Morgunblaðið - 19.01.1995, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 19. JANÚAR 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐURB.
ÞORS TEINSSON
+ Sigurður Bene-
dikt Þorsteins-
son fæddist í Sand-
gerði 30. júlí 1938.
Hann lést á Borgar-
spítalanum að
morgni 13. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þorsteinn Pálsson,
f. 1909, d. 1944, og
Guðrún Benedikts-
dóttir, f. 1912, d.
1.972. Sigurður var
yngstur af alsystk-
inum sínum, hin eru
Einar Grétar, Pálm-
ar og Steinunn.
Háifsystkini þeirra, sammæðra,
eru Þorsteinn, Halldór og
Dagný, börn Svavars Víglunds-
sonar útgerðarmanns, f. 1904,
d. 1954, seinni manns Guðrúnar.
Sigurður kvæntist Hönnu
Kristínu Pálmarsdóttur 25. des-
ember 1963 og eignuðust þau
þijú börn. Þau eru:
1) Pálmar, fram-
kvæmdastjóri,
kvæntur Arndísi
Heiðu Einarsdóttur
og eiga þau einn
son, Aron. Frá
fyrra hjónabandi á
Pálmar soninn
Victor. 2) Gísli,
kerfisfræðingur,
sambýliskona hans
er Jóna Guðmunds-
dóttir og búa þau I
Danmörku. 3) Ra-
kel, enn í foreldra-
húsum.
Sigurður útskrif-
aðist úr Stýrimannaskóla ís-
lands árið 1962 og var á sjó
eftir það uns hann hóf störf hjá
Islenska álfélaginu í Straums-
vík 1972, þar sem hann vann
síðan.
Útför Sigurðar fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag.
ELSKULEGUR bróðir minn er lát-
inn eftir þriggja ára baráttu við
krabbamein. Þetta hefur verið erfið-
ur tími fyrir þig og okkur öll sem
elskuðum þig. Það er erfitt að bíða
í von og ótta á þriðja ár og þú sem
varst svo dulur og barst ótta þinn
og von í hljóði.
Fyrsta minningin í huga mínum
um Sigga var þegar hann gat bara
talið upp að einum, en hann vissi
að fjórir tuttuguogfimmeyringar
voru króna og þess vegna bað hann
mömmu um einn, einn, einn og einn
og þá fékkstu krónu.
Við áttum heima í Sandgerði þá
og þú varst litli bróðir minn, ég
leiddi þig og passaði. Manstu, einu
sinni varstu búinn að verða þér úti
um krónu og við leiddumst í búðina
og þú settir þessa dýrmætu krónu
upp í þig og hún stóð föst í hálsin-
um á þér, ég fór að gráta því ég
var líka svo lítil, en þá kom hún
Þórunn kennslukona og náði í krón-
una og bjargaði þér og mikið vorum
við glöð og mamma þakklát.
Eg man líka þegar við fórum að
ná í mjólkina og pabbi leiddi okk-
ur. Við löbbuðum yfir móana og
pabbi sagði okkur frá fuglunum
sem við sáum á leiðinni.
Manstu þegar við vorum á skaut-
um og okkur var svo kalt á fótunum
ac^við stungum þeim inn í bakara-
ofninn til þess að ylja okkur.
Við sváfum stundum saman, þú
til fóta og ég með þessa löngu fæt-
ur og svo fórum við allt í einu að
rífast og þú sagðir að það væri
ekki hægt að sofa hjá mér því ég
klóraði þig með nöglunum sem ég
hafði ekki nennt að klippa og samt
vildum við sofa saman því okkur
þótti svo vænt hvoru um annað.
Við misstum pabba okkar með
vélbátnum Óðhi frá Gerðum, það
var árið 1944 og þú varst bara sex
ára. Það hafði auðvitað áhrif á líf
þitt og þroska og okkar allra.
Móðir okkar giftist aftur Svavari
Erfídrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIDIR
IIÓTEL LOFTLEIDIR
Víglundssyni útgerðarmanni frá
Neskaupstað. Við eignuðumst góð-
an og traustan stjúpa og þrjú yndis-
leg hálfsystkin.
Þú byijaðir ungur að stunda sjó-
inn eins og tíðkaðist í þá daga.
Þegar þú giftist æskuástinni þinni,
Hönnu Kristínu Pálmarsdóttur,
steigstu mikið gæfuspor. Hún hefur
staðið við hlið þér eins og klettur
alla tíð og aldrei vék hún frá þér í
veikindum þínum. Þið eignuðust
þrjú yndisleg og góð börn.
Eftir að Siggi stofnaði íjölskyldu
hætti hann á sjónum og hefur unn-
ið í Straumsvík í tuttugu og fimm
ár. Það lék allt í höndunum á hon-
um, hann gat allt. Hann byggði
húsið sitt, múraði, lagði parket og
flísar, alveg sama hvað það hét,
hann gat allt og var alltaf tilbúinn
að rétta öðrum hjálparhönd.
Hann var dulur og ekki allra, en
var vinur vina sinna og vildi allt
fyrir þá gera.
Elsku Siggi minn, ég hélt í hönd-
ina á þér þegar þú kvaddir þennan
heim alveg eins og þegar við vorum
lítil.
Elsku Hanna mín, Pálmar, Gísli
og Rakel, lífið heldur áfram, njótið
styrks hvert af öðru, þið eruð öll
svo_ dýrmæt og samheldin.
Ég veit að pabbi, mamma og
stjúpi okkar taka á móti Sigga bróð-
ur mínum. Mér þótti mjög vænt um
þig, elsku bróðir minn.
Með saknaðarkveðju, þín systir,
Stella.
Já, þannig endar lífsins sólskins saga,
vort sumar stendur aðeins fáa daga,
En kannski á upprisunnar mikla morgni,
við mætumst öll á nýju götuhomi.
(T. Guðm.)
Elsku hjartans Siggi minn, Guð
verði með þér á leiðinni til ljóssins.
Þakka þér fyrir hvað þú varst
góður við mig, litlu systur þína.
Þegar þú ert nú horfinn sjónum
okkar, þökkum við fyrir allt og að
hremmingum þínum skuli lokið.
Vertu bless, elsku Siggi, og góða
ferð.
Elsku Hanna mín, Pálmar, Gísli
og Rakel, Guð styrki ykkur í sorg-
inni.
Dagný.
Mig Iangar í fáeinum orðum til
að kveðja tengdapabba minn, Sig-
urð_ B. Þorsteinsson.
Ég kynntist Sigurði fyrir sex
árum. Sá ég strax að þar var yndis-
legur maður á ferð. Það verður mér
alltaf minnisstætt hvað hann var
alltaf boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd þegar við hjónin þurft-
um á að halda varðandi ýmiss kon-
ar aðstoð á heimilinu, og taldi það
aldrei eftir sér. Sigurður var frekar
dulur maður og hefði mig langað
til að kynnast honum miklu betur.
Síðatliðin þrjú ár hefur hann háð
harða baráttu við illvígan sjúkdóm
er sigraði að lokum. Hvílíkan dugn-
að og kraft sýndi hann á brúðkaups-
degi okkar síðastliðið sumar, er
hann var svaramaður sonar síns,
þá orðinn fársjúkur maður, en stóð
sig eins og hetja.
Söknuðurinn er mikill, þó einkum
hjá Hönnu, eiginkonu hans, sem sér
nú á bak traustum eiginmanni, er
ætíð var hennar stoð og stytta. Þau
voru mjög samrýnd og samtaka í
öllu er þau tóku sér fyrir hendur.
Þá ríkir mikil sorg hjá börnum
þeirra en þau sjá nú á bak elskuleg-
um föður sínum í blóma lífsins.
Ég sakna þín mikið, Sigurður,
ég veit að þér er ætlað eitthvert
mikilvægara hlutverk á æðri stöð-
um, en sárt er að missa svona góð-
an tengdapabba.
Að lokum vil ég tileinka þér þessi
sálmavers með kveðju frá mér:
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
(V. Briem)
A. Heiða Einarsdóttir.
Ég hafði beðið nokkurn tíma
eftir símtalinu frá vini mínum,
Pálmari, um að faðir hans væri
fallinn frá. Við höfðum ræðst við
um jólahátíðina, og Pálmar tjáð
mér að ætlunin væri að pabbi hans
yrði heima í faðmi fjölskyldunnar
um jólin þótt hann væri langt leidd-
ur af krabbameini, og ljóst að hann
ætti ekki langt eftir ólifað. Símtal-
ið kom svo í miðjum erli föstudags-
ins, og þrátt fyrir aðdragandann
sló á mig óhug við símtalið. Sigurð-
ur hafði gefið upp öndina þá um
morguninn. Það er í raun ekki
hægt að búa sig undir andlátstíð-
indi, hvernig sem þau ber að.
Sigurð þekkti ég sem föður góðs
vinar. Heimili þeirra Sigurðar og
Hönnu á Miðvanginum var okkur
ávallt opið, og á unglingsárunum
varð það oftar en ekki samastaður
félaganna úr körfuboltanum.
Eflaust hefur maður ekki gert sér
grein fyrir því álagi sem slíku fylg-
ir á heimilishald, en aldrei varð
maður var við annað en gestrisni
og hlýlegt viðmót. Sigurður naut
virðingar okkar, og kom ávallt fram
við okkur af virðingu. Gat hann
ávallt blandað sér í umræður okkar
á óþvingaðan hátt og rætt við okk-
ur sem jafningja. Einhvern veginn
varð það nú svo að oft lenti ég í
löngum samræðum við Sigurð,
gjarnan inni í eldhúsi. Umræðuefni
voru margvísleg en minnisstæðast
er mér hversu vel hann fylgdist
með körfuboltaferli Pálmars, og
hversu stoltur hann var af honum,
þótt allajafna hafi hann ekki gefið
mikið út á boltaleiki sem hluta af
lífsbaráttunni.
Þótt kynni okkar Sigurðar hafi
e.t.v. ekki rist djúpt miðað við nána
vini og ættingja, þá endurspegla
eldhússumræður okkar vel þá mynd
sem ég hef ávallt dregið upp af
Sigurði. Fyrir mér var hann íslensk
alþýðuhetja, hörkuduglegur heimil-
isfaðir sem hafði þá ábyrgð að sjá
fjölskyldu sinni farborða og skapa
börnum sínum framtíð. Hann hafði
hlýtt hjarta, en bar tilfinningar sín-
ar ekki á torg, þaðan af síður sín
vandamál. En stoltur var hann.
Stoltur af fjölskyldu sinni og
heiðarlegu dagsverki.
Kæri Pálmar og fjölskylda, ég
votta ykkur öllum samúð mína og
vona að Guð veiti ykkur nauðsyn-
legan styrk til að takast á við þessi
ósanngjörnu örlog. Áralangri bar-
áttu við þau örlög er nú lokið, en
minningin um góðan föður og afa
verður aldrei burtu tekin.
Ólafur Rafnsson.
INGUNN
EIRÍKSDÓTTIR
+ Ingunn Eiríks-
dóttir var fædd
í Reykjavík 26.
nóvember 1908.
Hún lést á St. Jó-
sefsspítala í Hafn-
arfirði 6. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðrún Ás-
mundsdóttir, f. 11.
ágúst 1883, og Ei-
ríkur Gíslason tré-
smiður, f. 19. nóv-
ember 1869. Systk-
ini Ingunnar voru
sjö talsins, hún var
þriðja í röðinni, hin voru: Elín,
f. 19. janúar 1905, látin, Gísli,
f. 30. júlí 1906, látinn, Ingi-
gerður, f. 30. september 1910,
látin, Asdís, f. 13. ágúst 1914,
Ása, f. 10. júní 1916, látin,
Guðbjörg, f. 1. nóvember 1922,
og Vigdís, f. 1. janúar 1926.
Ingunn giftist 19. júlí 1930
Ólafi Jóhannssyni, húsasmíða-
meistara, f. að Kirkjubóli í
Múlasveit, A-Barð., d. 23. júlí
1983. Þau eignuðust þijú börn.
Elst er Svanhildur, gift Har-
aldi Jónassyni, næst Guðrún,
gift Ólafi Helgasyni, hann er
Iátinn, og yngstur er Guð-
mundur Jóhann, maki Brynja
Pétursdóttir. Útför Ingunnar
fer fram frá Fossvogskirkju í
dag.
FÆST orð hafa minnsta ábyrgð,
samt langar mig að festa orð á
blað í minningu tengdamóður
minnar, Ingunnar Eiríksdóttur,
hún var fædd í Reykjavík en flutt-
ist ung að árum með foreldrum
sínum að Eyrarbakka. Þar ólst hún
upp og var líka hjá frændfólki í
Villingaholti um tíma. Ingunn átti
þess ekki kost að fara í æðri skóla,
en greind hafði hún nóga, hún
hafði einkar gaman af að lesa, var
hraðlæs með afbrigðum, mundi
það sem hún las og kunni bækurn-
ar og hafði gaman af að tala um
þær við aðra.
Ung kynntist hún öðlingsmann-
inum Ólafi Jóhannssyni húsa-
smíðameistara, sem varð eigin-
maður hennar. Þegar þau hófu
búskap var mikil kreppa og at-
vinnuleysi, en með dugnaði komu
þau sér áfram. Fólk átti ekki al-
mennt sitt eigið húsnæði og þurfti
oft að flytja, tengdaforeldrar mínir
fóru ekki varhluta af því. Af ein-
skærum dugnaði og stórhug reisti
Ólafur hús sitt, Engihlíð 12, strax
í stríðslok. Þar áttu margir af
þeirra skyldmennum athvarf um
lengri eða skemmri tíma.
Þegar Ingunn var að alast upp
var Eyrarbakki stór staður, aðal-
höfn á allri suðurströnd íslands og
hafa skip lent þar allt frá söguöld,
verslanir voru þar, sjávarútvegur,
landbúnaður og garðrækt. Um síð-
ustu aldamót voru íbúar Eyrar-
bakka yfir 800 talsins og mikið
af fólki úr sveitunum að koma í
kaupstaðinn, svo það hefur verið
líf og fjör á Bakkanum.
•Kannski hefur það verið nálægð-
in við sjóinn í uppvextinum sem
gerði Ingunni að mikilli slysa-
varnakonu, hún var meðlimur í
kvennadeild Slysavamafélagsins,
sótti þar fundi og skemmtanir.
Þó Ingunn væri fædd í Reykja-
vík og byggi þar allan sinn búskap
bar hún sterkar taugar í austur-
átt, þar átti hún margt skyldfólk.
Og eru ekki líka æskuárin alltaf
björtust i minningunni?
Margar ferðir fórum við með
henni austur fyrir Fjall, ýmsir stað-
ir voru á óskalistanum, sem ekki
verða upp taldir hér. Síðasta ferðin
var farin á sólbjörtum degi síðasta
sumar, þá naut tengdamóðir mín
ferðarinnar.
Eftir að Ólafur dó bjó Ingunn
nokkur ár ein. Þar
kom þó að henni þótti
betur borgið, þar sem
unnt væri að fá að-
hlynningu. Undanfar-
in ár hefur hún verið
á Hrafnistu í Hafnar-
firði.
„Ellin hallar öllum
leik.“ Eins og áður
segir hafði Ingunn
sérstakt yndi af lestri
bókq, en fyrir nokkr-
um árum fór að bera
á sjóndepru hjá henni,
háði það henni bæði
við lestur og hannyrð-
ir, að ógleymdu sjónvarpinu. Svo
er læknavísindunum og tækninni
fyrir að þakka, að hún fékk nokk-
urn bata og gat lesið og prjónað,
þar til núna síðustu vikurnar sem
hún lifði, þá var heilsa hennar þrot-
in.
Sumir eiga sorgir
og sumir eiga þrá
sem aðeins í draumheimum
uppfyllast má.
(Davíð Stefánsson)
Megi Ingunn njóta drauma sinna.
Haraldur Jónasson.
Hún amma er dáin eftir erfið
veikindi. Hún lést í St. Jósefsspítal-
anum í Hafnarfirði síðasta dag
jóla.
Amma var fædd í Reykjavík.
Hún ólst upp á Eyrarbakka. Hún
dvaldi líka í Villingaholti í Flóa sem
ung stúlka hjá frændfólki sínu
þar. Þaú voru átta systkinin, sjö
systur og einn bróðir. Amma var
af hagleiksfólki komin.
Amma hafði lifað tímanna
tvenna og hafði frá mörgu að
segja. Af vörum hennar nam ég
ýmsan fróðleik frá þeim dögum er
amma var ung; frá því er hún var
í barnaskólanum á Eyrarbakka, í
sveitinni í Villingaholti, í saltfisk-
verkun; og frá þeim dögum er hún
var að hefja búskap. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og lét þær í ljós.
Vinkonur hennar voru margar
sérstæðir persónuleikar.
Ýmsar myndir líða hjá í hugan-
um; notalegar stundir, þegar setið
var við litla borðstofuborðið og
amma bar á borð þjóðlegar kræs-
ingar; myndir af ættingjum og vin-
um sem nú eru margir horfnir en
áttu áður leið til ömmu og afa;
myndir af ömmu þar sem hún er
glöð og hefur frá mörgu að segja;
en líka daprir dagar þegar amma
er veik og líður illa og lítið hægt
fyrir hana að gera.
Amma hafði gaman af lestri
góðra bóka. Hún var fróð um menn
og málefni. Hún pijónaði mikið og
þá helst sokka og vettlinga og
nutu barnbarnabömin þess vel.
Þegar ömmu leið vel hafði hún
gaman af að ferðast út í sveitir
landsins. Henni þótti gaman að
hlusta eftir hljóðum náttúrunnar,
á fuglasöng, lækjamið og finna ilm
jarðarinnar. Æskustöðvarnar voru
henni kærastar. Oft brá hún sér
með litlum fyrirvara í heimsókn á
Bakkann, að Lækjarmótum og í
Villingaholt. Þar undi hún sér vel
og dvaldi þar oft í góðu yfirlæti
hjá frændfólkinu. Þaðan kom hún
heim hlaðin orku og sagði helstu
tíðindi.
Nú þegar- vetur ríkir dreymir
okkur um vorið og vorið var líka
tíminn hennar ömmu, tími tilhlökk-
unar. Með þessu erindi langar mig
að lokum að kveðja Ingunni ömmu.
Blíða daga, bjartar nætur
bugðast á með tærum hyljum
eftir laut sem litlir fætur
lásu forðum berum iljum.
(Ól. Jóh. Sig.)
Fyrir allar góðar stundir með
ömmu vil ég að lokum þakka. Bless-
uð sé minning hennar.
Oddný Halla.