntu. Nonna fannst
að tilgangur beijarunnanna væri
að seðja þrestina - Brúnhild vildi
gjaman sulta ber í svo sem eina
krús og það tókst henni oftast. í
þessum heimsóknum höfðum við
unun af að hlusta á Nonna segja
frá gömlum góðum dögum hans
heima í Málmey og svo allar sögurn-
ar af ýmsum sérstæðum samferða-
mönnum hans. Venjulega enduðu
sögur hans á: „Þetta var nú mikið
góður karl“ eða „þetta var nú mik-
ið góð kona.“
Við systkinabörnin kveðjum nú
kæran frænda okkar og vottum
Brúnhild, Guðmundi, Kolbrúnu, 01-
geiri, Birgi og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Kristbjörg, Helga
Jón Guðmundsson fæddist í Vest-
mannaeyjum þann 15. júlí árið 1915
og var því kominn á áttugasta ald-
ursár er hann lést nú á annan jóla-
dag. Þó að það sé að vísu nokkur
aldur, finnst mér, eins og mörgum
sem þekktu hann, andlát hans ekki
vera með öllu tímabært. Stafar það
eflaust af því að framundir það síð-
asta var Jón virkur og veitandi
meðal fjölskyldu sinnar og vina.
Jón ólst upp í Vestmannaeyjum
og stóð hugur hans snemma til sjó-
mennsku. Ungur fór hann líka til
sjós og stundaði það um árabil.
Eftir að hann varð fyrir slysi á sjó
þoldi hann starfíð illa og varð það
til þess að hann fór að aka vörubíl
og réðist þá til Kaupfélags Árnes-
inga, sem þá sá um mjólkurflutn-