Morgunblaðið - 07.01.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
LAUGARDAGUR 7. JANÚAR 1995 29
ur hjá Tedda við frændsystkin og
barnabörn. Það leyndi sér ekki hver
hafði mest gaman af öllu saman.
Já, frændi geymdi barnið í brjósti
sér og sleppti aldrei af því takinu.
Eftir að Teddi giftist Ingu og
eignaðist fjölskyldu vorum við ekki
gleymd og áttum áfram góðar
stundir, nú _með litlum frændum og
frænkum. Ása amma bjó hjá þeim
um skeið og vorum við tíðir gestir
á heimili þeirra. Þá kynntumst við
enn einni hlið á frænda okkar, það
hversu fjölskylduböndin voru hon-
um mikils virði. Betri pabba og fé-
laga var ekki auðvelt að hugsa sér,
útilegurnar, sunnudagsbíltúrarnir,
beijaferðirnar, skíðaferðirnar, já
sumir eru alltaf til í allt. Það var
sama hvað á gekk, alltaf var tími
fyrir fjölskylduna.
Nú þegar tími ljóss og friðar
stendur yfir minnumst við jólanna
sem við héldum upp á til skiptis
hjá okkur og Tedda. Þá biðum við
krakkarnir alltaf spenntir eftir að
Teddi stjórnaði leikjum og léti okk-
ur leysa þrautir. Þá var oft tekin
fram ljóðabók og allir lásu upp eitt
erindi, ungir sem gamlir, og hlust-
aði Teddi af mikilli eftirtekt, og
passaði að enginn sleppti úr orði.
Sérstaklega er eitt ljóð í huga okk-
ar, það er Barnið eftir Stein Stein-
arr. Frændi spurði okkur hvort við
skildum það sem ort væri um, og
komu allir með sína útgáfu. Þegar
sættir náðust var útkoman: Lífið
frá vöggu til grafar. Nú hefur hann
upplifað þetta fallega ljóð á enda
og við munum öll gera slíkt hið
sama þó síðar verði. Það voru ekki
eingöngu ljóð sem hann hafði dá-
læti á heldur var hann uppfullur
af tilvitnunum úr rituðu máli, þá
helst úr íslendingasögunum. Teddi
var mikill ræðumaður og ómissandi
við öll hátíðleg tækifæri og gat á
mannamótum fundið bráðskemmti-
legar samlíkingar með mönnum og
þekktum sögupersónum. Þá var
Kvisturinn okkar oft í essinu sínu,
og naut lífsins af hjartans lyst.
Aldrei heyrðum við hann hallmæla
nokkurri sál. Ef svo bar undir að
illa var talað um einhvern í hans
eyru kvað oftast við hjá Tedda
frænda: „Hann hlýtur að hafa verið
eitthvað illa fyrir kallaður karl grey-
ið.“ Teddi var örlátur og vildi hvers
manns götu greiða. Margt tókum
við til eftirbreytni frá góðum dreng
sem lét sér annt um okkur alla tíð.
við góða heilsu, átti auðvelt með
að blanda geði við aðra og heim-
sækja vini sína, stundum í aðra
landshluta. Elías eignaðist bíl og
tók bílpróf sjötugur að aldri. Sú
ákvörðun kom nú að góðu gagni
þvi að tími varð til að rifja upp
atburði liðins tíma, fylgjast með
framvindu mála og horfa til fram-
tíðarinnar. Þessa nutum við hér á
Seljavöllum í ríkum mæli. Fyrir
okkur var það góð tilbreyting að
fá Elías í heimsókn. Þetta varð til
þess að gott og traust samband
fyrri ára efldist og vinátta stofnað-
ist við yngra fólkið eins og okkur
eldri hér á Seljavöllum.
Heimilishaldið á Skjólgarði féll
Elíasi vel í geð. Þar hafði hann líka
ærinn starfsvettvang enda þurfti
hann stundum að hraða sér heim
þar sem hann var í heimsóknum til
að sinna skyldustörfum á tilsettum
tíma. Það varð að hreinsa snjóinn
af stéttunum þegar þannig viðraði
og hann varð að vera viðstaddur
messuhald í Skjólgarði þegar það
fór fram. Á sumrin voru í grennd-
inni næg verkefni fyrir góðan
sláttumann. Kartöfluræktinni
gleymdi Elías ekki heldur. Hér á
Seljavöllum fékk hann svolítið garð-
stæði. Þannig gat hann séð fyrir
því að íbúarnir í Skjólgarði fengju
kartöflur beint úr moldinni.
Vinir Elíasar sýndu honum mikla
velvild og var hann víða aufúsugest-
ur. Þótt jafnan sé vandmeðfarið að
nefna nöfn við þessar aðstæður er
þó sérstaklega þökkuð umhyggja
frænku hans, Gunnþóru Gunnars-
dóttur, sem sýndi Elíasi mikla, jafn-
vel einstæða ræktarsemi, ekki síst
þegar kraftar hans fóru að þverra.
Fátæklegum kveðjulínum læt ég
nú lokið með mikilli þökk fyrir sam-
Það sem hann var okkur sem börn-
um og unglingum var hann ekki
síður sínum barnabörnum sem sáu
ekki sólina fyrir afa sínum. Hann
gafst ekki upp þótt á móti blési og
réðist til sjós um sextugt, sem er
ekki á allra færi. Það var hans
æðsta ósk að geta verið klár og
kvitt við allt og alla, og að því vann
hann til hinstu stundar.
Maður verður að kynnast myrkr-
inu til að kunna að meta ljósið og
birtuna," sagði hann. Það er ósk
okkar að ljósið fylgi vini okkar um
ókunnar slóðir. Megi minning hans
lýsa upp skammdegi okkar ástvina
og gefa okkur ljós og birtu.
En á meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Sigrún, Kristján og Vilberg.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast ástkærs föður míns, Theó-
dórs Siguijóns Norðkvist, sem lést
af slysförum á Siglufirði 18. desem-
ber sl. Minningarnar streyma fram
í hugann og allar eru þær góðar.
Á uppvaxtarárum mínum vann
pabbi mikið, því hann hafði fýrir
stórri fjölskyldu að sjá. Hann vildi
vera „góður að skaffa“, eins og
hann orðaði það. En hverri frístund
var vel varið í faðmi fjölskyldunn-
ar. Á veturna fórum við oft á skíði
saman og á sumrin ferðuðumst við
mikið, bæði innanlands og utan.
Það er eftirminnilegt hve pabbi var
alltaf fjörugur og skemmtilegur í
öllum þessum ferðum, svo innilega
naut hann þess að vera í faðmi fjöl-
skyldunnar.
Pabbi vildi vera virkur þátttak-
andi í flestu sem ég tók mér fyrir
hendur. Hann fylgdist jafnan vel
með skólagöngu minni og studdi
dyggilega við bakið á mér. Það virt-
ist vera sama hvað ég spurði hann
um, alltaf hafði hann svar á reiðum
höndum, því hann var vel að sér í
mörgu. Enskukunnátta hans var
með miklum ágætum og á þeim
þremur árum sem ég stundaði
enskunám við Háskóla Islands gat
ég alltaf leitað til hans.
Faðir minn var mikil félagsvera,
enda átti hann marga góða vini sem
hann reyndist jafnan vel þegar á
reyndi. Hann var svo sannarlega
starf að málefnum landbúnaðar í
Austur-Skaftafellssýslu, hjálpsemi
og vináttu.
Egill Jónsson,
Seljavöllum.
Bóndinn, spaugarinn, fjárrækt-
armaðurinn, snyrtimennið, sláttu-
maðurinn og höfðinginn Elías Jóns-
son frá Rauðbergi er fallinn frá.
Með honum er genginn sérstæður
persónuleiki sem setti svip á samtíð-
ina. Hann var fijálslegur í fram-
komu, kunni að haga orðum sínum
svo að eftir var tekið og leysa verk
sín þannig af hendi að til fyrirmynd-
ar var.
Elías ólst upp í Holtaseli á Mýrum
en fór vinnumaður að Hólmi í sömu
sveit og helgaði því heimili krafta
sína um margra ára skeið. Til marks
um trúmennsku hans má nefna að
sitjandi á skólabekk á Eiðum frétt-
ir hann að bóndinn í Hólmi hafi
fallið frá og hverfur þá þegar heim
til að sinna búinu - þar með var
hans skólagöngu lokið. En þótt
dvölin yrði ekki löng í Alþýðuskól-
anum þá hlaut Elías þá alþýðu-
menntun í skóla lífsins sem nýttist
honum vel, heyjaði sér sjálfur marg-
víslegrar þekkingar og lagði sitt af
mörkum í uppbyggilegu félagsstarfi
í sinni sveit og sýslu. Var bóndi á
Rauðabergi á Mýrum og með mark-
vissu starfi í sauðfjárrækt náði
hann árangri sem eftirtekt vakti.
Áhuginn náði langt út fyrir hans
eigið bú því hann hvatti bændur
óspart til dáða i framfaramálum,
ræktun lands og búfjár og bættrar
umgengni. „Hvað má höndin ein
og ein? Allar leggi saman“, vkr við-
kvæðið hjá honum. Lærðir menn í
búvísindum mátu hann mikils og
bændum þóttu ráð hans góð. Hann
vinur vina sinna. Starfsfólkið hjá
O.N. Olsen, þar sem pabbi var fram-
kvæmdastjóri í fjórtán ár, talaði oft
um það hve góður andi hafi verið
á vinnustaðnum og að pabbi hafi
verið eins og einn af þeim. Enda
lét hann sig ekki muna um að fara
í slopp og svuntu og hjálpa konun-
um, sem unnu við færibandið, við
að hreinsa rækjuna. Á meðan létti
hann þeim lund með allskyns kímni-
sögum og bröndurum. Það var áber-
andi hversu mjög hann bar hag
starfsfólks fyrir bijósti og oft sat
hann og spjallaði við það í kaffitím-
anum. Ósjaldan fór hann út í bak-
arí og keypti eitthvað gott með
kaffinu. Það eru fáir framkvæmda-
stjórar, þótt víða væri leitað, sem
aðlagast starfsfólkinu sínu eins vel
og hann pabbi gerði og kynntist ég
því af eigin raun þau sumur sem
ég vann í O.N, Olsen.
Þegar ég kynntist manninum
mínum, tók hann honum opnum
örmum og leit fljótlega á hann sem
sinn eigin son. Pabbi hafði bæði
unun og yndi af barnabörnunum
sínum og þegar þau mamma komu
í bæinn snerist allt í kringum börn-
in. Það var farið með þau í sund,
gönguferðir o.fl.
Það var augljóst hve pabba var
annt um alla þegar hann hringdi í
okkur. Það dugði ekki að tala við
mig, heldur vildi hann alltaf tala
við alla fjölskylduna og það gerði
hann líka þegar hann hringdi í okk-
ur frá Siglufirði, daginn eftir þessa
örlagaríku nótt. Hann byijaði á að
tala við manninn minn og heilsaði
honum með eftirfarandi orðum:
„Nei, er þetta hann Pálmi vinur
minn?“ Síðan talaði hann við börnin
okkar hvert af öðru og bað yngri
dóttur okkar, Önnu Lind, að syngja
fýrir sig ljóðið „Hver hefur skap-
að“. Að lokum talað hann við mig
og var það í síðasta skipti sem ég
talaði við hann.
Það er sárt að kveðja svo yndis-
legan föður, en mig langar að gera
það með ljóðinu, sem hann bað
Ónnu Lind svo oft um að syngja
fyrir sig og hafði svo gaman af.
Hver hefur skapað :,:blómin björt?:,:
Hver hefur skapað blómin björt?
Guð í himninum.
Hver hefur skapað :,:fuglana?:,:
Hver hefur skapað fuglana?
Guð í himninum.
ferðaðist oft um sýsluna, ýmist að
gelda hesta eða meta hrúta á hrúta-
sýningum. Er hann fór um Öræfin
kom hann einatt á æskuheimili
mitt á Hnappavöllum og varð mik-
ill uppáhaldsfrændi hjá mér. Alltaf
hafði hann spaugsyrði á vörum
enda gæddur ríkri kímnigáfu. Ég
átti eftir að kynnast honum betur
síðar er við urðum nágrannar á
Höfn og ekki minnkaði uppáhaldið
á honum við það. Eftir að hann flutti
til Hafnar var heimili hans á Skjól-
garði þar sem hann naut góðs að-
búnaðar alla tíð, bjó lengst af í sér
herbergi og hafði í kringum sig sína
fallegu muni, málverk bækur og
steina. Vildi gjarnan hafa eitthvað
fyrir stafni og naut þess á sumrin
að slá með orfi og Ijá bæði fyrir
einstaklinga og fyrirtæki. Var kom-
inn hátt á níræðisaldur er kraftana
til þess þraut og þá kvartaði hann
sáran um aðgerðarleysi. Hann tók
bílpróf um sjötugt og keypti sér bíl
sem hann skrapp á í heimsóknir til
vina og kunningja innan héraðs og
jafnvel suður á land. Ferðalög voru
hans líf og yndi og nokkrum sinnum
brá hann sér í bændafarir til út-
landa.
Ég og fjölskylda mín erum þakk-
lát forsjóninni fyrir að hafa kynnst
Elíasi Jónssyni og átt hann að vini.
Við eigum ótal margar skemmtileg-
ar minningar frá heimsóknum hans
og ferðum sem hann fór með okkur
um héraðið. Alltaf var hann fræð-
andi, hnyttinn og skemmtilegur,
glöggur á fólk og fénað og vakandi
fyrir öllu í umhverfinu.
Nú ferðast hann á nýjum braut-
um og er horfinn sjónum okkar en
minningin lifir um traustan vin sem
auðgaði líf okkar.
Gunnþóra Gunnarsdóttir.
Hver hefur skapað :,:stjörnumar?:,:
Hver hefur skapað stjömumar?
Guð í himninum.
Hver hefur skapað :,:þig og mig?:,:
Hver hefur skapað þig og-mig?
Guð í himninum.
Hver hefur skapað blómin björt, fuglana,
stjömumar?
Hver hefur skapað þig og mig?
Guð í himninum.
Að lokum vil ég þakka fyrir allar
þær yndislegu samverustundir, sem
ég hef átt með pabba.
Elsku mamma, Magga, Jón og
Teddi, Guð styrki ykkur öll.
Ása N. Theódórsdóttir.
Mig langar til að skrifa nokkrar
línur til að minnast kærs vinar og
æskufélaga, sem lést af slysförum
18. desember síðastliðinn.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar ég minnist æskudag-
anna fyrir vestan er við ólumst upp
sem nágrannar, ég í Garðshorni og
hann í Félagsbakaríinu.
Ég minnist móður hans Ásu sem
alltaf var mér svo góð, föður hans
Jóns, systurinnar Evu og bræðr-
anna Viggós og Jónasar.
Ég var daglegur heimagangur
þar í mörg og á því þar margar
góðar stundir að þakka.
Þó mörg ár séu nú síðan, hef ég
hitt Tedda eins og við kölluðum
hann, annað slagið en þó með nokk-
urra ára bili og var hann alltaf eins
með sitt góðlátlega viðmót og glað-
væra bros. Það er mikil eftirsjón
að slíkum elskulegheita dreng og
bið ég góðan Guð að veita huggun
konu hans, bömum og barnabörn-
um og' sendi ég þeim og öðrum
ættingjum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Örn Gunnarsson.
Enn einu sinni erum við minnt
á, hvað bilið milli lífs og dauða er
stutt.
Hinn 18. desember lést af slys-
förum vinur okkar, Theódór Norð-
kvist. Að kveldi 17. desember var
hann hér, hjá okkur hjónunum á
Siglufirði, við áttum saman nota-
lega kvöldstund yfir kaffibollum og
ræddum um gömlu góðu dagana
þegar við unnum saman í O.N. 01-
sen hf., á ísafirði.
Það verður að segjast eins og er,
að það skipti ekki máli hvort Teddi
var í starfi framkvæmdastjóra eða
sem matsveinn á skipi, öll störf
voru jafn mikilvæg í hans augum.
í framkvæmdastjórastarfinu á
árunum áður leitaðist hann við að
auka vinnuhagræðinguna og leita
nýrra markaða á hörpudisk og
rækju. En nú var hann kominn til
að viða að sér mataruppskriftum,
því hann vildi gera vel við áhöfn
skipsins og var mjög áhugasamur
um nýja starfið.
En því miður margt fer öðruvísi
en ætlað er. Við hjónin unnum eins
og áður sagði, hjá Theódóri í O.N.
Olsen hf. þegar hann var fram-
kvæmdastjóri. í þeirri rækjuverk-
smiðju var margt óvenjulegt sem
fyrir augu bar, og fyrirtækið var í
stöðugum vexti.
Það má með sanni segja að eins
og Símon Olsen var frumkvöðull
að rækjuveiðum og -vinnslu fyrir
vestan, má segja að Teddi hafi ver-
ið frumkvöðull að vinnslu á hörpu-
diski á ísafirði. í fyrstu var vinnslan
frumstæð, en undir hans stjórn
náðist ótrúlegur árangur á skömm-
um tíma til að nýta þessa tegund
sjávarafurða og koma henni inn á
markaðina.
I rækjuverksmiðjunni var öll
þessi ár, sem við unnum þar, ótrú-
leg samheldni fólksins sem þar
vann, og höfum við aldrei kynnst
öðru líku hvorki fyrr né síðar. Allir
tóku þátt bæði í gíeði og sorg, þessi
hópur var eins og stór fjölskylda.
Og í fararbroddi fyrir þessum hóp
var Teddi, sem eins og þeir vita sem
til hans þekktu, var heilsteyptur,
geðgóður maður, maður sem alla
tíð var sannur vinur vina sinna.
Að lokum þegar við kveðjum
góðan vin í síðasta sinn, biðjum
honum Guðs blessunar og þökkum
fyrir allt, biðjum við góðan Guð að
styrkja ykkur og styðja elsku Inga,
börn ykkar, tengdaböm og barna-
böm, í ykkar mikla missi. Megi
minningin um ykkar elskulegan
Theódór milda sáran söknuð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Inga og Grímur, Siglufirði.
Fleirí minningargreinar um
Theódór Sigurjón Norðkvist
bíða birtingar og munu birtast
næstu daga.
+
Þökkum innilega sýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
dr. SIGURÐAR PÉTURSSONAR
gerlafræðings.
Sérstakar þakkir til hjúkrunar- og starfs-
fólks deildar 3 á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Hulda Sigurðardóttir,
Svavar Sigurðsson,
Pétur Sigurðsson, Torunn Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hugheilar þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við frá-
fall mannsins míns,
HARÐAR HARALDAR
KARLSSONAR
bókbindara,
Eiðistorgi 5,
Seltjarnarnesi,
sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks á deild E-6 og á gjörgæslu
Borgarspítalans. Einnig sendum við samstarfsfólki Harðar, hjá
prentsmiðjunni Odda, ásamt Félagi bókargerðarmanna innilegar
þakkarkveðjur.
Fyrir hönd fjölskyldunnar.
Hjördís Bjarnadóttir.