Morgunblaðið - 21.01.1995, Síða 1

JMmrgnnflibifrift
MENNING
LISTIR
PRENTSMIÐJA MORGUNBLAÐSINS LAUGARDAGUR 21. JANÚAR 1995 BLAÐ{
Morgunblaðið/Rúnar Þór
Leikfélag Akureyrar
----------------------
frumsýnir í kvöld A
svörtum fjöðrum -
úr Ijóðum Davíðs
Stefánssonar.
Sverrir Páll Erlendsson
hitti höfundinn, Erling
Sigurðarson, að máli
og spurði hann fyrst
—
hvort A svörtum
fjöðrum væri leikrit.
VIÐ þessari spumingu er ekki
einfalt svar. Þetta er trúlega
ekki leikrit, í hinum almennasta
skilningi þess orðs, en þetta er
sviðsverk; Ijóð Davíðs sem ég hef
tekið saman til flutnings á sviði í
leikstjóm og uppfærslu Þráins
Karlssonar. Þama
koma vissulega fram
persónur, en þetta er
ekki venjuleg atburða-
rás með söguþræði,
fléttu og tilheyrandi
risi heldiir er þetta til-
raun til þess að leiða
fram þær persónur sem
tala í verkum Davíðs
og þau viðhorf sem þær
túlka. Davíð orti ákaf-
lega mikið í fyrstu per-
sónu og fyrir munn
ýmissa. Auðvitað er
hann sjálfur skáldið á
bak við - hann er í ljóð-
um sínum þó að þau
séu ekki og þurfi ekki
endilega að vera tján-
ing reynslu hans sjálfs.
Það er alltaf erfitt að skilgreina
sjálfan sig og verk sin. Héma verð-
ur hver að skilja sínum skilningi.
Og skilningur er ekki einhlítur.
Stundum gerir maður eitthvað sem
aðrir skilja á annan veg. Hins vegar
held ég að það skipti í sjálfu sér
ekki máli hvað ég ætlaði að gera
með það efni sem Davíð lagði mér
í hendur. Ef áhorfandi nýtur sýn-
ingarinnar og hún höfðar til hans
á einhvern hátt, ef hann getur túlk-
að það sem fram er borið fyrir sjálf-
an sig, þá hefur ætlunarverkið tek-
ist.
Líf er ekki í lokaðri bók
Hver er þungamiðja verksins,
Ðavíð sjálfur sem persóna eða
skáld, eða verk hans?
- Það em ljóðin, það
er ljóðheimurinn - og
þar er Davíð auðvitað
sem skáld. Ég gekk út
frá því frá upphafi að
þetta skyldi ekki verða
tilraun til þess að end-
urskapa persónu Dav-
íðs, ekki nein tilraun
til að endursegja sögur
úr lífí hans, sem var
goðsagnapersóna á
meðan hann lifði.
Davíð Stefánsson
lifír í ljóðum sínum,
þótt þrjátíu ár séu frá
því. hann féll frá, og
getur lifað þar lengi
enn. Og þetta er tilraun
til að koma ljóðheimi
hans, sem er iðandi af lífi, með
nýjum hætti til nýrrar kynslóðar í
nútímasamfélagi. Veröldin breytist
hratt og svo aðgengileg .sem ljóð
Davíðs eru þá er víst að þau lifa
ekki í Iokuðum bókum.
í einhver ár hef ég velt því fyrir
mér, vegna þess hve Davíð yrkir
mikið í fyrstu persónu, hvort hægt
væri að setja saman dagskrá þar
sem skáldið talaði beint til viðtak-
enda. Þegar hundrað ára afmæli
X
Erling
Sigurðsson
sem hitta í hjartað
hans tók að nálgast áræddi ég að
nefna þetta við Þráin Karlsson þeg-
ar við hittumst í afmælisveislu í
fyrrahaust. Það leiddi til þess að
Viðar Eggertsson hafði samband
við mig á vordögum og það varð
úr að ég tók að mér að vinna þetta
verk.
Með Davíð í Þýskalandi
Fyrir þremur árum fékk ég orlof
frá kennslu og dvaldist suður í
Þýskalandi. Þegar hinn daglegi
var.ahringur er þannig rofinn gefst
manni tími til að láta sér detta eitt-
hvað í hug eða hugsa ýmislegt upp
á nýtt. Kannski má rekja þessa
hugmynd óbeint til þessa orlofs,
þótt hún hafi ekki fæðst þar endi-
lega. Þess vegna var skemmtilegt
að þegar ég var í sumar á sömu
slóðum í Þýskalandi í nokkrar vikur
þá lagði ég drögin að þessu verki.
Þetta átti að vísu að vera sumarfrí
með íjölskyldunni, en ég var heldur
lítið með henni en á hinn bóginn
ansi mikið með Davíð. Það er alltaf
gott að vera með honum, ekki síst
í útlöndum. Það er svolítið sérkenni-
legt að Davíð orti heit ljóð, einkum
á Ítalíu, en hann segir líka „Það
er mín köllun að kveða í klakans
Paradís.“ Ég verð að segja að ég
saknaði nú ekki kuldans þarna i
35 stiga sumarhita. Það var ansi
heitt, bæði ytra og innra.
Með leikhúsfólki
Tíminn til verks var ákaflega
knappur. Þetta var sem fyrr segir