Morgunblaðið - 13.01.1995, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 13. JANÚAR 1&95 37
in. Mjöll var fimust og svo létt,
Sigga bæði fím og sterk en ég bara
miðlungs, fetaði varlega í sporin til
að týna þeim ekki.
Við vorum ekki saman í skóla
árin eftir „gaggó“ en þrenningin
rofnaði aldrei. Stuttu eftir að Mjöll
lauk prófi frá Verslunarskólanum
(1956) kynntist hún Ragnari og þó
dálítið væri langt í Hafnarfjörð í
þá daga, lögðum við Sigga blessun
okkar yfir þetta glæsilega par. All-
ar urðum við svo giftar konur um
líkt leyti og þar af leiðandi börnin
okkar á svipuðu reki — og árin liðu.
Seinna fluttum við Gylfi í Hafn-
arfjörð og bjuggum mörg ár í næsta
húsi við Mjöll og Ragga. Börnin
okkar gengu í sama skóla, léku sér
saman og margt höfum við Mjöll
rifjað upp síðan þá. Til dæmis verð-
ur dúfnaræktar Ragga yngri og
Óla sonar míns lengi minnst, þar
sem synir fræddu mæður sínar um
hver dúfan væri nú „hojari“ og
hver „toppari". Teknar myndir og
dúfur jafnvel boðnar til stofu. Mjöll
naut eiginleika sinna sem móðir og
síðar amma, því af þolinmæði og
blíðu átti hún nóg, gat jafnvel ekki
hastað á nokkurn mann.
Á þessum árum byijaði hún að
vinna hjá Rafveitu Hafnaríjarðar.
Seinna tóku við skrifstofustörf í
Straumsvík, þar sem Ragnar er
slökkviliðsstjóri Álversins. Góðar
gáfur, vandvirkni í hvívetna og
samviskusemi öfluðu Mjöll vinsælda
á vinnustað og var hún elskuð og
virt af samstarfsfólki sínu. Hvar
sem hún fór bar hún með sér glað-
værð og hlýju.
Fyrir nokkrum árum veiktist
Mjöll skyndilega, en öll tækni og
lyf lofuðu svo góðu, að engan óraði
fyrir þeirri ströngu baráttu sem í
vændum var. Aldrei var samt kvart-
að né féll eitt æðruorð. Það er nær
óskiljanlegt hvernig þessi litla fín-
gerða kona gat gefið öðrum kraft
og miðlað til allra í kringum sig og
var þó sárþjáð sjálf. — Þetta fer
allt að lagast — sagði hún svo oft
og í sömu andrá bætti hún við, —
en hvernig er hjá ykkur Dodda
mín? Svona var hún.
í byijun maí sl. er læknar höfðu
gefið upp alla von tók Ragnar Mjöll
heim af sjúkrahúsinu og annaðist
hana sjálfur. Öll fjölskyldan lagðist
á eitt og allt gert sem í mannlegu
valdi stóð. Um tíma virtist krafta-
verkið ætla að fullkomnast. Það er
ekki á allra færi að geta sagt —
Dauði, dokaðu við — þú hrifsar
ekki konuna mína strax — Ragnari
tókst það. Helgum sumarsins var
varið í bústaðnum í Kjósinni og
Mjöll varð aftur sólbrún og falleg
— alveg eins og áður. Afmæli mitt
í október sl. var tileinkað Mjöll. Við
þijár sátum hér saman og glödd-
umst innilega yfir hve hún gerði
matnum góð skil. Þetta kvöld
gleymist aldrei.
Ragnari tókst að gefa ástinni
sinni átta mánaða lengra líf en hin-
ir bjartsýnuStu þorðu að vona. Með
natni og umhyggju bar hann litlu
fallegu Mjöllina sína í fanginu síð-
ustu stundirnar. Svo sannarlega
vann hann kraftaverk.
Elsku Raggi, Ásta, Raggi yngri,
Ellý, Siggi, tengdabörn og barna-
börn! Við Gylfi og fjölskyldan öll
biðjum almættið um huggun og
styrk ykkur til handa. Æskuvin-
konu minni þakka ég ævinlega vin-
áttu og tryggð og er þess fullviss,
að í æðri veröld verða spor hennar
blómum stfáð. Þannig lifði hún.
Bið ég að ljósenglar ljúfir
leiði þig sérhveija slund
og rósir á braut þína breiði... _
(Jór. Ólafsd.)
Þórunn Ólafsdóttir (Dodda).
í dag er elskuleg tengdamóðir
mín, Mjöll Sigurðardóttir, kvödd í
hinsta sinn. Þótt menn hafi gert sér
grein fyrir hvert stefndi í lífi henn-
ar þá er enginn viðbúinn hinu þunga
höggi sem dauðanum og sorginni
fylgja. Við stöndum eftir hljóð og
veltum fyrir okkur tilgangi lífsins
og því hvers vegna eiginkona, móð-
ir og amma er hrifsuð burtu frá
okkur allt of snemma. En vágestur-
inn mikli heggur skörð sem aldrei
verða bætt.
Mjöll missti aldrei trúna á lífið.
Fram til seinasta dags hélt hún í
þá von að sér myndi batna af þeim
sjúkdómi sem hafði hijáð hana í sjö
ár. Þá gæti hún farið fleiri ferðir í
bústaðinn við Meðalfellsvatn sem
henni var svo kær og lagst í ferða-
lög með ferðaklúbbnum góða.
Barnabömin voru hennar líf og
yndi. Hún fylgdist með hveiju
þeirra framfaraspori af miklum
áhuga. Þeirra mestu hamingju-
stundir voru án efa þegar þau fengu
að fara með ömmu og afa í Kjósina
því þar var tíminn afstæður og nóg
við að vera.
Henni tengdamóður minni fylgdi
alltaf mikil birta og gleði. Hún
fylgdist grannt með því sem börn
hennar og tengdabörn höfðu fyrir
stafni og tók þátt í sigrum þeirra
og ósigrum af lífi og sál. Slíkur
stuðningur er ómetanlegur ungu
fólki sem er að stíga sín fyrstu spor
í lífinu. Eiginmaður Mjallar og böm
sjá nú á eftir tryggri og ósérhlífinni
konu sem iagði sig fram við að
dreifa kærleika sínum og umhyggju
til sem flestra og var vinur í raun.
Kynni okkar urðu ekki löng í ámm
talin en þau skilja eftir sig skarð í
hjarta mínu'sem aldrei verður fyllt.
Hjartans þakkir fyrir allt, Mjöll
mín. Minning þín mun lifa.
Þó kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregst
og aldrei burtu fer.
Þó hverfi árin, líði líf,
við líkam skilji önd,
ég veit að yfír dauðans djúp
mig Drottins leiðir hönd.
(Margrét Jónsdóttir)
Hólmfríður.
Hinsta kveðja til blíðustu og
bestu móður sem hægt er að hugsa
sér.
Þú starfaðir jafnan með umhyggju og ást,
elju og þreki, er sjaldan þér brást,
þér nýttist jafnvel nóttin.
Þú vannst fyrir besta vininn þinn,
þú vinnur nú með honum annað sinn
með efldan og yngdan þróttinn.
Af alhuga færum þér ástarþökk,
á auða sætið þitt horfum klökk.
heilsaðu föður og frændum.
Að sjá þig aftur í annað sinn
enn að komast í faðminn þinn,
við eigum eftir í vændum.
(G. Björnsson)
Elsku mamma, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Hvíl þú í friði.
Þín dóttir Ásta.
Hún hlúði þér fyrst og ef mótlæti’ og mein
þér mætti, hún reyndi að vinná á því bætur.
við vangann þig svæfði; hjá vöggunni ein
hún vakti oft syfjuð um hrollkaldar nætur.
Hún hrökk við af ótta’ ef hún heyrði’ í þér vein;
hún hafði’ á þér vakandi’ og sofandi gætur.
Hún gekk með þér, tók burt úr götu hvern
stein,
er gang reyndu fyrst þínir óstyrku fætur.
(Þorst. Gíslason) .
Nú finn ég ekki oftar höndina
þína hlýju á vanga. Heyri ekki leng-
ur fallega hláturinn óma eða sé
brosið í augunum bláu og stóru.
Með hjarta úr gulli, sem allt vildi
gefa.
Þú barst með þér sólskin og svalandi blæ
það sáu víst flestir er komu á þinn bæ.
Þó harmandi væru og hryggir í lund
þá hressti og nærði þín samverustund.
Með ástkærri þökk fýrir umliðna tíð,
örugga vináttu og orðin þín blíð
við kveðjum þig vina sem fórst okkur frá
og framar á jarðríki megum ei sjá.
(Ágúst Jónsson)
Hafðu hjartans þökk fyrir allt.
Elínborg.
Fleiri minningargreinar um
Mjöll Borgþóru Sigurðardótt-
ur bíða birtingar og munu
birtast hér í blaðinu næstu
daga.
DANIEL KRISTINN
KRISTINSSON
+ Daníel Kristinn
Kristinsson
fæddist í Reykjavík
8. maí 1930. Hann
lést á Landakots-
spítala 2. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Magdalena Sigurð-
ardóttir og Krist-
inn Þorkelsson.
Þau eru bæði látin.
Daníel ólst upp hjá
móður sinni og
stjúpföður, Óskari
Árnasyni, sem
einnig er látinn.
Hann átti þrjú systkini sam-
mæðra. Þau eru: Þórir, Sigur-
gunnar og Guðlaug. Systkini
hans samfeðra eru: Þóra, Mar-
grét, Þorkell, Anna Jóna,
Hulda og Hallgrímur. Daníel
kvæntist Dýrley
Sigurðardóttur og
eignuðust þau sex
börn. Þau misstu
son sinn, Gisla Dan,
aðeins 22 ára að
aldri, 15. desember
1979. Gísli lét eftir
sig unnustu, Maríu
að nafni, og ófædd-
an son þeirra, sem
síðan fæddist 13.
mars 1980. Heitir
hann Gísli Dan. Hin
börn þeirra hjóna
eru: Magnús Karl,
Sveinbjörii, Lára,
Þórey og Reynir. Þau hjón
eignuðust 16 barnabörn og eru
14 á lífi, tvær litlar telpur
misstu þau.
Útför Daníels fer fram frá
Garðakirkju í dag.
ÞAÐ rennur margt í gegnum hug-
ann er ég renni penna á blað og
minnist Danna mágs míns eftir 43
ára kynni. Ég var aðeins 16 ára er
ég kom á heimili foreldra Danna,
þá til að heimsækja systur hans
Guðlaugu, en með okkur hafði orðið
vinskapur. Fjórum árum síðar
kvæntist ég Þóri bróður hans.
Danni var yfirleitt kátur og hress
og hafði hann mjög gaman af að
hlusta á tónlist. Hann var fljótur að
læra öll lög og texta þegar sönglaga-
keppnirnar voru á árum áður í Gamla
Gúttó í Reykjavík. Hann kom til
okkar hjóna í ágúst síðastliðnum og
þá lék ég fyrir hann gömul og góð
lög af plötu og hafði ég gaman af
að láta hann segja hveijir fluttu lag-
ið og hver söng og þurfti ekki að
spyija, hann kunni öll lögin og text-
ana. Danni hafði gaman af lestri
góðra bóka og undanfarin ár fékk
hann margar góðar bækur í jóla-
gjöf, þar á meðal bókina um Hafnar-
fjarðaijarlinn Einar Þorgilsson og
gat hann sagt frá mörgu úr þeirri
bók um fólkið sem þar var minnst
á, þetta gamla verkafólk og sjó-
menn, sem hann mundi eftir.
Aðalstarf Danna var sjómennska.
Fór hann fyrst 14 ára gamall á báta,
síðan lá leiðin á togarana, sem gerð-
ir voru út frá Hafnarfirði. Frá sjó-
mennskunni hafði hann frá mörgu
að segja og frá góðum kynnum af
skipsfélögum sínum. Þar átti hann
góða vini og eru margir þeirra farn-
ir úr þessum heimi. Er þar minnis-
stæðast þegar togarinn Júlí frá
Hafnarfirði fórst á Nýfundnaland-
smiðum. Danni hafði verið búinn að
vera um borð, en var hættur og
þekkti hann því allflesta skipveija
sem fórust og minntist hann þeirra
oft. Síðustu árin sem Danni var til
sjós var hann á Sambandsskipunum
og þá iðulega háseti, en oftast var
hann í kokksstarfinu, því hann var
snilingur í allri matargerð. Hann
átti ekki langt að sækja þá kunn-
áttu, því móðir hans var snillingur
í allri matargerð og vann hún við
það til margra ára, síðast sem matr-
áðskona við Pjölbrautaskólann
Flensborg, þar til hún veiktist og
varð að hætta. Síðustu árin starfaði
Danni hjá Granda í Reykjavík sem
vörubílstjóri.
Danni var barngóður maður með
afbrigðum og hændust öll börn að
honum. Hann gaf sér tíma til að
hlusta á þau, kenndi þeim margt
gott og fallegt. Þetta sýndi sig best
í haust er hann fór í skurðaðgerð.
Þá teiknaði lítil sex ára dótturdóttir
hans mynd í skólanum og skrifaði
sjálf texta. Þar biður hún afa sinn
að flýta sér að batna, svo hann geti
komið til hennar að lesa og spila við
hana. Þetta er nú innrammað uppi
á vegg í hjónaherberginu til varð-
veislu og minningar.
Danni var búinn að finna fyrir
einhveijum óþægindum um nokkurn
tíma og fór svo að hann leitaði sér
lækningar í september síðastliðnum.
Kom þá í ljós að hann var haldinn
illvígum sjúkdómi sem leggur marga
að velli í dag. Eins og fyrr er getið
fór Danni í skurðaðgerð 21. septem-
ber síðastliðinn. Kom þá í ljós að
hveiju stefndi og lífslíkur taldar í
vikum. Þær urðu 14. Danni fékk að
vera heima og hjúkraði Dedda kona
hans honum. Hennar umönnun var
mikil og góð og vék hún ekki frá
honum á meðan á þessu stóð. Danni
var fluttur á Landakotsspítala um
miðjan dag 2. janúar og þar lést
hann að kveldi þess sama dags.
Ég ftr nú að enda þessar línur.
Þórir bróðir hans þakkar bróður sín-
um fyrir öll árin sem þeir áttu sam-
an. Við þökkum fyrir samverustund-
irnar með Danna og Deddu konu
hans, sem á þakkir skildar fyrir
umönnunina sem hún veitti honum
þessar síðustu vikur. Börnin okkar
þakka Danna frænda fyrir stundir
þær sem þau áttu með honum.
Ég veit að það verður tekið vel á
móti Danna. Gísli, svo og litlu telp-
urnar, rétta út litlar hendur og leiða
afa sinn inn í dýrðarheima sólar-
landsins, lands ljóss og friðar. Guð
gefi þér eilífan frið.
Kæra Dedda og börn, tengdabörn
og barnabörn. Innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra. Megi góður
Guð gefa ykkur styrk á sorgar-
stundu.
Ég enda svo þessar línur með eft-
irfarandi ljóðlínum:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur huggar mig.
(23. Davíðssálmur.)
Inga, Þórir og börn.
Kveðja frá eiginkonu
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Dýrley Sigurðardóttir.
Þú komst til að kveðja í nótt,
þú kvaddir og allt var svo hljótt,
á glugganum frostrósin grær.
- Ég gat ekki sofið í nótt.
(F.J.)
Pabbi minn, þá er kominn tími til
að kveðjast hinstu kveðju, þó mér
finnist þetta ekki rétti tíminn, en
hvenær er hann? Tilhugsunin að við
eigum aldrei eftir að spjalla saman,
aldrei eftir að syngja, hlæja, gráta
eða bara vera saman, fyllir mig ein-
hveiju tómarúmi, sem mér finnst í
dag að aldrei eigi eftir að fyllast.
Þú lífsglaði, káti pabbi minn, sem
sást spaugilegu hliðarnar á öllu
mögulegu, jafnvel veikindum þínum,
fram á síðasta dag. í rúm 34 ár
héldumst við í hendur í gegnum líf-
ið, og í hendur héldumst við þegar
þú lagðir af stað til nýrra heima og
þó læknirinn segði að þú værir far-
inn, fannst mér þú bara sofa. Slíkur
var friðurinn og róin yfir þér. Þú
varst svo sáttur. Þér fannst þú hafa
átt góða ævi, þó alltaf megi gera
betur. Góða konu sem bar þig á
höndum sér í gegnum öll veikindin
og gaf faglærðu fólki ekkert eftir.
Hún var kletturinn þinn. Þér fannst
þú eiga bestu börn í heimi, eins og
þú sagðir sjálfur. Barnabörnin þín
15 gáfu þér ómælda gleði og hlátur.
Þú vildir vera heima hjá mömmu og
okkur þar til yfir lyki. Það tókst.
Þú vildir eiga með okkur jól og ára-
mót og eina ósk áttir þú og hún
rættist á gamlársdag. Allt þetta
hafðist og þú varst sáttur. Þetta
yljar okkur nú.
í tæpa fjóra mánuði barðist þú
við krabbameinið, þú ætlaðir að
vinna, en tími þinn var kominn þó
ég væri ekki sammála því, þú varst
bara 64 ára.
Virðingu þinni og meðvitund
hélstu fram á síðustu stundu og það
huggar mig nú að þú fórst áður en
þetta varð erfiðarara. Og ég trúi því
að nú sért þú hjá Gísla bróður með
bæði barnabörnin þín tvö sem farin
voru á undan þér, í góðu yfirlæti.
Og þegar við hittumst, þá tökum
við íagið saman, því það var það
síðasta sem við gerðum í þessu lífi.
Hjartans þakkir fyrir allt og hvíl
þú í friði, elsku blíðlyndi faðir minn.
Mamma mín, Guð styrki þig og
við störídum saman sem fyrr.
Guð blessi aðra ástvini.
Þín dóttir,
Lára Dan.
Elsku afi Steggur er dáinn eftir
erfið veikindi en hann stóð sig eins
og hetja alveg fram á síðustu stund.
„Afi Steggur og amma Gæs“ var
með því fyrsta sem hann kenndi
okkur þegar við vorum litlar enda
hló hann alltaf þegar við kölluðum
þau þessum nöfnum.
Öll barnabörnin fengu smá kaffi-
sopa með sykri úr teskeið hjá hon-
um, þegar við fórum að drekka ann-
að en mjólk enda sagði hann að það
væri allra meina bót. Það eru marg-
ar sögur til af honum og allar góð-
ar. Hann var alltaf svo glaður. Hann
vildi okkur allt það besta og eina
góða við að hann er farinn er að
núna líður honum vel, og það verður
hann sem tekur á móti okkur.
Guð blessi þig, elsku besti afi
okkar, við elskum þig.
Og amma okkar, Guð gefi þér
allan þann styrk sem þú þarft. Þú
hefur líka staðið þig eins og hetja,
við munum alltaf vera til staðar fyr-
ir þig.
Skruddurnar hans afa,
Dýrley Dan, Stella Ósk,
Sigríður Lovísa og
Elísabet Anna.
+
Þakka af alhug öllum sem sýndu samúð
og hlýhug við andlát og útför
KARLS ÁGÚSTSSONAR.
Flyt einnig þakkir til allra í lyfjadeild
Jósefsspítala, Hafnarfirði fyrir vinarþel
og góða umönnun er hann varð aðnjót-
andi þar.
Margrét Guðmundsdóttir.