Morgunblaðið - 13.01.1995, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 13. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
-
+ Jón Björnsson
prentari var
fæddur á Bræðra-
borgarstíg 12 í
Reykjavík 21. ág-
úst 1930. Hann lést
á Landspítalanum
5. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Sveinsdóttir frá
Hálsi i Eyrarsveit,
f. 3. september
1904, d. 10. janúar
1959, og Björn G.
Jónsson kaupmað-
ur, framkvæmda-
sljóri Tónlistarfélagsins í
Reylq'avik, f. 30. apríl 1899, d.
26. júlí 1970. Jón hóf nám í
Víkingsprenti 1946 og lauk þar
námi. Stofnaði prentsmiðju 1955
og hefur starfrækt hana siðan.
Bræður Jóns voru Sveinn, kaup-
maður og forseti ÍSÍ, f. 10. októ-
ber 1928 d. 16. september 1991,
VIÐ fráfall bróður míns kemur upp
í hugann fjölmargt frá þeim árum
sem við áttum saman. Ekki síst
æskuárin á bemskuheimilinu á
Bræðraborgarstígnum þar sem við
nutum ástúðar góðra foreldra. Þar
vom Jón og Sveinn bróðir okkar
stóm bræðumir, en ég sá litli. Þrátt
fyrir nokkum aldursmun var alla tíð
náið og gott samband á milli okkar
enda var Jón ekki aðeins bróðir held-
ur einnig traustur og skemmtilegur
vinur sem mikill missir er að.
Að lokinni almennri skólagöngu
hóf Jón prentnám í Víkingsprenti.
Fljótlega að því námi loknu setti
hann upp eigin prentsmiðju sem
hann starfrækti til dauðadags. Jón
þótti góður fagmaður, var af gamla
skólanum og hélst vel á viðskipta-
vinum sínum.
Jón hafði alla tíð mikinn áhuga
makl Ragnheiður
Thorsteinsson, og
Guðmundur, aðstoð-
ar póst- og síma-
málastjóri, f. 23.
júní. 1942, maki Þor-
björg Kjartansdótt-
ir. Jón kvæntist 19.
júlí 1958 Eyrúnu
Ilöllu Guðbjörns-
dóttur frá Arakoti á
Skeiðum. Eignuðust
þau tvær dætur,
Ingibjörgu, f. 7. ág-
úst 1967 og Dagnýju
Sigurbjörgu, f. 28.
september 1968,
maki Magnús Jóhannsson, f. 26.
nóvember 1960, og eiga þau tvö
börn, Jón Gauta, f. 22. mars
1991 og Bríeti, f. 27. nóvember
1992. Sonur með Ragnheiði Kr.
Viggósdóttur, Gísli Viggó, f. 27.
apríl 1956. Jón Björnsson verð-
ur jarðsettur frá Fríkirkjunni í
Reykjavík í dag.
á íþróttum. Hann var KR-ingur,
enda Vesturbæingur, iðkaði knatt-
spyrnu með félaginu á sínum yngri
árum og var alla tíð eindreginn
stuðningsmaður félagsins. Hann var
einnig góður bridsspilari og spilaði
keppnisbrids með félögum sínum
með góðum árangri. Með árunum,
þegar ijölskyldan stækkaði, dró úr
því eins og gengur og gerist og
önnur verkefni og áhugamál tóku
við. Síðari ár spilaði hann þó í
Krummaklúbbnum.
Jón eignaðist góða eiginkonu og
með henni tvær dætur sem alla tíð
voru foreldrum sínum ekki bara til
mikillar gleði heldur reyndust þeim
stoð og stytta í veikindum Jóns. Síð-
ar kom tengdasonurinn og bama-
bömin tvö sem áttu líka sinn þátt í
að létta Jóni veikindin. Auk þess á
Jón son frá því fyrir hjónaband.
MINNINGAR
Jón hafði létta og góða lund sem
ég hygg að hafi hjálpað honum
mikið. Það hlýtur þó að hafa verið
erfítt á miðju síðasta ári að fá þá
vitneskju að hann væri haldinn
ólæknandi sjúkdómi, sáma sjúkdómi
og nýverið hafði lagt Svein bróður
okkar að velli. Jón kvartaði þó
aldrei, en var mjög þakklátur því
hjúkmnarfólki sem annaðist hann í
veikindum hans og hafði margoft á
orði hve góða hjúkmn hann fengi.
Fyrir það er þakkað hér.
Konu hans, dætmm, tengdasyni
og barnabömum bið ég blessunar.
Bróður mínum bið ég fararheilla.
Blessuð sé minning hans.
Guðmundur Björnsson
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhomi.
(Tómas Guðmundsson)
Kynni mín af Jóni hófust fyrir
tæpum fímm ámm þegar Dagný
dóttir hans kynnti mig sem unnusta
sinn. Kvíði minn var óttalaus því
hann kom fram við mig eins og við
hefðum þekkst lengi. Jón fylgdist
vel með því sem var að gerast í
kringum sig, jafnt innanlands sem
utan svo aldrei skorti okkur um-
ræðuefni og oft bar hann saman
gamla og nýja tíma. Hann var
hreinn og beinn í sínum skoðunum
á málefnum og fólki.
Varla leið sá dagur að hann kæmi
ekki við hjá okkur á leið sinni heim
úr prentinu til að fylgjast með bama-
bömunum sem voru hans líf og yndi.
„Amma Halla og afi Jón,“ skríkti í
bömunum er þau bar að garði. Margt
var til skemmtunar gert og er óhætt
að segja að Bríet og Jón Gauti væm
augasteinar hans.
Jón greindist með ólæknandi
sjúkdóm og hafði það mikil áhrif á
hann og hans nánustu. Veikindin lét
hann þó ekki á sig fá og var hann
í prentinu alveg fram undir það síð-.
asta.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sárt munum við sakna þín, afi
og tengdapabbi.
Elsku Halla, Ingibjörg og Dagný,
ég votta ykkur mína dýpstu samúð
og megi góður Guð gefa ykkur
styrk í sorginni.
Magnús Jóhannsson.
Elskulegur mágur okkar Jón
Björnsson er látinn. Minningarnar
rifjast upp ein af annarri, frá því
hann kom fyrst í sveitina sumarið
1956 með elstu systur okkar. Hann
var glaðsinna og félagslyndur mað-
ur, hafði gaman af að taka til hend-
inni við bústörfin og skreppa á
hestbak með föður okkar. Jón og
Halla byijuðu sinn búskap á Bám-
götu 40 og var það okkur sem ann-
að heimili þegar við komum til
Reykjavíkur þar sem við nutum
gestrisni og góðvildar hans og syst-
ur okkar. Mikil hamingja var á
heimilinu þegar dæturnar fæddust
og fengum við að taka þátt í þeirri
gleði með þeim.
Arin Iiðu og þau fluttu af Bám-
götunni í Breiðholtið. Fækkaði þá
ferðunum í kaffi hjá Höllu og Jóni
þegar þau vom ekki lengur í mið-
bænum. Bamabömin komu í heim-
inn og veittu þau Jóni mikla lífsfyll-
ingu. Á vordögum 1994 kenndi Jón
sér meins sem reyndist ólæknandi.
Ekki var það þó í anda Jóns að
gefast upp eða bera sig illa. Áfram
var haldið til vinnu eftir því sem
kraftar leyfðu og stundum meira
en það. Á jóladag vomm við saman
í boði. Jón var þá orðinn sárlasinn,
en þó var stutt í bros hjá honum
og ekki var hann að barma sér,
bara svolítið þreyttur. Að morgni
5. janúar var hann allur.
Við kveðjum Jón Björnsson með
söknuði og þakklæti og sendum
Höllu og fjölskyldu hennar innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Jóns Björns-
sonar.
Þórlaug, Áslaug og Guðrún.
Mig langar í fáum orðum að
minnast vinar míns og svila Jóns
Björnssonar prentara.
Við kynntumst fyrir allmörgum
áram er hann bjó að Bárugötu 40 (
og ég var að venja komur mínar
þangað í húsið en mágkonur hans,
þá ólofaðar, höfðu á leigu íbúð á
efri hæð. Þessar heimsóknir leiddu
síðan af sér nánari fjölskyldutengsl
og meiri vináttu okkar í milli.
Jón bjó lengst af í Vesturbænum,
eða þar til hann tók upp á því að
flytja í Breiðholtið. Ekki er ég viss <
um að hann hafí aðlagast að öllu
leyti því umhverfi sem er í úthverf-
unum, a.m.k. flutti hann prentsmiðj- (
una bara hálfa leið eða inn á Lauga-
veg og fylgdist áfram óvenjulega
vel með gengi KR í knattspymunni.
Hann starfaði alla tíð sem prent-
ari. Þrátt fyrir að þrekið væri farið
að dvína undir hið síðasta var hann
að störfum eins og kraftar leyfðu,
enda alla tíð unnið mikið.
Mér verður alltaf minnisstæðast (
sú létta lund sem hann hafði og
glaðværðin sem alltaf var yfir hon-
um enda alls staðar mikill aufúsu- <
gestur. Hann ræktaði fjölskyldu-
tengslin vel og hafði mjög gaman
af að hitta allan þann fjölda vina
og kunningja sem hann átti og taka
þátt í umræðum um landsins gagn
og nauðsynjar manna á meðal og
aldrei átti hann nógu sterk orð til
að lýsa ánægju sinni með veiting-
arnar sem á borðum vom og hæfni (
gestgjafanna til matar og brauð-
gerðar enda sjálfur mjög gestrisinn
og jjóður heim að sækja. 1
Ahugamálin voru mörg, hann
hafði gaman af að fylgjast með
íþróttum, sérstaklega knattspyrn-
JON BJORNSSON
+ Sigríður Sig-
urðardóttir
fæddist í Hólakoti
á Höfðaströnd 20.
desember 1916.
Hún lést í Borgar-
spítalanum 4. jan-
úar sl. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Sigurðsson
bóndi í Hólakoti, f.
1873, d. 1918, og
Soffía Jóhanns-
dóttir kona hans f.
1882, d. 1945. Syst-
ur hennar voru
Kristín Þuríður, f.
1912, d. 1978, Álfheiður, f.
1914, d. 1981, og Svava Guð-
björg, f. 1915, d. 1991.
Að föður sínum látnum ólst
Sigríður upp lyá fósturforeldr-
um sínum, Sigmundi Sig-
tryggssyni og Margréti Er-
lendsdóttur, sem bjuggu í
Hólakoti og síðar á Siglufirði.
Fóstursystkini hennar eru sr.
Erlendur Sigmundsson, Hulda
Sigmundsdóttir (nú látin) og
VORIÐ 1911 hófu búskap í Hóla-
koti á Höfðaströnd hjónin Sigurður
Sigurðsson frá Hofí í sömu sveit
og Soffía Jóhannsdóttir frá Mýra-
koti einnig í sömu sveit. Um þau
hjón hefur verið sagt að hann hafí
verið góður drengur og gegn bú-
höldur en hún fjölhæf og myndarleg
til húsmóðurstarfa. Þau vom vel
undir búskap búin enda höfðu þau
öðlast þroska til að takast á við
baráttu lífsins sem í þá daga var
oft hörð og miskunnarlaus. Sigurð-
ur hafði þá fyrir skömmu eignast
jörðina en þá var ekki algengt að
ung hjón bytjuðu búskap sinn á
eignaijörð.
Allt lék í lyndi í lífí þessarar fjöl-
skyldu þar til haustið 1917 að hús-
Kristín Rögnvalds-
dóttir.
Hinn 21. júlí 1951
giftist Sigríður
Krisljáni Kristjáns-
syni húsasmíða-
meistara frá Hamri í
Hörðudal, f. 6. sept-
ember 1911. Kristján
lést 9. apríl 1958.
Börn þeirra eru Soff-
ía, f. 4. júlí 1952,
maki Sigurður
Helgason. Dætur
þeirra eru Álfheiður
og Helga Guðrún.
Ólafía Katrín, f. 2.
ágúst 1953, maki Einar Marin-
ósson, börn þeirra eru Margrét
Soffía, Krislján Andri og Katr-
ín Edda. Dóttir Ólafíu og Hann-
esar Oddssonar er Sigríður
Björk. Kristján Sigurður, f. 24.
nóvember 1955, maki Jóna
Björg Sigurðardóttir. Börn
þeirra eru Kristín Birna, Sig-
urður Pétur og Ólafur Birgir.
Útför Sigríðar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag.
bóndinn fór að fínna fyrir veikind-
um. Veturinn sem í hönd fór var
einn sá harðasti í manna minnum
og lá hafís fyrir öllu Norðurlandi.
Þá hefur oft verið kalt í litla bæn-
um, en hvort sem það hefur haft
sín áhrif eða ekki þá andaðist Sig-
urður þá um vorið eða nánar tiltek-
ið hinn 12. apríl 1918.
Ein stóð þá ekkjan eftir með
dætumar fjórar á aldrinum eins til
sex ára. Uppgjöf var orð sem Soff-
ía móðir þeirra forðaðist að nefna.
Hún varð þó að selja jörðina og
voru kaupendur hjónin Sigmundur
Sigtryggsson og Margrét Erlends-
dóttir. Þau byggðu nýtt hús á jörð-
inni en Soffía bjó áfram með dætr-
um sínum í litla bænum. En þeim
vom sköpuð þau örlög að skilja.
Möguleikar hinnar einstæðu móður
til að hafa dætumar hjá sér brugð-
ust, enda hið félagslega kerfí í ís-
lensku þjóðfélagi í bersku.
Soffía fann þeim öllum góð heim-
ili. Sjálf tók hún Álfheiði með sér
í vist til bróður síns, Einars í Mýrar-
koti, sem þá nýlega hafði misst
konu sína. Kristín fór að Bæ á
Höfðaströnd en Svava að Arnar-
stöðum í sömu sveit. En Sigríður
litla varð eftir í Hólakoti því þau
Sigmundur og Margrét tóku hana
í fóstur. Með henni ólust upp börn
þeirra hjóna, Hulda og Erlendur,
og önnur fósturdóttir þeirra, Kristín
Rögnvaldsdóttir.
Þessi ráðstöfun Soffíu reyndist
Sigríði dóttur hennar hið mesta lán.
Hún ólst upp í góðu atlæti hjá þess-
um ágætis hjónum sem í raun
gengu henni í foreldra stað. I næsta
nágrenni var móðir hennar alltaf,
fyrst í Mýrarkoti og á Hofsósi en
síðar á Siglufírði, en þangað fluttu
þær mæðgur um svipað leyti þegar
Sigríður var sextán ára.
Af bréfum sem til eru frá Soffíu
til Sigríðar dóttur sinnar má sjá,
að milli þeirra hefur ætíð verið
mjog ástúðlegt samband.
í minningunni talaði Sigríður
alltaf af sömu hlýju um móður sína
og fósturforeldra, systur sínar og
fóstursystkini.
Þegar Sigríður hafði aldur til fór
hún að vinna við ýmis störf sem
mörg hver reyndust henni hagnýt
síðar. Einn vetur var hún við hús-
mæðranám á Laugarvatni. Árið
1946 fluttist Sigríður til Reykja-
víkur. Þar kynntist hún eiginmanni
sínum, Kristjáni Kristjánssyni
húsasmíðameistara. Hann var af
góðu fólki kominn í Dölum vestur,
en foreldrar hans voru hjónin
Kristíán Guðmundsson frá Dunk
og Olafía Katrín Hansdóttir frá
Gautastöðum í Hörðudal. Þau giftu
sig 21. júlí 1951 og hófu búskap
á Blómvallagötu lOa en það hús
hafði Kristján byggt í félagi við
frændfólk sitt.
Þau bjuggu saman í hamingju-
sömu hjónabandi í tæp sjö ár og
eignuðust á þeim tíma þijú mann-
vænleg börn. Þá barði sorgin öðm
sinni að dyram hjá Sigríði. í þetta
sinn var það eiginmaðurinn sem
burt var kallaður. Hann lést úr
krabbameini hinn 9. apríl 1958.
Eftir stóð hún ekkja eins og móðir
hennar forðum með börnin sín þijú
á aldrinum þriggja til sex ára.
Nú tók við erfíður kafli í lífi Sig-
ríðar sem hún helgaði að fullu og
öllu börnunum sínum. Þá komu
ýmsir hæfíleikar í ljós sem ávallt
síðan hafa fegrað þessa góðu konu.
Af óbilandi kjarki og áræði tókst
hún á við þessi örlög. Að sjálfsögðu
átti hún ýmsa góða að sem réttu
henni hjálparhönd eins og til dæm-
is þegar hún lenti í umferðarslysi
sem leiddi til þriggja mánaða dvalar
á sjúkrahúsi. Hún stundaði ýmsa
vinnu, oft erfiða, en síðustu 25 árin
á Elliheimilinu Gmnd. Vinnutíminn
var oft langur og var ekki lokið þó
heim væri komið. Þá tók við, auk
umönnunar barnanna, pijóna- og
saumaskapur og kom sér þá vel það
sem hún hafði numið í þeim efnum.
Móðurhlutverki sínu skilaði hún því
á aðdáunarverðan hátt.
Sigríður var trúrækin kona og
hefur trú hennar áreiðanlega'veitt
henni styrk á erfíðum tímum. En
Sigríður átti að sjálfsögðu sínar
gleðistundir. Hún var ákaflega
glaðleg að eðlisfari og naut þess
að vera með góðu fólki. Hún hafði
auk þess yndi af ferðalögum og fór
m.a. þrisvar sinnum í sólarlanda-
ferðir.
Sigríður hætti að vinna á Grand
fyrir rúmum tveimur ámm og
keypti sér þá íbúð í Hrafnhólum
2. Nærvera hennar var kærkomin
okkur öllum, ekki síst dætrum okk-
ar Soffíu sem hændust mjög að
henni eins og reyndar öll barna-
bömin.
Síðastliðið sumar var ljóst að
Sigríður var með hjartasjúkdóm,
það slæman, að aðgerðar var þörf.
Var hún ákveðin 11. janúar. Heilsu
hennar fór hrakandi en samt hélt
hún upp á afmæli sitt hinn 20. des-
ember sl. eins og venja var til og
tók þátt í jólahátíð með fjölskyldu
sinni. En þrekið var búið. Hún and-
aðist á Borgarspítalanum hinn 4.
janúar sl.
Sigríðar tengdamóður minnar er
sárt saknað af öllum sem til hennar
þekktu. Hin geislandi góðvild sem
frá henni streymdi hefur bætt okk-
ur öll. Dýpstur er söknuðurinn börn-
unum hennar og barnabörnum sem
vonuðust til að mega njóta hennar
mikið lengur.
Við biðjum góðan Guð að blessa
minningu hennar með þakklæti fyr-
ir allt það góða sem hún gaf okkur.
Sigurður Helgason.
Elsku mamma. Það er sár til-
hugsun að sjá þig aldrei aftur. Þú
sem varst svo óumræðilega sterk.
Þú sem varst búin að upplifa svo
margt um ævina, bæði gleði og
sorg. Þú sem misstir föður þinn á
unga aldri og móðir þín varð að
senda þig í fóstur. Þú varst fóstmð
af góðu fólki sem reyndist þér vel.
Þú sást á eftir móður þinni um þrí-
tugt. Þú giftist góðum manni og
eignaðist þijú börn á fjórum árum.
Og eftir sjö ára hjónaband varst
þú orðin ekkja með þijú lítil börn.
En þú varst sterk og lést ekki bug-
ast og kvartaðir aldrei. Þú fórst að
vinna til að sjá fyrir okkur bömun-
um þínum, komst heim í hádeginu
til að gefa okkur að borða og fórst
síðan aftur í vinnu. Þegar ég hugsa
til baka þá fínnst mér sem þú hafir
eingöngu hugsað um velferð okkar.
Þú settir okkur reglur og við virtum
þær. Og síðan veittir þú okkur
frelsi, frelsi til að fljúga og skoða
heiminn. En við vissum að þú vakt-
ir þó þú segðir ekki neitt. Þú sýnd-
ir okkur traust. Aldrei hækkaðir
þú róminn.
Þegar dóttir mín, nafna þín,
fæddist og við héldum áfram að
búa í sama húsi og þú, þá veittir
þú mér stuðning og aðstoð við upp-
eldi hennar. í tíu ár var hún undir
þínum vemdarvæng og naut um-
hyggju þinnar, sem hélt síðan áfram
SIGRÍÐUR
SIG URÐARDÓTTIR